Lieve Suus,
Youp van 't hek begon zijn column altijd met "Lieve Majesteit", Peter Heerschop leest "Lieve Marianne" voor in 'n bekende Engelse krant (of Amerikaanse) en schrijven lezers aan "Lieve Abby" voor al hun problemen.
Daarom begin ik, de komende vijf weken, mijn blog met "Lieve Suus".
De reden hiervoor is het simpele feit dat op de camping waar ik mij nu bevind geen internet beschikbaar is. Er is zelfs net 1 streepje bereik met mijn mobieltje. Montbel ligt dan ook ook direct bij de Pyreneeën, enigszins tussen de foothills ervan.
Een prachtige plek met uitzicht op de lac de Montbel. Het dorpje zelf bestaat uit welgeteld 3 huizen, een kerk en mijn redding: een brievenbus.
De komende weken zal Suus de zware taak op haar nemen om mijn geschreven & geposte feuilles (velletjes) te digitaliseren. Suus alvast bedankt hiervoor!!
Mijn binnenkomst bij Magical Tours voor "eenoudergezinnen" is gister maar verdomd stroefjes verlopen. Aftasten, kijken wanneer die kat uit de boom springt, vermoeide vragende blikken. Ik heb de hele onzekere bende bij iedereen in de groep los gelaten gisteren. Om die schade vervolgens de rest van de vijf weken weer in te halen!
Maar goed dat was ook niet heel vreemd.
De mantra-zingende veganisten vliegen je hier om de oren. Evenals speltbrood, sesamzaadpasta, rijstemelk,veel bio-voedsel, bergen groene thee, niet synthetische stoffen; free tibet T-shirts en... hele, hele aardige en fantastische mensen!!
Zo ook nu- terwijl ik hier buiten voor mijn tent zit te schrijven, komt Carlo ff een wierookstokje naast mijn tent neerzetten en krijg ik vervolgens een spoed-cursusje Chakra's. Ik vind dat mooi! En ja, ik schrijf er lacherig over, maar weet van binnen dat ik hier thuis hoor in een verlichte en bewuste omgeving als deze.
Het beloven vijf inspirerende weken te horen.
Nu is Carlo een medewerker. De ouders & kids behoeven wat minder spirituele leiding en komen volgens mij voornamelijk voor de rust. Hun kids worden bezig gehouden en er wordt voor ze gekookt. Ik hoop van ganser harte dat de "tot-aan-het-tandvlees-moeders" die ik gisteren heb gezien, over een week relaxed en uitgerust weer naar huis gaan!
Voor mij is er verder nog een kleine therapie opdracht weggelegd. Gisteren avond - na een fijne avondwandeling en -gesprek keerde ik slaperig terug naar mijn tent. Aldaar scheen ik met mijn knijpkat direct in de richting van drie hele grote zwarte vlekken op de buitenkant van mijn binnentent. Deze tent beschermt goddank mijn overigens heerlijke bedje. Jacqueline -de leidinggevende- had die dag al gemeld: " Ja er zitten hier heel veel grote spinnen". Ik kreeg 'n Indiana Jones flashback en ben zwaar in paniek m'n tent uitgerend. Een spinnetjes ok, maar dit was een hele familie veel te grote bos-spinnen! Je weet wel met "haren op de haren". Twee heb ik er met veel moed & kracht klein gekregen - de derde & tevens de grootste heb ik door Peter (de chauffeur) zachthandig uit mijn tent laten verwijderen. Die kwam ik vanochtend 'n paar tenten verder weer tegen. Ik ben dus in therapie. Elke dag wil ik er eentje vinden, met als einddoel oppakken en over mijn hand laten kruipen!
Erg ambitieus, I know. Je vraagt je toch af: In welke zeven Chakra's zou deze angst toch zitten?
woensdag 28 juli 2010
zondag 18 juli 2010
WK en saamhorigheid
Zojuist zendt RTL 4 tijdens het weekoverzicht de beelden uit van het onthaal van het verliezende Nederlands Elftal, afgelopen dinsdag terugkerend uit Zuid-Afrika. Ik zie weer die prachtige shots in Den Haag naast de koningin, op de boot over de Amsterdamse grachten met juichende, vrolijke oranjefans langs de kade en op de bruggen en het feest op het immense podium van het museumplein.
Ik kan het niet helpen, maar ik word er een beetje emotioneel van. Best wel veel eigenlijk. Maar waarvan precies? Voel ik 'vaderlandsliefde'? Ben ik zo trots op 'onze jongens'? Hou ik zo enorm veel van voetbal? Nee, dat nu ook weer niet.
Wél heb ik van elke wedstrijd genoten! In maar liefst vier verschillende landen heb ik het WK van 2010 gevolgd. De verschillende poule-wedstrijden waren in het regenachtige Zwitserland een welkome tijdsbesteding. Nederland-Kameroen hebben Job en ik op een originele en heel gezellige manier beluisterd, via een wereldradio van de buren op de camping in Frankrijk.
En toen de kwartfinale. Naar ik heb gehoord, hebben die bewuste 2e juli 15.000 Nederlanders het festivalterrein van Rock Werchter in België (waar ik mij toen ook bevond) verlaten om op een één of andere manier de wedstrijd tegen Brazilië te bekijken.
Velen zijn met ons naar Leuven gependeld om daar de plaatselijke kroegen massaal te overvallen. Leuven kleurde die dag oranje op een vrolijke, uitgelaten manier. Juichend en zingend door de straten, gelukkig zonder incidenten. Al heeft het lokale verkeer wel enige vertraging opgelopen!
Beessie-powerrrrrrr.....!
Maar goed, mijn emotionele weerslag is natuurlijk heel simpel te verklaren.
De emotie komt van een warm gevoel van saamhorigheid. Van een lotsverbondenheid, dat ene dat ons allen verbindt, de collectiviteit, de connectie met de rest van Nederland, dat gevoel, dat is het gevoel van het afgelopen WK. Tijdens het WK was Nederland één volk en ja, ik vind het een heerlijk gevoel.
Een vergelijkbaar gevoel ontstaat wanneer ik op een festival tussen 40.000 festivalgangers sta, die samen juichen, schreeuwen, fluiten, dansen en uit hun dak gaan voor een optreden. Of dat nu Muse, Green Day of Jack Johnson is, dat maakt niet uit. Op dat moment ben je allemaal met elkaar verbonden, omdat je daar staat met dezelfde reden.
Een band, een voetbalteam...het maakt niet uit. Sterker nog, het maakt niet eens uit of er gewonnen wordt! Misschien was dat nog het mooiste, ha!
Dan, bij een google zoekactie op WK en saamhorigheid stuit ik op een columniste Katy. Zij bewoordt precies wat ik wilde zeggen als reactie op mijn vraag: waarom bestaat dit gevoel van verbondenheid alleen tijdens het WK?
´Het zou prachtig zijn als we het gevoel dat de voetballiefhebbers nu voelen vast zouden kunnen houden. Ook wanneer de oranje vlaggen, kleding, toeters en wat al niet meer uit beeld zijn. Zou het niet mogelijk zijn om de saamhorigheid in ons hart te blijven voelen, zodat we anderen niet meer veroordelen op hun anders zijn? Is dit een utopie of kunnen we er samen voor zorgen?´
Ik kan het niet helpen, maar ik word er een beetje emotioneel van. Best wel veel eigenlijk. Maar waarvan precies? Voel ik 'vaderlandsliefde'? Ben ik zo trots op 'onze jongens'? Hou ik zo enorm veel van voetbal? Nee, dat nu ook weer niet.
Wél heb ik van elke wedstrijd genoten! In maar liefst vier verschillende landen heb ik het WK van 2010 gevolgd. De verschillende poule-wedstrijden waren in het regenachtige Zwitserland een welkome tijdsbesteding. Nederland-Kameroen hebben Job en ik op een originele en heel gezellige manier beluisterd, via een wereldradio van de buren op de camping in Frankrijk.
En toen de kwartfinale. Naar ik heb gehoord, hebben die bewuste 2e juli 15.000 Nederlanders het festivalterrein van Rock Werchter in België (waar ik mij toen ook bevond) verlaten om op een één of andere manier de wedstrijd tegen Brazilië te bekijken.
Velen zijn met ons naar Leuven gependeld om daar de plaatselijke kroegen massaal te overvallen. Leuven kleurde die dag oranje op een vrolijke, uitgelaten manier. Juichend en zingend door de straten, gelukkig zonder incidenten. Al heeft het lokale verkeer wel enige vertraging opgelopen!
Beessie-powerrrrrrr.....!
Maar goed, mijn emotionele weerslag is natuurlijk heel simpel te verklaren.
De emotie komt van een warm gevoel van saamhorigheid. Van een lotsverbondenheid, dat ene dat ons allen verbindt, de collectiviteit, de connectie met de rest van Nederland, dat gevoel, dat is het gevoel van het afgelopen WK. Tijdens het WK was Nederland één volk en ja, ik vind het een heerlijk gevoel.
Een vergelijkbaar gevoel ontstaat wanneer ik op een festival tussen 40.000 festivalgangers sta, die samen juichen, schreeuwen, fluiten, dansen en uit hun dak gaan voor een optreden. Of dat nu Muse, Green Day of Jack Johnson is, dat maakt niet uit. Op dat moment ben je allemaal met elkaar verbonden, omdat je daar staat met dezelfde reden.
Een band, een voetbalteam...het maakt niet uit. Sterker nog, het maakt niet eens uit of er gewonnen wordt! Misschien was dat nog het mooiste, ha!
Dan, bij een google zoekactie op WK en saamhorigheid stuit ik op een columniste Katy. Zij bewoordt precies wat ik wilde zeggen als reactie op mijn vraag: waarom bestaat dit gevoel van verbondenheid alleen tijdens het WK?
´Het zou prachtig zijn als we het gevoel dat de voetballiefhebbers nu voelen vast zouden kunnen houden. Ook wanneer de oranje vlaggen, kleding, toeters en wat al niet meer uit beeld zijn. Zou het niet mogelijk zijn om de saamhorigheid in ons hart te blijven voelen, zodat we anderen niet meer veroordelen op hun anders zijn? Is dit een utopie of kunnen we er samen voor zorgen?´
Abonneren op:
Posts (Atom)