Vincent van Gogh

Het is niet dat ik bewust een enorme bewonderaar ben van Vincent van Gogh en dat ik zijn kunst bekijk en najaag, daar waar ik ook ga, maar op een mysterieuze wijze is er altijd iets van Vincent van Gogh in de buurt, daar waar ik ook ga.

Kort geleden was ik nog in Zundert. In eerste instantie bezocht ik daar het Vogel revalidatie centrum, waar vogels in nood worden opgevangen en gekoesterd met als resultaat een (gratis!) mini-dierentuin vol prachtige roofvogels & uilen, gigantische zeearenden en ook gewoon gezellig wat eendjes.

Later die dag, door een onvervalste 'nu we er toch zijn'-instelling, bevond ik me in downtown Zundert tegenover het ouderlijk huis van Vincent van Gogh, heden ten dage een museum.

Nou ja, museum is een over-statement voor de twee kleine ruimtes met wat meubels en een audio-systeem. Maar goed, het is zijn geboortegrond, het is en blijft interessant cultureel erfgoed nietwaar?

Het museum café ernaast was vele malen interessanter! Zalige koffie! En in de museumshop heb ik meer tijd doorgebracht dan in het museum zelf. Daar kon je zelfs gecertificeerde Zundertse grond kopen. In een flesje. Met serienummer en al. Gelukkig stond de beschrijving ook in het Japans, dan weet je zeker dat het verkocht wordt.

Afgelopen zomer kruistte mijn pad ook al met die van Van Gogh, namelijk in het Van Gogh museum in Amsterdam. Een prachtig, licht, open en modern gebouw, waar een verdienstelijke collectie van hem zorgvuldig op periode is tentoongesteld. Al dat moois werd echter genadeloos gecompenseerd door een veel te lange wachtrij, een veel te dure entree en veel te veel toeristen die tegelijkertijd een glimp proberen op te vangen van 'De aardappeleters'.

Ik herinner me een tijdje in een interactieve hoek van dit museum te hebben doorgebracht, waar ik alle ins en outs heb geleerd over 'De Slaapkamer'. Er was volop informatie over het schilderij; over de symboliek, het kleurenspel, de schilderwijze, de kopieën én...over de restauratie!

Het beroemde, kleurrijke, maar enigszins perspectief missende schilderij hing er namelijk helemaal niet. Het was in restauratie! Hiervoor was zelfs een speciaal blog gecreëerd genaamd 'Slaapkamergeheimen' (tss, wie doet dat nou?!).

Uiteindelijk werd het bezoek een kleine deceptie; een veel te kleine collectie van de prachtige welbekende landschappen, een veel te grote collectie uit zijn 'Japanse stijl'-periode met Japanse prentkunst, bloemen en stillevens en een overvloed aan informatie over een schilderij dat er niet hing.

Nee, de echte 'Slaapkamer' vond ik geheel bij toeval, vorige maand. In, jawel, Chicago! Daar hangt ie dus. De echte! Zomaar in een kamertje achteraf in het Art Institute of Chicago, bij Europese kunst vanaf 1900. Tussen de Monetjes en de Chagalletjes.

Het is eigenlijk vreemd dat zoveel kunst, zo verspreid is over de gehele wereld. En dat een Van Gogh museum als die in Amsterdam op een geheel kronkelige, krom-creatieve manier zijn oh zo interessante Japanse invloeden moet benadrukken om het museum enigszins vol te kunnen hangen. De rest van Van Gogh's creaties zijn domweg ergens anders. Kriskras verspreid in metropolische musea van New York tot Moskou. En denk eens aan alle schilderijen die in privé bezit zijn!

Om me vervolgens he-le-maal in te leven van deze intrigerende Hollandse schilder, heb ik in mijn oor laten snijden. Dan is het helemaal af, zo dacht ik! Eens kijken hoe hij dat gevoeld heeft.

Ik weet nu, het is in z'n geheel geen pretje.

Het toeval wilde dat ik toch een gehoorherstellende trommelvlies reconstructie nodig had, of in simpele termen het sluiten van mijn gigantisch gapende gat in het trommelvlies van mijn rechteroor.

Zodoende is er een klein sneetje in mijn oorschelp gemaakt, waarna onder microscopisch zicht het gat is gesloten met weefsel van mijn kauwspier. Dit klinkt erg indrukwekkend en dat is het zeker! Nu heb ik weer een gehoor van 100% in plaats van een armzalige 75% bij de laatste meting!

Alles is gelukkig voorspoedig verlopen en ik loop nu al een paar dagen met een ingepakt oor à la Vincent van Gogh.

Met een beetje geluk kan ik gewoon gaan Carnavallen aanstaand weekend. Zij het rustig aan. Tot aan vorige week was het echter onzeker hoe ik verkleed zou gaan. Ik weet het nu wel. Ik laat mijn oorverbandje gewoon zitten en zet een leuke pet op. Vervolgens maak ik een vrolijke ketting van zonnebloemen en borduur ik wat aardappelschilletjes op een leuk jasje. Daarbij doe ik nog wat Japanse witte bloemetjes in mijn haar en als klap op de vuurpijl neem ik wat kwasten mee en een verfpalet. Oh, en misschien neem ik een tekening mee van mijn slaapkamer...

Rara, wie ben ik?

Terug naar school!

Een goede vriend van mij is sinds kort leerkracht in Prinsenbeek. Na een gezellige zondagavond ontstond het idee dat ik zeker eens langs moest komen op zijn basisschool om te kijken hoe hij lesgeeft.

Heel vaak maken mensen zich schuldig aan (en ja, ik ook) het onzorgvuldig rondzwaaien met dit soort beloftes en uitspraken (ja, ik kom zeker een keertje bij je langs / we moeten echt vaker afspreken), maar ditmaal werd gelukkig de daad bij het woord gevoegd; afgelopen woensdag was ik ineens op een basisschool in Prinsenbeek!

Ik ken Stefan al wel een tijdje en met hem drink ik biertjes in de kroeg, op feestjes en met hem ga ik naar Metallica-concerten op festivals. Maar hoe vaak zie je je vrienden terwijl ze aan het werk zijn? Het leek me hartstikke leuk om eens te zien hoe Stefan voor te klas staat.

Echter, voor niets gaat de zon op! Ook in het basisonderwijs. Als ik zou komen, moest ik wel iets meenemen! Of ik niet een kleine presentatie kon houden. Een klein lesje over 't een of ander. Iets leuks voor 'zijn' groep 7.

Het was diezelfde zondagavond al snel bekonkeld. Ik zou iets gaan vertellen over het leukste beroep in de ogen van een 11-jarige: het inkleuren van de Donald Duck!

En dat was een doorslaand succes!

Vijfentwintig kids hebben meer dan een uur -met een concentratiespanne waar menig leerkracht jaloers op zou zijn- naar mijn verhaal geluisterd, de oren van mijn hoofd gevraagd, zelf Donald Duck verhalen verzonnen en natuurlijk ingekleurd.

Met behulp van een digitaal schoolbord was het een eendeneitje om het hele 'hoe wordt de Donald Duck gemaakt'-verhaal te vertellen en tevens had ik stapels Donald Ducks meegenomen. Dikke pret!

Maar, waar ík nog het meest van genoten heb, is Stefan voor de klas! Wat doet hij dat leuk, grappig, met pit & humor en lekker direct. Hoe leuk is het voor die kids om een jonge, mannelijke leerkracht te hebben (die schijnen schaars te zijn), die grapjes maakt, leuke filmpjes van Youtube opzet, gitaar speelt in de klas en daarnaast gewoon een goede leraar is!

Stefan bedankt!

Groep zeven van Basisschool De Horizon in Prinsenbeek!

Zouk en gij zult vinden

Inmiddels zit ik alweer een aantal weken Donald Duck strips in te kleuren in mijn/ons nieuwe grande maison! Als finishing touch heeft het huis wat geur & kleur gekregen door middel van gezellige groen en kleurrijke kaarsjes. Home sweet home!

Maar ach, dat gaat ook weer snel vervelen! Ja? Nee eigenlijk niet, maar in mijn leven, althans de laatste tijd, dient verandering zich altijd snel aan.

Ik zal het wel op een bepaalde manier naar me toetrekken, Misschien heb ik het zelfs wel nodig in mijn leven. Het lijkt soms op een lange razende trein met duizend-en-één verschillende wagonnetjes die voor mijn ogen voorbij zoeft, met in elke wagon een 'mogelijkheid', een 'kans' of een 'nieuw avontuur'.

No problem, ik stap wel in, hoor! Fijn reizen met de trein! Alles wat maar enigszins beweegt en vooruit gaat, krijgt immer mijn goedkeuring.

Ditmaal ben ik ingestapt in de wagon Zoukmotion, een dansschool in Breda die wordt gerund door vrienden van me, Laud & Claudia. Aangezien ik gezegend ben met veel vrije tijd, help ik ze nu regelmatig met alle administratieve rompslomp die om de hoek komt kijken als je een eigen bedrijfje hebt. Aangezien ze beiden daarnaast nog een volledige baan hebben, konden ze best wat hulp gebruiken!

Hoe heerlijk is het om je vrienden op deze manier te kunnen helpen!

Een bijkomend voordeel is dat ik me fanatiek gestort heb op hun danslessen! Ze geven les in Salsa, Samba en Zumba maar de bijzondere, elegante dans genaamd Zouk geniet veruit mijn voorkeur. Wat een prachtige dans is dat toch! Het lijkt niet eens op Salsa, heeft een volledig ander ritme en is uiterst sierlijk en gracieus, zeker als Laud & Claudia hem samen dansen!

Sommigen kennen misschien nog de stijldanslessen van de middelbare school. Nog regelmatig vraag ik me af wie of wat het bewogen heeft om op 15- en 16-jarige leeftijd naar dansschool 'Minneboo' in Oosterhout te gaan om te leren stijldansen. Mijn gehele vriendenkring stond op vrijdagavond op die dansvloer! Dit was in de jaren '90! Niet in de jaren '50! Maar goed, dat was blijkbaar 'in' toen.

Deze stijve en houterige pasjes moet je zo rap mogelijk uit je systeem zien te krijgen wanneer je een Latijns-Amerikaanse dans gaat leren. Da's nog best lastig, het is er destijds goed ingeramd. Inmiddels zit ik op een Zouk niveau waar ik erg tevreden over ben en ik kan iedereen melden; dansen is een groot feest!

Bewegen is sowieso plezierig, maar dansen op Braziliaanse Zoukmuziek of Reggaeton met verschillende danspartners die allemaal net zo ambitieus zijn zoals jij om een dansfiguur onder de knie te krijgen is bijna puur geluk.

Je zult me dan ook altijd op de dansvloer vinden met een belachelijk grote glimlach op mijn gezicht. Het is onmogelijk om geen plezier te hebben in dansen of chagrijnig een dansvloer te verlaten.

Daarbij komt nog dat Zoukmotion een ultieme locatie heeft gevonden voor de gelukkige dansles-uurtjes. Bijna elke avond van de week staat het Disco Café Liquid in Breda in het teken van Salsa, Zumba en Zouk. De Liquid stond vroeger bekend als die-foute-jaren-80-tent waar kansloze dertigers probeerden wat hippe bewegingen te maken wat naar zij hoopten resulteerde in....ehhh ja, waarom deden ze dat eigenlijk?! Mijn beste herinneringen uit de Liquid zijn zeer vaag, omdat ze altijd zijn gecreëerd na een iets te grote dosis alcohol :-)

Ik zie mezelf nog wel op de welbekende lichtjesvloer hele rare jaren '80 bewegingen maken. Nu sta ik op diezelfde vloer mooie Zoukbewegingen te maken.

Lang leve de tijd zou ik zeggen! Alles wordt er alleen maar beter op.

Laat die trein maar rijden.

De Zeven Heuveltjes

Pas op, dit blog wordt uitermate nostalgisch en melancholisch. Je mag alvast een teiltje pakken.

Begin deze week verscheen halverwege een grauwgrijze dag een mild zonnetje die het kwik deed stijgen tot wel 11 graden! Ik zag mijn kans schoon daar eens goed gebruik van te maken. Zodoende trok ik mijn sportkleding aan voor een hardloopronde in het Mastbos in Breda.

Tevens had ik nog een extra missie.

Al jaren, en dan bedoel ik echt al jaren, probeer ik een stukje bos te vinden, waar ik vroeger met mijn grootouders naar toe fietste. Op zonnige zomer zondagen fietsten we richting het Mastbos in Breda, naar de zogenaamde Zeven Heuveltjes.

Daar voetbalde ik met mijn opa, deed ik verstoppertje met mijn oma, rende en rolde ik de heuvels af, aten we lunch en af en toe werd kleine Abby teruggeroepen om een Werhter's Echte te halen. Klinkt dit tè idyllisch? Jammer dan, zo was het écht! Het stukje bos staat in mijn geheugen gegrift, ik weet dat er geen foto's van zijn. In mijn verbeelding sta ik op een heuveltje en kijk ik uit over een eindeloze zandvlakte, omringt door prachtig bos.

Ik loop een onbekend stuk bos binnen en besluit na een kwartiertje hardlopen en zoeken wat te rekken en te strekken. Nog altijd geen geluk met het vinden van de Zeven Heuveltjes. Misschien is het stuk bos wel volledig ontgonnen, denk ik treurig. Na de pauze wil ik verder lopen als ik mijn ooghoeken een stukje zandvlakte zie liggen. Als in een perfecte slow-motion filmscène draai ik mij om en terwijl in mijn verbeelding het strijkorkest al in crescendo speelt, denk ik: daar is het!

Ik ben nog net niet zwaar emotioneel ter aarde gestort! Nee hoor, verre van eigenlijk, maar het was zeker een speciaal moment. Alles uit mijn herinnering was aanwezig, 'dat ene heuveltje', de boom waar de fietsen tegen leunden, het picknicktafeltje, de zandvlakte (vooruit, die leek wat kleiner) en verrassend genoeg stond dit hele tafereel te schitteren in de winterzon, anno 2011. Het zag er bijna mooier uit dan in mijn herinnering.

Het is merkwaardig dat een herinnering van meer dan 15 jaar oud, nog zo gedetailleerd een waarheidsgetrouw is. Nog merkwaardiger is dat het zo'n indruk op me heeft gemaakt.

Wauw, en dit gaat alleen maar om een stukje bos! Hoeveel andere dingen kunnen een onuitwisbare indruk achterlaten bij kinderen??! En wat is de selectieprocedure? Wat onthoud je wel en wat niet?

Bij mij was repetitie het toverwoord. Mijn grootouders en ik zijn hier vaak geweest. Elk weekend, op de fiets, door het mulle zand van de bospaden. Na het bezoek aan de Zeven Heuveltjes was geen bosbezoek compleet zonder de keer-op-keer herovering van de kogelvanger! Deze heuvel -die daadwerkelijk als kogelvanger diende in de 2e wereldoorlog- staat aan de rand van het Mastbos, vlakbij het CBR en is eigenlijk niet meer dan een grote heuvel.

Maar het is wel mijn heuvel. Althans in mijn herinnering heb ik 'm bedwongen, beklommen, ben ik eraf gerend als een dolle, heb ik kikkers gezocht aan de oevers en keek in de verte naar herten. Al deze herinneringen zijn verrassend scherp, met veel details en emoties. Zeker voor mij, als iemand die bijna uitsluitend in het Hier en Nu leeft, zijn ze goud waard.


Het pad naast de kogelvanger (met dank aan Kees Wittenbols voor de mooie foto!)

Champagne, alstublieft!

Mijn tripje naar de States is alweer een week geleden. Het was enigszins verwarrend, drie dagen Chicago, drie dagen op de Keys in Florida en een dag daarna weer koud Nederland binnenvliegen.

Al had ik het voor geen goud willen missen!

De beknopte versie van deze verrassende week is dat ik uitgenodigd was voor een zogenaamd CEO retreat, door de directie van een giga-mega multinational bedrijf uit Chicago. Vrij vertaald is een CEO retreat een teambuildings-uitje voor alle directieleden, waar je alleen op uitnodiging van de grote baas mee naar toe mag. Het is tenslotte wel een driedaags uitje op de Keys in Florida!

Zij mogen op hun beurt een aantal genodigden meenemen, van vrienden tot familieleden, want deze carrièretijgers bezitten -naast zakelijke genialiteit- een goede dosis zelfkennis; zonder invloed van buitenaf zou er alleen maar gewerkt worden!

Zodoende stond ik op een gewone woensdagochtend in januari op het vliegveld van Chicago tussen vijftien redelijk vermogende mensen, waarvan ik één persoon kende. Binnen vijf minuten had ik echter al gezien dat het een gezellig, leuk en open gezelschap was. Bovendien waren het allemaal Amerikanen, daar kun je sowieso niet mis mee gaan :-)

De Florida Keys. In een ander leven zou ik daar graag met pensioen gaan. Dat zou ik pas doen, wanneer ik de moed & durf zou hebben om me schaamteloos te vertonen met gepermanent haar en een overdreven grote zonneklep erin, drie dikke lagen make-up, een strakgetrokken rimpelloos gezicht, tijdloze kleding en spierwitte sportschoenen. Welkom in Amerika. Alweer.

Key West is een kruising tussen -dit heb ik zelf bedacht- St. Tropez & Salou. Of Monaco & Chersonissos. Of noem maar iets heel duurs en iets heel plats, combineer die twee en je bent in Key West. Het eilandje strekt niet meer dan 5 km op z'n breedst, maar er gebeurt heel wat. De jongeren komen om te feesten en te dansen in leuke kroegjes als Sloppy Joe's of andere danstenten, de gepensioneerden zitten in het country café ernaast naar een derderangs gitarist te koekeloeren. De gehele combinatie is verschrikkelijk en doet het nachtelijk straatbeeld geen goed.

Maar gelukkig heb ik heb weinig meegekregen van deze foute vakantiecultuur. De driedaagse retreat zat strak in de planning, inclusief het lezen van een manuscript, teambuildings-vergaderingen, discussies, twee-op-twee gesprekken en evaluaties.

Maar dit alles wel in een overvloed van weelde en luxe! Want het mocht wat kosten, hoor! Mijn hotelkamer bestond al uit drie vertrekken, het hotel had twee zwembaden en een prachtige tuin. Daarnaast waren de maaltijden waanzinnig! Vers fruit, vis, kreeft, zeevruchten, lekkere wijn en natuurlijk heel veel champagne!

Het hoogtepunt van het weekend was een luxe cruise op een privé-jachtschip langs alle Key-eilanden met heerlijke hapjes, muziek, gezellige mensen en...champagne! Dit was het enige moment tijdens de trip dat niemand over 'de business' sprak en iedereen z'n Iphone/Ipad/Blackberry onaangeroerd liet!

En heb ik al verteld hoe er precies naar Key West Airport werd gevlogen? Niks geen lijnvlucht. Bij aankomst op Chicago Airport stond de privé-jet al klaar, met de champagne koud en de zalm ernaast.

Dit was natuurlijk een 'living dream'! En een topervaring. Maar ik weet wel dat ik ook even heb moeten omschakelen. Hoe reageer je als iemand je vertelt over zijn stressvolle periode tijdens de verkoop van zijn derde multinational? Of zijn voertuigenbezit aan je opsomt (2 vliegtuigen, 4 zeilschepen en een eigen wagenpark van 40 bolides). Of als je een normale vraag stelt als 'Wat zijn je hobby's' en dit als antwoord krijgt: 'Zeilen, autoraces, pokeren, reizen en polo'.

'Oh en wat doe jij eigenlijk, Abby?' 'Ik ben fietsgids!'.
Juist ja.

Dat ik niet ontzettend buiten de boot of door de mand ben gevallen, heeft niet alleen te maken met een dosis geluk, maar ook met een flexibele & open instelling. Een niet oordelende en immer nieuwsgierige en leergierige kijk op zaken en mensen; een open mind & spirit.

Zodoende werd ik volledig gerespecteerd en in mijn waarde gelaten en dat vond ik zeer bijzonder!

Toch heb ik enigszins geconcludeerd dat cultuurshocks (in de ruimste zin van het woord) ook veroorzaakt kunnen worden vanuit de 'top end' van de samenleving en niet alleen vanuit de 'low bottom'. Een driedaagse vakantie met Amerikaanse miljonairen kan inderdaad net zo shocking zijn als een driedaags verblijf in een willekeurige derde wereldland.

Mijn toch al goede aanpassingsvermogen en flexibiliteit is dus zeker op de proef gesteld. Maar wees niet bevreesd, dat is volledig goedgekomen! Om even aan te tonen wat drie dagen Key West met je kan doen:

Tijdens de terugvlucht in de jet vroeg onze privé-stewardess wat ik wilde drinken. Zonder na te denken zei ik champagne. Ik was lichtelijk van mijn stuk gebracht toen ze zei dat ze geen champagne aan boord had. Ik hoor mezelf nog -redelijk teleurgesteld- zeggen: 'doe dan maar een wit wijntje'...