Schaatsend het jaar uit!

Voor velen heeft deze laatste maand van 2010 geheel in het teken gestaan van kou, sneeuw en ijs. Van moeilijkheden met forenzen, auto's die niet startten, valpartijen met fiets of te voet tot gewoon een vervelende kou op de botten.

Voor mij stond de decembermaand symbool voor verhuizen en klussen in het nieuwe huisje. Tot ieders vreugde nadert deze klusperiode zijn einde, aangezien ik aan iedereen die het horen wilde mijn onvrede uitte over alle klusjes die nog gedaan moesten worden, alle onuitgepakte dozen die me irriteerden of 'die ene lamp die nog steeds niet aan het plafond hangt'.

Het is heel erg als iets -in dit geval een prettige woonsituatie- zo voor het grijpen ligt, maar toch niet helemaal wil vlotten.

Anyways, geduld is een schone zaak.

Maar genoeg gezeurd. Ik moest er duidelijk even tussenuit. Totale focus is helemaal niet goed en bovendien erg on-Abby's. Even voorbij de horizon kijken om weer te zien hoe mooi het leven wel niet is. Even langs alle praktische zaken slalommen om de gelukkige de finish te bereiken.

Zodoende besloot ik na het kerstdiner bij Marian & Wilko (mijn oom en tante) mijn verblijf te verlengen en een paar dagen in Tilburg te logeren.

Wat een uitermate goede beslissing was dat, zeg! Er is niets zo heerlijk dan in de watten te worden gelegd door je favo oom & tante, samen wijntjes te drinken, heerlijk te eten, goede gesprekken te houden en te winkelen in downtown Tilburg.

Maar het hoogtepunt van de logeerpartij was de schaatstocht in het verre Blokzijl.

Derde kerstdag zijn we voor dag en dauw richting Heerenveen gereden om vervolgens te constateren dat de plaatselijk georganiseerde toertocht daar niet doorging. Vervolgens zijn we teruggereden richting Giethoorn/Blokzijl om daar in het prachtige natuurgebied de Weerribben een schaatstocht van ruim 35 km te rijden.

Het was inmiddels mijn derde keer op noren, maar het schaatsen ging me uitermate makkelijk af (het zit waarschijnlijk in de genen!). Technisch gezien was het vast niet perfect, toch kon ik heerlijk wegschaatsen. Een regelmatige, rustige slag, relaxed de handen op de rug, de koude wind langs je gezicht en blik op oneindig; schaatsen is heerlijk!


De foto's (foto's Blokzijl) en het youtube filmpje spreken hopelijk voor zich; het meer van Beulakerwijde was veranderd in een ijsvlakte 'as far as the eye can see'. We reden door de achtertuinen van Drentse dorpjes, hebben gekluund tussen het riet en dronken warme chocolademelk op het ijs.

Zoals altijd brengt ook schaatsen op natuurijs een geheel nieuwe cultuur met zich mee en voor mij was dit een heel nieuwe belevenis. Stel je eens voor om al schaatsend op een kruising van een water(ijs)weg de weg terug naar Blokzijl te moeten vragen!

Dat schaatsen van A naar B is iets oer-Hollands en voorheen kende ik dat alleen van beeldmateriaal uit de jaren '50 en van de laatste Elfstedentocht in 1997. Ik had nooit gedacht dat zelf eens mee te maken.

Nou, ik kan het iedereen aanraden! Stel je voor; een grauwe, maar sfeervolle winterdag, een gezellige schaatsgroep en het geluid van de ijzers die het krakende natuurijs raken en weerklinkt over een veruitstrekkend ijsmeer...

Vier uur lang heb ik met rode koontjes en een brede glimlach op mijn gezicht het ijs bedwongen. Geen centje pijn. Heerlijk. Laat die Elfstedentocht maar komen!

Marian & Wilko en Jetske & Walter, bedankt!!

Merry Christmas!

Vanaf de Provooststraat 1 in Breda, wens ik iedereen een gezellige en warme kerst toe!

(huisje staat op de achtergrond van de foto, met alle kranten nog op de ramen!)

Het ja-syndroom

Onderstaande schreef ik begin december, midden in de hectiek van de verhuis van Oosterhout naar Breda. Vervolgens heb ik twee weken lang geen computer aangeraakt, enkel verfkwasten en plamuurmesjes! Bij deze alsnog, zij het gedateerd, mijn verhaal over ja-knikkers:

Nou, inmiddels ben ik al acht dagen huurder in Breda en het loopt alles behalve op rolletjes. Hmmm...misschien wil ik iets te snel?! Het is verder ook geen probleem hoor. Ik kan de stress volledig aan. Al zou het bijna een verademing zijn om naast deze heisa een vaste 40-urige baan te hebben, zodat ik mijn zinnen tijdelijk ergens anders op kan zetten. Het is ook nooit goed!

Met mij en Dennis gaat het voortreffelijk. Sinds de uitvinding van de mobiele telefonie heb ik nog nooit zo vaak met mijn broer aan de telefoon gehangen als afgelopen week. Daarnaast dank ik alles op aarde dat we dezelfde smaak hebben qua inrichting. Al met al heb ik 'm pas één keer witheet de deur gewezen met de wijze woorden 'm'n huis uit' (oh nee kut, ONS huis). Dus dat komt wel goed!

Ruzie maken is soms overigens best fijn (mits de fase uitpraten en goedmaken wordt doorlopen), het is heerlijk om eens helemaal los te gaan op emoties, zij het positief of negatief.

Dan zou ik eigenlijk als een razende mijn zomerkleding moeten inpakken op dit moment voor mijn reis naar Brazilie. Maar dat feest gaat niet door. Niets zo veranderlijk als Abby, nietwaar?!

Nu zou ik graag een verantwoordelijkheidsgevoel willen faken en melden dat ik de drugsoorlogen in de favela's in Rio niet vertrouw en zodoende besloten heb niet te gaan.

Maar neen en dit gaat wel een lastige zijn om te begrijpen; ik heb mijn vlucht geannuleerd om me volledig op de verhuis- en klusbende te storten zodat ik daar snel én goed vanaf ben.

Hij is lastig, he? Ik weet het.

Er spelen nog andere factoren misschien; bijvoorbeeld dat ik dit jaar al 365 vakantiedagen heb gehad en mijn nestdrang momenteel groter is dan mijn reisdrang. Ja, het is waar! Ik zoek een basis!

De annulatie op zich is niet zo erg, noch de kosten, noch het gemis van zon, zee & strand op Copacobana (hij is écht lastig, hè?). Nee, het allerergste vind ik dat ik weer mensen heb moeten teleurstellen. In dit geval Claudia & Adam, die ik had toegezegd met hen mee te gaan.

En ik zeg weer, omdat ik er een handje van heb mensen te dis-appointen, ofwel afspreken niet na te komen. Of beter: in volle overtuiging melden dat ik wel meega naar die afspraak, dat ik wel in de kroeg te vinden ben, dat ik wel mee op reis ga en dat vervolgens nalaten.

Diewertje, die tegenwoordig in het prachtige Scheveningen woont, kan nog een hoop verhalen vertellen over Abby & Afspraken maken.

Goh, het is best een vervelende eigenschap. Waar ligt het eigenlijk aan? Waar ligt die basis?

'Je kan geen nee zeggen', zou wijselijk iemand uit mijn nabije omgeving zeggen. Ja, dat klopt!

Ik vind alles leuk, wil overal zijn en zeg bijna altijd ja als iemand me meevraagt. Om vervolgens lastminute te cancellen wanneer ik besef dat de planning het niet toelaat. Ik ben zeker sterker geworden in nee schudden de afgelopen jaren, maar soms niet consequent genoeg.

Maar waarom die ja? Soms zelfs als ik al weet dat 't niet gaat, zeg ik ja. Oh, dat 3e feestje haal ik nog wel op die avond, ja hoor dat weekend houd ik zéker vrij, of; verhuizen en vakantie gaat vast wel samen in dezelfde maand!

Het is bijna een arrogante zelfoverschatting.

Nu kan ik een hele psychologische analyse loslaten voor mijn jaknikkerij (ik wil aardig gevonden worden, omdat ik vroeger altijd als laatste werd gekozen bij de gym of zoiets), maar ik denk, als ik me er goed op concentreer, dat het simpelweg een gewoonte is!

It's a habit! Sommige mensen drinken koffie met twee klontjes suiker en ik zeg ja op bijna iedere uitnodiging.

De regel is ja, pas bij een uitzondering ga ik nadenken over een eventuele nee (probeer t maar uit mensen, maar niet te gek hè?!).

Het zit gewoon een beetje in me -al kan je natuurlijk ook spontaan, enthousiast en openstaan voor alles zonder het ja-syndroom. Anderzijds komt de kunst om flexibel te zijn en zo'n leven te leiden ook niet uit de lucht vallen-.

Gelukkig kun je gewoontes afleren of bijstellen en ik blog hierbij dat ik wens geen vrienden, naasten en familie meer teleur te stellen door middel van eerst een ja en dan een nee. Daarvoor zijn ze me te dierbaar.

Maand van de spiritualiteit

Sinds een aantal jaar is november de ´maand van de spiritualiteit´. Vooral voor het boekenvak overigens. Dit is dé periode van het jaar waar ik twee jaar geleden het esoterie*-assortiment van Uitgeverij Deltas diende te promoten.

En met succes!

Want deze maanden, met het eindejaar naderende, is het gros van het Nederlandse volk sneller van het rationele pad te krijgen. Alsof ze op zoek zijn naar geluk voor het nieuwe jaar. In welke vorm dan ook.

De boeken over astrologie en horoscopen verkopen ineens beter, evenals boeken met titels als ´In balans´ of ´Een gezonde toekomst´ en alles met ´Geluk´. The Secret gaat vaker over de toonbank, en Eten, Bidden en Beminnen staat mede door de film weer hoog in de ranglijsten. Dat voor die aankopen van spirituele boeken een hele promotionele maand nodig is, vind ik wel weer jammer maar het is een goede ontwikkeling. Mensen staan er open voor. Er worden vast ook alternatieve goede voornemens gemaakt tegenwoordig (volgend jaar ga ik écht op yogales!).

Dan op de televisie; de dog whisperer op Discovery Channel, die praat over de goede en slechte energie die baasjes op hun geliefde huisdier projecteren, of alle letterlijk geest-verrijkende programma's zoals Paranormale kinderen of Derek Ogilvie en de beeldschone heks Susan Smit die populairder is dan ooit.

Spiritualiteit is hartstikke hot!

Nu weten de meeste bloglezertjes wel dat ook ik graag ronddraai in deze zweefmolen (ik kan het niet laten de prachtige boektitel te gebruiken van Susan Smit).

Zo ben ik onlangs afgereisd naar Baarn voor een prachtige Ayni-workshop, een onderdeel van de leer van de oude Inca-sjamanen, die de Ayni zien als hun immer stromende levensenergie.

Verder lees ik nog steeds alles weg van Osho, Walsch, Dyer, Tolle en Coelho onder de noemer spirituele ontwikkeling.

En ik heb sinds kort een abonnement op de Happinez...

Toch moet ik melden dat het allemaal erg verwarrend is en er zijn zoveel verschillende mogelijkheden om spiritualiteit te benaderen. Je ziet soms al vlekken voor de ogen, voordat je zogezegd verlicht kan worden. Ik noem willekeurig NLP, chakraleer, reiki, beschermengelen aanspreken, Human Design ontwerpen, Kabbala, en religieuze stromingen als het Boeddisme, Chinese wijsheden, de Inca's en Maja's, Yogi en nog veel, veel meer!

Veel mensen zoeken dan ook een richting wat bij hen past. Yoga voor de actieve mens, meditatie voor de dromers, chinese acupunctuur als het medisch niet lekker loopt en heel velen raken beinvloed en gepassioneerd na een bepaalde gebeurtenis.

Dit kan zijn het lezen van een boek, een bepaalde ziekte, iemands dood of een ontmoeting met een sterke spirituele persoonlijkheid.

Voor mijn Ayni-lerares was het haar eerste ontmoeting met een Inca sjamaan in Peru om volledig geinspireerd te raken in 'the Inca-way'. Sommigen zweren in de overtuigingen van Eckhart Tolle na een lezing van hem en anderen worden fanatieke aanhanger van een Ashram in India, na het zien of lezen van Eten, Bidden en Beminnen.

Het leest tussen de regels door, ik heb mijn bedenkingen bij deze plotselinge 'passies', deze radicale omschakeling in iemands leven. De zogenaamde 'life-changing'-moments.

Allereerst ben je nog altijd zelf verantwoordelijk voor alle veranderingen die in je leven wel of niet gaan plaatsvinden. Ten tweede vind ik het plotseling aanhangen van een geloof, een overtuiging of een andere spirituele stroming precies hetzelfde als bijvoorbeeld lid zijn van de Frans Bauer fanclub, een bezielend lid zijn van de plaatselijke sportverening of fanatiek kantklossen. Hetgeen wat je doet, geeft je een identiteit. Het plaatst je in een hokje en daarin zijn veel mensen heel tevreden, het geeft een veilig gevoel. Ik ben lid van, ik hang deze beweging aan. Het is een positie in de samenleving, een veilige aanpaling in de cultuurtuin. Het is ook een soort religie, een soort geloof.

Nu ben ik nimmer heel beinvloedbaar geweest en ik ren niet achter de eerste de beste interessante persoon aan of ga die spiri richting op, dus dat verklaart enigszins mijn aversie voor hokjesgeest denken. Zo ben ik ook nooit enorme fan van Take That of zo geweest (nu wel een beetje, overigens...!)

Het enige probleem dat ik heb met het fanatiek aanhangen van een juist een spirituele beweging of stroming is dat het haaks staat op de overtuiging van het daadwerkelijke spirituele doel. Of beter; de weg die genomen dient te worden om het doel te bereiken.

In de basis komen alle spirituele organisaties, boeken, methoden, stroming en beweging namelijk maar op 1 ding neer: ontdekken en weten wie je bent!

Wat deze hele spirituele eredivisie aan auteurs en leiders ons willen vertellen is NIET je identiteit verliezen door een spirituele stroming aan te hangen, maar juist op zoek te gaan naar wat er zich binnenin jezelf afspeelt. Wat je eigen identiteit is...

Is het niet vreselijk tegenstrijdig?

Dus niet: Ik zit op yogales, dus ik ben 'aan mezelf aan het werken', dus ik ben goed bezig, dus ik ben spiritueel, dus ik ben een yogi.

Maar wel: Je zit op yogales, dus ik ben een reis aan het make om jezelf te leren kennen. Je bent op weg naar je innerlijke zelf, je eigen identiteit en yoga biedt je de rust en de mogelijkheid om naar jezelf en je lichaam te kunnen luisteren.

Zelf val ik vaak terug op de 'dus niet' logica, hierin moet ik heel eerlijk zijn. Gelukkig kan ik altijd een boek van de plank pakken of de Happinez lezen om mezelf te herinneren dat deze gedachtengang krom en onwaar is.

Het gaat met moeite, maar ik wil mijn spirituele ontwikkeling identiteitsloos houden, ik wil hierin vrij en onafhankelijk zijn en niet zozeer cursussen volgen of boeken lezen 'die goed voor je zouden moeten zijn'.

Hiervoor heb ik bijna een soort zelfbescherming nodig om alsnog niet te verdwijnen in het oerwoud dat spirituele ontwikkeling heet. Die zelfbescherming is de visie die ik op dit moment heb betreffende spiritualiteit. Of ja, het is eigenlijk ook een soort geloof, een soort religie. Maar wel die van mezelf.

Ik hoop mijn visie ooit nog eens te delen op dit blog.


*Esoterie - in het boekenvak de verzamelnaam voor alle spirituele boeken

'We kijken nergens meer van op, we lullen overal in mee, maar hoe het verder moet, we hebben geen idee....het zou allemaal een stuk simpeler zijn als het niet zo ingewikkeld was' - De Dijk

Losse vastigheid

Zo ben je een loslopend flierefluitertje die overal heen fladdert en zo ben je officieel huurder van een stukje bebouwing in Breda.

Vandaag was het officieel huurcontract-teken-dag. Diep van binnen vond ik het doodeng, het betekent namelijk dat ik weer een vaste plek heb met alle verantwoordelijkheden en vaste lasten van dien. En ik ben erachter gekomen dat ik toch echt niet zo'n klusser ben, noch mijn broer. Dat klussen wordt nog een zware klus (mocht iemand een middagje mee willen helpen, ik hoor het graag!).

Maar daar zit 'm natuurlijk niet de echte angst. De nieuw verworven vaste plek houdt namelijk in dat ik niet zomaar even de wereld kan overvliegen of een half jaar weer ergens anders kan gaan wonen.

Een vaste plek betekent geen vrijheid.

Nu ben ik gelukkig niet heel zwart-wit denkend aangelegd, dus ik probeer mijn brein voortdurend te motiveren om het idee 'geen vrijheid' bij te sturen en zelfs geheel uit te bannen.

Uiteindelijk moet ik gaan denken en geloven dat een vaste plek in Nederland eigenlijk heel voordelig, leuk en gemakkelijk is en ja, zelfs méér vrijheid biedt dan voorheen!

Dat ik best een tijdje weg kan of zelfs tijdelijk kan werken in het buitenland en daarbij een appartementje in Breda kan aanhouden. En beter nog, immer kan terugkeren naar een heerlijk plekje voor jezelf (al dan niet gedeeld met broerlief).

Het is net alsof ik direct proef op de som wilde nemen, gezien het feit dat ik binnenkort ruim twee weken naar Brazilie ga. Maar een reisje naar Brazilie stond al erg lang gepland. De ideale situatie diende zich aan toen Claudia & Adam uit Breda me meevroegen op hun reis naar Rio de Janeiro. En ja...dat soort dingen moet je mij ook niet vragen natuurlijk. Ik heb direct al mijn vriendjes & vriendinnetjes uit Sao Paolo gemaild dat ik binnenkort een bezoekje aan hen kom brengen! Heb er zin in!

Een nieuw land en een nieuw pand. Allemaal in één maand. Leuk hoor.

Eens kijken hoe lang ik deze losse vastigheid kan volhouden. Ik heb vastigheid al geprobeerd. En los(bandig)heid. Misschien is dit wel de ultieme combinatie.

Samenwonen

Tja, weer terug in Nederland is toch wel ff wennen. Normaal -de afgelopen lente & zomer- waren mijn basiszorgen waar te slapen en wat te eten. Het leven in Nederland -en laat ik het lief zeggen- iets gedetailleerder.

Of het werkelijk meer inhoud heeft, weet ik niet, het is in ieder geval intensiever, vermoeiender en uitputtender.

Ja, jullie lezen het goed; op één plaats leven is moeilijker dan freewheelen!
Voor mij althans.

Alle respect voor iedereen die 't hoofd hier boven water kan houden met én een fijne baan, én een goedlopend sociaal leven, én familietijd én vakantietijd én een leuke relatietijd, én een running household...Voor sommigen met kids! R.E.S.P.E.C.T.

En aangezien ik als verloren dochter alweer een weekje of wat bij moeders, Twisty & Frodo (haar twee hoogbejaarde katten) ben in getrokken is het eigenlijk een luizenleventje! Heerlijk hoor en om van de gelegenheid optimaal gebruik te maken, heb ik de laatste tijd de start gemaakt in de overdracht van oude familietradities.

Of in ieder geval de nijverheden en ambachten die al enkele generaties meegaan. Zo heb ik de recepten voor ertwen-, tomaten-, en pompoensoep nu redelijk onder de knie. En de exacte receptuur van mijn grootmoeders appeltaart mag ook NOOIT verloren gaan! Daar wordt aan gewerkt.

Hierna ben ik nog verder 'in de leer gegaan' en inmiddels ben ik een heuse sjaal aan het breien en heeft mijn moeder mij de beginselen van de naaimachine bijgebracht!

Daarnaast gaan we samen sporten, naar visites en theater en tussen haakjes (aangezien ik niet graag reclame maak) de musical Soldaat van Oranje is absoluut een aanrader!

Maar goed, aan alle kneuterige quality-time komt een eind, 't wordt tijd dat ik ontsnap....ehh...verhuis!

Binnenkort ben ik dus te vinden in Breda, waar ik een leuk appartementje heb gevonden. Het is een heerlijk vooruitzicht om een eigen plekje te bezitten, waar ik ten allen tijde naar kan terugkeren (als ik bijvoorbeeld terugkom na een maandje Brazilie of zo...).

Voor kostenbesparing, gezelligheid en nog tal van andere voordelen ga ik op deze leuke plek samenwonen met....mijn broer Dennis, Onyx & Buffy (zijn twee katten van middelbare leeftijd).

Ik heb er enorm veel zin in! (behalve dan in het verhuizen, verven, verbouwen, inrichten en de hele flikkerse boel).

En moeders? Die mag gerust op visite komen, hoor. Mét zelfgemaakte erwtensoep uiteraard!

Amel

I wrote this on a quiet Sunday morning in a cozy Parisian apartment:

I promised to write about this. In English. Making and actually keeping promises is not my strongest point in life, but somehow this worked out perfectly. When it is about writing, I don't make any jokes. Writing, I take very seriously. Yes, I do. Really!

I will write today about a person. One person in particular. I normally don't do this. Like keeping promises. But somehow writing about this person is necessary. It has to be done. I feel it like that.

This is a person who opened the world of singing for me. It is a person who has a cat that responds to 'tu veux manger?' which I personally find the joke of the year. I'm sure, of course, that there are more cats and/or dogs in France who respond to 'tu veux manger', but this person made me see and experience it for the first time and I loved it.

The person, who is a female, has a boyfriend who is one of the best chess-players in France and they make -I cannot say otherwise- the most classic & elegant couple I've ever seen.

She has a Mediterranean, light-some and graceful style, he has a timid but self-conscious French traditional style and it is almost that they are fighting about who has the most classicism inside one another.

She studied English. And she loves to talk English, which makes sense of course. And she talks French too of course. She talks French to her boyfriend and although they know each other for more than eight years, they still use the polite form 'vous' when talking to each other. Just because, as a habit.

She plays guitar, she sings, she dresses and dances with the grace & style of a fifties elegant lady, she worked and works in the Abbey Bookshop.

She is the one who made me feel right at home every time I return to Paris. Within a beat and a second I'm back on the rollercoaster of 'good things' in the city as party's, dinners, music evenings, good talks and wine.

She is also very direct, straightforward, decisive, firm, strong and full of fire. She is determined in succeeding in life. She works hard & structured and is determined to bloody enjoy every second of life in general and especially in Paris. This makes me smile. And it makes me very happy.

She made me see the beauty of Paris many times. She also introduced me into Parisian life with its culture, its inhabitants, its narrow streets and grand boulevards. She shared her love for the city with me.

I look at the mirror in her apartment. I helped carrying it up the 6th floor, back in March, and I am intensely happy that I had a little share in the becoming of this beautiful apartment.

Last night it happened I danced on Klezmer/Jiddisch music in Chez George near the famous St. Sulpice church in Paris. A combined evening with Pop, Rock, Jazz & French chansons of course. With a good Brouilly, my two best friends Amel & Alexandra, a lot of locals and a few funny Ozzie tourists and the package of fun was complete.

Now, I'm back at Amel's apartment feeling a bit melancholic, which resulted in this writing. I cannot help but think I'm the luckiest person in the world right now.

Amel is Paris. Paris is Amel. I cannot image someone more Parisian then Amel. And I love her for that!

The Gathering met verificatie

Om toch nog even terug te komen op de The Gathering, het bedrijfsuitje van Butterfield & Robinson. Ik schreef over een 12 km hoge berg en werd prompt gecorrigeerd (thanks Paul). Het is altijd fijn om te weten dat mijn blog met een kritisch oog wordt bekeken.

Anyways, natuurlijk was de berg/heuvel geen 12 kilmoter hoog. Het was echter een klim van 12 km, inclusief haarspeldbochten, diepe afgronden en een prachtig uitzicht over de Italiaanse Barbaresco wijngaarden.

Dit is hoe ik aankwam na deze klim, met Amina - de zweedse appelgodin- in m'n kielzog.



De 12 km naar beneden was een rit in de ijzig koude najaarswind, veel te koud voor Italiaanse begrippen.


Maar wat een feest, zeg! Mijn allereerste ervaring op een wielrenfiets was er één om nooit te vergeten. De Cannondale'tjes van Butterfield zijn ultra-licht en tijdens de daling heb ik mijn fietshandschoentjes kapotgeknepen, omdat ik gewoonweg te snel ging.

Doodangsten en adrenaline gieren door je lijf en je hoopt maar dat het Italiaanse verkeer rekening houdt met een Butterfield peleton van twintig fietsgidsen die pijlsnel de heuvel afzoeven.

Mijn oom en tante, die al jaren gepassioneerde wielrenners zijn, zullen mij wel begrijpen. En ik begrijp hen nu ook!

RTL Boulevard of Indiana Jones

Aaarghh writersblock! Niks, noppes, nada. Helemaal niks komt er uit mijn normaal zo snel typende vingertjes. Er zit niks interessants in mijn hoofd. Rien du tout om te delen. Wel om over te schrijven natuurlijk, maar niet in het bijzonder interessant om op het World Wide Web te plaatsen.

Ik herinner me de vorige maal dat ik terugkeerde naar Oosterhout, dat hetzelfde probleem zich ontwikkelde. Ik schreef destijds dat de gebeurtenissen die plaatsvinden rondom 'Abby in Oosterhout' niet echt noemenswaardig waren. Niet blog-waardig.

Te saai? Te gewoontjes? Ja, ik ben bang van wel. Het zijn geen woeste avonturen, rare ontmoetingen of bizarre, nieuwe ervaringen.

Ja, maar jeetje Abby, moet het leven dan op een enorme Indiana Jones film lijken?

Ehh....ja bij voorkeur wel!

Maar goed, ik waag het een kans en keer terug naar de basis: het open en eerlijk formuleren van de Explorations, Dreams & Discoveries van de afgelopen tijd! Daar gaat het tenslotte om.

Explorations
Op dit moment ben ik aan het onderzoeken welke nieuwe verzekeringsmaatschappij en telecomaanbieder het best bij mij past voor 2011. Pas op, hoor. Dit is in zijn geheel geen gemakkelijke uitdaging.

Dreams
Sinds een paar dagen droom ik van nieuwe laarzen. Bont is in tegenwoordig. Evenals de grijze tint. Dat wordt een makkie.

Discoveries
De nieuwe musical Soldaat van Oranje schijnt te gek te zijn! En ik heb een nieuwe hobby: schaatsen.

Zie je wel, als ik zo ga bloggen lijkt het binnen de korste keren meer op RTL Boulevard. En ik heb een hekel aan dat programma.

Het valt in het niets bij de spannende avonturen-film die ik nagespeeld heb de afgelopen maanden. Nog geen twee weken geleden bedwong ik een 12 km hoge Italiaanse heuvel met al mijn B&R fiets-collegaatjes, om bovenop die heuvel heerlijk te lunchen en de jaarcijfers door te nemen. Evenals de reisjes, zijn ook de bedrijfuitjes redelijk decadent bij Butterfield.

Net een week geleden fietste ik weer als zielsgelukkige op mijn eigen fiets door Parijs! Susanne, die er zolang voor had gezorgd, stond vrijwel direct voor m'n neus toen ik uit de Thalys stapte. Een week lang heb ik heerlijk mijn oude leventje in Parijs herbeleefd en mijn dank gaat uit naar Susanne, Brian, Richard, Amel, Alexandra, Colline & Shanti die in hun drukke Parijse schema even tijd wilde maken voor een freewheelende Abby!

The Abbey Bookshop zag er nog precies zo uit als toen ik het achterliet: tjokvol boeken...

Geheel toevallig had Brian die dag mijn prachtige Renaissance jurk meegenomen en ging ik de eerste avond alweer met mijn voetjes van de dansvloer in de middeleeuwse bar 'Les Caves'.

En nu ben ik weer in Nederland. Redenen te over waarom ik me niet in Parijs of ergens anders op de globe bevind en ik zal er één weggeven: na een jaar freewheelen vanuit Parijs richting de Philipijnen en fietsend via Hollandse molens naar Franse kaas en wijn, is het best fijn om langer dan drie weken op dezelfde plek te verblijven en een basis te hebben.

Wanneer je in een willekeurige rollercoaster stapt (bijv. de Indiana Jones in Disneyland Parijs), vliegt het karretje in een paar minuten voorbij om vervolgens tot stilstand te komen. Je stapt uit en staat nog eventjes wankel op je benen. Je bent nog draaiierig van de rit en de adrenaline in je lijf geeft nog wat naschokken. Na die kleine herstelperiode is alles weer normaal en ben je intens gelukkig dat je de durf hebt gehad om de achtbaan in te stappen.

Dat is een beetje het gevoel als je zojuist een turbulente tijd hebt gehad en vervolgens tot stilstand komt in je oude woonplaats.

Heerlijk die rust!

Maar...het wachten is op de sequel van mijn avonturenfilm!!

A girl named Sue

Het is een aanrader voor iedereen, zeker als je avontuurlijk bent ingesteld; ga een paar daagjes op pad met Sue.

De toon werd reeds gezet op het treinstation in Beaune. 'Waarom zouden we een treinkaartje kopen?', zei Sue toen we trachtten een kaartje te bemachtigen, maar niet opschoten in de lange rij voor het loket. 'Ik vertel wel een goed verhaal aan de conducteur'. 'Ok, mij best', was alles wat ik kon terugzeggen. Ik zal wel zien, dacht ik bij mezelf.

'Het ergste wat kan gebeuren is dat ze je van de trein zetten, of dat je een treinkaartje moet betalen', probeert Sue mij gerust te stellen. Natuurlijk, dat begrijp ik allemaal wel, echter zijn we hier wel in Frankrijk. De conservatieve ik-wijk-voor-geen-meter-van-mijn-protocol autoriteiten hier in Frankrijk zitten nog altijd goed in mijn geheugen.

Om een lang verhaal kort te maken, we belandden voor 15 luttige eurootjes in Lyon. Piece of cake.

Ik begin meer en meer zin te krijgen in onze trip. Bij aankomst in Lyon ben ik blij verrast door de positieve uitstraling van de stad. Het is een soort petit-Paris, maar dan zuidelijk, Mediterraans, rustig & relaxed. Het centrum bevindt zich op de peninsula die zich uitstrekt tussen de rivieren de Rhone en de Saone.

Het oudste deel van de stad is tegen een goede heuvel gebouwd en blaakt van historie en geschiedenis. De basiliek Fouvriere prijkt bovenop deze heuvel en dateert uit 1870, het jaar waarop de Duitsers stuikelden over de finish-lijn en Lyon niet konden veroveren. De mensen zijn relaxed, vriendelijk en dit vindt zijn uitwerking op de toeristen en dagjesmensen. Heerlijk.

We strijken neer op een terras in de stralende najaarszon. Dinerend zijn we irritant bedienend richting elkaar. 'Wil je nog wat water? Ik schenk je wijn wel even in'. De B&R servicegerichtheid is nog niet uit ons systeem. We zijn ook kritisch. Wanneer het eten er niet goed uitziet, zijn we weg. 'How did I become so critical?', hoor ik mezelf zeggen. En dat na twee weken B&R...

De eerste nacht slapen we in een hostel. Goedkoop & makkelijk. Het uitzicht over Lyon is verpletterend. De prijs van 't hostel helaas ook. Op dag twee zoeken we een nieuw onderkomen, zonder resultaat. We laten onze spullen achter bij een hotel waar we 'waarschijnlijk' wel gaan slapen. We halen onze spullen weer op, nadat we illegaal een bioscoop zijn binnen gesneakt en rustig Eten, Bidden en Beminnen hebben bekeken.

Op dit moment ben ik helemaal niet meer verrast door Sue's acties om alles via omwegen te doen, goedkoop, gratis of anders helemaal niet. We fietsen door de stad met het Velib systeem na het toevallig vinden van een gratis kaartje. Bij Starbucks willen we met de beste intentie van de wereld koffie KOPEN, ware het niet dat ze op deze hete dag gratis shakes uitdelen. In Les Halles de Lyon -een voedselparadijs- 'proeven' we onze lunch bij elkaar.

En het beste moet nog komen. Op dit punt twijfel ik geen moment meer over de capaciteiten die Sue bezit om aan van alles te geraken. Rond acht uur 's avonds eten we rustig onze overheerlijke pizza, zonder uitzicht op een slaapplaats voor de nacht. Mogelijke gratis slaapplaatsen gaan over de tafel; kerken, parken, 'in de bioscoop blijven zitten' en meer.

Dan komt de klap op de vuurpijl. En het is eigenlijk heel gemakkelijk. Je vraagt het gewoon, ja kun je altijd krijgen, nietwaar? Sue zoekt de vriendelijkste ober uit van het Italiaanse restaurant en vraagt letterlijk, na wat prachtige openingszinnen; 'maybe you want to consider having two girls on your couch tonight'.

Al wat rest is een gezellige avond met onze nieuwe vriend, goede wijn en een heerlijke gratis slaapplaats.

's ochtends sluipen we onopgemerkt zijn appartement uit. Dat klinkt onvriendelijk, maar hij wil met alle goede wil van de wereld niet ontwaken en we gunnen hem zijn welverdiende ochtendrust.

We lopen rustig richting ons eerdere hotel, waar ik inmiddels heb gereserveerd; mijn feestje in deze prachtige stad zal zich continueren, mijn goede vriend Simon is vanuit Munchen onderweg naar Lyon.

Kort daarna zie Sue wegfietsen op haar Velib richting het treinstation, met in haar fietsmand de felblauwe Albert Heijn shoppingbag die ze drie dagen lang heeft gebruikt als reistas...

What a girl!

Back in Beaune

Er is weer een normaal leven. Vanochtend hoorde ik de wasmachine draaien en kon ik zowaar mijn eigen kopjes afwassen. Vanmiddag ga ik naar de supermarkt om boodschappen te halen! De simpelste dingen zijn weer heerlijk om te doen.

Eenentwintig en een halve dag op pad met Butterfield, inclusief voorbereidingsdagen en evaluatie/administratie dagen achteraf. Het had evengoed een jaar kunnen zijn!

Fameuze doktoren uit New York & Sao Paulo, Olympische kampioenen, directeuren van beroemde winkel- & restaurantketens in Amerika, ontroerend goed al-dan-niet Joodse miljoenenbedrijven en ga zo maar door. Dat is zo'n beetje de doelgroep. Niet allen even enthousiaste fietsers en een enkeling reist alleen maar voor de aandacht die ze van ons, de gidsen ontvangen.

Maar het gros is vriendelijk, respectvol en 'gewoon lekker toerist'! Als gids echter, wordt elke vorm van een normaal leven leiden direct teniet gedaan, wanneer je 'on trip' bent. Voor het eerst sinds drie weken voel ik mezelf weer tot leven komen, sterker nog, ik kan nu weer een beetje nadenken wie ik ook alweer ben, waar ik voor sta, wat ik doe en wat mijn toekomstplannen zijn.

Hoe kort en krachtig het werk ook is bij B&R, het heeft wel geleid tot een situatie, wat me voorheen vreemd was: zekerheid & planning. Voor volgend jaar april zit ik gebeitelt. Laat die rijke Amerikanen maar komen, ik ben klaar voor hun fooi.

Direct na aankomst in Beaune, had ik een etentje in het gidsenappartement. Een boel verloren zielen lopen hier rond. Allen recentelijk terug van hun reizen en trips en redelijk de weg kwijt. Het is logisch dat er even geen enkele drang en dwang is om beslissingen te maken, na twee of drie intense weken van beslissingen maken voor anderen.

Tijdens het etentje begint de boel een beetje op te klaren. Er wordt geklaagd, gezeurd, reizigers gaan over de tafel en worden verbaal afgeslacht en ja, ik doe vrolijk mee. Er hangt een ontladingsdrang om mij heen, waar menig bang voor zou zijn geweest. Niet mijn frisnieuwe collega's gelukkig. Die begrijpen het allemaal wel.



De rest van de dagen heb ik doorgebracht met gitaar leren spelen en -uiteraard- fietsen!

's middags verzamelen zich gewoonlijk wat collegaatjes voor een flinke fietstocht. We rijden zo vanuit het B&R kantoor de wijngaarden in. De wijnstruiken hebben inmiddels beginnende herfstkleuren en krijgen een prachtige gouden glans wanneer de avondzon erop schijnt. De lucht is fris en ruikt naar versgeperste jonge wijn. Dit is de Bourgogne op z'n best!

Om nog wat meer tot rust te komen, besluiten Sue, collega-gids uit Canada en ik even te ontsnappen richting Lyon. Maar daarover, vertel ik jullie later meer! Word vervolgd....

De wondere wereld van B&R

Verhalen en anekdotes te over, betreffende mijn nieuwe baan bij Butterfield & Robinson, de meest gerenommeerde reisorganisatie van Noordelijk Amerika.





De prachtige Loire vallei in Frankrijk, het fietsen, de 'travellers' en mijn 'co-guides' zijn de ingredienten. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. De afgelopen twee weken waren een aaneenschakeling van fietsroutes, chateau's en Michelin restaurants. Het is een waar sprookje, zij het niet dat ik verschrikkelijk hard aan de bak moet iedere dag!

Na twee intense weken met mijn Zweedse/Palenstijnse co-guide Amina, die me door de Loire vallei heeft gesleept en me heeft laten kennismaken met de koninklijke geschiedenis en de waanzinnige wijnen van de streek -en uiteraard de fietsroutes- is zij inmiddels afgereisd naar zuid-Spanje voor een andere trip.
Amina & moi!

Momenteel fiets ik voor de tweede maal de route langs de Loire, ditmaal met co-guide Karen, een heerlijke, goedlachse Amerikaanse vrouw die haar plekje heeft gevonden in deze streek en hier al ruim 15 jaar woont.

We bereizen in een week ongeveer 400 km langs de Loire en slapen in Chateau de Brou, Chateau du Rivau (met een vlaamse eigenaar Frans!)...
Chateau du Rivau met pompoenenkunst. In het torentje links mocht ik twee nachten slapen!

...en Chateau de Verrieres. Allen even prachtig. Onderweg staan wijnproeverijen en overheerlijke lunches op het programma. 's Avonds is het officieel dineren en mijn meegenomen jurken en hakjes maken dan ook overuren.

Een sjieke boel dus, maar er wordt ook gewoon 50 km per dag gefietst:


Maar soms is het even slikken. Als ik mensen even gemakkelijk twee flessen champagne zie bestellen, zoals ik een biertje in de kroeg. Als ik de gastronomische gerechten voorbij zie komen, die ik met mijn zilveren bestek verorber. Of wanneer ik gladgestreken gezichten zie van 65+ jaar...

Hoe het ook zij, het zijn allen heerlijke mensen. En ze verdienen een topvakantie in luxe en weelde, zoals de koningen en koninginnen hier in de Loire leefden tijdens de 16e eeuw.

Echter was ik van deze serviceverlening de eerste dagen zo moe, dat ik mijn veel te grote hotelsuite vervloekte, omdat het zo'n eind lopen was van de douche en terug!

Crrrrrrazy!

Mijn eerste dag 'at the office' van Butterfield & Robinson en ik moet het toch ff kwijt. Eén grote chaos! Maar in positieve zin, hoor.

Via Antwerpen, Parijs en Dijon belandde ik gisteren wederom in Beaune, een prachtig middeleeuws plaatsje in de Bourgogne. Hier is het hoofdkantoor van de Europese Butterfield & Robinson afvaardiging gevestigd. Een prachtig gebouw, overwoekerd door groen, op een rustige afgelegen plek, net buiten het stadje.

Alhier melden alle gidsen zich ofwel aan of af, wat leidt tot een chaotiek van stress, vermoeidheid, zoektochten naar van alles en daarbij een groot eetfestijn. Een mengelmoes van culturen en de meest uiteenlopende talen die je om de oren vliegen (wat niets is vergeleken bij de vier luttelige taaltjes die ik spreek) duidt op de wijdsheid en 'gevarieerdheid' van het Butterfield & Robinson gidsen-aanbod.

Er wordt hard gewerkt, gelachen, gebabbeld, gegeten, gedronken, gefietst, ingeladen, muziek gemaakt, administratie gedaan, foto's bekeken en nog veel meer.

Wat een heerlijke werkomgeving! Al was ik de eerste uren in mijn 'kat uit de boom'-modus. Het is onmogelijk om hier meteen in te springen, dacht ik.

Nou, vier uren later, nadat ik met mijn nieuwe co-guide een tandem op onze bus had gehesen (ja, ONZE tour heeft natuurlijk weer tandemfietsers), ik 10 verschillende kaarten had gemarkeerd op route, duizenden vorkjes & messen bij elkaar had geraapt en mijn veel te dikke informatieboekje over de Loirevallei had geprobeerd door te spitten, kwam dezelfde melige, chaotische bui over me heen. Aaaarghhh....!

Helemaal crazy, iedereen hier. En ik erbij!

Tijdens mijn trainingsweekend - eerste fietstocht!

De voormalige Raket

Laatst stuurde ik een e-mail naar een goede vriend van me. Een vriend die ik al meer dan 15 jaar ken, maar nooit eerder een serieuze e-mail had gestuurd. Een reden daarvoor is dat we elkaar kennen van vòòr het Internet-tijdperk.

Uit een tijd dat je een week van te voren een afspraak maakte en je je daaraan hield. Zonder tussentijds een smsje te sturen 'of het nog wel doorging' of 5 minuten alvorens de afspraak nog even te bellen (tot zo!) of te sms-en (ik ben vijf minuutjes later!).

Uit een tijd dat het 'vrijdagavond gewoon in de Pub te doen was'. Een tijd dat je telefoonnummers nog uit je hoofd kende en wist wanneer mensen thuis waren.

En uit een tijd dat je op Lowlands gewoon bij de Raket afsprak. Of bij de tweede paal links in de Alpha-tent.

Bij de 'voormalige Raket' op Lowlands 2010. Ja, het was erg gezellig!

Goh, ik kan altijd zo heerlijk nostalgisch uit de hoek komen! Ik schrik daar zelf een beetje van. Ik word een beetje oud, geloof ik!

Om terug te keren, in de e-mail aan Bas schreef ik kort maar krachtig wat mijn plannen zijn voor de komende maand. Ik vond het wel gezellig neergezet, vandaar dat ik het hieronder 'unedited' plaats:

Om m'n round trip Europa even toe te lichten: ik start 13 september in Dijon (of eigenlijk Beaune) voor het ophalen van fietsen en spul, ik rij naar de Loire vallei om twee weken te gaan touren met veel te rijke Amerikanen.

Dat touren geschiedt op wielrenfietsen en met 't busje. We zijn met twee gidsen, dus wisselen af met meefietsen met de toeristen en rijden met 't busje. Ik hoop waarachtig niet dat ik de 'century-ride' moet meefietsen, die is 100 km lang. 's Avonds slaap ik in 5-sterren hotels en eet ik in Michelin* restaurants. Heel vervelend.

Vervolgens rij ik met de hele bende vuile fietsen terug naar Dijon (dus eigenlijk Beaune) om wat administratieve shit te doen. Het is het hoofdkantoor van Butterfield & Robinson, vandaar. Inmiddels is het dan al 4 oktober. Dan, de 10e is er 'The Gathering'. Geloof me, ze noemen het echt zo. Een einde seizoensfeestje van het bedrijf, maar wel gewoon in Italië, hè. In Piemonte dus.

Ga ik daar ff heen, vanuit Beaune, met een busje. En daarna heb ik een half-half afspraak om in een appartementje te verblijven in Assissi. Kan ik ff uitrusten. Oh, en Assissi ligt ook gewoon in Italië.

We kennen mekaar al een tijdje, vandaar de rare schrijfstijl!

Op naar Frankrijk en verder! Hopelijk kan ik over 10 jaar met eenzelfde gelukkige nostalgische blik terugkijken op dit Franse tijdperk, net zoals op het Internetloze tijdperk.

Het hek van de dam

Twee dagen geleden viel alles als een magic rubik's cube in elkaar. Met de zin 'dan heb ik nog precies 6 maanden over om nog iets te doen voordat in april het fietsseizoen weer begint', was het helemaal bekonkeld.

Daarbij kwam de herinnering van een nuchtere Hilvarenbekenaarse die alle dingen recht voor d'r raap zegt: 'ik zou 't ff wat verder zoeken dan Frankrijk. Nu kan 't allemaal nog'. Het was één enkele zin die mijn ex-collegaatje eruit spatte tijdens een stormbezoek aan Uitgeverij Deltas.

Nadien bedacht ik me wijs doch naief dat ik niet zoveel waarde moest hechten aan deze uitspraak. Om er vervolgens een heleboel waarde aan te hechten...

Waar wil je nu weer heen, Abby?

Misschien moet ik bij het begin beginnen. Velen mensen heb ik namelijk verkondigd dat ik plannen had me te nestelen in Breda, ondergedompeld in fijne vrienden, gezellige familie, leuke cursussen en interessante baantjes. Daar had ik enorm veel zin in. Nog steeds.

Echter heb ik zojuist een baan aangenomen waarbij ik tot oktober fietsend en fluitend in Frankrijk zit, sterker nog ik vertrek morgen alweer richting La France voor een spoedcursus 'chique fietsvakanties verzorgen'. Butterfield & Robinson heet mijn nieuwe werkgever en is gevestigd in -hoe kan het ook anders- Canada.

Zo wil het mooie feit dat ik trotse bezitster ben van twee werkgevers die tezamen fietsvakanties verzorgen over de gehele aardbol. Het toeristische seizoen loopt nu ten einde, maar vanaf april 2011 wens ik geen dag vrij te zijn om niet te fietsen! HA!

En toen was het ineens heel duidelijk...Die zes tussenliggende maanden ga ik natuurlijk niet gebruiken voor de uitvoering van impulsieve nesteldrang. Die moet maar even wachten! Op weg naar de vrijheid! Liberté!

Vanaf dat moment -twee dagen geleden dus- werden de creatieve tandwielen en radartjes in mijn hoofd herstart. De woorden explore, dream, discover werden door al mijn rode bloedlichaampjes opgenomen en getransporteerd door mijn gehele lichaam. Ik kreeg 't er warm van! De mooiste, raarste ideeën, dromen & intenties kwamen weer boven borrelen. Landen- en dromenlijstjes werden opnieuw gemaakt en aangepast. Wereldbollen en atlassen werden geraadpleegd en het world wide web werd uitgewrongen.

Het hek is weer van de dam.

Overigens, de origine van dit spreekwoord is dat het hek, staande op een dam van de weide is weggenomen; hierdoor kunnen de daarin opgesloten beesten er uit komen, zich vrij bewegen en doen wat zij willen.

Maar hè, niets zo veranderlijk als Abby. Morgen kan het best wéér anders zijn!!

The Magic Rubik's Cube

Het begon allemaal met een sleutelhangertje, die ik vond in een hebbedingetjes winkel in Parijs. Er hing een mini-rubiks kubus aan en het winkelpersoneel heeft mij toen vriendelijk doch dringend verzocht; OF je koopt het sleutelhangertje OF je laat het nu met rust.
Niet gekocht natuurlijk, maar enige maanden later vond ik in een overigens prachtige speelgoedwinkel vlakbij Musée de Cluny, de enige echt authentieke Rubiks Cube. Abby blij!

Het begin van een heuse ontdekkingstocht. De Hongaarse meneer Rubik had de kubus ontwikkeld voor zijn universitaire studenten om ze wat beter ruimtelijk inzicht te verschaffen. Zo is er een reeks van algoritmes* voor nodig, compleet met wiskundige berekeningen zoals het herhaaldelijk uitvoeren van die zogenaamde algoritmes, om de kubus op te lossen. De kubus met 6 vlakken, 54 blokjes en een flexibiliteit van een elastiekje kan je in 43 252 003 274 489 856 000 verschillende posities draaien, en slechts één daarvan is de oplossing. Een goed doordacht systeem.

Maar ja, dat wist ik allemaal nog niet, toen ik dat ding kocht. Ik dacht; gewoon lekker een puzzeltje. Er is mij weinig bekend over de hype uit de jaren '80, maar er moeten wat doorgedraaide types bijgezeten hebben.

Heel wat uren heb ik erin gestoken. Overal ging mijn kubus mee naar toe. Bloed, zweet en tranen. Maar ook geluksmomentjes, toen ik doorhad dat elk steentje z'n eigen plaats heeft, dat het niet om vlakken gaat maar om rijtjes en dat je die lagen gewoon 1, 2 en 3 -hup- in dezelfde kleur moet draaien.

Ja, ik zat er behoorlijk diep in!

Afgelopen week had ik er ineens genoeg van. Ik was al bij laag 3, maar het was onmogelijk om de oplossing zelfstandig te vinden. Het werd tijd voor 'dat ene' wat ik al die maanden lang per sé niet wilde: googlen naar de oplossing...
Hier is de eerste laag compleet!

Echter, het lezen, begrijpen, ontcijferen én uitvoeren van de vele duizenden oplossingen was al een ware puzzel op zich. Ter vergelijking, met dit algoritme heb ik de laatste laag kunnen oplossen: V2.-O.-R.-L.V2.R.L.-O.V2! Dat bedoel ik.



De tweede laag, joepie!








Aaargh...nog 1 hoekblokje...




Als complete a-wiskundige ben ik daar toch wat trots op. Lang leve de magie van Rubik's kubus!





*een algoritme is in het geval van 'rubiksen' een herhaalde serie van draaiingen!

Wie ben ik?

Ik lees best veel. Al is mijn lectuur wel enigszins beinvloed door mijn moeders werk, momenteel ook omdat ik in haar huis verblijf.

Viva, Flair, Tina en de Libelle vliegen me dus om de oren. En eerlijk, ik lees het graag. Ik ben van de 'tijdschriften-generatie' als zoiets uberhaupt bestaat.

Na de gedesorienteerde reis terug naar Nederland neem ik dus graag de rust om de Libelle van voren naar achter te lezen. Nu heb ik helemaal geen zin om mij te verdedigen, maar ik kan wel melden dat de Libelle de laatste paar jaren een metamorphose heeft ondergaan. De Libelle is best hip tegenwoordig. 'Er dient een grotere doelgroep aangetrokken te worden, dus wij gaan verjongen', zo luidde vast en zeker het besluit van de hoofdredacteur enige jaren geleden.

Goed, ik dwaal een beetje af.

Twee interessante artikelen stonden vermeld in de Libelle van deze week. Over de identiteitscrisis van de 20ers en 30ers en een verslag van een 'ongelovige'; over haar (en ook mijn) struggle tussen het rationele en het spirituele. Precies wat ik nodig had. Wat een 'toeval', nietwaar?

Tevens las ik reeds een tijdje 'Dus ik ben' van Stine Jensen en Rob Wijnberg, waarbij de laatste recentelijk promotie heeft gemaakt bij NRC.next, als jongste hoofdredacteur ooit (27 jaar). Het boek handelt over de zoektocht naar identiteit, waarbij druk wordt gefilosofeerd wordt over hoe identiteit wordt bepaald; door wat je denkt? waar je werkt? hoe je je kleedt? wat je emoties zijn? wat je koopt? Het moderne hokjesgeest-denken, zeg maar.

Anyways, al die informatie tezamen vond ik een mooie aanleiding voor deze blog. Helemaal hyper haastte ik mijn laptop op tafel, om eens haarfijn een betoog uiteen te zetten naar al mijn 'lezertjes'. Heel ambitieus uiteraard, as always. Ik ben dat ook helemaal niet van plan. Laat mij maar lekker lullen, hoor!

Een lange inleiding voor wat ik eigenlijk wil zeggen.

Niemand duwt zichzelf graag in een hokje, maar het is wel waar wat Jensen en Wijnberg zeggen over externe factoren die meespelen terwijl je opgroeit. Het tijdperk waarin je wordt geboren bepaalt in grote mate wat er verder gaat gebeuren. Geschiedenis die aan je vooraf gaat, bepaalt wie je bent. Neem de vette jaren 80 en 90. Alles was mogelijk. We waren verwend, kregen alles op een presenteerblaadje en zijn beschermd opgevoed.

De Libelle meent in het 1e artikel dat dit de oorzaak is voor verwarring bij de generatie 20ers-30ers. Het resultaat; vrijheid, talloze mogelijkheden, legio kansen en oneindig veel keuzes. En dat heeft een valkuil; het leven is hierdoor erg maakbaar geworden en de verwachtingen zijn torenhoog.

We kunnen alles! En het idee dat je helemaal zelf kan bepalen hoe je je leven leeft, of je 'voor het geluk gaat' of niet, drukt als een zware molensteen op de 20er en 30er. Lukt het niet, dan is dat je eigen falen, je had immers ook anders kunnen kiezen. Het is verdorie doodeng!

Ik vind het maar een vervelend gegeven. Maar ik weet dat er veel waarheid in zit. Dat ik me misschien wel in dit 'hokje' begeef.

Door al die openheid in keuzes en mogelijkheden verdwijnt ook de identiteit. Ter vergelijking; vroeger was je gewoon de zoon van de bakker. En dat zou je je hele leven blijven.

Het brengt allemaal veel angst en onzekerheid met zich mee. En terecht. Door al deze ontastbaarheid vlucht de 20er en 30er tegenwoordig in de spiritualiteit. Want, zo zegt het tweede artikel van de Libelle, dat 'geluk' moet bereikt worden. Op het hoogst haalbare niveau.

Nu kan ik wel zeggen dat ik 'nieuwsgierig' was naar alle vormen van meditatie, yoga, het human design en The Secret. Maar misschien was ik ook wel gewoon op zoek naar geluk?

Hmm...wat ik wel weet is het drukkende en benepende gevoel dat ik heb gekend naar een liedje van Doe Maar 'Is dit alles'. Zelfontplooiing, nieuwe avonturen beleven, ervaren, genieten en meer, meer prikkels stonden daarom vorig jaar op mijn agenda.

En ik kan eerlijk melden dat ik dagboekbladzijde na dagboekbladzijde heb beklad met verschillende W-vragen. Wat, wie, waar, waarom???

Om vervolgens in de Libelle te lezen dat het 'de normale trend van mijn generatie is'. Is dat eigenlijk niet heel treurig?

Hoe het ook zij, ik ben gelukkig nog nuchter genoeg om dit alles te relativeren en er niet 'te diep in te gaan'. Of ik het afgelopen jaar nu op zoek was naar mijn identiteit, een sabbatical hield of gewoon lol maakte, mijn conclusie is dat het helemaal niks uitmaakt.

Alles is altijd goed. Alles wat je doet is goed. En wat je niet doet ook.

Pfff...maar ik ga volgende week alleen de Flair en Viva lezen, hoor!

Vrijheid!

Lieve Suus,

Het prachtige uitzicht op Lac de Montbel

Alweer een week verder. Ik ben helemaal leeg. Leeg en timide. Achtergrondig afwezig. Ik zit hier potdorie gewoon een beetje te verpieteren!

Heb je dat wel 'ns? Dat je ergens bent, iets hebt, iets klopt niet, maar je kan je er vinger niet opleggen?

De ochtenden zijn hier heerlijk! In de vroegte de keuken bemannen om voor 30 mensen het ontbijt voor te bereiden! Vergeet chocoladepasta en hagelslag. Hier is het hazelnoot-rozijnenpasta dat de klok slaat!

's middags is ook goed te doen. Tenten schoonmaken. ladingen boodschappen doen, in een hangmat liggen, lekker zwemmen of lekker slapen. Inmiddels heb ik het rijk der dutjes ontdekt.

En 's avonds! De heerlijkste gerechten komen voorbij en ik mag meehelpen in de keuken! Vergeten groenten, quinoa en bulgur, goede al-dan-niet pedagogische gesprekken met ouders of een andere activiteit, zoals een spooktocht in een écht oud-Franse ruine.

Bespeurt iemand hier enige sarcasme?! Ik wilde dat het zo was, maar ik heb écht leuke tijden beleefd in en om Montbel, de Franse camping waar ik verblijf via Magical Tours. Echter, door al die vrolijkheid heen, ben ik ook oneindig treurig, heb ik zelfs heimwee (voor zover ik weet voor het eerst in mijn leven) en ja, ook traantjes gelaten.

Zonder duidelijke verklaringen, enkel door deze droefheid-signaleringen heb ik Jacqueline en Jean-Luc van Magical Tours moeten melden dat ik zo snel mogelijk weer weg wilde. Een moeilijke keuze.

Zodoende ben ik afgelopen zaterdag 'afgevoerd' per taxi. De vijf weken in Montbel zijn er uiteindelijk maar twee geworden. Ik geef niet graag iets op, maar mijn vertrek was onvermijdelijk.

Even heb ik nog overwogen naar Santiago de Compostella te lopen, in plaats van de bus naar Nederland te nemen.

In Axat (zuid-zuid-zuid-Frankrijk) heb ik 9 uur moeten wachten op de bus naar Nederland, zodoende nog een mini-vakantie gehouden die dag. Wat was ik blij. Heerlijk gegeten op een camping van Estivant, vrienden gemaakt met de plaatselijke Office du Tourisme en...een mooie wandeling gemaakt.

Na die 15 km heb ik God gedankt op mijn blote, moeie voeten dat ik niet richting Santiago ben gaan lopen. Ik hou helemaal niet van wandelen, herinnerde ik me!!

Het bergtochtje maakt wel wat emoties in me los. Misschien is les pays de Cathars (het land van de Katharen) hiervan tóch de oorzaak, zoals Jean-Luc vertelde. Hoe het ook zij, een paar gedachtenkronkels die zich daar hebben ontwikkeld:

'Ik voel me belachelijk vrij. Dat bevestigt voor eens en altijd dat ik nooit me nooit in een slecht huwelijk zou storten, me zou wegcijferen of op m'n werk zou wachten op promotie. Het gevoel dat je altijd, elk moment van de dag, kan doen wat je wil, die keuze kan maken, dat is ultieme vrijheid. Er zijn niet heel veel mensen in de wereld die die keuze mogen en kunnen maken. Ik voel me hiermee gezegend. Dit prachtige gevoel, daar kan deze mooie berg niet tegenop.'

'Eén keer eerder heb ik zo'n vrij gevoel gehad. In Nieuw-Zeeland waar ik werkte voor de Topham familie. Stomme klusjes als het hek schilderen, spinnenwebben verwijderen en goten graven. Ellende. Maar de mensen waren vriendelijk en ik woonde er prachtig. Een eigen cabin, met een schommelstoel op de veranda. Toch ben ik daar eerder dan gepland weggegaan'.

Diezelfde euforische bui die ik toen had, heb ik nu ook; Mary Poppins dansjes, zingen, rennen, op blote voetjes door het hete zand. Als uit een gevangenis bevrijd. Nu moet ik het ook niet opblazen natuurlijk. maar het is goed zo.

Soms hoor je gewoon ergens niet thuis...

Lieve Suus

Lieve Suus,

Youp van 't hek begon zijn column altijd met "Lieve Majesteit", Peter Heerschop leest "Lieve Marianne" voor in 'n bekende Engelse krant (of Amerikaanse) en schrijven lezers aan "Lieve Abby" voor al hun problemen.

Daarom begin ik, de komende vijf weken, mijn blog met "Lieve Suus".
De reden hiervoor is het simpele feit dat op de camping waar ik mij nu bevind geen internet beschikbaar is. Er is zelfs net 1 streepje bereik met mijn mobieltje. Montbel ligt dan ook ook direct bij de Pyreneeën, enigszins tussen de foothills ervan.
Een prachtige plek met uitzicht op de lac de Montbel. Het dorpje zelf bestaat uit welgeteld 3 huizen, een kerk en mijn redding: een brievenbus.

De komende weken zal Suus de zware taak op haar nemen om mijn geschreven & geposte feuilles (velletjes) te digitaliseren. Suus alvast bedankt hiervoor!!

Mijn binnenkomst bij Magical Tours voor "eenoudergezinnen" is gister maar verdomd stroefjes verlopen. Aftasten, kijken wanneer die kat uit de boom springt, vermoeide vragende blikken. Ik heb de hele onzekere bende bij iedereen in de groep los gelaten gisteren. Om die schade vervolgens de rest van de vijf weken weer in te halen!
Maar goed dat was ook niet heel vreemd.
De mantra-zingende veganisten vliegen je hier om de oren. Evenals speltbrood, sesamzaadpasta, rijstemelk,veel bio-voedsel, bergen groene thee, niet synthetische stoffen; free tibet T-shirts en... hele, hele aardige en fantastische mensen!!

Zo ook nu- terwijl ik hier buiten voor mijn tent zit te schrijven, komt Carlo ff een wierookstokje naast mijn tent neerzetten en krijg ik vervolgens een spoed-cursusje Chakra's. Ik vind dat mooi! En ja, ik schrijf er lacherig over, maar weet van binnen dat ik hier thuis hoor in een verlichte en bewuste omgeving als deze.
Het beloven vijf inspirerende weken te horen.

Nu is Carlo een medewerker. De ouders & kids behoeven wat minder spirituele leiding en komen volgens mij voornamelijk voor de rust. Hun kids worden bezig gehouden en er wordt voor ze gekookt. Ik hoop van ganser harte dat de "tot-aan-het-tandvlees-moeders" die ik gisteren heb gezien, over een week relaxed en uitgerust weer naar huis gaan!

Voor mij is er verder nog een kleine therapie opdracht weggelegd. Gisteren avond - na een fijne avondwandeling en -gesprek keerde ik slaperig terug naar mijn tent. Aldaar scheen ik met mijn knijpkat direct in de richting van drie hele grote zwarte vlekken op de buitenkant van mijn binnentent. Deze tent beschermt goddank mijn overigens heerlijke bedje. Jacqueline -de leidinggevende- had die dag al gemeld: " Ja er zitten hier heel veel grote spinnen". Ik kreeg 'n Indiana Jones flashback en ben zwaar in paniek m'n tent uitgerend. Een spinnetjes ok, maar dit was een hele familie veel te grote bos-spinnen! Je weet wel met "haren op de haren". Twee heb ik er met veel moed & kracht klein gekregen - de derde & tevens de grootste heb ik door Peter (de chauffeur) zachthandig uit mijn tent laten verwijderen. Die kwam ik vanochtend 'n paar tenten verder weer tegen. Ik ben dus in therapie. Elke dag wil ik er eentje vinden, met als einddoel oppakken en over mijn hand laten kruipen!
Erg ambitieus, I know. Je vraagt je toch af: In welke zeven Chakra's zou deze angst toch zitten?

WK en saamhorigheid

Zojuist zendt RTL 4 tijdens het weekoverzicht de beelden uit van het onthaal van het verliezende Nederlands Elftal, afgelopen dinsdag terugkerend uit Zuid-Afrika. Ik zie weer die prachtige shots in Den Haag naast de koningin, op de boot over de Amsterdamse grachten met juichende, vrolijke oranjefans langs de kade en op de bruggen en het feest op het immense podium van het museumplein.

Ik kan het niet helpen, maar ik word er een beetje emotioneel van. Best wel veel eigenlijk. Maar waarvan precies? Voel ik 'vaderlandsliefde'? Ben ik zo trots op 'onze jongens'? Hou ik zo enorm veel van voetbal? Nee, dat nu ook weer niet.

Wél heb ik van elke wedstrijd genoten! In maar liefst vier verschillende landen heb ik het WK van 2010 gevolgd. De verschillende poule-wedstrijden waren in het regenachtige Zwitserland een welkome tijdsbesteding. Nederland-Kameroen hebben Job en ik op een originele en heel gezellige manier beluisterd, via een wereldradio van de buren op de camping in Frankrijk.

En toen de kwartfinale. Naar ik heb gehoord, hebben die bewuste 2e juli 15.000 Nederlanders het festivalterrein van Rock Werchter in België (waar ik mij toen ook bevond) verlaten om op een één of andere manier de wedstrijd tegen Brazilië te bekijken.

Velen zijn met ons naar Leuven gependeld om daar de plaatselijke kroegen massaal te overvallen. Leuven kleurde die dag oranje op een vrolijke, uitgelaten manier. Juichend en zingend door de straten, gelukkig zonder incidenten. Al heeft het lokale verkeer wel enige vertraging opgelopen!

Beessie-powerrrrrrr.....!


Maar goed, mijn emotionele weerslag is natuurlijk heel simpel te verklaren.

De emotie komt van een warm gevoel van saamhorigheid. Van een lotsverbondenheid, dat ene dat ons allen verbindt, de collectiviteit, de connectie met de rest van Nederland, dat gevoel, dat is het gevoel van het afgelopen WK. Tijdens het WK was Nederland één volk en ja, ik vind het een heerlijk gevoel.

Een vergelijkbaar gevoel ontstaat wanneer ik op een festival tussen 40.000 festivalgangers sta, die samen juichen, schreeuwen, fluiten, dansen en uit hun dak gaan voor een optreden. Of dat nu Muse, Green Day of Jack Johnson is, dat maakt niet uit. Op dat moment ben je allemaal met elkaar verbonden, omdat je daar staat met dezelfde reden.

Een band, een voetbalteam...het maakt niet uit. Sterker nog, het maakt niet eens uit of er gewonnen wordt! Misschien was dat nog het mooiste, ha!

Dan, bij een google zoekactie op WK en saamhorigheid stuit ik op een columniste Katy. Zij bewoordt precies wat ik wilde zeggen als reactie op mijn vraag: waarom bestaat dit gevoel van verbondenheid alleen tijdens het WK?

´Het zou prachtig zijn als we het gevoel dat de voetballiefhebbers nu voelen vast zouden kunnen houden. Ook wanneer de oranje vlaggen, kleding, toeters en wat al niet meer uit beeld zijn. Zou het niet mogelijk zijn om de saamhorigheid in ons hart te blijven voelen, zodat we anderen niet meer veroordelen op hun anders zijn? Is dit een utopie of kunnen we er samen voor zorgen?´

Ils sont fous ces romains!*

Toen ik vorig jaar augustus mijn baan had opgezegd, vertelde ik vaak aan ietswat paniekerige mensen dat ik altijd nog een 'back-up' plan had om geld te verdienen. Ik kon immers altijd nog aan de slag als inkleurster van Donald Duck, dat ik in mijn tienerjaren van mijn moeder heb geleerd en vele jaren voor welkome inkomsten heeft gezorgd. Bovendien heb ik daar een superconnectie; moeders werkt nog altijd voor het vrolijke weekblad.

Nu puntje bij paaltje komt (lees: ik ben een maandje zonder werk), is het erg fijn om te weten dat het back-up plan in de praktijk werkt! De komende maand juli zal ik -tussen de zonsessies in de achtertuin in Oosterhout door- een heleboel Disney plaatsjes voorzien van kleur.

Disney is me met de paplepel ingegoten en eigenlijk al mijn hele leven lang een stille rode draad in mijn leven. Ik kan uitzinnig enthousiast worden van bepaalde Dagobert Duck stripverhalen of een lekker lang Donald Duck avonturenverhaal.

Maar niet alleen Disney. De zogenaamde kinderstrips: Jan, Jans & de kids, Gilles de Geus, Lou, Calvin & Hobbes, Douwe Dabbert, Gleever....de vrouwenstrips: Franka, Claire, Barbara, Elsje....de mannenstrips: Conan, Storm, Trigie, Kuifje, Asterix, Bommel, Doorzon en alles wat in Eppo staat!

Als fanatieke stripfanaat struinde ik vroeger de stripstands af op zoek naar strips in mijn stijl en smaak, ik verzamelde, hield veilingen, verzorgde tentoonstellingen en kleurde zelfs 'n blauwe maandag' Pipo de Clown in.

Ook in Parijs heb ik vele, vele stripwinkels bezocht. Rue Dante is mijn favoriete straat. Dikwijls dook ik -als Brian van The Abbey Bookshop weer eens te laat aankwam- de dichtsbijzijnde Bande Dessinée Boutique in om rond te snuffelen. (Overigens niet in de laatste plaats om op te warmen. Het is nauwelijks voor te stellen hoe koud het afgelopen winter is geweest).

En zie hier, op de Franse camping vorige week, met Belgische eigenaars, stond tot mijn verbazing een hele rij stripboeken bij de receptie. Een weeklang leesplezier!


Ik vond en vind de stripwereld een heerlijk wereldje van creativiteit, kunst, humor en kennis. Het is vaak ondergewaardeerd en bestempeld als kinderachtig, zeker in Nederland. Gelukkig is de stripwereld in Belgie en Frankrijk wat groter. Wellicht met wat steun & aandacht bereikt 'het stripboek' in Nederland ooit nog de aandacht die het verdient.

Na al mijn Disneywerkzaamheden is het natuurlijk weer tijd voor spannendere dingen; mijn werkvakantie naar Zuid-Frankrijk nadert en daarna zal de wondere wereld der duizenden mogelijkheden zich weer voor me openen.

Vanaf september ligt de wereld weer aan mijn voeten als een helderblauwe oceaan die tot de horizon reikt.

Wat zal ik doen? Ik kan op een aantal aanbiedingen ingaan van mijn toeristjes uit eerdere fietstochten: katoenplukken in Australie, fietsvakanties verzorgen in Nieuw-Zeeland, solliciteren bij Butterfield & Robinson in Canada of in Frankrijk blijven en richting de Alpen gaan in het winterseizoen!

ZO! Dromen te over! Een huisje in Oosterhout of Breda zit er voorlopig nog niet in, zoveel is zeker.

*rare jongens, die romeinen (aldus Obelix, uit Asterix)

Wat een weertje!

Weggeregend in Zwitserland!

Afgelopen zondag in Lauterbrunnen, Zwitserland waren we het beiden he-le-maal beu; we hebben de prachtige 5sterren camping achter ons gelaten, de zeiknatte 'De Waard'- tent afgebroken, in de auto gegooid en richting Zuid-Frankrijk gereden. Daar is het tenminste wél mooi weer.

Dachten we...

In Die aangekomen (regio La Drome, bij Valence) regende het net zo hard, al dan niet harder. In de stromende regen hebben Job en ik de inmiddels druipende tent weer opgezet, zonder zekerheid of er wel in geslapen kon worden die nacht.

Maar...

Eind goed, al goed. Vanochtend bij het ontbijt (buiten in de zon), konden we ons geluk niet op. Na alle ontberingen met kou, wind en regen in Zwitserland zaten we eindelijk in Frankrijk, in de zon.

Vanochtend keek ik achterdochtig omhoog om te zien of de zon wel écht scheen!

Normaliter zou ik niet een geheel blog wijden aan het weer. Maar waarom eigenlijk niet? Alles staat of valt ermee. Een fietstour door Nederland is met zekerheid minder leuk als het vijf dagen lang met bakken uit de hemel komt vallen. Kamperen is alles behalve leuk zonder zon. Bovendien is het gespreksonderwerp nummer 1, zeker nu.

Toch verbaas ik me én mezelf erover hoeveel invloed een drupje of een zonnestraaltje kan hebben op het humeur, de gesteldheid, de allesheid van mensen.

We zouden ons er toch ook gewoon overheen kunnen zetten, het weer accepteren zoals het is, ons er zonder boe of bah op aanpassen en lekker vrolijk doorleven (al moet ik met eerlijkheid melden dat deze instelling op een camping met tent héél héél moeilijk vast te houden zal zijn)?

Maar toch, de samenleving op zichzelf zou er dan beslist veel zonniger uitzien!

In der Schweiz!

Na twee weken hard werken & fietsen moet er natuurlijk even vakantie gevierd worden! Ik was erg vereerd toen Job vroeg of ik nog ergens twee weekjes overhad om mee op vakantie te gaan. Het is uiteindelijk -na een spoedberaad een dag voor vertrek- Zwitserland geworden.

Het is hier prachtig. Het was alweer lang geleden dat ik een goede berg had gezien. En hier, in de Alpen, zitten we er middenin. Letterlijk. De Jungfrau vallei wordt omsloten door toppen van ruim 4000 meter, met machtige watervallen, Zwitserse huisjes op de hellingen en natuurlijk koeien met bellen om hun nek.

Het weer zit alleen niet zo mee en enkel op de vakantiebrochures en ansichtkaarten is te zien hoe mooi het hier met zon en strakblauwe lucht kan zijn.

Frankrijk lonkt daarom. Daar hebben ze tenslotte ook bergen. En daar praten ze tenminste niet van dat rare Zwits-Duits, maar gewoon normaal Frans!

Je bent pas echt een fietsgids als...

Je midden in de polder, in de stromende regen, met 11 ongeduldig over-je-schouder-kijkende toeristen succesvol een band kan plakken.

Ik kan je zeggen dat ik hierop erg trots ben. Een klein hoogtepunt! De grap erbij is dat het mijn eigen fiets was die een lekke band reed. Dat is wel het laatste dat je verwacht!


De afgelopen dagen waren geweldig. In één woord ´wonderful´. Ik heb een heerlijke groep deze week, gezellig bulderlachende Australiers en Kiwi's (Nieuw-Zeelanders), pientere Italiaantjes en een halve Hollandse Canadese dame. Tot nu toe heb ik altijd in mijn groepen minimaal 1 persoon die een Nederlandse achtergrond heeft, ofwel op zoek naar hun roots of voor een dergelijke familie hereniging.

Willemstad, Tholen, Heusden, Everdingen, Oud Vossemeer, Babylonienbroek, Vianen, Breukelen, Wijk bij Duurstede, Culemborg of Boom en Rumst in Belgie; het zijn van die plaatsnamen waar je 'wel eens van hebt gehoord'. Ik heb bij allen nu een verhaaltje, weet wat van de plaats.

In Tholen staat een prachtig gerestaureerde Korenmolen 'De verwachting' uit de 1885.
Ik heb nog geoefend met het 'afgooien' van de zeilwieken, zoals je ziet.

Den Bosch heeft een leuke Ijs en Zopie shop waar je zelf ijstaartjes kan maken. In Vianen ligt een compleet schaal 1:1 met de hand nagemaakte Ark van Noah! Inclusief echte dieren. I kid you not. Of Heusden, een prachtige vestingstad met heerlijk lokaal bier (Kareltje).

En in Raamsdonksveer zit een hele lieve Fietsenmaker (genaamd De Fietsenmaken) die gratis zadels repareert. Vandaag viel namelijk het zadel mijn Italiaanse frontrunner er spontaan af. Nu moet je weten dat zij Maria Theresa heet en maar liefst 81 jaar oud is, dus dat was even schrikken. Deze demarrerende dame fiets echter zonder problemen 45 km en niet zomaar. Nee, nee. Genomen de gehele rit is zij misschien 10 minuten van mijn zijde geweken, de rest van de rit fietst ze naast me en het liefst ook nog VOOR me. Competatieve, pittige dame is het. Ze komt uit Turijn, Noord-Italie en spreekt daardoor prima Frans. Gelukkig, want zo kan ik haar in het Frans terugbrullen (Arret! Attend! Lentement!). Ongelooflijk.

De Italiaanse Giorgio heb ik vandaag nog nooit zo bang gezien toen we dwars door het schapenveld moesten fietsen. Normaal fietst deze 74-jarige kwieke man met 'n zelfgedraaide sigaret uit z'n mondhoek op z'n dooie gemak door de Hollandse velden. Van schapen moest ie echter niets hebben.

Zowel Murray als Harvey zijn Ozzie blokes. Beide hardhorend en goed in harde grappen maken.


De eerste dag bij de drop-off van de Kreekraksluizen richting Tholen ben ik hopeloos verdwaald. Gelukkig zijn er genoeg vriendelijke mensen in Nederland. En de toeristen doen de rest; foto's maken van hun kersverse Hollandse gids die de weg kwijt is!

Het is natuurlijk niet altijd Rozegeur & Maneschijn. Denk nou niet dat het leven van een fietsgids over rozen gaat! Er komt heus wat meer bij kijken dan een tochtje hier en daar.

Verdwalen is nog het minst erg. Ik heb al een aantal 60+ mensen compleet met fiets zien en horen vallen en iedere keer krijg ik een hartverzakking. Een taxi bellen voor man met fiets die te zwak is om te fietsen, is niet leuk. Daarnaast blijven toeristen ook maar mensen en mensen vinden het nu eenmaal heerlijk om te klagen. De afstanden tot een toilet of tot het eindpunt zijn de meest gestelde vragen.

Mijn kennis van Nederland wordt daarnaast dagelijks op de proef gesteld, met name dat van de waterwegen. En daarvan wist ik al vrij weinig. Inmiddels kan ik de Oude van de Bergse Maas onderscheiden en ook nog melden waar de Nieuwe Maas is. Het blijft de toeristen echter verbazen hoeveel water er in dit land is. Wanneer ik vertel dat bijv. Schiphol maar liefst 4,5 m onder het zeeniveau ligt of dat Amsterdam op palen is gebouwd, wordt het al gauw stil van verbazing in de scheepssalon.

En dan aan boord. Mijn rust nemen is moeilijk. Iedereen wil altijd wel wat aan je vragen, met je praten of iets aan je vertellen. Zowel toerist als het scheepspersoneel. Maar... John, de schipper, Miranda zijn vrouw, Dennis & Kevin, de kids, Kyra, keukenmatroos en Piotterik, de altijd lachende Poolse matroos, het is een heerlijk stel met z'n allen! Met Poolse Pio heb ik nog een avondje doorgezakt in Tholen! In het Duits-Hollands was het heerlijk babbelen over zijn woonplaats Thorun (o.i.d.) en zijn andere werk op een Oceaanschip.

Ik weet nog in mijn eerste week van de Tulpentour. 's Ochtends om 7 uur fietste ik richting de Bloemenveiling van Aalsmeer. In de vroege ochtendzon fietste ik langs een groenrijk dijkje, hier schitterde op elk grassprietje een helderende dauwdruppel. Dit moment heb ik bewust bewaard en vervolgens heb ik mezelf voorgenomen af en toe 100% bewust te genieten van een moment langs de tocht.

Ik heb inmiddels een hele verzameling! Nederland is werkelijk prachtig op de fiets.

Franse revolutie!

Vandaag in de hop on - hop off touring bus in Brussel kreeg ik het ineens over me heen. Dat gebeurt mij wel vaker in bussen. Ik word daar altijd een beetje melancholiek van. Je kunt ook zo lekker mijmeren in de bus, nietwaar?!

Mijn gedachten gingen richting de tour van afgelopen week, met de gematigden enthousiasten. Achteraf heeft iedereen een prima verblijf gehad en mijn dikke portemonnee vol fooi bevestigt dat. Mijn grootste triompf was echter de communicatie tussen twee 70+ dames uit Quebec die geen woord Engels spraken. Hierdoor heb ik een week lang uitgebreide monologen gehouden over van alles en nog wat. Nederlandse landschappen, de vaar- en fietstochten, tijdsafspraken; noem maar op.

De contradictie tussen mijn 'struggle' in Parijs om wat Franse woorden uit mijn mond te krijgen en mijn klaarblijkelijk eenvoudige toeristische conversaties met deze dames is enorm. En ik begreep er weinig van.

Natuurlijk begrijp ik het wel. De bewustwording van dit begrip echter, kwam vanochtend toen we langs het prachtige EU Parlementsgebouw reden met de knalrode touringbus; It's all about letting go.

Ik heb natuurlijk weer teveel van mezelf gevraagd. Natuurlijk heeft talen leren enigszins de tijd nodig en momenten waarop ik me aan dit einddoel vastklampte of het naar me toe wilde trekken, bakte ik er weinig van. Het moment dat ik letterlijk en figuurlijk mijn jacht naar kennis van de Franse taal heb los- en achtergelaten, liep het op rolletjes. En hoe!

Ik kan nu in volle overtuiging tegen iedereen op de hele aardbol melden: ik praat Frans!!!

He he...eindelijk...

Mooi weer op komst!

De afgelopen wee weken in Oosterhout lijken alweer mijlen ver weg. Een fantastisch handbaltoernooi in Raamsdonksveer, een heerlijke fietstocht richting Tilburg om de hele familie te bezoeken, leutige babbelavondjes met Suzanne en een gezellige vrijdagavond op het Parkfeest; het is altijd weer als vanouds!

Dan...drie dagen fiets- en vaarvakanties en m'n hele wereld staat weer op z'n kop. Met een privé leven dat tot nul is geminimaliseerd en waarbij de fiets en vaarroutes en zorg voor toeristen de prioriteit hebben. Zelfs voor iemand met een redelijk groot aanpassingsvermogen is het even slikken.

Ze vragen nogal een hoop energie van me ditmaal. Canadezen en een hoop Australiers. Vijftien willekeurige mensen en de taak als tourbegeleider -naast het fietsen van A naar B- is de 'gezelligheid' erin houden om de groep tot één te maken. Het blijkt niet altijd te lukken en het blijkt ook dat er niets aan valt te veranderen!

En dat is toch redelijk nieuw voor mij, voor zo'n enthousiasteling zoals ik!

Geklaag over het weer, het eten, de lange afstanden, de kleine hutten en ga zo maar door! Werkelijk onvoorstelbaar.

De uitdaging om deze toeristengroep het enthousiasme over te dragen heb ik dus laten varen. Gelukkig blijven er genoeg kleine uitdagingen over. Zoals de fantastische dames uit Quebec - Trois Rivières die mijn kennis van de Franse taal tot ver over de grens trekken. Ik heb mezelf al betrapt; ik neem het accent razendsnel over en spreek m'n Frans al met een rrrrrollende R!

De schipper en bemanningsleden van de Holland - het schip- zijn daarnaast fantastische lui en daar haal ik mijn portie lol wel vandaan.

Maar ja, laten we hopen dat met het mooie weer ook de mooie toeristen gaan komen.
Ik kijk er naar uit!

Co-creatie

Na twee/drie maanden met Russell te hebben doorgebracht, is mijn mening aardig verdeeld jegens het alleen terugkeren naar Nederland.

Enerzijds vind ik het jammer om mijn avontuurlijke Canadees niet meer aan mijn zijde te hebben en geen onverwachte prachtige dingen met 'm samen mee te maken. Ik mis ook zijn inspiratie, zijn spirituele levensvisie en zijn liefde.

Anderzijds vind ik het heerlijk om weer onafhankelijk te zijn, mijn eigen gang te gaan en zogezegd 'te leven op mijn eigen tempo'.

Zijn project volg ik nog altijd en het is aardig op dreef. Het 1mandala project heeft een nieuwe, frisse weg ingeslagen en ik kan zeggen, nu ik zijn kunst & werk van dichtbij heb mogen zien; het is werkelijk bewonderenswaardig.

Mensen over de gehele wereld scharen zich samen samen een kunstwerk (een mandala) te maken van Peace/Oneness fotoportretten om zo het eenheidsbewustzijn op deze aardbol te vergroten. Het gebeurt op een manier die elke gewone organisaties vreemd is; enkel met het uitzetten van intenties.

Nu heb ik hier in het dagelijks leven al wat problemen mee, laat staan op een grotere schaal, in de vorm van bedrijfsvisies of -missies.

Het gezamelijk uitzetten van intenties, dromen, wensen en zogezegd samen iets te creeeren (co-creatie), het is allemaal hetzelfde. Het bewijs dat het werkt, en dan ook altijd werkt, daarvan heb ik drie maanden getuige mogen zijn.

Ik heb er op individuele basis ook succes mee gehad. Ik wilde graag in Parijs wonen en hier geld verdienen, dat is de wens die ik een paar maanden geleden in Nederland uitdroeg. En zie nu na vijf maanden Parijs mét betaalde baan!

'Be carefull what you wish for' zeggen ze wel eens en het is meer dan waar. Je hoeft alleen maar de magische woorden uit te spreken en alles wat je wenst met onvoorwaardelijk geloof erin, wordt waarheid.

Het kan allemaal veel mooier. Wat als twee mensen nu besluiten iets te wensen, stel je voor hoeveel krachtiger dat kan zijn. En drie mensen. En tien. En honderdduizend.

De kracht van co-creatie is enorm.
1Mandala met fotoportretten.

Non-wetendheid

In de keukenhof afgelopen week.

Eén schamel blogje in de maand mei. Voor de eerste maal in mijn korte blogloopbaan voel ik een lichte schaamte opkomen. Of eigenlijk is het meer plaatsvervangende teleurstelling; ik weet namelijk dat er lezertjes zijn die mijn blog-frequentie liever zijn stijgen dan zien dalen!

Maar helaas. Normaliter heb ik er al problemen mee een simpel smsje of mailtje bijtijds te beantwoorden. Op multimediaal sociaal vlak ben ik echt een kluns. Zeker iets te laat geboren, nog nét voor het Internet-tijdperk.

Een blog schrijven is hierop enigszins een uitzondering, maar dat doe ik ook -lekker egoistisch- voor mezelf! Blijkbaar ben ik de laatste dagen dan niet erg lief geweest voor mezelf.

Nu zijn de afgelopen dagen in Oosterhout, bij moeders -met alle respect uiteraard-, niet de meest spectaculaire momenten uit Abby's leven geweest. Vooralsnog heb ik veel gelezen, gebabbeld, gefietst en in de zon gezeten. Nadat ik twee maanden zonder werk in Parijs heb vertoefd en daarna drie weken de Phillipijnen heb verkend, dacht ik; 'Ik ben wel eens aan vakantie toe!!'

Ooooooh, wat errug!!

De bedoeling was uiteraard terug te keren naar Parijs, ware het niet dat ik werd teruggeroepen door HAT tours. En met doorslaand succes; mijn laatste twee tours kon ik zo routinematig doorlopen dat ik meer aandacht had voor alle grappige, mooie en lieve mensen die zich onder de toeristen-groepen bevinden. Heerlijk.

Af en toe fietste ik 'ns de verkeerde kant op, of viel er een vrouwtje van haar fiets, maar gelukkig heb ik nog niets onoverkomelijks meegemaakt.

Een week in Oosterhout en ik kan met trots zeggen dat ik me bevoorrecht voel in de levensstijl en -situatie waarin me nu bevind. De drukke, haastige en chagrijnig klagende mensen vliegen me hier om de oren. Niks mis mee, heus niet. Alleen niet voor mij.

Al moet ik zelf nog altijd wennen aan deze vrije, open & avontuurlijke levensstijl. Het is bijna 'op het luie af' en voel me nog regelmatig nutteloos en uitschot van de samenleving. Maar waarom dan? Ik doe toch wat ik leuk vind? Wie heeft ooit aan de mens verteld dattie niet mag doen wattie leuk vind? God? Yeah, right.

Zou het kunnen dat ik al deze avonturen mee wil maken, enkel en alleen om avonturen mee te maken?

Misschien moet ik er nóg een vakantie tegenaan gooien, om een bevredigend antwoord te vinden op deze diepzinnige vragen, hihi!

Inmiddels ben ik ruim een maand weg uit Parijs, maar echt missen doe ik het niet. Wat ik wel mis is een plekje om te zijn. Gewoon om te zijn. Dat kan werkelijk overal. Hmm....misschien ben ik daar toch zoekende naar.

Ja hoor, en daar issie weer. Het is inmiddels een klassieke Abby-verwarring geworden: 'Ben ik nou op zoek naar iets, of ben ik gewoon lekker op avontuur??'

Deze non-wetendheid had ik in het begin wel tegen de muur willen zetten tegenover een vuurpeleton. Geleidelijk heeft die verwarring zich ontwikkeld als mijn drijfveer in meer, verder & vaker. Deze prangende vraag gebiedt mij immer scherp te blijven, altijd uitdagingen te zoeken, dromen te blijven najagen en vooral ook bewust bezig te zijn met wat ik wil, wat mijn dromen precies zijn.

Ik hoef enkel te beseffen en te accepteren dat deze vraag in mij zit! Acceptatie & bewustwording zijn de toverwoorden, daaropvolgend verdwijnt alle onzekerheid als sneeuw voor de zon en is het antwoord in zijn geheel niet meer belangrijk.

Maar zo ver is het nog niet. Anders was ik deze alinea's niet aan 't schrijven.

Tot die tijd wacht ik, ben ik gelukkig, leef ik, heb ik lief, laat ik los en accepteer ik! Dus ga ik maar lekker verder met avonturieren; fietsen en varen door Nederland, rocken op Werchter, vakantie vieren met Job en in juli wacht mij maar liefst zes weken zuid-Frankrijk als assistent reisbegeleidster!

Kijk toch eens hoe heerlijk het leven is!!