Tim Tams!

Een kleine samenvatting van een week uit de maand april: op 11 april werd ik 30 jaar, op 12 april kreeg ik samen met Thijs de sleutel van een leuk huisje in Breda en op 14 april vertrok ik richting Beaune voor mijn werk bij Butterfield & Robinson. Heftig weekje.

Nu, zo'n twee weken later, voel ik me nog steeds geen 30, worden er wanden en plafonds gewit, maar zonder mij want ik zit in Wassenaar. B&R had wederom een leuk reisje voor me in de planning: de Holland biking tour! Voor deze tours ben ik nu al twee weken aan het voorbereiden; routes checken, hotels regelen, menu's uitzoeken (bij Las Palmas in Rotterdam, jammie!) en vooral zorgen dat alles in drie weken gepropt kan worden, zodat iedere toerist aan z'n tulpentrekken komt.

Dit is nu mijn derde 'toeristenseizoen' in Nederland en het blijft een gestress met die tulpen. Zijn we wel/niet op tijd voor de bloei, wanneer liggen de velden er het mooist bij en zo ja, welke velden? Ieder jaar vragen vol onzekerheid. Gelukkig kan niemand dat controleren, de (ok, enigszins gecultiveerde) natuur gaat zijn eigen gang. Die arme bloempjes doen ook maar gewoon hun best.

Mijn voorbereidingsweek startte met z'n vieren, de dubbel-temperamentvolle Alice (geboren in Den Haag, woonachtig in Italie), down-to-earth Jill uit New York, punktliche Alex uit Berlijn en Abby die probeert het zooitje wel bij elkaar te houden met d'r flexibele fatsoen. Het ging waarachtig best goed samen. Alleen Alex had een zwak momentje op dag drie, maar wat wil je met drie mooie blonde vrouwen. Ik quote: 'Ok, so shall we first correct the route notes and then have a shower together?'.

De laatste paar dagen doe ik alleen. Helemaal niet erg. Vandaag had ik weer zo'n 'oja-ik-krijg-hiervoor-betaald-momentje'. Ik checkte een fietsroute tussen Den Haag en Benthuizen. In Den Haag ben ik overigens nog even langs het torentje gegaan, maar Mark Rutte was er helaas niet (zeker bezig met iets anders of zo?).

Eenmaal buiten de stad belandde ik in een prachtig polderlandschap met een windkracht vijf die vol in m'n gezicht blies, maar dat vond ik niet erg. Dat leverde juist een heleboel vreemde vogelacties op. De speelden volop de meeuwen met de wind, de zwanen zwoegden ertegen en meerkoeten en eenden werden letterlijk weggeblazen.

Daarna besloot ik even te gaan shoppen in centrum Wassenaar. Slecht idee. Voor mijn portemonnee.

Het hoogtepunt was 'Kelly's Expat Shopping'. Een geheel gevulde winkel met exportproducten, speciaal voor expatriats*. Ik zag ze meteen. Ik rook ze gewoon. Tim Tams! Ze hadden daar Tim Tams!

Voor mensen die NIET in Nieuw-Zeeland/Australie zijn geweest, het is het lekkerste chocoladekoekje ter wereld. Mijn allereerste Tim Tam Slam (een lastig uit te leggen manier om Tim Tams met chocolademelk te combineren) had ik in 2005, jeetje dat is alweer veel te lang geleden. Nostalgie alom dus.

Vanavond ga ik in mijn hotelkamer eens lekker met een kop thee van een Tim Tam genieten. En ondertussen schildert Thijs het huis. Mwah, geen slechte deal, hoor!

Ik ben nog nooit verdwaald

Met trots kan ik melden dat mijn nieuwe Cube (het merk van mijn racefiets) en ik al ruim 300 km samen hebben doorgebracht! In drie weken tijd is dat toch een goede 100km per week. Da's niet zo heel veel voor de echte fanatieke wielrenner, maar ik ben dan ook geen echte fanatieke wielrenner. Ik ben meer een hobbyist, al klinkt dat werkelijk verschrikkelijk. Ik vind het gewoon leuk om een rondje te fietsen. Eenmaal op de weg ben je toch een beetje anders dan de andere fietsen. Je gaat wat sneller, je draagt een helm en klik-in-pedalen-schoentjes (of gewoon SPD voor de kenners) en hebt zo'n snel wielerpakje aan.

Ik merkte tijdens mijn ritjes al snel dat mijn outfit redelijk 'redelijk' is. Ik heb wat snelle jongens voorbij zien flitsen in flitsende merkkleding zoals oranje rabobank jerseys, volledig afgestemd op de bijkleurende fiets, met bijpassende helm en handschoentjes. Mijn outfit bestaat uit gratis shirtjes van Butterfield, fantastische fietsbroeken van mijn tante, een pas verkregen ultra-gave helm en tweedehands SPD schoenen. Geen probleem, fietst allemaal prima!

Een opmerkelijk feitje is dat ik tijdens al mijn fietsritjes minimaal een keer of vijf verkeerd rijd. En dat is echt opmerkelijk, want ik raak zelden de weg kwijt. Blijkbaar zit het knooppunten-fietsennetwerk in Brabant (en delen van Gelderland en Belgie) best ingewikkeld in elkaar. Of ik ben gewoon nog niet heel erg ervaren. Of ik ga gewoon te snel zodat ik alle knooppuntenbordjes mis. Dat laatste hoop ik altijd, maar is helaas onwaarschijnlijk.

Zodra ik een verkeerde kant op draai of de bordjes kwijt bent wordt ik altijd een beetje nerveus, maar dat is een erfenisje van mijn werk. Het is verschrikkelijk om te verdwalen op de fiets, als fietsgids. Dat moet je ten alle tijde zien te voorkomen. Staat zo onprofessioneel, nietwaar?!

Aansluitend hierop vroeg ik me af waarom dat eigenlijk zo erg is. Verdwalen. Toeristen/travellers zijn er altijd erg op gebrand dat dit niet gebeurd tijdens hun vakantieweek en halverwege Willemstad vroeg ik me af waarom mensen dat zo vervelend vinden. Ik bedacht ook een kleine theorie voor de definitie 'verdwalen'. (Jaja, je denkt wat af op de fiets). Wanneer ben je verdwaald? In de ruimste zin van het woord.

Verdwalen dient volgens mijn subjectieve doch wetenschappelijke benadering aan minimaal twee eisen te voldoen: 1. niet meer weten waar je bent. 2. niet meer weten waar je naar toe wilt. Om ergens te komen heb je twee punten nodig, zeg punt X en Y. Als je punt X niet kent, kom je nooit naar punt Y en als je punt Y niet kent, is het zinloos te starten vanuit punt X. Leuk he?!

Tijdens mijn rit naar Oudenbosch belandde ik in het Ettense bos en ik had geen idee meer waar ik was. Maar ja, ik wist dat Oudenbosch ten westen lag, dus ben ik die kant maar op gegaan. Ben ik dan verdwaald? Nee, de tweede eis is niet van toepassing. Eenmaal in Willemstad heb ik druk beraad met mezelf gehouden hoe terug te geraken naar Breda. Ik heb zelfs een extra rondje Willemstad gedaan. Ben ik dan verdwaald? Nee, ik wist dat ik nog naar Breda terug wilde.

Verdwalen is ook niet hetzelfde als de weg kwijtraken. Ik grap altijd naar toeristen dat ik nooit verdwaal en altijd op plaats van bestemming kom, maar niet altijd op de manier zoals bedoeld (lees: de vooraf gemaakte route via de routebeschrijving). Nu begrijp ik die toeristen wel, vreemd land, andere taal en de totale paniek die toe zou kunnen slaan wanneer je moederziel alleen in een onbekend Frans landschap terechtkomt. Maar echt verdwalen? Ik vraag me af of dat wel eens is voorgekomen.

Al met al bekeken, bedacht ik me al vrij snel; ik ben nog nooit verdwaald! De weg kwijtraken, jawel, maar die vond ik altijd wel weer terug. Of ik vond een alternatieve weg. Vaak genoeg wist ik niet waar ik me bevond, maar ookal vind je een precieze plek nooit terug op de kaart, ik wist altijd wel welke richting ik op zou willen. Bovendien ben ik gezegend met een goed richtingsgevoel en kun je altijd nog de weg vragen of -met uitzondering van een woestijn en een heel dicht regenwoud- gewoon beginnen een richting uit te lopen/fietsen/kruipen/rijden.

Nope, verdwalen is mij vreemd. In termen van wegen, paden en routes dan. En op andere paden des levens? Hmmm...als ik nog eens goed naar mijn eigen verzonnen criteria kijk, ben ik ook daarop nog nooit verdwaald. Enkel weleens de weg kwijtgeraakt. Maar dat is helemaal niet erg, nietwaar?!