Non-wetendheid

In de keukenhof afgelopen week.

Eén schamel blogje in de maand mei. Voor de eerste maal in mijn korte blogloopbaan voel ik een lichte schaamte opkomen. Of eigenlijk is het meer plaatsvervangende teleurstelling; ik weet namelijk dat er lezertjes zijn die mijn blog-frequentie liever zijn stijgen dan zien dalen!

Maar helaas. Normaliter heb ik er al problemen mee een simpel smsje of mailtje bijtijds te beantwoorden. Op multimediaal sociaal vlak ben ik echt een kluns. Zeker iets te laat geboren, nog nét voor het Internet-tijdperk.

Een blog schrijven is hierop enigszins een uitzondering, maar dat doe ik ook -lekker egoistisch- voor mezelf! Blijkbaar ben ik de laatste dagen dan niet erg lief geweest voor mezelf.

Nu zijn de afgelopen dagen in Oosterhout, bij moeders -met alle respect uiteraard-, niet de meest spectaculaire momenten uit Abby's leven geweest. Vooralsnog heb ik veel gelezen, gebabbeld, gefietst en in de zon gezeten. Nadat ik twee maanden zonder werk in Parijs heb vertoefd en daarna drie weken de Phillipijnen heb verkend, dacht ik; 'Ik ben wel eens aan vakantie toe!!'

Ooooooh, wat errug!!

De bedoeling was uiteraard terug te keren naar Parijs, ware het niet dat ik werd teruggeroepen door HAT tours. En met doorslaand succes; mijn laatste twee tours kon ik zo routinematig doorlopen dat ik meer aandacht had voor alle grappige, mooie en lieve mensen die zich onder de toeristen-groepen bevinden. Heerlijk.

Af en toe fietste ik 'ns de verkeerde kant op, of viel er een vrouwtje van haar fiets, maar gelukkig heb ik nog niets onoverkomelijks meegemaakt.

Een week in Oosterhout en ik kan met trots zeggen dat ik me bevoorrecht voel in de levensstijl en -situatie waarin me nu bevind. De drukke, haastige en chagrijnig klagende mensen vliegen me hier om de oren. Niks mis mee, heus niet. Alleen niet voor mij.

Al moet ik zelf nog altijd wennen aan deze vrije, open & avontuurlijke levensstijl. Het is bijna 'op het luie af' en voel me nog regelmatig nutteloos en uitschot van de samenleving. Maar waarom dan? Ik doe toch wat ik leuk vind? Wie heeft ooit aan de mens verteld dattie niet mag doen wattie leuk vind? God? Yeah, right.

Zou het kunnen dat ik al deze avonturen mee wil maken, enkel en alleen om avonturen mee te maken?

Misschien moet ik er nóg een vakantie tegenaan gooien, om een bevredigend antwoord te vinden op deze diepzinnige vragen, hihi!

Inmiddels ben ik ruim een maand weg uit Parijs, maar echt missen doe ik het niet. Wat ik wel mis is een plekje om te zijn. Gewoon om te zijn. Dat kan werkelijk overal. Hmm....misschien ben ik daar toch zoekende naar.

Ja hoor, en daar issie weer. Het is inmiddels een klassieke Abby-verwarring geworden: 'Ben ik nou op zoek naar iets, of ben ik gewoon lekker op avontuur??'

Deze non-wetendheid had ik in het begin wel tegen de muur willen zetten tegenover een vuurpeleton. Geleidelijk heeft die verwarring zich ontwikkeld als mijn drijfveer in meer, verder & vaker. Deze prangende vraag gebiedt mij immer scherp te blijven, altijd uitdagingen te zoeken, dromen te blijven najagen en vooral ook bewust bezig te zijn met wat ik wil, wat mijn dromen precies zijn.

Ik hoef enkel te beseffen en te accepteren dat deze vraag in mij zit! Acceptatie & bewustwording zijn de toverwoorden, daaropvolgend verdwijnt alle onzekerheid als sneeuw voor de zon en is het antwoord in zijn geheel niet meer belangrijk.

Maar zo ver is het nog niet. Anders was ik deze alinea's niet aan 't schrijven.

Tot die tijd wacht ik, ben ik gelukkig, leef ik, heb ik lief, laat ik los en accepteer ik! Dus ga ik maar lekker verder met avonturieren; fietsen en varen door Nederland, rocken op Werchter, vakantie vieren met Job en in juli wacht mij maar liefst zes weken zuid-Frankrijk als assistent reisbegeleidster!

Kijk toch eens hoe heerlijk het leven is!!