Pindakaas, what else?

Even heel kort door de bocht. Afgelopen maandag heb ik gezellig met kapper Helmut uit Oosterhout en zijn vrouw een bakkie gedaan bij Nespresso aan de Champs d'Elysées voor twee potten pindakaas.

Da's wel erg kort, hè? Maar het is toch niet meer dan dat. Ja, of toch wel. Want dat 'bakkie koffie' was ontzettend speciaal en lekker!

De dagen worden hier grauw, grijs en koud. Het moment dat mijn metro-abonnement afliep (eind november) en ik besloot elke dag de fiets te pakken, is het weer totaal omgeslagen. Oh ironie!



En zie hier, de Abbey bookshop inclusief Brian vóór de grote Kerst-transformatie. Vandaag de gehele dag in de weer geweest met kerstballen, -slingers en -lampjes. Het was een waar Adventfeestje vandaag, inclusief de lekkerste, zelfgemaakte appel cider met kaneel.

In de Parijse kelder

Terre brulée au vent!* Verschroeide aarde door de wind! Bedankt Michel Sardou, ik had het zelf niet beter kunnen uitdrukken. Mijn blog (de wind) heeft al waaiende wat aarde doen verschroeien. Maar dat is helemaal niet erg. Uiteindelijk wordt de grond er alleen maar vruchtbaarder door, wat weer mooie, nieuwe oogst kan opleveren.

Hè wat heerlijk toch, een beetje figuurlijk & symbolisch gebrabbel.

Amai, het was een druk weekje! Veel gewerkt en heel veel leuke uitstapjes gemaakt! Zo waren er renaissance dansavonden, bioscoopavondjes, foto exposities, theatervoorstellingen en zelfs een uitnodiging voor een wijnproeverij. Niet heel slecht voor iemand die net een maand in Parijs vertoeft.
Ik heb natuurlijk wel hulp! Susanne bijvoorbeeld -van de Nederlandse borrel- heeft altijd superleuke uitnodigingen en ideeen voor avondjes uit. Of Claire, die ik uit de bookshop ken, die me meenam naar het mooiste theater van Parijs (men zegt het, het heet Bouffes du Nord) voor een voorstelling in het Engels. Het is onwaarschijnlijk soms en het geeft me een zeer rijk gevoel.

Een week genieten heeft ook weer zijn keerzijde en ik moet nodig aan de slag om een boulot (baantje) te zoeken om al deze plezierigheden te kunnen bekostigen. The Abbey bookshop is super, maar heeft ook een kloosterlijk salaris. Bijna nihil dus. Maar wel gratis koffie & lunch!

Niet helemaal waar, mijn eerste zelfverdiende centjes heb ik toch via the bookshop verdient, al is het op een bizarre manier.

Nu heb ik op fysiek gebied toch best wat bizarre dingen gedaan (noem willekeurig: koeien drijven op een paard, ijs hakken, schapen scheren, vijvers vol waterspinnen schoonmaken, vee schuren schoonspuiten, land bewerken), maar tot twee uur snachts dozen vol boeken versjouwen in een Parijse kelder staat nu met stip op nummer één.

De beste man heeft zo veel boeken dat er honderden (!) dozen verplaatst moesten worden en wel naar de kelder van het 18e eeuwse monumentale gebouw. En da's geen pretje. Het is een stoffige, krappe bedoeling en daarbij (dat kunnen alle Deltas ex-collega's beamen): boeken zijn zwaar...heel zwaar. Peter, volgende keer geef ik jou een belletje, ok?

Maar goed, ik ben 'omgekocht' en om eerlijk te zijn, ik houd wel van wat sjouwwerk en heb een superavond gehad. We zijn om 19h00 gestart met een voorgerecht in het restaurant ernaast (jaja, wel op de Franse manier hè), hebben anderhalf uur keihard gewerkt, toen een hoofdgerecht genomen met een uiterst goede beaujolais en daarna tot 02h00 doorgestoomd.

Als je dan moe maar voldaan door de donkere, verlaten Parijse straten loopt...dat zijn momenten om niet gauw te vergeten...

Oja, dáárom ben ik op avontuur gegaan!




* openingszin van 'Le lac du connemara' - Michel Sardou (een Franse gouwe ouwe)

The Abbey bookshop2

Allereerst wil ik alle mensen bedanken voor alle mails en reacties die op mijn blogberichten ontvang! Er gebeuren waanzinnige dingen op dit kleine stukje internet, en ik vind het fantastich! Dank, dank!

Dan, zou ik het nu graag willen hebben over The Abbey Bookshop. Er blijven daar magische en bizarre dingen gebeuren; vreemde taken, momenten en mensen. Kortom, echt iets voor mij!

Om een idee te geven: de twee belangrijkste taken van een employee in The Abbey Bookshop: Opgestapelde boeken die dreigen om te vallen hebben de 1e prioriteit! Tweede prioriteit is te zorgen dat er doorgang is voor de klanten, zonder dat ze hun nek breken over de boeken.

Brian heeft in de afgelopen 20 jaar zoveel boeken verzameld dat de winkel meer een boekenstapel is met een stenen frame.

Foto's volgen. Beloofd. Maar je moet het zien om te geloven!

En dan de klanten en bezoekers van alle soorten, maten en nationaliteiten: Zwervers die om koffie vragen, beroemde schrijvers en schrijvers in wording, kunstenaars, musici, babbelaars, boekliefhebbers, verbaasde toeristen, en natuurlijk veel Canadezen.

Er is nog zoveel meer! Ik moet het echt eens goed opschrijven. Brian organiseert namelijk een 'schrijvers-feest' aankomende kerst. Geen cadeaus, maar je wordt wel geacht een verhaal mee te nemen, van max. een half uur 'performing'. Nu blog ik wel, maar schrijven? Da's andere koek!

Inpiratie te over, dat wel!

Familiedag

Even een kleine diaoloog dat nu in mijn hoofd afspeelt: 'Moet ik dit wel bloggen?' 'Nee, misschien niet, da's reuze negatief, dat willen de mensen helemaal niet lezen.' 'Jawel! Je schrijft toch voor jezelf, laat 't wat de lezer denkt!' 'Ja maar iedereen lees mee?' 'Wat maakt dat nu uit? Russell en menig andere blogger zet toch ook altijd zijn hele ziel en zaligheid op het net??'

Je merkt het, er komt een moeilijke blog aan.

Of nou, moeilijk. Laat ik zeggen dat het lastig vertellen is over negatieve, minder leuke dingen, omdat je graag wilt laten weten dat alles goed gaat.

Maar natuurlijk is dat niet altijd het geval.

Vandaag was mijn oma jarig (85 alweer, van harte proficiat) en via Skype + webcam heb ik het hele feestje gade geslagen (met dank aan Job overigens die bij moeders Skype + wifi op haar splinternieuwe laptop heeft geinstalleerd. DANK DANK) en al mijn lieve familieleden gedag gezegd. Zelfs Opa en Oma van Oers keken recht in de webcam, waarop mijn oma vroeg wanneer dit allemaal was opgenomen. Très drole, wat een heerlijk mens toch, mijn oma.

Maar ik zit hier, op een druilerige dag in Pantin, waar de spanning tussen mij en Martin (mijn huisgenoot) te snijden is.

Nee hoor, alles gaat prima!

Uhu....

Allée, de spanning is er nu gelukkig weer af, na een lang, lang en vermoeiend gesprek. De man heeft het erg moeilijk, zijn vrouw en kinderen wonen in Libanon, hij is niet gescheiden overigens, maar heeft besloten in Parijs te blijven wonen en werken. Omwille van het geluk en welzijn van vrouw en kinderen. Een heuse opoffering, mag ik wel zeggen. Nou en ik mag dit dagelijks aanhoren!

Vandaag echter, na voor de 15e keer datzelfde verhaal, ik kon het duidelijk voelen in heel mijn lichaam en het is lastig uit te leggen...'t best nog in stripvorm; er verscheen een lampje boven mijn hoofd.

Het kwam tot me, ineens; dit is precies of in ieder geval zeer gelijkend wat míjn vader jarenlang gevoeld moet hebben. Ik geloofde ineens dat mijn vader dezelfde opoffering had gemaakt.

Ik begreep er nix van, werd er zelfs een beetje emotioneel van, maar vond het ook een fijn besef. En op mijn eerdere monoloog terug te komen, Ja, ik heb besloten dat iedereen dat nu mag weten.

Les van de dag: koester en respecteer je familie!

De metrocultuur

Afgelopen zaterdag op een feestje mijn piano-kunsten weer eens uitgeprobeerd. Een suprise party voor Hélène Sauton, de vrouw van Olivier Sauton, die in Frankrijk redelijk bekend is als cabaretier.




Reizen met de metro is nog altijd een dagelijkse happening. Ik blijf het een fascinerend fenomeen vinden; een heleboel mensen op elkaar gepropt. Het is een soort niemandsland met een eigen cultuur.

Zo heb je diverse metro-muzikanten, in plaats van straatmuzikanten. Of mensen die schaamteloos door de wagons schreeuwen dat ze werk- en dakloos zijn, en vervolgens om geld vragen.

En 'Personal space' bestaat bijvoorbeeld niet, de kleine stoeltjes laten het niet toe naast elkaar te zitten zonder raakvlakken. Daarnaast zijn er een boel dingen die je ziet, hoort, voelt of ruikt die je helemaal niet wilt zien, horen, voelen of ruiken. Je ondergaat ze echter, je kunt geen kant op!

Er zijn ook mooie dingen! Hele mooie dingen zelfs, maar je moet wel goed kijken, hoor. Mooie mensen ten eerste, vooral 's ochtends als iedereen opgedirkt de trein betreedt. Maar ook tijdens het overstappen, op Gare du Nord, waar ik elke dag een spektakel van krioelende mensen aanschouw; kriskras door elkaar heen in een helverlichte grote hal. Soms is het net een ingestudeerde choreografie.

Wat ik in den beginne niet bij de metrocultuur had gerekend was ontmoetingen. Ik ging er vanuit dat de metro puur bestemd was om jezelf te verplaatsen. Anoniem, alleen, met bestemming als doel.

NEE! Niet waar!
Je kan mensen ontmoeten in de metro. Vrienden zelfs!

Zodoende had ik afgelopen zaterdag een suprise party van een vriend van Sylvain: de jongen uit de metro. Leuk feestje, goede wijn, hapjes, een cabaretier die niet grappig was, maar wél een piano midden in 't appartement!

The Abbey bookshop

Ok, ik ben officieel 'aangenomen' bij 'The Abbey Bookshop - librairie Canadian de Paris'. Ik kan na een week al een heleboel vertellen over deze prachtige boekwinkel, laat staan zodra ik hier twee maanden of meer werk. 't betaalt overigens erg slecht, maar dat maakt mij geen flaus aus.

Parijs is wat dat betreft 'a moveable feast' zoals Hemingway ooit mooi neerzette. Op elke hoek van de straat, waar en wanneer ook kan er van alles gebeuren! De meest onverwachte dingen. I learned the hard way, neem nooit iets 'tijdelijk' mee voor een afspraak (zoals je netbook), want voor je het weet moet je die ergens veilig zien op te bergen in een Salsa bar om twee uur 's nachts.

Nu ik er over nadenk ga ik het toch gewoon doen. Onderstaande verhaal heb ik naar Russell gemaild na de bewuste dag dat ik The Abbey Bookshop ontdekte. Hij vond het een prachtig verhaal en mede door zijn aanmoediging ga ik 'm maar bloggen. 't wel in het Engels...

What I love about Paris is the absolute random things one can encouter. Take yesterday for example. I was walking, strolling, like i do quite often lately. Actually I was searching for a suitable bar or restaurant for applying. Well, I did find a few but never had the guts to go in and ask. That French again.

Anyhoe, suddenly my eye felt on a Canadian flag, in a side street, proudly 'wapperend' in the wind. I walked passed it, walked back, curiousity had won. I walked into the street, to the flag and this was on the facade of the building:

THE ABBEY BOOKSHOP - librarian Canadian de Paris.

Of course I had to get in.

If only you could have seen the shop! Books e-ve-ry-where! Shelfs as high as the ceiling reaches, ladders to get them, piles with books, Anne Frank toilets, a basement full of books, all crampacked in a tiny shop. In the midst was a tiny chair and there sat Brian Spence, director of the whole lot. He said hello, I asked for a book (about a foreign woman entering Paris) and I knew I had to grasp this oppurtunity with both hands, so I asked if he needed some help at some point.

From here I have a long version and a short version of the story. The short one is, that I entered the store at 3 o'clock in the afternoon and that 11 hours later (on a saterday night) I said goodbye to Brian Spence at a Metro exit next to my new appartment.

You want to hear it all?

I thought so.

Well, at first I got coffee as everybody gets coffee at the shop. For free. That's why it's called the ABBEY bookshop. As for monestary hospitality. Then more coffee and as people were walking in and out, I showed him my CV, talked a bit, got more coffee, then the wine came in, than friends of Brian came in, then a lovely lady from Bremen came in and all this time I sat there, trying to get an application of some kind going or read a book or just watched.

At 7 oclock I helped closing the shop, we grabbed a very good Greek snack along the way and Brian brought me at 8 o'clock to a very strange but wonderfull theatre in Paris. 'Old french dances from the renaissance' it was titled. A lovely show, fantastic dansers and best of all was the ball afterwards.

So it happened I danced medieval french dances last night. People all holding hands, some music, a capella singing, going in circles and o my just got back in time. Medieval French dances, why not?!

Then, there was more wine, Abby's French improved, I had a talk with a girl called Manuelle and after that we all went out for some Salsa, cuba dancing, margaritha's and more.

Getting pretty close to 2 o'clock in the morning now...

I love it when random encouters all work out so well. Sometimes I wander how random they really are?

Abby at the Abbey bookshop in Paris.

It's almost a booktitle itself!
\
Leuk verhaal of niet?!

World march pour la paix et la non-violence

De world march voor vrede en non-violence werd afgelopen zondag in Parijs gelopen. En ik liep mee. Dat was een machtige ervaring! Humanity's Team 'président' Philippe had me uitgenodigd en uiteraard, voor dit soort grote evenementen ben ik altijd te vinden.

Het is al een feest op zich om met afzettingen en politie escort door de grote Parijse boulevards te lopen. Daarnaast was de sfeer uiteraard erg 'vredelievend'. Volop muziek, protest speeches en een hoop gezelligheid.

Daarbij komt, Humanity's Team introduceerde tijdens de March een fantastische bezigheid, namelijk 'Free Hugs'. De laatste keer dat ik deze bordjes tegenkwam was op de Elf Fantasy Fair in Haarzuilens (waar ik toen al razend enthousiast over was en die dag op z'n minst drie elfen, ridders en een orq heb geknuffeld) en nu liep er zelf mee.

Het is een uitermate simpel concept om iemand binnen een paar seconden volledig op te vrolijken en je wordt er zelf ook erg hyper van.

Dubbel feest dus, ik heb er erg van genoten.
Peace, love & light....works for me!

Verhuizen, boeken en meer

Oei, is het alweer een week geleden. Het lijkt veel minder! Pantin, waar ik momenteel zit is erg geslaagd tot nu toe. `t appartement is gelegen naast een gigantisch park met een pitoresque kanaal (zie foto), waar ´t afgelopen weekend een heus sportparadijs was. Zodoende heb ik op zaterdagochtend tezamen met half Parijs het hele park afgelopen (hardlopen dan he).

Vrijdag na mijn yogales verhuisd. Ik ben nu officieel Coloc (afkorting van colocateur, wat weer een soort huisgenoot is). Martin, de man waarvan ik een kamer huur spreekt overigens alleen maar Frans in een perfect tempo met perfecte articulatie. Bovendien houdt hij van bellen, vertellen en vindt het niet erg dingen 6x te herhalen voor me. Oja en hij haalt ook croissantjes 'sochtends. Ik had het slechter kunnen treffen!

Want ’t is nog wel een ‘struggle’ hoor, dat Frans. Jeetje, ik moet toch maar eens ophouden me daar druk over te maken. Ik zit er potdikkie 2 weken. Ik ben veel te ongeduldig (ja, jullie mogen dat beamen). Maar goed, Abby wil heel graag meteen alles. En niet minder. Uiteindelijk vindt ze wel wat ze zoekt. Ze moet alleen goed kijken, opletten, ogen openhouden en vastpakken als je gevonden hebt wat je zoekt.

Dus keek ik gister willekeurig in een straat, zag een Canadese vlag, liep erheen en zag in prachtig gotische letters: THE ABBEY BOOKSHOP. Ja, wat moet je dan? Meteen vastpakken inderdaad! Dat heb ik dus gedaan, Brian aangesproken (de meest standaard, klassieke boekenliefhebber/verkoper die je je kan indenken, grijs pak, kalm om ongeduldig van te worden, brilletje: get the picture?), m'n CV vanaf mn Netbook laten zien en zodoende heb ik morgen een 'sollicitatiegesprek'.

Buiten het feit dat het een boekwinkel is MET mijn naam, is het de meest imposante boekwinkel die ik ooit heb gezien. Boeken tot aan het plafond, dubbele rijen met schuifkasten, stapels op de grond in een veel te klein winkeltje. Werkelijk fantastisch. Om naar 't toilet te gaan, moet je a la Anne Frank een volle boekenkast openschuiven.

To be continued...

Afgelopen woensdag nog een leuke borrel gehad. Ik had eerst met Philippe afgesproken (van Humanitys Team) en hebben wat gedronken en vervolgens heb ik 'm als nouvelle Parisienne meegenomen naar een Nederlandse borrel die ik tegenkwam op Nederlanders.fr. Was ontzettend gezellig, met ene Susanne gebabbeld. Aangezien de meeste lost souls op de NHTV hebben gezeten, (omdat ze toen ook al niet wisten wat ze moesten gaan doen), hebben we die avond op een boot aan de Seine, naast de Notre Dame alle leuke NHTV anekdotes even opgehaald.

Met een kater naar de kerk

Alleen uitgaan in Parijs? Welja waarom ook niet. Om een erg lang verhaal kort te maken, Lucky Luke was there (Halloween feestje) en nog wat andere mensen in een salsa discotheek naast de Mouling Rouge. Dus...;-) Wat een feest!

Voor diegene die zich nu ongerust maken, don't be. Blanche & Pigalle zijn eigenlijk heel veilige wijken. PROEST! Ok, dat is niet waar. Laten we zeggen dat ik een neusje heb voor mensen waar je wel wat tegen kan zeggen en mensen waar je met een grote boog omheen moet lopen.

Evengoed, met een kater naar de Amerikaanse kerk (L'Eglise Americian) de volgende dag, want daar hangen elke ochtend aanplakborden vol huizen, kamers en banen die aangeboden worden. Na 1 telefoontje had ik weer beet. Ik heb nu dus twee optionele appartementen. Diegene die mij vertelden dat het moeilijk zoeken is in Parijs wil ik nog wel eens vragen waar zíj dan gezocht hebben.

Dit luxe probleem zorgt al de hele dag voor een slecht humeur. What to do. Er is eigenlijk maar 1 probleem met de kamer vanuit L'Eglise, hij is gelocaliseerd buiten Parijs! In een -en ik haat het woord, ik baal er echt van- BANLIEU. Het is nèt buiten de Pheripherique en da's dus al meteen banlieu. De straat staat echter nog wel op de meeste toeristen plattegronden, al valt ie er bijna af.

Ik ga dus van mijn droom afwijken, mijn locatie, locatie, locatie gezwets. Ik heb me gerealisseerd dat er toch andere prioriteiten zijn als het op wonen aankomt. De andere kamer ligt met zn 13m2 op een toplocatie MET uitzicht op de Eiffeltoren, maar heeft geen behoorlijke douche, geen internetverbinding en 't bed...mhaw. Mijn banlieutje is een volledig huis waarvan ik 1 slaapkamer huur. Met medebewoners, is ook altijd gezellig en taal-technisch gezien erg voordelig.

Echt, door merg en been, dat woord Banlieu. Het heeft ook zo'n slechte reputatie. Overigens erg ongegrond, want het was een goede, rustige buurt.