Vandaag in de hop on - hop off touring bus in Brussel kreeg ik het ineens over me heen. Dat gebeurt mij wel vaker in bussen. Ik word daar altijd een beetje melancholiek van. Je kunt ook zo lekker mijmeren in de bus, nietwaar?!
Mijn gedachten gingen richting de tour van afgelopen week, met de gematigden enthousiasten. Achteraf heeft iedereen een prima verblijf gehad en mijn dikke portemonnee vol fooi bevestigt dat. Mijn grootste triompf was echter de communicatie tussen twee 70+ dames uit Quebec die geen woord Engels spraken. Hierdoor heb ik een week lang uitgebreide monologen gehouden over van alles en nog wat. Nederlandse landschappen, de vaar- en fietstochten, tijdsafspraken; noem maar op.
De contradictie tussen mijn 'struggle' in Parijs om wat Franse woorden uit mijn mond te krijgen en mijn klaarblijkelijk eenvoudige toeristische conversaties met deze dames is enorm. En ik begreep er weinig van.
Natuurlijk begrijp ik het wel. De bewustwording van dit begrip echter, kwam vanochtend toen we langs het prachtige EU Parlementsgebouw reden met de knalrode touringbus; It's all about letting go.
Ik heb natuurlijk weer teveel van mezelf gevraagd. Natuurlijk heeft talen leren enigszins de tijd nodig en momenten waarop ik me aan dit einddoel vastklampte of het naar me toe wilde trekken, bakte ik er weinig van. Het moment dat ik letterlijk en figuurlijk mijn jacht naar kennis van de Franse taal heb los- en achtergelaten, liep het op rolletjes. En hoe!
Ik kan nu in volle overtuiging tegen iedereen op de hele aardbol melden: ik praat Frans!!!
He he...eindelijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten