Dubbel

Ik zit in de keuken aan de bar met een kopje koffie en mijn laptop. Schrijvend, mijmerend en zelfs stiekem verlangend om schrijfster te zijn. Dan zou ik iedere dag zo mogen zitten. Hoe geweldig zou dat zijn!

Ik heb mijn geluksplekje gevonden. De plek in huis waar ik het liefst zit. Zou iedereen zo'n plekje hebben?

Door het keukenraam zie ik een verschrikkelijk inspirerende en vrolijke omgeving; de Bredase wijk Gerardus Majella (oh ironie!). Ik kijk naar knoppen van een boom op het voorplein, waarvan ik ervan uitga dat het een berkenboom is, omdat mijn broer me dat vertelde. In ieder geval kleuren de knoppen goudgeel. Of het is de zon die ze oplicht. Het lijkt wel een beetje op lichtjes in een kerstboom. Hoe het ook zij, het is erg mooi.

De zon verwarmt, de dagen worden langer, het zwart, bruin en grijs kan de kast in en het straatbeeld kleurt voorzichtig. In pasteltinten, wit en met bloemetjes en motiefjes, want dat schijnt de trend te worden dit voorjaar.

April, de maand van alle begin. Een prachtige maand, al zeg ik het zelf. Wie wil daar nu niet in geboren zijn!

Mijn zonovergoten balkon is nog lang niet zomerklaar, maar doet reeds dienst als terras, luierplek, schrijftafel en als uitkijkspot voor Onyx, Buffy & Pantertje. Zij liggen nu al zielsgelukkig met hun pikzwarte vachten in de zon. Ha, nog wel, denk ik. Wacht maar tot het echt warm wordt, dan miauwen ze wel anders! Dat is al bijna niet meer voor te stellen, overigens. Hijgende hitte, zinderende zon, 30+ graden en airco's die niet aan te slepen zijn. We vergeten dat allemaal erg gemakkelijk, na zo'n winter. Komt het aan op het weer, dan weet de mens heel goed in het hier & nu te leven! Nu nog voor alle andere aspecten des levens!

Hier en nu. Ik werk, lees, dans, schaats, speel wat gitaar, geniet van Breda en ben verliefd! Dat is nu. Het valt me zwaar om heel binnenkort deze prille, nieuwe levensstijl alweer los te laten.

De maand april, de zonnewarmte en de barstende knoppen kondigen namelijk ook de start van het toeristenseizoen aan. De fiets op zal ik!

Ruim een jaar geleden proefde ik al van de moeilijkheid van loslaten, achterlaten, dis-connecten. Het was verre van gemakkelijk, maar de hang & drang naar het ultra-spannende, onbekende Parijs-avontuur was destijds zo groot, dat geen enkele energetische kracht me tegen had kunnen houden.

En nu? Nu ga ik gewoon werken.

Ok, dat is wellicht wat gebagatelliseerd.

Want natuurlijk ga ik niet 'gewoon werken'. De komende maanden fiets ik minimaal vier keer Nederland rond, vaar ik twee keer de Loire in Frankrijk af en fiets ik van Berlijn naar Dresden. En daar heb ik vreselijk veel zin in! Als ik mezelf hoor praten over 'mijn toeristjes' en de lol die ik hiermee ga beleven, valt alles precies op zijn plaats.

Maar toch. Er zijn nu sterke krachten in me die me liever op de plaats houden. Ze zijn recentelijk toegevoegd aan mijn lijstje positieve karaktereigenschappen. Het is iets wat groter is dan vrijheid met zich mee kan brengen. Iets wat losbandigheid vastbindt. Iets wat zelfs solo-reisavonturen aan mijn interesse doet verliezen. En ook iets wat mijn megacoole toeristenbaantje even laat wankelen op zijn kolossale voetstuk (heel even maar, hoor!).

Het antwoord is niet moeilijk lijkt me. Het is liefde! Dubbele liefde. Liefde voor het leven, hier & nu en liefde voor Thijs! Beiden hier in Breda.

Potdikkie, ik ga ze missen!

Schrijf & denk jezelf gelukkig

' ...Vandaar dat ik mezelf soms meesterlijk de grond kan instampen. Tegen mezelf zeggen dat ik niks waard ben, dat iedereeen op deze aardbol het beter voor elkaar heeft dan ik, beter Frans kan, een betere baan heeft, meer geld heeft, meer potentie, intelligenter, rijker qua ervaringen, zekerder van zichzelf, een betere reiziger, meer haalt uit de speciale momenten. Ik kan dan ook intens jaloers zijn op van alles en iedereen over niks en alles.

Het is een slechte en hoogst onnodige eigenschap, dat kan iedereen zo zien. Echter onzekerheid, onwaardigheid laat zich niet zomaar aan de kant schuiven. Het is een diepgewortelde emotie die zich voordoet wanneer hij dat wil, die ontsluimerd op ongewenste momenten en allerlei hele happy momenten in duigen doet vallen.

Ik wil het helemaal niet meer hebben'.

Ik schreef dit als concept op 17 maart 2010. Nu precies een jaar geleden! Zo heb ik nog wel meer concepten in mijn blogbestand staan. Stukjes die het nooit gehaald hebben; te oninteressant, te negatief of zelfs te positief. Maar meestal zijn de blogberichten die het niet haalde gebaseerd op negatieve gevoelens, op ongeluk, op verdriet en al niet meer. Tja, dat is toch ook niet gezellig om te vertellen!

Het interessante van dit stukje is de laatste zin. Ik wil het helemaal niet meer hebben. En ik kan je in alle eerlijkheid zeggen, nu, een jaartje later, dat ik het helemaal niet meer heb! HA! Is da wa.

In sommige religies gelooft men dat je problemen of negatieve emoties/ervaringen verdwijnen als je het op een briefje schrijft en vervolgens verbrandt. Of wanneer je ze letterlijk begraaft in de aarde. Persoonlijk denk ik dat alleen het opschrijven al voldoende is. Zoals ik opschreef dat ik iets niet meer wilde en zo geschiedde.

Vandaag belde ik twee uur en tien minuten met mijn vriendin uit Parijs en zij speelde een advies aan mij door die zij eerder ontving. Wanneer je iedere dag tegen jezelf zegt dat je geweldig bent, van jezelf houdt, er goed uitziet en goed bent in je werk, raak je na een week in zo'n positieve flow, dat het angstig kan zijn voor je directe omgeving.

Wat ik probeer te vertellen met deze voorbeelden is dat je jezelf volledig voor de gek kunt houden! Je kan iets 'wegschrijven' of iets uitspreken en naar je toe laten komen. Gaaf is dat hoor.

Je brein neemt je continue in de maling, waarom zou je dat niet eens bewust en opzettelijk doen? Het hoeft geen pushende, persistente brainwash te zijn zoals 2+2=5* of zo, maar jeetje als je nu voor grap eens insinueert dat je geweldig bent? Of net doet alsof je superslank bent.

Desnoods acteer je een tijdje dat je een master bent in je werk (inclusief met opgeheven hoofd het kantoor binnenlopen natuurlijk). Wedden als je dat lang genoeg volhoudt, je daadwerkelijk gaat geloven? Ik zeg je, het werkt echt!



*Uiteraard van George Orwell's -1984

Het boek van Mormon

Het volgende is een onvermijdelijk gevolg van vaak thuis zijn. Op een gegeven moment wordt er aangebeld en staat er iemand voor je deur die zegt; 'Ik wil je graag vragen hoe je over God denkt'.

'Natuurlijk jongen, kom binnen! Koffie?'

Dat zei ik nou weer net niet, maar in alle oprechte eerlijkheid was mijn eerste en geheel natuurlijk reactie 'zeg maar wat je te zeggen hebt, mijn aandacht heb je'.

Een reactie die ongetwijfeld geheel indruist tegen de algemene Hollandse opvattingen. Want je gaat toch niet langs de huizen om 'het geloof' te verkondigen? Dat HOORT toch niet? Ik begrijp de 'andere kant' ook wel hoor. Je hebt mensen die je lastig vallen, je huis proberen binnen te dringen, je beroven, agressief zijn...

Maar ik bezit nu eenmaal een zeldzame afwijking dat ik goed van vertrouwen ben jegens de mensheid. Wanneer je luistert naar je gevoel en intuïtie kun je overal open en positief instappen om zo openheid en geluk te creëren.

Desalniettemin heb ik hem wel in mijn trappenhuis laten staan. Hij bleek een jonge Amerikaanse Mormon en was voor twee jaar in Nederland. Hij kende perfect Nederlands en liep dagelijks langs de huizen, op zoek naar zieltjes. Ik kreeg een korte uitleg, Het Boek van Joseph Smith, zijn kaartje en was altijd welkom in de kerk.

Voor de mensen die niet weten wie of wat Mormonen zijn, dat is helemaal niet erg. Sterker nog, dat hoef je niet eens te weten. Laten we zeggen, het een zeer hardnekkig geloof, een soort pittbull der religies.

Ik kende het geloof van Mormon al wel, van wereld-religie-dag vorig jaar in de Phillipijnen. Daar ontmoette ik twee ultra redneck Amerikanen, die volledig in het keurslijf zaten en hun geloof direct aan me opdrongen. Het waren een stel doordrammers, ze forceerden en ik vond het geloof veel te eenzijdig.

Hela! Ik was dus wel al negatief bevooroordeeld.

Het was echter wel toevallig, omdat ik net een prachtig boek over God aan het lezen was. Van de Hollandse filosoof Spinoza. Ik las een inspirerende samenvatting van Spinoza's Ethica waarin hij al in de 17e eeuw spreekt over een God die niks te maken heeft met het geloof, religie of een man met een baard. De God van Spinoza is alles wat is en hij stelt dat 'alle substantie' één is! Een beetje de Neale Donald Walsch van de 17e eeuw. En ik vond het briljant, want hij heeft helemaal gelijk.

Om een minuut later een leuke, hippe jonge jongen voor mijn deur te vinden, die vraagt waar ik denk dat God zich bevind! Dus ik zeg heel eigenwijs à la Spinoza dat ik geloof dat God overal is, de stenen muur, de trap, de lucht om ons heen, mezelf en hem incluis.

En hij was het helemaal met me eens!

Dit is merkwaardig, omdat we feitelijk volledig langs elkaar heen praatten. Hij gelooft echt in een hoger wezen, een man, het woord van Meneer Smith of in ieder geval in Jezus Christus. En ik geloof in de substantie, het al-wat-is, eenheid en geheel.

En toch zeiden we beide precies hetzelfde!

Ik was een beetje in de war. Want wie heeft gelijk? Of geloven we allebei in merkwaardige onechtheden? Wie is 'beter af'? Wie mag wie veroordelen of beoordelen?

Maakt het eigenlijk iets uit?

Oorverdovend!

Twee weken na mijn trommelvlies-transplantatie. Ik ben er helemaal klaar mee.

Carnaval heb ik grotendeels moeten missen, na twee uur intensief iets doen moet ik echt even gaan zitten en sporten, ho maar.

Alles in mijn hoofd maakt een oorverdovend geluid, het is een combinatie tussen een televisie-testbeeld en het aanhoudende lawaai van een horde Mediterrane krekels. Dit gaat gelukkig over, is mij verteld.

Als een ware paradox op die herrie, hoor ik met mijn rechteroor nog helemaal niks, omdat het trommelvlies nog wordt beschermd met een lading watten en gaasjes.

Zucht...
Geduld is een schone zaak.

Doodnerveus bij de KNO arts.


Een prachtige snee, nietwaar?