Je krijgt wat je verdient

Dit zei mijn moeder altijd als we mooi weer hadden bij een uitstapje, vakantie of weekendje weg. Het is best vreemd, want het was ook altijd mooi weer als we samen weggingen! In Australië hadden we prachtige dagen, alle vakanties naar de Griekse eilanden (nu is dat redelijk veilig) golfden van de hitte en of we nu in november of maart een weekendje naar Londen gingen, de zon leek gewoon mee te reizen. Alsof mijn moeder het van te voren afdwong; 'De zon moest 't potdikkie eens wagen om zich niet te laten zien tijdens mijn zuurverdiende vrije dagen! Ha! Wat denkt ie wel!'

Ik denk dat het wel zo werkt. Dat afdwingen. Misschien kun je beter zeggen, je krijgt wat je denkt dat je verdient.

Ik heb nog helemaal niks over de Gathering 2011 geschreven. Het bedrijfsuitje van Butterfield. De Gathering vorig jaar bestond uit drie dagen feesten en fietsen in Piemonte, Italië. De Gathering van dit jaar bestond uit drie dagen feesten en wandelen in Umbria, ook in Italië. Wereldwijd zijn alle gidsen zijn welkom, dit jaar waren er ongeveer vijftig.

Voor de zevende keer dit jaar kocht in een treinkaartje naar Beaune, waar we verzamelden en halverwege Parijs kwam ik per toeval al een collegaatje tegen, Marcella, uit Colombia. We colloneerden de volgende dag met vijf volle busjes naar Arezzo en vervolgens Assisi, in Umbria.

Vorig jaar had ik nog maar twee reisjes op mijn naam staan toen ik deze Gathering meemaakte en dat voelde niet zo gemakkelijk. Toen was ik enigszins nog terughoudend, afwachtend en voelde ik me niet zo op mijn plek. Misschien vond ik dat ik het -nog- niet verdiend had?

Het is ook hoogstrevend gezelschap af en toe en ik herinner me vorig jaar meer onder de indruk te zijn van anderen; 'Goh, spreek jij al die vijf talen?' 'Wat leuk dat je naast je gidsenwerk nog 30 andere dingen doet' 'Nou, knap dat je dit jaar de Kilimanjaro twee keer hebt beklommen.' 'Ja, vond je Buenos Aires leuker wonen dan Parijs of Barcelona?' Dit zijn normale gesprekken en inmiddels ben ik hier al volledig aan gewend. B&R gidsen zijn nu eenmaal zo, levensstijlen reflecteren vaak je werk en als je goed kijkt en vooral luistert, doet iedereen precies wat zijn of haar passie is. Zoiets is onbeoordeelbaar en zou iedereen moeten doen.

Nu, na zes trips dit seizoen, met twee Big Ass trips had ik de Gathering verdiend!

Ik had het verdiend om drie dagen door de B&R leiding in de watten gelegd te worden, het rollenspel om te draaien, lekker wijn te drinken zonder me zorgen te maken over lege glazen. Ik had het verdiend om goede pasta te eten, de hele dag door super-espresso te drinken en eens echt van het Italiaanse landschap te genieten.

Ik had het verdiend om te babbelen, te klagen, te zeuren met collega's over travellers, de reizen, de bazen, het salaris...Wat normale werknemers doen in de koffiecorner dus! Ik had het verdiend mijn co-guides weer te zien, oude herinneringen op te halen, te 'weet-je-noggen'.

Ik had het verdiend om leuke nieuwe inspirerende mensen te ontmoeten, met meer dan voldoende raakvlakken, waar je dagen lang mee kan ouwehoren.

Had ik al gezegd dat ik het verdiend had?


Ken je dat; een oergevoel dat je weet wat je te doen staat. Dat je weet waar je thuishoort. Dat dit je plaats is. Dat je nergens anders moet zijn, dan daar. Dat had ik die drie dagen. Een hele fijne belevenis. Met grappen, grollen, hoog niveau gesprekken, emoties, zakelijk, privé en heel privé met de meest waanzinnige, inspirerende, open en mooie mensen bij elkaar. 'Dat ik hier überhaupt tussen mag verkeren, vroeg ik me op dag twee af!

Maar ja, ook ik was nu B&R gids. En ja, ook ik was een inspiratie voor anderen. Maar omdat bescheidenheid nog altijd siert in mijn ogen, betuig ik alleen maar grote dankbaarheid dat al deze mooie mensen drie dagen samen waren. Maar I kicked ass! Abby op 't hoogste niveau en ik denk dat een juiste en goede omgeving ook de top van je kunnen eruit haalt. Inspiratie inspireert. Wanneer je maar half jezelf kunt zijn, weet je dat je niet op de juiste plek bent.


We wandelden, aten, hadden feestjes, dronken wijn, ik speelde voor DJ met vier Ipods en een Iphone, leerde iedereen een paar Middeleeuwse danspasjes tijdens het Middle Age/Fantasy themafeest, maar de rode draad was pure interactie met alles en iedereen.

Met een volle lading fietsen (en dus een topsnelheid van een schamele 100km/h waardoor de reis slechts 14 uur duurde) reden Marcella en ik terug naar Beaune en we bereikten de Mont Blanc tunnel tegen de avondschemering. Er stond goede muziek aan, we hadden net onze laatste Italiaanse espresso achter de kiezen en terwijl ik in de gigantische vallei reed, met bergpartijen die van beide kanten opdoemden in het okeren schijnsel van de neerdalende zon, zei Marcella dat ze zielsgelukkig was. Ze had precies hetzelfde gevoel gehad en voelde zich zeer fortuinelijk dat ze de Gathering had mogen meemaken. Ik was het meer dan met haar eens.

De elementen van kou

'Er zit allemaal wit op de daken', fluister ik tegen Thijs op een heldere, maar koude ochtend. 'Wat? Sneeuw?', mompelt hij terug. 'Nee, natuurlijk niet gekkie. Je weet wel van dat witte spul, een soort frost'. Soms val ik nog terug op Engelse termen, wanneer ik de Nederlandse niet weet. 's Avonds bracht Helga van Leur (blijft zij immer slanker worden of ligt dat aan mij?) tijdens het weerbericht van het RTLnieuws het verlossende antwoord. Rijp op de daken. Natuurlijk. Rijp.

Het is weer kouder. De lucht is koeler, killer en vochtiger. In de vroege ochtenden lijkt het zelfs moeizamer fietsen door de vochtige en zuurstofrijke lucht, ploeterend door de water-molecuultjes die in dichtheid toegenomen lijken te zijn. Maar het kan ook aan mijn achterband liggen die ik al enige tijd heb nagelaten op te pompen... Hoe dan ook stond een natuurkundige wet mij in de weg me snel voor te bewegen.

Het is moeilijk voor te stellen dat nog geen week geleden ik hijgend en puffend van de hitte de duinen bedwong tussen Vlissingen en Zoutelande. Samen met mijn moeder wandelde ik 16 km door de duinen en langs de Zeeuwse stranden. En het was warm. We lunchten buiten op het terras, trokken kledinglaag na kledinglaag uit en na een 'handproef' constateerde ik dat het zeewater nog best zwembaar was. Sommige bomen in de duingebieden hadden het zelfs gewaagd om nieuwe, jonge blaadjes te produceren en menig laag struikgewas stond nog (of weer) volop in bloei.

Een dag later was het klaar met het mooie weer.

Ik vind dat helemaal niet erg, begrijp me niet verkeerd. Ik hou van het vier seizoenen systeem. We nemen het vaak voor lief, maar de kracht van de elementen en de natuur is groot en indrukwekkend. In de overgang der seizoenen vallen ze ineens beter op. Blaadjes groeien aan de bomen en vallen er weer af. Water verandert in ijs en creëert de mooiste kristallen, ieder uniek in zijn soort, om vervolgens op te lossen door de energie van de zon. En wolkenpartijen die ontstaan door waterdamp en ijskristallen verdwijnen door regen, hagel en sneeuw op de aarde te laten vallen. Veel van deze natuurwetten hebben een perfecte cyclus, een unieke balans, een opbouw en een afbouw, ze zijn ontvankelijk en vergankelijk. Ik vind dat heel mooi.

Maar goed, het blijft buiten wel gewoon koud.

Mijn winterjas moet weer uit de kast, samen met mijn muts, sjaal en handschoenen. 's Ochtends is het rennen naar een warme douche, gaat de verwarming op twintig en drink ik de hele dag hete thee. Dan ben ik ineens heel dankbaar voor de elementen-combinatie water en vuur.

En verder kan ik me maar beter aanpassen aan de tijden en temperaturen van het jaar. Zo heb ik mijn hobby van vorig jaar weer opgepakt. Sinds deze week ben ik weer op schaatsles en hopelijk kan ik het einde van dit seizoen perfect overstappen in de bochten.

Op deze manier verheug ik wel meer op de komende winter! Ik hoop dat het een aantal weken goed gaat vriezen voor perfect natuurijs om op te schaatsen. Kom maar op met die kou!

Het droomverhaal

Afgelopen week was ik in Oosterhout om mijn meest dierbare verzameling (en ook meteen mijn enige verzameling) na twee hele jaren weer in eigen bezit te nemen. Twee jaar lang had Paul met liefde en toewijding op mijn verzameling gepast.

Het betrof een kleine meter aan Dagobert Duck stripboeken, netjes ingebonden Donald Duck extra's en een aantal Amerikaanse paperbacks, allen met stripverhalen van mijn favoriete tekenaar Keno Don Rosa. Op het gebied van Dagobert Duck strips is hij de absolute master. Voor Disney tekende hij onder andere de twaalfdelige serie 'De jonge jaren van een steenrijke eend'. Ik zal niet teveel in detail treden, maar zijn werk is nog altijd een grote inspiratiebron voor mij.

De oorspronkelijk Schotse Dagobert Duck was een bezig baasje. Hij werd rijk door goud te vinden in de Yukon, reisde de wereld af naar verborgen schatten en kocht & verkocht alles om zijn geldpakhuis maar te blijven vullen met klinkende munten, door grasmaaiers te verkopen in de Sahara, wind in Nederland en door zelfs de Noordpool te kopen (waardoor iedereen die een kompas gebruikte, aan hem moest betalen). Erg inspirerend. Pure fictie natuurlijk, maar wat geeft dat nou?

Oom Dagobert word vaak afgebeeld en afgespiegeld als een gierigaard die te krenterig is om iets uit te geven. Is ook wel zo, maar Keno Don Rosa heeft zijn geschiedenis zo neergezet dat al het geld wat hij verdiende, elke munt van onschatbare waarde is. En niet door het getal wat op de munt staat. Maar door de wijze waarop het is vergaard of verdiend. Bij elke munt een bijzondere herinnering. Mooie symboliek. Hoe materialistisch ben je dan?

In vergelijking tot de twaalf-beroepen-dertien-ongelukken Donald Duck of de immer veel te brave Mickey Mouse is Dagobert Duck een Disney personage met diepgang, een geschiedenis, een verhaal met een moraal erbij. Je ziet, ik heb een passie voor de eend.

Zoals je met Kuifje de wereld kan afreizen naar Incatempels, de maan of een reis door het oude Sovjetrijk kan maken en met Asterix & Obelix de Romeinse tijden kan herbeleven, zo kun je met Dagobert Duck de verloren schatten & landen afgaan. Het vak geschiedenis zou een stuk aantrekkelijker zijn als het uit strips vergaard mocht worden! Om zelfs nog een stapje verder te gaan, ik heb een vijfdelige stripserie liggen van de bijbel. 't is zelfs grappig getekend! En best mooi ook. Maar anyways, ik dwaal af.

Eén van de mooiste verhalen vind ik het droomverhaal, wat zich afspeelt in Australië. Met een 1 of andere vage aboriginal had de jonge Dagobert een droomgrot gevonden, waarin zijn hele leven al beschreven stond. 'Maar wat NU te doen?', vroeg de jonge Dagobert aan de wijze oude Abo? Een eeuwenoude, massief grote opaal zou het antwoord kunnen brengen! Met de helle Australische zon geschenen op deze prachtige opaal (zeer slecht ingekleurd, maar ach), weerkaatsend op het beroemde geluksdubbeltje spiegelt tegen de oude rotswand van de droomgrot de uitkomst voor de jonge Dagobert.

Geprojecteerd tegen de wand ziet hij gekleurde, wapperende 'gordijnen'. Maar niet zomaar gordijnen, nee hij ziet aurora borealis. Het noorderlicht. En hij weet dat hij naar de Yukon moet afreizen, op zoek naar zijn geluk. Waarop de abo zegt dat hij gewoon gordijnen ziet en hoopt dat Dagobert ooit nog eens een goede stoffeerder kan worden.

Dit droomverhaal is geïnspireerd op echte historische aboriginal geschriften. Deze verhalen melden dat de geschiedenis van de aarde en de mensen reeds bepaald is en voor de 'goede weg' dien je je te laten leiden door signalen overal om je heen. Het lijkt me ideaal, je hoeft alleen maar even ergens doorheen te kijken en je weet wat je te doen staat. Geef mij zo'n opaal! En een dubbeltje. Maar natuurlijk, wanneer je buiten de kaders van het stripverhaal kijkt, merk je dat droomgrotten overal te vinden zijn. Evenals oude abo's als leermeesters.

En verder is het maar net hoe je ergens tegenaan kijkt, nietwaar?

Toen ik daarna naar Australië afreisde heb ik overigens een soortgelijke droomgrot gezien en ben daar officieel verliefd geworden op opaal. Het is een onwaarschijnlijk mooi gesteente, kleurrijk & magisch. Ik zocht opalen in de zinderende hitte in Coober Pedy. Ik heb er niks van (materialistische) waarde gevonden, maar bezit nog wel altijd de mooie herinneringen. In dat opzicht ben ik net zo rijk als Dagobert Duck!

Beter oppassen, Abby!

Deze ochtend bedacht ik me met een kater en een kop koffie dat ik mijn blogplicht redelijk verzaakt had de afgelopen weken. Al bijna drie weken niets gepost. Maar er was helemaal niks 'spannends' gebeurd, zo verdedigde ik mezelf.

Nog geen uur later kreeg ik zomaar een spannende gebeurtenis in mijn schoot geworpen. De telefoon ging; 'Bent u Abby van Oers?'. 'Waar gaat het over?' (ook zo'n argwanend antwoord). 'Bezit u een hoesje met rijbewijs en OV-chipkaart, zwart met bloemetjes?' 'Ja', zeg ik verbaasd. 'Die kunt u nu ophalen bij het politiebureau'. Ik was verbijsterd. Ik was die ochtend boodschappen gaan doen bij de plaatselijke Albert Heijn op de Haagdijk in Breda met het hoesje in mijn kontzak. Als modelburger heb ik immer mijn identiteitsbewijs (rijbewijs) bij me en de OV-chipkaart bergt er ook handig in op. Dit was een uur geleden en ik was het ding nog niet eens kwijt. Ik voelde een vreemd soort blijdschap. Hoe blij kun je zijn met iets dat gevonden is, terwijl je het nooit kwijt bent geweest?

Vervolgens vroeg ik naar het briefje van 50 euro die onder mijn OV-chippasje zat. Tja, die was er niet, zei de politieagent. Natuurlijk. Mijn vreemde blijdschap bedaarde een beetje. Mijn vertrouwen in de mens ook. Potverdikkie.

Desalniettemin bleek er op zaterdagochtend een mevrouw te hebben gelopen op de Haagdijk (en da's nou niet de meest betrouwbare buurt van Breda) die mijn kaartenhoesje vond en hem keurig naar het politiebureau heeft gebracht. En waarschijnlijk besloot ze het vindersloon zelf direct te incasseren.

Het is wel grappig (of in ieder geval interessant), beide pasjes was ik reeds eerder kwijt. Mijn rijbewijs verloor ik op het treinstation in Parijs (lees Beschermengelen) en mijn OV-chipkaart was op een mooie dag ineens onvindbaar. Dit is pasje nummer twee. 50 Euro was ik nog nooit kwijtgeraakt en da's niet leuk. Mijn gevoelens jegens de vinder zijn dan ook dubbel en verwarrend.

Wat zou ik gedaan hebben? Naar het politiebureau zeker, maar het geld eruit halen? Nee toch? Zeg eens eerlijk, wat zou jij gedaan hebben, zo vlak voor het begin van de dure decembermaand?!

Ik ben wel van mening dat ik moet ophouden met het verliezen van belangrijke documenten. Mijn cyclus van de eeuwig terugkerende eigendommen zal een keer eindigen en ik wil liever niet uitproberen wanneer dat precies is.

Omdenken

Op dezelfde dag als mijn 'ongelukkige blog' (nou, nou zo dramatisch was het nu ook weer niet, toch?), vond ik een genuanceerde versie van mijn verhaal in een leuk boekje met de titel 'Omdenken' van Berthold Gunster. Als ik de dingen zo mooi kon uitleggen als hij, had ik ook allang een boek geschreven!

Een probleem is voor ons net zoiets als een beer in de huiskamer. Beer weg, probleem weg. Simpel. De werkelijkheid is (helaas) complexer. Een probleem bestaat namelijk altijd uit twee dingen. Als je iets als een probleem ervaart, komt het doordat je ten eerste een idee of wens hebt over hoe de werkelijkheid zou moeten zijn en ten tweede een waarneming van de werkelijkheid die daar niet mee overeenstemt. De beer lijkt het probleem, maar bij nauwkeuriger bestudering bestaat het werkelijke probleem uit twee factoren: de wens in leven te blijven en de aanwezigheid van de beer.

Als ons doel was een beer te vangen, opgegeten te worden door een heuse beer (kicken!) of een fotoshoot te organiseren met bijzondere huisdieren, dan was de beer niet 'het probleem' geweest, maar de bedoeling. De beer betekent op zichzelf niets. Een beer is een beer. Een feit. En niet per definitie een probleem.

Overigens om het vanuit een ander perspectief te bekijken. Voor een net uit zijn winterslaap ontwaakte beert met gezonde honger kan jouw aanwezigheid weleens de oplossing zijn.

Contrasten

In de loop der dagen en weken en maanden leven mensen hun leven die ze naar hun maatstaven hebben gezet. Met hun linkerbeen uit bed, de wekker 10 minuten eerder, de lekkere kaas van de AH op de lunchpakket-boterham en natuurlijk de koffie om 11.10 uur. Als laatste op deze mooie planeet zal ik de behoefte van routine in de wind slaan. Ik zal nooit de sleur veronachtzamen.

Ik zal immer regelmaat koesteren al was het iedere dag een nieuwe uitvinding. Echter, dit gestructureerde leven, het geritualiseerde gangetje was nog nooit zo mooi na een volledige werkmaand in de toeristische sector!

Om iets te laten contrasteren moet het altijd tweedelig zijn. Zonder huis is er geen thuiskomen, zonder licht is er geen donker, zonder voor is er geen achter, zonder links is er geen rechts, zonder positief is er geen negatief en zonder niets bestaat er zelfs geen iets. Het is een redelijk briljant, maar vaak wat ondergeschoven feit.

Ongelukkige momenten ontstaan vaak door dit soort tegenstrijdigheden. Wanneer voel je je precies ongelukkig? Als je iets wil, wat niet lukt. Als je ziek bent, in plaats van gezond. Als je moeilijke keuzes moet maken. Als je geliefden ongelukkig zijn, terwijl je dat niet wilt (En nog erger, als jij daar de oorzaak van bent, door een maand lang weg te blijven om te werken bijvoorbeeld...).

Hoe dan ook, ongeluk staat in zijn algemeen voor tegenstrijdigheid. Het staat voor grote contrasten die het aangezicht er niet mooier op maken. Iemand legde mij uit dat teveel licht ook resulteert in donkere schaduwen. De negatieve kant van de contrasten kennen we allemaal en wordt vaak benadrukt door de pijn, de angst, de onzekerheid van het 'ongeluk'.

Echter, er is ook een positieve kant van het contrast der ongeluk. Namelijk, zonder de liefde, zonder iets te willen, zonder de keuzes, zonder de gezondheid om je ongeluk mee te confronteren en te vergelijken zou je in den beginne niet eens ongelukkig zijn! Zonder licht, geen schaduw, zeg maar.

Ik ken inmiddels heel wat mensen die dat licht proberen te zien. Of leren te relativeren, te accepteren dat er gewoonweg zonder licht, geen schaduw is en dat schaduw er ook best wezen mag en zelfs tot op zeker hoogte essentieel is in het proces dat leven heet.

Tijdens mijn trip in Bourgondië met de groep van welgestelde Noord-Amerikanen bevond ik mij in zo'n schaduw. Tot een paar maal toe. Ik kan mij nog een moment herinneren dat ik letterlijk dacht 'Zo moet de hel eruit zien'. Ik bevond mij al wandelend in Bourgondië, tussen het herfstkleuren-spel van de wijngaarden en met de frisse geur van pas-geoogste druiven. Een felle middagzon bescheen de pittoreske Franse straatjes. De lunch was heerlijk, de wijn was smakelijk. We liepen terug naar Beaune en in deze anderhalf uur heb ik mijn wandelgezelschap verafschuwd voor hun gebrek aan inlevingsvermogen in het moment. Drie vrouwen die onafgebroken babbelden over de dagelijkse gang van zaken, de laatste mode, de leukste cocktailparty's en bruiloften, buurtroddels en laatste nieuwtjes.

Een overdonderend contrast: de schoonheid van Bourgondië, de mooie uitzichten en momenten waar ik zo van zou kunnen genieten tegenover de ogenschijnlijke desinteresse van mijn gezelschap. Het was een hel gelijk!

Ik vind het moeilijk te begrijpen waarom ik die middag mijn focus niet op het mooie moment kon leggen. Ik weet dan ook niet waarom we vaker de schaduwkanten zien in plaats van ons te richten op de lichtbron. En waarom er juist in de lente en zomer meer mensen depressief worden, omdat dan het contrast wordt versterkt.

Zo moeilijk kan het toch niet zijn?

De weg naar succes

Innovatief. Visie. Een idee hebben. Creativiteit. Inspiratie. Nieuwe dingen zien. Groots denken. Buiten de cirkel. Buiten de box. En vooral, vooral ambitie. Een tomeloze, onuitputbare ambitie om iets Heel Graag te Willen.

Allemaal ingredienten voor succes. Een set van eigenschappen met een immer positieve uitkomst. Deze dingen onderscheiden de Apples van de Peren.

Ik ben alweer wat lessen in succes rijker.

Mijn laatste B&R trip in Bourgondië, Frankrijk was een zesdaagse fiets- en wandeltrip met een groep van 22 bevriende Canadezen. Zij hadden een op maat gemaakte reis bij Butterfield geboekt. Ik weet nu, er heerst zelfs een hiërarchie onder de rijken der aarde. Deze groep was de highest end van de high end. Ter vergelijking, een deel van de groep vloog per privé jet van Canada naar Frankrijk. Een andere gebeurtenis die me nog lang zal heugen was de ontmoeting met één van de zakenmannen de eerste avond. Hij vroeg me of ik de Bijenkorf kende (ja, natuurlijk) en vertelde met gepaste trots dat hij die vorige week had gekocht. De hele Bijenkorf keten! Beduusd probeerde ik het gesprek voort te zetten, maar -en dit bleef terugkomen gedurende de week- mij ontbrak het inlevingsvermogen en een bepaalde rijkdom-frequentie om op dezelfde golflengte te blijven.

Niet dat het iemand iets deerde en mezelf in de laatste plaats! Het werd een topweek, met heerlijk weer en mooie fiets- en wandelroutes. De druivenoogst was reeds voorbij, overal was Bourgondische wijn in ontwikkeling en de wijngaarden kleurden al vroeg in hun herfsttinten. In de goudkleurige namiddagzon schitterden de glooiende heuvels iedere dag donkerrood, vuuroranje en okergeel.

In deze natuurlijke weelde ontstond er iedere dag wel een goed gesprek en kreeg ik mooie levens- en gelukslessen. Want ongeacht het verschil in materiële waarde, wij (ik en mijn twee coguides) werden gelukkig volledig in onze waarde gelaten. Wij verzorgden immers hun topvakantie.

'Plaats jezelf in een virtuele kamer en stel je vervolgens voor hoe het eruit zou zien zonder muren en plafonds. Want er zijn geen restricties en geen grenzen. Het moment dat bepaalde zaken liepen, bepaalden processen ontwikkeld waren, waren mijn eerste vragen hoe het anders kon, beter, of allebei'. De man die me dit vertelde zat in de mijnindrustrie, vertelde hij me. Maar ik wist -want ik had hem ge-googled alvorens de trip-, dit is de directeur van het op-een-na grootste goudproductie bedrijf van de wereld.

De auteur van Macrowikinomics gaf me een privé lezing over zijn bevindingen tijdens de 10km wandeltocht en meerdere malen per dag waren deze succesvolle Canadezen bezig met innoveren en creëren. Hotels en restaurants kregen uitgesproken meningen 'wat er allemaal niet beter kon'. Er werd gesteld dat de Fransen 'hun zaakjes veel beter konden regelen'. Wij -de gidsen- moesten direct uit loondienst en als de wiedeweerga een eigen bedrijfje opstarten en uiteraard konden er bij Butterfield & Robinson zeker nog dingen verbeterd worden.

Het duurde drie dagen voordat de ambitieuze mindset van 22 zakenmannen en -vrouwen omgezet was naar stand 0 'vakantie'. Dit waren drie Hele Erge Dagen. Ik heb nog nooit zo hard gewerkt. Met dank aan mijn twee fantastische coguides, Thomas & Dale, anders was ik nooit de dagen doorgekomen. Het moment dat de schakel omging werd uiteindelijk mijn persoonlijke victorie. Mijn succes!

Foto's Hongarije

Eindelijk, een paar foto's van mijn trip van Wenen naar Boedapest, met als hoogtepunt mijn fietstocht op een antieke fiets (penny farthing)!






Hard werken in Hongarije: zwemmen in het Balatonmeer (grootste meer van Europa)of zonnen bij het plaatselijke natuurzwembad. En natuurlijk veel Hongaarse wijn!

Hongarije

Hardcore socialistische flatgebouwen. Oude mannen met bierbuiken. Vervoersmiddelen uit de 19e eeuw, waaronder paard en wagen. Wie iets meer geld heeft rijdt op de fiets. Of neemt de bus. Wie nog wat meer geld heeft, bezit een oude Trabant of een Lada. Vervolgens maakt de economische demografie een enorme sprong en dat zie je aan restant van de weggebruikers: dan rijden er enkel nog Mercedessen en BMW's rond.

Hongarije is een land dat zich nog geen twintig jaar geleden heeft losgeworsteld van het Sovjet communisme. Na de val van de muur, is niets meer hetzelfde gebleven. De oudere generatie weet zich geen raad met de democratische vrijheid. Alle jongeren 'vluchten' weg uit hun land, op zoek naar betere oorden met meer mogelijkheden en betere loonstroken. Geboortecijfers dalen hier en de kans om als Euro-land in aanmerking te komen is heel, heel klein.

Wat heeft Butterfield & Robinson hier te zoeken, vraag je je af. Rijke Amerikaen door dit land heen te laten fietsen?

Er zijn zeker een paar redenen. Het landschap is er prachtig. De wegen zijn rustig, vlak en uitgestrekt. Je kan er heerlijk fietsen. 20 km lange wegen immer gerade aus. Heerlijk. Door de maisvelden en andere gewassen, uitgestorven dorpjes met kasteelruines met grazende koeien als enige getuigen van je aanwezigheid. Het is niet mogelijk om NIET uitgerust van je fietstocht terug te keren. Fietsmeditatie was nog nooit zo gemakkelijk.

Bovendien heeft elk land zijn 'hoge klasse'. Vandaar dat er zelfs in Hongarije 5-sterren hotels te vinden zijn, met alles erop en eraan. En B&R heeft ze allemaal geboekt!

En dan de wijn. De wijn! Dit weet niemand, maar Hongarije is een wijnland. Zelfs nu, midden in september is het nog aangenaam warm. De oogst is laat in de maand en de druiven -de meesten wel geadopteerd van de Fransen en de Oostenrijkers- zijn van prima kwaliteit. De Merlot die ik vandaag ontving in Chateau Hertelendy was er een om hier in mijn blog te vermelden. Verrassend goed, bijna beter als in Frankrijk.

Mijn coguide Tibor (uit Budapest) heeft er zelfs een geheel blog over: DoubleVeal. Mijn wijninteresses (en kennis) zijn nog altijd van bescheiden aard, maar ik had toch niet gedacht mezelf ooit te verdiepen in Hongaarse wijn, toen ik me bij B&R aanmeldde.

Mijn Hongaars vordert gestaag. De oorsprong ervan is half Siberisch en half Fins. Het is een rottige taal om onder de knie te krijgen. De trema's en accenten op de klinkers vliegen je om de oren en bij meer dan drie medeklinkers op een rij, haak ik af. Morgen gaan we richting Bakonyszentkirály...ik bedoel maar!

Tijdens de pre-trip (voorbereidingsweek alvorens de echte B&R trip) met Tibor fietsten we in de Oostenrijkse bergen, dronken we Oostenrijks bier, zwom ik in het grootste meer van Europa (Balatonmeer) en dronk ik heerlijke Hongaarse wijn. We zagen wonderbaarlijke natuurverschijnselen als moonbridges over het het Balatonmeer, drie-dubbele regenbogen en aurolen rondom de volle maan. We aten goulash soep, bezochten we spa's en sauna's en ik zwom nog meer in meren, thermobaden en rivieren. Bovendien leerde ik fietsen op een eenwieler! Het was als een ware vakantie!

Tijdens de daadwerkelijke trip bleek deze vakantieweek geen overbodige luxe geweest. Het werd een zware, oververhitte week. Maar we hebben het overleefd. En ik ben een culturele ervaring rijker. Hongarije is werkelijk een prachtig land met verborgen schoonheden.

Vakantie in eigen land

Er zijn nog zoveel plekken op de wereld om te ontdekken. De continenten Azië & Afrika heb ik nog maar sporadisch bezocht en recentelijk heb ik ondervonden dat mijn reislijst van Europa ook niet erg lang is. Ik vergeet het soms, maar Oost-Europa is ook Europa. Landen als Roemenië, Kroatië, Servië, Tjechië, Slowakije en Hongarije, waar ik nu ben, hebben allen hun verborgen schatten en rijkdommen. Hongarije is in ieder geval een aangename verrassing. Het is hier prachtig!

Maar, het reizen moet even op zich laten wachten. Alleerst zijn er nog twee B&R trips die volbracht dienen te worden. Ik ben er uitgerust genoeg voor, want de afgelopen twee weken in Nederland heb ik 100% als vrije tijd besteed. Twee weken lang heb ik alleen maar leuke dingen gedaan; volop feestjes gehad, rondgehuppeld in de Efteling, een heerlijke dag Den Bosch gehad, als een ware toerist Delft bezocht en natuurlijk een lang weekend Lowlands meegepakt.

Een kleine reportage hieronder:

Tja...de Efteling. Samen met Claudia ga ik ieder jaar even he-le-maal los. Joris en de Draak blijft een hoogtepunt (je ziet, ik was erg onder de indruk van de merchandise). Het nieuwe Raveleijn is een ware deceptie. Dit schrijf ik met pijn in mijn hart, want de magie van de Efteling heeft me nog nooit teleurgesteld. Echter, ze mogen opvliegen met hun Raveleijn-show, er zal geen raaf naar kraaien.


Samen met Thijs bezocht ik Delft, waaronder de Nieuwe Kerk, tjokvol Vaderlandse geschiedenis! Onze Hollandse held Willem van Oranje ligt er begraven, samen met de gehele Koninklijke familie. Voor geschiedenisliefhebbers een echte aanrader. Voor wat levendigheid daarna, kun je altijd naar de Botanische tuinen van de TU Delft. Prachtig.

Samen met mijn moeder en tante bezocht ik Den Bosch. We hadden een heus dagprogramma en ditmaal waren de rollen omgedraaid: Marian zorgde voor een goed verloop van het strakke tijdschema, als een ware reisleidster! 's ochtends de eerste Bossche Bol, dan een steptocht (!), lunch, tweede Bossche Bol, een Binnendieze rondvaart, shopppingtijd, een derde Bossche Bol en weer naar huis.



En dan Lowlands. Samen met 55.000 andere mensen kon ik nog net twee dagen meepikken van het Leukste Festival van het Jaar. Een superfeestje, als altijd.

Ach, de grote continenten der aarde blijven nog wel even op z'n plaats, die kan ik altijd nog bezoeken. Veel belangrijker is quality-time met vrienden en familie. En daarvoor hoef je Nederland niet uit!

Love Story

Matthew, ik heb hem omgedoopt tot Matthew, dat kunnen de meesten beter uitspreken.

Tijdens het gidsen willen toeristen altijd graag wat van je weten. Eigenlijk willen ze het liefst alles van je weten. En ze willen je verhaal exclusief te horen krijgen, het liefst in een persoonlijk gesprek tijdens een diner, tijdens een busreis, tijdens het fietsen of het lopen. Eén op één of Abby tegen een stelletje.

Het resultaat hiervan is dat ik per trip minimaal zes of zevenmaal mijn volledige levensverhaal dien te vertellen. Van mijn opleiding, tot wereldreizen, vorige baantjes en mijn leven in Nederland. Heb ik geluk dan vragen ze niet teveel door. Heb ik minder geluk dan wil mijn gesprekspartner alles tot in detail weten, het liefst in chronologische volgorde. Het ultieme geluk is als mijn gesprekspartner mijn verhaal enkel gebruikt als basis verdere discussies en mooie, open & eerlijke gesprekken. Dit laatste is uiterst zeldzaam, maar komt gelukkig wel voor!

Uiteraard komt de liefde vaak in opspraak. Dit onderwerp heeft een hoge notering in de vragenlijst. Ben je getrouwd, woon je samen, hoe heet hij, waar heb je hem ontmoet? Zodoende kan ik mijn Matthew verhaal tegenwoordig in geuren en kleuren vertellen, het is tot in detail geperfectioneerd. Matthew is Thijs overigens. De Hollandse naam Thijs is onuitlegbaar voor Amerikanen, ze begrijpen het niet en ze kunnen het niet uitspreken. Teveel gedoe.

Er zijn nu ongeveer tweehonderd wildvreemde Amerikaanse toeristen die dit verhaal kennen, maar ik heb er nog nooit over geblogd. Het is best een leuk verhaal. Een klassieke 'love story'. Toch, om dit zo op mijn blog of Facebook te knallen, I don't know...Anyways, let's try (is altijd leuk voor later)...

Er was eens een mooie vrijdagavond in november. Ik kwam zojuist thuis van een klusdag in het appartementje in Breda en had ongelooflijk veel zin om iets leuks te doen. Ik besloot naar de nieuwe Harry Potter film te gaan (deel 7/1). Niemand kon mee, dus ging ik alleen. Voor aanvang smste ik Stefan, of hij zin had in een drankje daarna. Na een paar drankjes -en hij had me nog bijna afgebeld- smste Michael; er was een feestje gaande in de Mezz.

Ik hou van dit soort avonden, avonden die rollen en z'n beloop gaan zonder dat je er invloed op lijkt te hebben. Je hoeft alleen maar ja te zeggen en te volgen. Volg de flow van de avond. Volg de flow van heel je leven op deze manier! So I did.

Voor ik het wist bevond ik mezelf in de Mezz. Jules Deelder draaide en later nog wat goed dansbare swingmuziek. Het was erg gezellig.

'I met him just in a bar in my city', als antwoord op de bekende vraag. Die 'just' voeg ik vaak toe, omdat het toch cliché voordoet en enigszins on-Abby's.

Anyways, Thijs was er met een paar vrienden en het is leuk om Amerikanen te vertellen dat we elkaar 'wel eens gezien hadden op high school' en dat we oorspronkelijk uit dezelfde stad komen. Vanuit US oogpunt is dat redelijk uniek en heel bijzonder. De minieme afstand tussen Breda en Oosterhout heb ik nooit uitgelegd! Of dat het minder toevallig maakt? Hmmm...misschien.

Enfin, je raakt zo eens aan de praat en ik doe een poging over mijn vreemde bezigheden te vertellen (Ik woon samen. Met mijn broer. Ik heb pas weer werk in april. Als fietsgids. En oja ik werk ook voor de Donald Duck). En Thijs houdt een goede, passionele monoloog over zijn werk als manueel therapeut en vertelt met gepast trots dattie is afgestudeerd aan de Universiteit van Brussel. Dat is al wat nodig was om een verpletterende indruk op mij te maken!

Ik herinner me dat we niet veel tijd nodig hadden voor '...en wat dacht je van een kopje koffie binnenkort?'. Ik stond al met mijn smartphone-agenda in mijn handen en Thijs stelde voor 'ehh...morgenochtend?'. Helaas kon ik niet.

Ik gaf 'm mijn telefoonnummer en dat was dat. De avond vorderde en ik danste, dronk biertjes en weet nog dat ik tegen Brechje als een dolle, verliefde puber tekeer ben gegaan in de vorm van 'wat me nu toch is overkomen!'

Twee weken lang hoorde ik niks meer van Thijs. En ik had zijn nummer niet. Ik verzamelde wat informatie over hem, via Job en Martien en gelukkig...nothing but good news!

Ik was bezig met schilderen en verhuizen en dacht er verder niet veel aan. Als stoere, onafhankelijke Abby zou ik dat graag willen opschrijven, maar niets is minder waar! I was hooked, ik dacht als een ware Viva-lezeres elke dag 'Wanneer zou ie bellen?' Dit werd na twee weken wat minder en net het moment dat je er niet meer in gelooft, gaat je telefoon af. Een sms. Zin in koffie? 'Natuurlijk', schreef ik binnen twee minuten terug. Playing hard to get is niet de manier, vond ik.

En zo is het allemaal begonnen! Meer romantische details? Hoe zoet wil je ze hebben?! Dat ik bij de eerste date met moeite ergens ander heen kon kijken dan zijn schitterende helblauwe ogen? Hoe ik als puberale met vlinders in mijn buik aan iedereen die alleen maar vroeg 'hoe is het?' alles over die ongelooflijk-leuke-nieuwe-jongen uitspatte? De slapeloze nachten? Ach, weet je wat het was? Ik was verliefd! Ik ben verliefd! Nog steeds.


* Alle namen in dit verhaal zijn echt! Dat is allemaal wel in orde, denk ik!

Waar Duitsers dol op zijn...

Op bier natuurlijk. Op bratwursten. Op Caro Emerald. Op punktlichkeit. Op regeltjes en zich daar zo goed mogelijk aan proberen te houden. Ik mocht weer naar Duitsland voor mijn baantje. En ik begin de Duitsers toch steeds beter te begrijpen. Het duurt echt even voordat je een cultuur -zelfs dan nog op afstand- een beetje begint te begrijpen. De beleefdheid. De gereserveerdheid. De ogenschijnlijke aardigheid. En het ogenschijnlijk harde Duits, wat eigenlijk een zoet en zacht taaltje is.

Ik had mijn persoonlijke instellingen in Beaune al op Duits ingeschakeld. Alex, mijn co-guide had namelijk wat vrienden meegenomen die met ons meegereisd zijn naar Berlijn. Met drie Berliners in een auto zit er maar weinig anders op dan die ganze zeit Duits te babbelen. Om één uur snachts arriveerden we in Spreewald, een natuurgebied ten zuiden van Berlijn en daar zag ik voor het eerst de Europese melkweg.

Ik begrijp wel waarom de sterren zo helder aan de hemel fonkelden. Duitsland heeft maar weinig lichtvervuiling. Anders dan in Nederland doet men weinig aan snelwegverlichting.

Helemaal niet eigenlijk. Om mutters wille zal ik maar niet melden dat ik ruim 3 uur in het pikkedonker heb gereden, met gemiddelde snelheid van 150 km/uur met veertien fietsen op een grote Renault bus. Ik leef nog. En mijn Berliners ook.





Alex (coguide) en ik 'aan het werk'

Binnen twee dagen heb ik alweer de nodige augurken (Spreewald delicatessen), aardappelen en schnitzels gegeten. Op deze mooie koude dinsdag ontbeet ik in een dorpje in Spreewald, haalden de Berliners en ik alle fietsen van het dak om in elkaar te zetten. We ontvingen onze fietsentransport contactpersoon, lunchten aan het water in de zon en reden vervolgens naar Berlijn. Ik zette de twee Bruders af in de wijk Charlotteburg, reed over Ku'damm (Kurfurstendamm) en ging ik naar het appartementje van Alex (super in het centrum). Later reed ik 20 km op mijn racefietsje door Potsdam om wat routes te checken en reden we samen de overige 20km met de bus en telefoneerden erop los voor meer afspraken. We haalden pizza in Caputh (een leuk stadje waar Albert Einstein zijn zomers doorbracht). 's Avonds keerden we weer terug naar Berlijn en ontdekte ik de lokale nachtleven in Alex' wijk.. Met een goede Italiaanse wijn (Chianti) en gezellig gezelschap babbelde ik erop los in mijn beste Duits, dat overigens aardig vorm begint te krijgen. Wijn helpt enorm om linguistische vorderingen te maken.

En dit was nog maar de eerste dag. Officieel 13 uur gewerkt.

Breda en Nederland lijken zo ver weg. Mijn superweekend met Thijs lijkt een eeuwigheid geleden. Een weekend ervoor hadden we een volgepakt weekend met gezellig shoppen, naar de bios, een bezoek aan het Mezz terras voor wat live-muziek, een avond stappen in Breda en ja, ook nog uit eten! Een soort oud-hollands speed-daten.

We presteren het iedere maal om de twee weken dat ik in het land ben zo optimaal te gebruiken. Het maakt het contrast ook wel groter als ik weer weg ben. Tja, het blijft verre van ideaal voor twee mensen die van elkaar houden en zo veel mogelijk samen willen zijn. Liefde is net zoiets als eten en slapen; daar heb je op geregelde tijden behoefte aan.

Het laat zich moeilijk opsparen. Dat zou geweldig zijn!

Een overdosis Thijs gedurende twee weken en dan kan ik ertegen! Of beter, ook nog een overdosis slaap en ik kan slapeloos een Butterfield trip tot een goed einde brengen. Denk je eens in hoeveel tijd ik over zou hebben!

Helaas, de mens functioneert het best op pure regelmaat. Op gezette tijden eten, slapen en liefde geven & ontvangen. Ik kan er enkel van dromen nu.

De paden op, de wijngaarden in...

Een wandeltocht door Bourgondie...

In het proces van de dag kunnen verschillende dingen gebeuren. Je kunt werken, vrij zijn, vakantie vieren, nix doen, bezig zijn, reizen, gaan of komen, bewegen of niet bewegen, zitten, staan of slapen.

Er zijn oneindig veel mogelijkheden en meestal doen we ze allemaal wel een keer op een dag. Continue achter elkaar. Dag na dag.

Het is mij nog altijd enigszins onduidelijk waarom dit simpele proces van de dag zo vreselijk intens is tijdens een on-trip met Butterfield. Alles wordt met een meervoudsfactor vermenigvuldigd en ookal hangt het proces van de dag grotendeels af van de clienten, alles moet gepland en voorbereid zijn en 'boven de maatstaven uitstijgen'.

Het was alles de moeite waard. Wat een trip. Het was mooi. Het was prachtig. Wat een toffe mensen. Wat een weer. Des belles filles en the oppressed minority (een groep met twaalf vrouwen en vier mannen). Sonia, mijn coguide, was waanzinnig. Met haar Britse verantwoordelijkheidsgevoel, Italiaanse pit en Franse tederheid maakt ze een perfecte gids.

We organiseerden een wijnproeverij in de wijngaarden van Batard-Montrachet MET een Batard-Montrachet, een van de duurste witte wijnen in Frankrijk. Midden tussen de Chardonnay druifjes opende ik een 300EUR flesje wijn ter verfrissing.

We organiseerden een landelijke picnic, met lokale kazen, wijnen, fruit en vers brood van de plaatselijke bakker en zelfgemaakte salades. We entertainden door mooie verhalen te vertellen, de streken van de streek uit te leggen en 'gewoon gezellig' te zijn. We knalden alles eruit op de laatste avond met zang en een dwarsfluit optreden van Sonia, een prachtige speech van mij (al zeg ik het zelf) en als absolute klapper op alle vuurpijlen...'message in a mini bottle by Mitra'.



Dat laatste moet ik misschien even uitleggen. Deze kleine flesjes met papiertjes deelden we uit tijdens de lunch met als opdracht iets over de afgelopen week te vertellen. Mijn moeder had ze ontdekt en gekocht bij de Mitra Slijterij in...Oosterhout! Het werd een hit. Tijdens het final night diner werden de briefjes voorgelezen en ik heb nog nooit zulke mooie woorden voorbij zien komen. Poetisch, eerlijk, recht uit het hart. Deze mensen hebben een topvakantie gehad. En ik dus ook!

En wandelen was iets nieuws voor mij en ik ben fan. Wandeltochten zijn geweldig.

Volwassen mensen die foto's maken van naaktslakken en naar blaadjes en stenen zoeken, minutenlang wijngaarden bestuderen, bloemen en appels plukken of bramen langs de kant eten. Het kan allemaal. Fietsen is zooo 2010!!

Toch bereid ik me nu weer voor op een fietstocht, Berlijn naar Dresden nogmaals. Eens kijken of ik gelijkend enthousiast zal zijn over een week!

Knijpkat

Op deze mooie woensdagmiddag was ik op visite bij mijn grootouders. Op 3 augustus 1950 zijn zij getrouwd, vandaar dat het vandaag weer een beetje feest was: 61 jaar huwelijk, dat is nogal indrukwekkend!

Terwijl ik mijn verhalen vertel over fiets- en wandelvakanties door Europa krijg ik een borrel en vertelt mijn opa de huidige stand van zaken hier in Breda. Hij mag dan al wel 90 jaar zijn, geen lokaal nieuwsfeitje gaat aan hem voorbij; alle kranten worden 's ochtends uitgespit.

Later proberen we mijn nieuwe koepeltentje uit voor Lowlands en laat ik op de buienrader van mijn smartphone zien dat we de tent maar snel weer moeten inpakken. 'Je neemt toch wel een zaklamp mee als je gaat kamperen?', vraagt hij even later. 'Dit is wat wij vroeger hadden', en op zijn beurt laat hij mij een knijpkat van Philips uit 1942 (!) zien. Het apparaatje doet het nog prima en mijn oma vertelt parmantig dat er tijdens WOII algehele verduisteringsplicht was en ze zodoende de knijpkat gebruikten.

Knijpkat van Philips uit 1942 (foto van Philips museum Eindhoven)


Terwijl ik met deze antieke knijpkat sta te spelen en mijn opa mijn gemaakte foto's door 'sliced' op mijn smartphone sta ik ineens stil bij dit merkwaardige tafereel.

Ondanks een generatiekloof van precies 70 jaar zijn we allebei met vergelijkbaar enthousiasme en verbazing onze nieuw vergaarde gadget aan het uitproberen. Dat ik dit nog mag meemaken!

Er zijn ook dingen die we niet van elkaar begrijpen, hoor. Alle computer gerelateerde communicatie zoals e-mail, facebook, skype en zelfs bloggen is moeilijk te bevatten voor iemand die nog nooit een beeldscherm heeft gezien of een toetsenbord heeft aangeraakt. Anderzijds kan ik me maar met moeite voorstellen hoe het straat- en woonbeeld er 60 jaar geleden uitzag; geen bestrating, paard & wagens, een voddenboer & melkboer die aan de deur kwam, geen stromend water en een huis met een huurprijs van 1 gulden 75 per week. En dit alles in het huis waar ik anno nu op de bank zit!

Erger nog is het vroegere beeld van reizen en vakanties! Dat kan ik me helemaal niet inbeelden. De boot van Engeland naar New York duurde drie weken en de vakantie van de gemiddelde Nederlander was een weekje naar het strand, eerder met de brommer of op de fiets dan met de schaars aanwezige automobielen!

Daar zou ik toch een beetje ongelukkig van geworden zijn.

Heden ten dage vertrek ik zondag met de trein naar Beaune, via Parijs en Dijon om vervolgens 1100km te rijden naar Berlijn voor een fietstocht van een week die weer naar Dresden leidt. Direct daarna, op een mooie zaterdag in augustus, heb ik een binnenlandse vlucht naar Düsseldorf, waar ik de trein neem naar Eindhoven, aldaar mijn broer staat te wachten met de voiture om mij richting Biddinghuizen te transporteren...

Goed ik geef toe, deze reis was voor mijn 'gewone tijdgenoten' al redelijk moeilijk te begrijpen, laat staan voor mijn grootouders.

Misschien is het ook een tikkeltje overdreven. Maar hé, ik vind mijn eigen 'campingflight to Lowlands paradise' meer dan waard!

See you @ WonderLLow anno 2011!

Witte zwanen, zwarte zwanen

Butterfield gidsen zijn al eens vaker met zwanen vergeleken. Rustig, elegant en stijlvol boven het oppervlakte water en druk trappelend onder water. Het klopt zeker. Mijn prachtige Bourgondie wandeltocht; hierover ga ik zeker vertellen, maar eerst even wat anders.

Ik ben weer een weekend in Parijs. Het is immer een warm welkom.

Als twee gigantische uitslaande vleugels verwelkomt deze gracieuze stad mij en sluit me in zich om zo de mooiste dingen te laten gebeuren.

Het begint al op het kantoor van Butterfield in Beaune. Ik vertel tussen snavel en lippen door dat ik een paar nachten in Parijs blijf, om de Tour de France te zien en wat vrienden een dikke knuffel te geven. Uit het niets oppert iemand of ik wellicht een geannuleerde hotelreservering van één van onze reizigers wil gebruiken (niet overnemen, nee gebruiken als in gratis gebruiken). Een vijf sterren hotel, type suite, op de Champs-Elysees. Dat wil ik natuurlijk wel. Vanavond neem ik in gepaste stijl een taxi naar hotel Claridge. Susanne neem ik gezellig mee, die hunkert al maanden naar een bad, wat haar 20m2 kamertje in Parijs niet bezit.

Bij aankomst in Parijs vlieg ik in vogelvlucht ik naar de parkeergarage van Hotel de Ville waar Christiaan en Paul van Bike About Tours hun kantoor hebben. Daar wacht ik op Susanne die bezig is met haar fietstour in Parijs. Het regent en ik opper de heren om wat goedkope poncho's in te slaan voor hun toeristen. "Onvindbaar in Frankrijk", zegt Paul. "Dat weet ik", antwoord ik (want ik zocht ook eerder in Bourgondie) en als in een tovertruc haal ik twee poncho's van de Xenos te voorschijn (je weet wel die kleine pakketjes plastic van 50 cent). Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien met twee poncho's. We maken wat inkoop- en opstuurafspraken en het is de eerste keer die dag dat ik hoor zeggen 'This is like a miracle!'

Wacht. Er is meer. Parijs had nog meer voor mij in petto. Ik ontmoet Susanne en ze blijkt op het huis en Lena (de kat) van Venancio (lees blog 'You're a real trooper') en Sophie te passen. We eten daar, slapen daar en kijken één van de mooiste films ooit, Black Swan. Als klap op de vuurpijl zie ik bij binnenkomst een prachtige mountainbike staan. Oh zegt Susanne doodnormaal, die is van Venancio, je mag er op fietsen als je wilt.

Als een kind zo blij kleed ik me om en binnen 10 minuten zit ik op een superdeluxe fiets in Parijs met als enige mankement dat ik immer als een zwaan-kleef-aan lichaamscontact moet houden met deze fiets, anders issie weg.

Ik fiets eerst langs de Abbey Bookshop in de hoop Brian tegen te komen. Ik loop binnen en zie Amel zitten. Ze blijkt al 10 maanden niet meer te hebben ingevallen in de Bookshop en zit er nu net een uurtje of drie. Ik ben blij verrast, geef haar koffie en voor ik het weet sta ik weer boeken te sjouwen en af te sluiten. Het is de tweede keer die dag dat ik letterlijk de woorden 'This is like a miracle!' naar me toe hoor komen.

Parijs voelt als thuis. Ik verlaat de Bookshop en fiets twee uur lang alles af. Langs de Eiffeltoren, Invalides, de Grand en Petit Palais. Ik fiets over de Champs-Elysees waar de tribunes voor de Tour al staan te wachten. Ik slalom tussen toeristen dwars door het Louvreplein richting Menilmontant, via Bastille waar ik toch afsla op Rue Monge en Gobelins om terug te gaan naar -helaas- Riche Gauche*, want daar woont Venancio. Ik blijf toch een rasechte Rive Droite* persoon, met uitzondering van Quatrier Latin dan...

Het mag de pret niet drukken. 's Avonds bestellen we pizza, eten voor de TV en hoewel we tenminste naar drie feesten kunnen op deze zaterdagavond in Parijs, vinden we het best. Als twee omaatjes op de bank. Heerlijk!

Wanneer ik in bed lig denk ik eraan het grote ding (het universum) te bedanken voor deze mooie dag. Waarom niet. Want dit alles, al deze gelukkige momenten die elkaar opvolgden als een perfect gechoreografeerde dans, als de sierlijke bewegingen van een dansende Nathalie Portman, dat komt toch niet zomaar uit de lucht vallen??!

In dit geval kwamen ze uit de lucht vliegen. Als witte zwanen.

A Short History of Nearly Everything

Afgelopen winter heb ik een prachtig boek uitgelezen en ik kan het niet nalaten erover te bloggen. Het heet 'A Short History Of Nearly Everything', van Bill Bryson. Er gaan weinig dagen voorbij dat ik niet aan de inhoud van dit boek terugdenk en constateer; zie je wel, hij had gelijk.

Dit boek staarde me vanaf het begin in The Abbey Bookshop al aan. Dit mede door de aparte en interessante -triggerende- titel van het boek, want wie wil er nu niet -bijna- alles weten! Maar 't zou ook kunnen komen dat het boek onder de B van Bryson stond, net naast het bureau waar ik zat.

Hoe het ook zij, destijds heb ik het boek niet gekocht, noch geleend, laat staan gelezen. Nee hoor, ik kocht dit boek logischerwijze maanden later gewoon in Breda in een leuke winkel genaamd Latté's en Literature. Voor de geïnteresseerden, ga er eens heen. Lekkere koffie en goede boeken, wat wil een mens nog meer!

Ik ga niet het hele boek samenvatten, maar wil wel graag uitleggen waarom de inhoud zoveel indruk op me heeft gemaakt. Niet in de laatste plaats omdat Bryson een geweldig auteur is en humoristisch, duidelijk en begrijpelijk kan schrijven.

Alle exactheden en zekerheden die tot 2006 zijn uitgevonden of ontdekt, heeft hij (nou ja, NEARLY alles dan) 'in het kort' beschreven. Atomen, moleculen, DNA, het wordt allemaal beschreven. Van de Newtoniaanse fysica tot de kwantummechanica. De relativiteitstheorie wordt besproken. En de opkomst en ondergang van rotsmos. Van de oerknal zo'n 13,7 miljard jaar geleden tot de vorming van de aarde, zo'n 4,5 miljard jaar geleden.

Wat ik voornamelijk uit het boek heb gehaald is echter alles behalve exact en wetenschappelijk. Bill Bryson heeft zwart-op-wit gezet –meerdere malen tijdens de 600 pagina's- dat velen zaken die ik eerder las in boeken van Paul Coelho, W. Dyer, Neale Donald Walsch, Osho of noem maar een spiri-dwarsstraat, op waarheid gebaseerd zijn. Ze lullen niet (allemaal) zomaar de ruimte in! Kwantumfysica bestaat echt. Meetkundig bewezen. Het hele universum- en het 'all is one'-concept is gewoon wetenschappelijk bewezen. Voor mij redelijk openbarend.

Er zijn vier pagina's waar ik een ezelsoor in heb gevouwen, wanneer je die opsomt of met elkaar verbindt, volgen een paar mooie levenswijsheden. Je zou hiervan zo een Deltas cadeauboekje kunnen maken met de titel '101 wijze uitspraken voor een gelukkig leven':

1. Er zit een belachelijk grote hoeveelheid energie in je lijf. Geen energie van suiker of koolhydraten, nee massieve, krachtige, potentiële pure energie, die altijd klaarstaat om iets te doen. Dit is de formule E=MC2 van Einstein.

En ik kan het niet laten; de beschrijving van de relativiteitstheorie à la Bill Bryson: ”In simplest terms, what the equation says is that mass and energy have an equivalence. They are two forms of the same thing: Energy is liberated matter; matter is energy waiting to happen. Since C2 (the speed of light times itself) is a truly enormous number, what the equation is say is that there is a huge amount, a really huge amount of energy bound up in every material thing. You may not feel outstandingly robust, but if you are an average-sized adult you will contain within your modest frame no less than 7 times 10 to the 18th power joules of potential energy—enough to explore with the force of thirty very large hydrogen bombs, assuming you knew how to liberate it and really wished to make a point.”

2. Het leven is uniek! En velen, maar ook echt velen factoren van precies-op-de-juiste plaats-tijd-en-moment hebben ervoor gezorgd dat leven op aarde überhaupt mogelijk is.

3. Alles is daarbij ontstaan in een milli-milli-milli (en ga zo nog even door)seconde. Er is 1 moment geweest voor de creatie van alles. Ze noemen het de Big Birth. Kortom, al het leven is één.

4.Leven 'just exist'. En wil leven. Het leven is. Punt. Niets meer, niets minder. Je DNA & cellen in je lijf willen gewoon bestaan en dat is de reden dat je bestaat, doet en bent.

Energieën, kwantumfysica, alles is één, gewoon zijn, het klinkt niet erg wetenschappelijk, is het wel??

Daarnaast heb ik nog een periode heb samengewoond met iemand die te pas en te onpas het universum bedankte of aansprak om iets voor elkaar te krijgen en ik vond dat altijd zo'n vaag begrip. Wat moet je daar nu mee? Het is achteraf gezien niet erg bescheiden om het over het universum te hebben, is mijn bescheiden mening. Wat het ding is groot. Heel groot. Uit het gehele repetoire van de Beatles is ons gehele Zonnestelsel misschien 1 enkele snaar-aanraking van John Lennon. En misschien nog wel minder.

Uiteindelijk denk ik dat spiritualiteit en wetenschap niet eens zo ver uit elkaar liggen. Toch lijken ze in onze algemene belevingswereld als water en vuur tegenover elkaar te staan. Met beide benen in de lucht of met beide benen op de grond. Deze extreme verhouding ten opzichte van elkaar wordt ook veroorzaakt door de realiteit dat al deze auteurs, wetenschappers, leiders, invloedrijken etc. zo gefocust en verdiept zijn op 'hun' werkterrein -ookal is dit enkel om iets te proberen over te brengen op het publiek- dat ze de visie op het geheel kwijtraken. Ik geloof dat er in de loop der jaren een hoop is kwijtgeraakt op deze manier.

Dat kan nog een interessante zoektocht worden om dat alles weer te hervinden en te her-ontdekken. Misschien moet ik wat meer boeken lezen!

Cultuur met een grote RW

Eind vorige maand kwam ik terug van mijn Berlijn-Dresden fietstrip en had ik een ultieme behoefte om in de 'Nederlandse cultuur' te duiken. Muziek, theater, musicals, het maakte me niet uit. Dat kun je zo wel eens hebben.

Allereerst bezocht ik het Openluchttheater in Oosterhout voor een prachtig intiem en echt goed toneelstuk 'Volkzaam'. Daaropvolgend zag ik op een zonnige zondagmiddag op het terras van de Mezz de singer-songwriteres Yori Swart en als klap op de vuurpijl ging ik naar het Chasse theater voor de musical Zorro.

Aangezien ik in het geheim nogal een musical-freak ben en al een musicalletje of dertig heb gezien, was ik wel een beetje kritisch. 'Dit zal wel weer zo'n doorsnee productie zijn', dacht ik en ik verwachtte er weinig van. Maar de show heeft me positief verrast. Veel Spaanse dans en muziek, goede zangers en zangeressen en een onvergetelijke partij energie en vrolijkheid op het podium!

Mijn jaarlijkse portie festival heb ik inmiddels ook al gehad. Rock Werchter was wederom fantastisch. Dit jaar vierde ik mijn elfde editie van dit Belgische rockfestival, onder andere samen met hardcore festivalgangers als Job, Bas & Charlotte (die de teller op dertien of meer hebben staan). Maar ook met een toffe groep Frieskes (eh...uit Friesland dus), Theo, Koen, Sundy, Kim, Rob, Travis, Lars, Wouter en Thijs!

Festivals vieren blijft toch een bijzondere aangelegenheid en dat merk je pas wanneer een 'eerstejaars-ganger' je erop attendeert. Ditmaal was dat Thijs. Nu ben ik al bovenmatig verliefd op die jongen, tijdens Werchter viel ik van gelukzaligheid bijna van mijn stokje. En dat alleen maar omdat híj het zo naar zijn zin had.

Het is lang geleden dat ik iemand zo intens heb zien genieten (en het positieve ervan is dat je er zelf automatisch in mee gaat!!). Van de toffe groep mensen, het eerste biertje op het festivalterrein, de brakke hangochtenden bij de tenten, de 'raving' party's in de Marquee, de frietjes Andalouse, de random Belgische afterparty's en uiteraard van alle toffe optredens als Coldplay, Triggerfinger, Queens of the Stone Age, Anouk, Lissie, Elbow en als klapper Iron Maiden.

Thijs bedankt, lieverd!

Woongenot

Thuiskomen was weer een feestje! Good ol' Breda lag er weer prachtig bij toen ik gisteren mijn vertrouwde 5 km rende langs de singels. Zoals altijd kreeg ik daags voor mijn aankomst een telefoontje van broerlief Dennis: het huis is schoon en de koelkast is gevuld. Hoe fijn is dat?

Als ik bedenk dat ik de afgelopen achttien dagen niet langer dan twee dagen op dezelfde hotelkamer heb vertoefd (en dus negen verschillende hotelkamers heb gezien), begrijp ik best dat ik af en toe verlang naar een vaste stek.

Mijn laatste hotelkamer was overigens wel een genot. Meestal slapen de gidsen in dezelfde hotels als de B&R travellers (echt heel vervelend) en met een beetje geluk zie je je hotelkamer effectief 1 tot 1,5 uur (als in niet slapend, maar met geopende ogen). In het Kempinski hotel in hartje Dresden heb ik dat uur wel echt mijn ogen uitgekeken! Een prachtig modern ingerichte hotelkamer met grootste ramen met erkers zo groot als bedstedes. De stijl was ultramodern met zwart glanzende meubels, een douche die meer een regenbui immiteerde, vers fruit op de kamer, design glazen tafels en bureaus en een kledingkast waar je een feestje zou kunnen houden.

En dan het bed. Ik ging er even op zitten, maar voor ik het wist verdween mijn kont er volledig in! Geen waterbed, geen echt matras, maar -zoals een kleine internetsearch me vertelt- traagschuim. Zodra je gaat liggen voel je jezelf naar beneden wegzakken, volledig in het matras, het matras verdeelt het gewicht van je gehele lichaam! Nou dat heb ik geweten, geslapen als een roosje heb ik.

Maar aangezien 'home is where your bump rests', deed het me verder weinig. Na een trip met B&R wil ik net zo lief weer naar mijn huurappartementje in Breda. En niet in de laatste plaats omdat ik daar ook een redelijk duur bed staan, wat toch al sporadisch wordt gebruikt.

Tja wonen is toch best belangrijk. Het hoeft niet fancypancy, maar wel comfortabel. Ik merk nu -na zes maanden al- dat het immer investering behoeft. Je huis is nooit klaar en dan doen wij nog niet eens heel gek met alles feng shui inrichten of naar de laatste modetrends van 'VT wonen' volgen. Integendeel!

Er zijn zoveel soorten levensstijlen en wooninrichtingen als er mensen zijn. Verschillende levensstijlen en levensfasen beinvloeden waar je woont, hoe je woont en wat je prioriteiten zijn. Dat laatste is belangrijk en verandert zoals je ook als persoon verandert. Maakte het je eerst niet uit of je wel of geen tuin had, later kan het een belangrijke wooneis worden. Net zoals een ruime zolder of een badkamer waar ab-so-luut geen badkuip mag ontbreken.

Ik schrijf dus zojuist dat je woonsituatie op dit moment een kleine reflectie is van de persoonlijkheid en je levensstijl van dit moment. Klopt dat een beetje?

Eens kijken, ik woon nu in een klein, maar fijn huurappartementje in hartje Breda. Met volop tweedehands en gekregen meubeltjes, maar ook met gloednieuwe Ikeakasten. Met oubollige steenstrips uit de jaren '80 die we uit luiheid hebben laten zitten (echt waar), maar ook met een hypermoderne cuisine met elk bedenkbaar keukenapparaat. En mijn mooie Apple staat gewoon op de eettafel in de huiskamer.

Op dit moment bungelt de vloerbedekking al half aan de trap, want de katten krabben letterlijk de krullen van de trap en niet zo'n beetje ook. Ze zien het als tweede krabpaal, de kleine duivels. Ook de muur langs het fornuis is al ellendig smerig geworden en zoveel koken we nu ook weer niet. Hoe moet de keuken thuis bij Jamie Olivier er in 's hemelsnaam uitzien?

!!!

Oh my god, mijn huis een brocante*!

Mijn leven is een brocante*!

Tja, een perfecte reflectie zou ik zeggen.

En alle kasten worden wat voller, er komt servies bij, of boeken, of CD's, of kleding, of alles tegelijk. Spullen zijn aan vervanging toe, lampen gaan kapot, de ramen moeten gezeemd (och hemel) en er moeten plantjes op het balkon.

Enerzijds wil ik allemaal dat het gebeurt, anderzijds interesseert het me geen bal. Bevordert al het bovengenoemde nu echt het woongenot? Een ultra steriele, showroom, design huis zal het nooit worden, wel dient alles netjes en schoon te zijn. Dat is voor nu mijn hoogste prioriteit.

Goed, ik ga een wasje draaien en lekker buiten op m'n balkon ophangen. Lekker huiselijk!

*Brocante: hier gebruikt, vanuit het Frans: een rotzooitje!

Weer terug...

Na drie weken ben ik weer op aarde geland. Voor de duidelijkheid, ik heb weer een aantal weken B&R fietsvakantie's achter de rug, en zoals altijd: hard werken. Maar...met als resultaat een prachtige tour in Duitsland ditmaal, van Berlijn, via Potsdam en Spreewald naar Dresden.

Een paar foto's ter impressie, gemaakt door Philipp Haemmerle, ook een B&R gids en daarnaast fantastisch fotograaf. Neem eens een kijkje op zijn website!

Start in Berlijn naast de Brandenburger Tor.

Fietsen staan gereed voor een stadstour door hartje centrum.


Fietsend langs de Elbe in Saksen.

Lachend zwaar in de stress!

Dresden by night!

Bewegend stilstaan

De volledige overgave aan het goede leven hier in Bourgondië heeft mijn schrijfmomenten verveelvoudigd. Ik sta er geheel open voor. Het kan niet anders; het moet een direct gevolg zijn van (onder)weg zijn, iets ervaren of ergens anders verblijven. In Nederland zijn de woordenstromen en gedachtenkronkels lang niet zo heftig aanwezig als hier.

Hoe heerlijk is het weer om van alle Franse goede dingen te genieten. Croissants en baguettes in de ochtend, een fietstocht door de wijnvelden van Romanée-Conti in de middag en een heerlijk diner op het terras met goede wijn in de avond.

En dat Frans van mij gaat best aardig tegenwoordig. Zes maanden Parijs en ik heb potdikkie kennis van de Franse taal. Ik kan me nog heugen de tijden dat ik mezelf van de Eiffeltoren wilde storten, omdat ik niemand kon verstaan. Hmm...toch een beetje trots op mezelf.

Maar waarom vallen de woorden hier wel zo op zijn plaats? En waarom wil ik nog altijd deze gedachten delen? Waarom blog ik eigenlijk nog?

Soms verdwijnt de grote lijn, het 'waar het om gaat', zo snel. Het gaat op in allerlei kleine dingetjes die we dagelijkse bezigheden noemen. Het schrijven is puur gecreeërd om af en toe te pauzeren, om je heen te kijken en weer het bewustzijn op te wekken.

Belevenissen vervlechten, onbelangrijke zaken worden belangrijk, malende hersenen zijn bezig met kleine dingetjes. Ik merk aan mezelf dat ik dieper en dieper in onbenulligheden duik, wanneer ik niets opschrijf. Hoe fijn is het om af en toe stil te staan. Om volledig stil en leeg te zijn. Gewoon te bestaan. En vervolgens te creeëren.

Luisteren naar jezelf inspireert enorm. Het vloeit direct samen met het willen uiten van de gedachten en gevoelens die in je zitten en die je door de stilte eindelijk kan horen en voelen. Zo ontstaat creativiteit; een soort afwisseling van hollen en stilstaan.

Geen artiest, dichter of muzikant kan iets geniaals produceren zonder éénmaal stil te zijn en te luisteren naar wat binnenin afspeelt, in plaats van wat buiten woedt en broedt.

Elke vorm van stilte is overigens goed. Zolang er maar niks bij je binnenkomt. Geen woorden, geen beelden, geen klanken. Enkel de leegte. Je 'gedachten laten gaan', piekeren of mijmeren is echter wat anders.

Natuurlijk kun je mediteren! Vele spirituele meesters zweren bij een goede meditatie sessie en ik ben overtuigd van de kracht ervan. Maar er zijn nog zoveel vormen.

Mijn meditatie is een schrijfmeditatie. Er moet direct iets uit. Het verhaal creeërt zichzelf gaandeweg. Het vloeit en het groeit, daaraan kan ik niks doen. Muziek wordt gemaakt op deze wijze. Het gebeurt van binnenuit. Hardlopen, fietsen, elke sportmeditatie is mijns inziens effectiever dan de oosterse overtuiging van stilzitten. Het pas gewoonweg niet in onze cultuur. Voor hen gaan we te snel!

Een schilderij of een sculptuur maken, de tuin spitten of het bereiden van een lekkere maaltijd. Alles kan gemaakt worden, laat enkel het brein even voor wat het is en handel, reageer en creeër vanuit het niets. Of vanuit het 'gewoon zijn'.

Reismeditatie vind ik persoonlijk een mooie. Je gaat vooruit, je wacht, je moet en kan toch niks, dus waarom geen volledige overgave hieraan. Een soort bewegend stilstaan.

Wees eens stil vandaag en creeër! Je zult er blij mee zijn.

Whoohoo!

Eerste rit door de wijnvelden van Bourgondië met mijn supersnelle Cannondale! Morgen 'century ride' (honderd km)...heerlijk, zalig, fantastisch!

Published with Blogger-droid v1.6.7

Beschermengelen

Ooit verloor ik mijn paspoort toen ik door Nieuw-Zeeland reisde. Het is een mooi verhaal. Ergens in Timaru had ik mezelf 'gesplurgded' en een heerlijk, riante hotelkamer met tweepersoonsbed voor twee nachten geboekt. Weer eens wat anders dan een hostel, met dorms en stapelbedden.

Vervolgens reisde ik af naar Christchurch voor drie dagen fun, stappen, shoppen, sightseeing en zelfs een uitstapje naar Akaroa.

Superfijn allemaal. Uiteindelijk vertrok ik op een veel te vroege ochtend met een fikse kater in een pendelbusje naar het vliegveld. Ik zou die dag naar Australië vliegen! In dat busje, hoe moe en slaperig ook, checkte ik mijn spullen in mijn hoofd. Destijds kon ik elk hoekje, ritsje, vakje & zakje van mijn back- en daypack in mijn hoofd inbeelden en weten wat ik bij me had. In gedachte pakte ik nogmaals mijn tas. Ik miste iets en een naar gevoel bekroop me. Je kent dat wel, zo'n electro chock van kleine teen tot in de haarpuntjes.

Ik miste iets, maar zat direct in een ontkenningsfase. Natuurlijk had ik mijn moneybelt (je weet wel zo'n buideltasje voor om je middel) met creditcard, paspoort en euro's wel bij me. Ik zag vast iets over het hoofd, in mijn hoofd.

Op het vliegveld heb ik alles binnenste buiten gedraaid, maar eigenlijk wist ik het al. Het meest waardevolle wat ik bezat, had ik simpelweg in de luxe hotelkamer in Timaru laten liggen. Dat was drie dagen geleden en 200 km verderop.

Goddank had ik de veel te hoge hotelrekening bewaard, met veel belangrijker diens telefoonnummer. Mijn ochtendvlucht om vijf uur had ik reeds gemist en het duurde uiteindelijk twee uur voordat de hotelreceptie eindelijk de telefoon beantwoordde.

Zenuwslopende uren - ik meen me te herinneren dat ik speciaal voor deze gelegenheid een pakje sigaretten heb gekocht. Bovendien deed ik iets wat je nooit moet doen in dit soort gevallen; ik belde mijn moeder. Volledig buiten verwachting sprak ze kalm toe dat alles wel in orde zou komen.

De manager van het hotel kwam met een verlossende mededeling; mijn moneybelt was terecht! Het verbaasde hem dat ik me pas na drie dagen meldde.

Maar nu? Ik vond Nieuw-Zeeland een tof land, maar wilde best graag die dag naar Australië, mét mijn paspoort. Zodoende vertelde ik de manager dat ik mijn paspoort wel kwam halen. Hoe dan ook. Ik checkte alles; huurauto's, bussen, treinen, lift-mogelijkheden. Zonder resultaat.

Intussen had de manager ook niet stilgezeten. Hij belde mij na een uur terug met fantastisch nieuws! Hij had iemand gevonden die naar het vliegveld moest in Christchurch. Ze was al onderweg met de auto en had voor het gemak mijn moneybelt al meegenomen.

Ik was stomverbaasd. Het was bijna te makkelijk. Na een stuk of tien eeuwige dankbetuigingen kwam de aap uit de mouw; 'Het is dat je een vrouw bent en je aardig & netjes hebt gedragen tijdens je verblijf, anders had ik dit nooit voor je gedaan', aldus de manager. Zo! Daar kon ik het mee doen. Na dit telefoongesprek nam ik mezelf voor om in de toekomst bij ieder hotelbezoek even extra met mijn blonde haren te wapperen en lief te lachen; je weet immers maar nooit!

Goede intenties of niet, minder dan twee uur later stond er een vrouw in de vertrekhal van Christchurch airport met mijn moneybelt in haar handen! Opgelucht en vrolijk liep ik naar haar toe, maar werd direct uit mijn gelukzalige bui gehaald. Met een starre blik gaf ze mijn moneybelt terug en sprak me toe: 'Alsjeblieft. Ik ben jouw beschermengel en ik ben vandaag door God gezonden'. Ook daar kon ik het mee doen. Blijkbaar moest ik me nog nederiger en dankbaarder voelen dan ik al was.

Beduusd, vol ongeloof, maar toch onder de indruk bedankte ik haar en maakte me snel uit de voeten. Met mijn paspoort in mijn handen, stapte ik nog voor de middag in een vliegtuig richting Sydney. Eind goed, al goed.

Welnu, drie dagen geleden en 200 km verderop (ongeveer) anno NU ligt Gare de Nord in Parijs waar ik mijn rijbewijs liet vallen tijdens het kopen van een metro-kaartje. Ik kwam hier 's avonds achter en besloot onmiddellijk dat het een verloren zaak was, een klein pasje ooit weer terug te vinden op het grootste station midden in Parijs.

Twee dagen geleden kreeg ik een smsje van ene Hilbrand uit Nederland dat hij mijn rijbewijs had gevonden op de grond! Via mijn blog, Twitter, Facebook, Hyves en uiteindelijk Linkedin had hij via Petra uit Breda (Petra - eeuwige dank!) mijn telefoonnummer achterhaald!

Morgen ontvang ik 'm aangetekend veilig terug in Beaune. Lang leve Internet en eerlijke mensen.

En ik blijk wellicht toch beschermengelen te hebben.

Oja en mocht er iemand met een corrigerend vingertje tegen me willen zeggen, dat ik in het vervolg beter op mijn belangrijke documenten moet letten, dan......mag dat!

Over leuke dingen!

Zo en toen zat ik weer in Frankrijk!

Een heerlijk 'afscheidsdiner' met Thijs, een fijne maar veel te lange treinreis en bij aankomst in Beaune een wervelwind aan informatie. En dat allemaal binnen 24 uur!

Heerlijk om weer een beetje leven in de brouwerij te hebben!

De afgelopen blogs waren nogal treurig, het is net of ik alleen maar loop te klagen de laatste tijd. Ik kreeg zelfs commentaren dat over mijn blog. Te negatief. De tendens is bij mij echter heel duidelijk te zien: een lange radiostilte (geen blogs) vervolgens een uitbarsting van dwars-zit-zaken (ik schrijf niet problemen; er bestaan geen problemen!!) en vervolgens een opgehemeld verhaal dat het leven zo mooi is en iedereen boft met alles incluis mijzelf (zie vervolg van dit blog). Beetje bergje op en af, net als de bergen hier in Bourgondie. Een verwarrende, maar ook eentonige cyclus.

Dus. Over welke gelukkige zaken valt er te schrijven? Over het mooie weer? Over de heerlijke week die ik achter de rug heb met etentjes, dansen, zwemmen en uiteraard een superverjaardag (tienenvijftigste) van moeders waar werkelijk alles aanwezig was; een zonnige dag, een feestelijk gezelschap, lekker eten bij La Cantina en wonderbaarlijke muziek van zangeres Maud uit Oosterhout. En natuurlijk een stralende jarige. Moeders nog gefeliciteerd!

Gedurende de week spookt wel immer door je hoofd dat je weer vertrekt, dat is erg jammer. Nu begrijp ik een beetje waarom leven in het moment zo belangrijk is. Hoe vaak zou een mens in het hoofd bezig zijn met denken aan wat komen gaat?

De weken in Frankrijk (wederom Beaune) die nu komen zijn van redelijk eigenaardige aard. Slapend rijk worden als God in Frankrijk, noem ik het graag. De tours zijn ditmaal namelijk self-guided! Ik sta op stand-by, men mag mij bellen als er iets is. Hoe cool is dat.

Tien mooie dagen in Beaune bewapend met een telefoon en ik kan doen en laten wat ik wil!

'De komende dagen ga ik gebruiken om weer in vorm terug te komen. Na mijn ooroperatie heb ik mijn oude sportniveau niet meer bereikt. Fietsen genoeg daar en bergen zat! Met 's ochtends wat yoga oefeningen in het gidsenappartement. Ook mijn eetgewoonten zijn na drie weken vaar- en fietsvakanties in Nederland (met goede koks aan boord) wat verschoven en ik wil graag weer terug naar gezondere dingen. Uiteraard wel een beetje genieten van Franse kaasjes en wijntjes, maar wel met mate.'

Dit schreef ik in de trein, gisteren op weg naar Beaune. The day after (nu dus) kan ik melden dat er gisteren heerlijk voor me is gekookt, ik veel te veel heb gegeten en vervolgens minimaal een halve fles wijn heb leeggedronken tijdens een life-concertje in downtown Beaune.

Zucht. Kan ik van iemand een beetje discipline lenen?

Andere maan

Wanneer ben je twee vrienden die elkaar niet elke dag hoeven te zien.
En wanneer ben je geen vrienden meer.

Er staat een andere maan.

Het is een dagelijkse strijd. Intern. In mij.
Social network, natuurlijk. Mailtjes, posts, krabbels, smsjes, blogs - hartstikke leuk. Een belletje hier & daar. Superaardig. Maar live-contact blijft veruit het effectiefst, mijns inziens. Daar haal ik nog altijd het meest uit. Van een serieus gesprek met een goede vriend(in) tot zattig lallen in de kroeg. Van getweeen dagjes uit tot stapavonden of weekenden weg met de hele meuk. Dat maakt niet uit.

Is vriendschap een illusie? Kun je uit elkaar groeien, raakvlakken gaan missen, diepgang verliezen in de gesprekken, contacten laten verwateren naar mate de tijd verstrijkt? Maakt het uit dat je verhuist, kinderen krijgt, in andere levensfases belandt, lange reizen maakt, of oogkleppend verliefd wordt? Nee hoor! Voor echte vriendschap niet!

Bullshit. Natuurlijk maakt dat uit.

Nu ben ik de allerlaatste op de planeet die zegt dat verandering slecht is. En meestal ben ik ook de allerlaatste die mensen, vrienden, groepen of contacten gaat missen en nostalgisch toekijkt op vroegere, leuke tijden. Op terugkijken ben ik altijd huiverig, ze zijn immers toch geweest?

Ik kan melden dat ik mezelf meerdere malen heb betrapt op dergelijke gedachten, de afgelopen tijd. Hoe het gebeurt, waar het door komt, welke veranderingen deze veranderingen met zich meebrengen is een beetje zwevend en onbekend. Wel weet ik dat de gevoelens er zijn, en soms best heftig ook nog.

Ik mis mijn vrienden! Zo! Dat is er uit. De switch-knop van 'nieuwe levensfase' blijkt in zijn verste stand te zijn uitgedraaid bij velen om mij heen. En veel belangrijker; ook bij mezelf.

Acda en de Munnik schreven hierover een liedje. Een paar regels staan bovenaan dit blog. Ik denk er nu aan hoe kwetsbaar meneer Acda en meneer de Munnik zich hebben opgesteld bij het schrijven van dit liedje. Dit geldt overigens voor heel veel geschreven liedjes. Ik merk dus ook dat ik me kwetsbaar opstel. Maar he, gedachtenkronkels laten zich niet zomaar rechttrekken en dienen in mijn geval opgeschreven te worden!

Wie A zegt, moet ook B&R zeggen

Een jaar geleden ben ik met het enthousiasme van een jong hondje het fiets-gidsen-leven ingesprongen en jeetje wat vond ik dat leuk! Eindelijk de meest toffe baan op aarde. Eindelijk een baan die bij me past. Eindelijk iets wat 'mijn ding' is.

Aanstaande morgen begin ik met een leuke tour van Brugge naar Amsterdam. En ik heb he-le-maal geen zin! Een puberale 'ik wil niet naar school' gevoel.

Wat is er dan precies veranderd in dat jaar, waardoor een perceptie op hetzelfde ding zo drastisch veranderen?

Nou ja, er zijn wel een paar dingen te noemen...

Inmiddels heb ik deze leuke tour achter de rug. Een gehele week met drie-en-twintig Frans-Canadese toeristen op stap door Belgie en Nederland. Dat ik in een Frans restaurant wat te eten kan bestellen wist ik wel. Dat ik een-op-een gesprekken goed kan volgen in 't Frans, wist ik ook. Maar dat ik een week lang een volledige Franse tour kan begeleiden, weet ik pas sinds afgelopen week.

Inclusief minutenlangen monologen over de Belgische politiek, de Nederlandse polders en kazen, over de architectuur in Gouda en Leiden en over de Tweede Wereldoorlog. Over dat laatste onderwerp heb ik op een bastion in Willemstad wel een kwartier lang verteld en iedereen datzelfde kwartier muisstil gekregen. En dat is redelijk zeldzaam als je de gemiddelde Quebecois een beetje kent!

Enfin, het was leuk, gezellig en geslaagd, maar eenmaal thuis sloeg het weer toe.


'Ik blijf maar weifelen en twijfelen'. Ik hoor het Carice van Houten alias Minoes in de gelijknamige film nog zeggen. Wat besluit ze ook alweer uiteindelijk? Besluit ze mens te blijven, ja toch?

Volledige lamlendigheid in het beslissingsmakingsproces. Afgekeurde hersenen. Het wordt steeds lastiger om grip te krijgen op ronddartelende emoties die binnenkomen bij het maken van een beslissing. De keuze komt en twijfel volgt snel. Onzekerheid went nooit. Onstabiliteit zit niet in het bloed van de mens. We houden niet van twijfel. Ook ik niet.

Bla-die-bla-die-bla... Hoe vaak heb ik dit nu al niet opgeschreven?! Echter, hoe vaak je er ook over schrijft, erover denkt of erover praat, keuzes worden uiteindelijk toch wel gemaakt, je gaat datgene doen wat je besluit en 9 op 10 keer ben je weldra vergeten dat het zo'n lastige keuze was.

Mijn twijfels zijn ditmaal van redelijke luxe aard. Wel of niet naar Zuid-Frankrijk om te werken voor de reisorganisatie B&R. Heel grappig. Mijn nomadenleventje van vorig jaar heeft plaatsgemaakt voor een leuk leventje hier in Nederland en ik zweef voortdurend tussen thuiskomen en vertrekken. Erg vervelend. Zo flexibel ben zelfs ik niet. Maar een wereldbaan hiervoor opzij zetten. Dat nooit!

Dus ga ik ervan uit dat ik me vreselijk aanstel en zo verschrikkelijk verwend ben met mijn leventje de afgelopen maanden, dat ik niet meer weet wat echt hard werken ook weer is.

Dus ben ik de komende twee weken in Bourgondie te vinden, op de fiets!
Het kan erger, hoor.