Ik hou van Holland

Explore. Dream. Discover. Dromen waarmaken. Daarover gaat deze weblog nog altijd. Als je niet oppast -en dat geldt ook voor mij- wordt je snel meegesleurd door de automatische stroom van het leven, dat je vergeet te dromen en al helemaal vergeet deze dromen na te jagen.

Zelfs in een turbulente levensstijl waarin ik me toch enigszins bevind, kan de tijd geheel worden opgeslokt worden door haasten, moeten & zorgen. Nu hoort dit ook wel bij het leven, maar vergeet alsjeblieft niet ook van elke dag te genieten, bewust te zijn en dankbaar te zijn!

Zoals er bij stilstaan dat ik zojuist mijn vader heb opgezocht aan de andere kant van de wereld! Of dat ik nu lekker bij mijn moeder zit in Oosterhout, die liefdevol mijn geinfecteerde muggenbeet verzorgt! Dankbaar zijn voor de bijna vanzelfsprekendheid dat Dennis klaar met de auto in Antwerpen, als zijn zusje weer eens de Thalys heeft genomen. Onmeetbaar blij zijn met vrienden die het gezellig vinden mij ff te zien!

En ergens ver weg op mijn dromenlijstje stond dat ik graag in toerisme wilde werken. Of in ieder geval; de combinatie reizen & geld verdienen klinkt voor mij als een heuse droombaan.

Zojuist ben ik in wel twee hele dagen opgeleid tot tourbegeleider bij Holland Aqua Tours! Vanaf begin mei start ik in Amsterdam op een prachtig hotelschip en vaar & fiets ik met 22 Amerikanen en Engelsen langs de bollenstreek, de Keukenhof, molens en nog wat oer-Hollandse taferelen.

Ik vind het ontzettend spannend en een ware uitdaging! Het klinkt allemaal heel simpel, maar heb in mijn 'training' wel gemerkt dat het nog heel wat verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Zo moet ik mijn Duits gaan ophalen mijn bandenplak-capaciteiten eens dringend gaan opkrikken.

Abby op de fiets door Holland. Dat had zelfs ik niet kunnen dromen!

Groetjes uit Dubai

Hier zit ik weer. Precies drie weken geleden zat ik op het foodcourt van Dubai airport met Russell een ontbijtje te nuttigen. En nu weer. Ditmaal alleen.

Op Dubai airport heb ik zojuist de mooiste zonsopgang in lange tijd mogen aanschouwen. In landen rond de evenaar komt de zon niet zomaar op, nee nee, zij 'popt' uit de horizon als een goudgeel pingpongballetje. Erg merkwaardig en prachtig om te zien.

De afgelopen drie weken zijn erg turbulent geweest in alle opzichten! Nu is turbulent voor iedereen weer anders opvatbaar, voor mij houdt het vooral onzekerheid in.

Al mijn stoere plannetjes, baantje hier en baantje daar moet ik namelijk nu in praktijk gaan brengen. Zonder slaapplaats, houvast of enige zekerheid over wat komen gaat.

Ik heb vliegen in mijn eentje altijd heerlijk en ontspannend gevonden, maar ditmaal zie ik er tegenop richting Parijs terug te vliegen.

Daarbij komt dat ik Russell heb achtergelaten in Manila. Hij heeft zojuist een nieuw appartement gevonden en warempel een sollicitatiegesprek voor een baan in Manila. Na drie maanden saampjes is het toch raar ineens weer alleen te zijn.

Maar goed, diep inademen en springen maar!

Met drie weken Phillipijnen in de pocket ben ik in ieder geval goed uitgerust en barst ik van de energie! Na onze tropische vakantie hebben Russell en ik het leven van mijn vader & Annemiek in een notendop kunnen meemaken. De contacten en omgang met hun chauffeur en hulp is al een verhaal op zich!

En we hebben met z'n allen genoten van historisch Manila, de beste shoppingmalls, schelpen & kraaltjes paradijsen en de lekkerste eettentjes.

En niet te vergeten alle expatvrouw-activiteiten waar Annemiek de afgelopen 15 maanden met overgave aan heeft deelgenomen. Van buikdansen tot aquajoggen, maar ook charity, charity en nog eens charity.

Een specifieke plek heeft het meest indruk op mij gemaakt, het is een dagverblijf voor straatkindjes. Ze mogen daar overdag blijven en krijgen een maaltijd, kunnen spelen met andere kids en krijgen wat educatie. Iedere donderdag gaan de dames hier een middag naar toe om ze eens te verwennen met aandacht, lekkers en spelletjes.

Zo'n 50 stralend lachende kindjes, hunkerend naar een knuffel, stonden me op te wachten, zodra ik de auto uitstapte. Ik wist niet wat ik meemaakte!

En er is nog zoveel meer! Maar dat is voor een andere keer. Ik moet een vliegtuig halen.

Zolang die aswolk zich nog even rustig houdt, kan ik zonder vertraging Parijs binnenvliegen. Wish me luck!

Seven sailors from the Sulu sea

Afgelopen zondag, 11 april, was mijn verjaardag! Ik zit alweer in mijn negenentwintigste levensjaar, waarmee ik bedoel dat ik achtentwintig ben geworden.

De dag zal me nog lang heugen, aangezien het plaatsvond op een prachtig tropisch eiland met een snorkelsessie in de ochtend & een zelf opgedoken schelp als cadeau van Russell, echte koffie bij Cafe Real Coffee in de middag (de aanblik van een koffiezet-apparaat is in tropische landen zo mooi, werkelijk onbeschrijfelijk) en maar liefst twee persoonlijke 'concerten' in de avond.

Het eerste concert ontstond geheel spontaan, precies om 12 uur 's nachts op 11 april. We waren net geintroduceerd in een traditionele rum-dranksessie door zeven willekeurige Phillipinos, allen catamaran-zeilers.

Deze Seven Sailors from the Sulu Sea hebben voor mij in Tagalog (de officiele Phillipijnse taal) happy birthday gezongen. Hoeveel mooier kun je je verjaardag nou beginnen??

De avond erop kreeg ik een persoonlijk optreden van de leadzanger van de plaatselijke rockband, compleet met omhelzing en zoenen. Russell blijft maar beweren dattie niemand geld heeft toegeschoven...

Het is eigenlijk niet zo heel vreemd. De Fillipijnen is een uitermate muzikale natie. Het land stroomt over van getalenteerde coverbands, karaoke-installaties zijn niet aan te slepen en de rest van 't volk loopt de hele dag te neurien en te fluiten.

Wie weet dat ik vanavond mijn stembanden ook eens ga oprekken. Het is feest hier vanavond. Met ongeveer 50 man wordt het 't grootste expat*-feest in the Alabang Village!

Want, mijn vader is jarig! Ookal zo'n vurige ram. En wat dat betreft is hij in het goede land terechtgekomen. Zijn liefde voor muziek overstijgt het Fillipijnse gemiddelde met gemak! Vandaar dat er een lifeband is vanavond 'featuring my dad' als gitarist & leadzanger.

Nou, en misschien zing ik wel een nummertje mee.



*expat(riate) = iemand die tijdelijk in 't buitenland woont, uitgezonden door hun werkgever.

Magandang Umaga from Boracay

Goedemorgen vanaf Boracay! Ik schreef vanochtend op een miniscuul papiertje een 'kladje' voor mijn blog.

Al doende at ik een heerlijke sandwich op het terras van het Nigi Nigi Na Noon hotel, wat gelegen is aan het hagelwitte strand die de orginele naam ' White Beach' draagt. Voor me lag de helblauwe Sulu Zee die op de ochtend al druk bezet was met zwemmende toeristen, locals, zeilbootjes en, helaas, van die belachelijke bananen achter een bootje.

We moesten er een paar dagen op uit! Het land verkennen! Uit de 7107 eilanden die de Fillipijnen rijk is, is het Boracay geworden.

Gisterenmiddag repten we onszelf via metro & taxi richting het vliegveld in Manila. Deze stad had mij al een paar dagen de welbekende cultuurshock gegeven en ik was er helemaal klaar mee.

Gelukkig had de stad wel een prachtig lichtpunt gebracht; een meeting met Humanity's Team Phillipijnen, die Russell had georganiseerd. In The Coffee Bean & Tea Leaf hebben we een ontmoeting van ons leven gehad! Een open en (h)eerlijk gesprek over de boeken van Neale Donald Walsch, over vrede & oneness in de wereld en over dankbaarheid en liefde.

Een vliegticket kopen in de Phillipijnen is makkelijk. Bij het verkooppunt op het vliegveld zie ik de nog de klok voor me die kwart over twee aangaf, terwijl op mijn ticket vertrektijd: 15:00 uur stond. Dat wordt rennen naar de gate, dacht ik nog.

Met een grote 'we zien wel'-instelling kwamen we aan op Caticlan en blijkbaar was het ons goed af te lezen. Vrijwel direct na 'touchdown' werden we aangesproken door Maricel, een Phillipijnse dame. Oh god die wil ons wat aansmeren, dacht ik. He, wat fijn een gratis gids, dacht Russell. Met een 'I have a good feeling about this'-look van Russell heb ik me maar laten meesleuren richting Tricycle (brommer met zijspan, errug leuk) en zijn we met Maricel op een ware hoteljacht gegaan.

Uiteindelijk bleek en blijkt Maricel een geschenk uit de hemel. Of eigenlijk uit de Phillipijnse overheid, die dit soort 'tourleiders' verschaft op geheel vrijwillige basis. Ik sms haar nu dagelijks voor tips voor de beste strandjes, snorkelplekjes of eettentjes. Smsen is hier sowieso nogal een populaire bezigheid. Wat wil je ook voor 0,05 eurocent per berichtje. Ik doe vrolijk mee.

Het is lang geleden dat ik in mijn eigen schaduw heb kunnen lopen. Dwz dat de zon zo hoog staat. De laatste maal was in Australie, geloof ik. Verder is alles hier goedkoper dan goedkoop, warm & droog en is bedienend personeel hier zo bedienend dat je je automatisch 'machtig westers' voelt en je -bijna- hiernaar gaat handelen.

Phillipijnen -het gros- zijn arm, katholiek, bedorven door en bedolven onder Amerikaanse invloeden EN waanzinnig, fantastisch lief en vriendelijk. Tijdens een ritje richting de Taalvulkaan die we eerder met zijn vijfen maakten, noemde mijn vader het een kleurrijk land. Inderdaad, dacht ik, de immense billboards, reclameborden, McDonalds logo's steken prachtig af tegen de groene vegetatie en de blauwe zee!

Maar dat bedoelde ie niet, geloof ik. In Manila staan krottenwijken naast de Starbucks, waar jij de koffie van een Phillipijns maandloon wegslokt. Op Boracay is het verschil -zij het minder zichtbaar- tussen arm en rijk even groot. Het is echter de vriendelijkheid en bescheidenheid van de mensen die het land kleurrijk maken. Elke glimlach hier, arm of rijk, straalt puur geluk uit. Het zorgt voor een regenboogje boven mijn hoofd.

Gisteren hebben we tot 3 uur snachts gedanst in een bizarre disco aan het strand. De disco was gevuld met prostituees, man-vrouwen en heul veul homo's (en ja dat weten we uit niet-zo-heel-plezante-praktijkervaring), maar gelukkig ook meiden als KC & Wilma; twee Phillipijnse meiden die de hele avond voor dat regenboogje boven mijn hoofd hebben gezorgd.

Wilma stuurt me net een smsje...of we even langskomen voor koffie!

Holy Tolito!

Alle stress van het verlaten van 't prachtige appartement in Parijs, spullen re-organiseren, vliegen etc. is na de eerste dag in Manila of eigenlijk Alabang geheel verdwenen. Of wellicht heb ik het eruit gezweten, want mijn hemel wat is het hier warm!

De ingredienten voor een aards paradijsje zijn hier allen voorhanden; lekker weer (33 graden, precies goed!), lekker eten, een gigafantastisch paleiselijk huis, zwembad en uiteraard een geweldig gezelschap!

Heerlijk om hier te zijn! Bij mijn vader en Annemiek in een vreemd Phillipijns huis boordevol Hollandse spullen. En om Russell aan mijn vader voor te stellen! Best een beetje vreemd.

Big John maakt hier de boel compleet. John is Amerikaan, een oud-collega van mijn vader; je weet wel zo'n ras-Amerikaan met op elke vingertop een prachtig stoer levensverhaal, een bulderlach en de meest grappige, bizarre en oer-Amerikaanse uitspraken !

Holy Tolito indeed!

5400 kilometers later

Een klein berichtje vanuit Dubai, rond 2 uur 's nachts. Inmiddels heb ik twee koortsnachten achter de rug en ben ik vandaag (of gisteren, nou ja, in ieder geval rond 1 april) met een overdosis ibuprofennetjes het vliegtuig ingestapt, richting Dubai.

De koortsige aura die ik om me heen had hangen heeft voor heel wat positiviteit gezorgd! Het eerste deel van onze reis hadden we fantastisch vliegtuig-personeel, geen wachtrijen, ruime zitplaatsen en een overdosis aan heerlijk eten (gelukkig heb ik nog wel eetlust)!

Op naar Manila! Nog maar 8 uurtjes vliegen...