Love Story

Matthew, ik heb hem omgedoopt tot Matthew, dat kunnen de meesten beter uitspreken.

Tijdens het gidsen willen toeristen altijd graag wat van je weten. Eigenlijk willen ze het liefst alles van je weten. En ze willen je verhaal exclusief te horen krijgen, het liefst in een persoonlijk gesprek tijdens een diner, tijdens een busreis, tijdens het fietsen of het lopen. Eén op één of Abby tegen een stelletje.

Het resultaat hiervan is dat ik per trip minimaal zes of zevenmaal mijn volledige levensverhaal dien te vertellen. Van mijn opleiding, tot wereldreizen, vorige baantjes en mijn leven in Nederland. Heb ik geluk dan vragen ze niet teveel door. Heb ik minder geluk dan wil mijn gesprekspartner alles tot in detail weten, het liefst in chronologische volgorde. Het ultieme geluk is als mijn gesprekspartner mijn verhaal enkel gebruikt als basis verdere discussies en mooie, open & eerlijke gesprekken. Dit laatste is uiterst zeldzaam, maar komt gelukkig wel voor!

Uiteraard komt de liefde vaak in opspraak. Dit onderwerp heeft een hoge notering in de vragenlijst. Ben je getrouwd, woon je samen, hoe heet hij, waar heb je hem ontmoet? Zodoende kan ik mijn Matthew verhaal tegenwoordig in geuren en kleuren vertellen, het is tot in detail geperfectioneerd. Matthew is Thijs overigens. De Hollandse naam Thijs is onuitlegbaar voor Amerikanen, ze begrijpen het niet en ze kunnen het niet uitspreken. Teveel gedoe.

Er zijn nu ongeveer tweehonderd wildvreemde Amerikaanse toeristen die dit verhaal kennen, maar ik heb er nog nooit over geblogd. Het is best een leuk verhaal. Een klassieke 'love story'. Toch, om dit zo op mijn blog of Facebook te knallen, I don't know...Anyways, let's try (is altijd leuk voor later)...

Er was eens een mooie vrijdagavond in november. Ik kwam zojuist thuis van een klusdag in het appartementje in Breda en had ongelooflijk veel zin om iets leuks te doen. Ik besloot naar de nieuwe Harry Potter film te gaan (deel 7/1). Niemand kon mee, dus ging ik alleen. Voor aanvang smste ik Stefan, of hij zin had in een drankje daarna. Na een paar drankjes -en hij had me nog bijna afgebeld- smste Michael; er was een feestje gaande in de Mezz.

Ik hou van dit soort avonden, avonden die rollen en z'n beloop gaan zonder dat je er invloed op lijkt te hebben. Je hoeft alleen maar ja te zeggen en te volgen. Volg de flow van de avond. Volg de flow van heel je leven op deze manier! So I did.

Voor ik het wist bevond ik mezelf in de Mezz. Jules Deelder draaide en later nog wat goed dansbare swingmuziek. Het was erg gezellig.

'I met him just in a bar in my city', als antwoord op de bekende vraag. Die 'just' voeg ik vaak toe, omdat het toch cliché voordoet en enigszins on-Abby's.

Anyways, Thijs was er met een paar vrienden en het is leuk om Amerikanen te vertellen dat we elkaar 'wel eens gezien hadden op high school' en dat we oorspronkelijk uit dezelfde stad komen. Vanuit US oogpunt is dat redelijk uniek en heel bijzonder. De minieme afstand tussen Breda en Oosterhout heb ik nooit uitgelegd! Of dat het minder toevallig maakt? Hmmm...misschien.

Enfin, je raakt zo eens aan de praat en ik doe een poging over mijn vreemde bezigheden te vertellen (Ik woon samen. Met mijn broer. Ik heb pas weer werk in april. Als fietsgids. En oja ik werk ook voor de Donald Duck). En Thijs houdt een goede, passionele monoloog over zijn werk als manueel therapeut en vertelt met gepast trots dattie is afgestudeerd aan de Universiteit van Brussel. Dat is al wat nodig was om een verpletterende indruk op mij te maken!

Ik herinner me dat we niet veel tijd nodig hadden voor '...en wat dacht je van een kopje koffie binnenkort?'. Ik stond al met mijn smartphone-agenda in mijn handen en Thijs stelde voor 'ehh...morgenochtend?'. Helaas kon ik niet.

Ik gaf 'm mijn telefoonnummer en dat was dat. De avond vorderde en ik danste, dronk biertjes en weet nog dat ik tegen Brechje als een dolle, verliefde puber tekeer ben gegaan in de vorm van 'wat me nu toch is overkomen!'

Twee weken lang hoorde ik niks meer van Thijs. En ik had zijn nummer niet. Ik verzamelde wat informatie over hem, via Job en Martien en gelukkig...nothing but good news!

Ik was bezig met schilderen en verhuizen en dacht er verder niet veel aan. Als stoere, onafhankelijke Abby zou ik dat graag willen opschrijven, maar niets is minder waar! I was hooked, ik dacht als een ware Viva-lezeres elke dag 'Wanneer zou ie bellen?' Dit werd na twee weken wat minder en net het moment dat je er niet meer in gelooft, gaat je telefoon af. Een sms. Zin in koffie? 'Natuurlijk', schreef ik binnen twee minuten terug. Playing hard to get is niet de manier, vond ik.

En zo is het allemaal begonnen! Meer romantische details? Hoe zoet wil je ze hebben?! Dat ik bij de eerste date met moeite ergens ander heen kon kijken dan zijn schitterende helblauwe ogen? Hoe ik als puberale met vlinders in mijn buik aan iedereen die alleen maar vroeg 'hoe is het?' alles over die ongelooflijk-leuke-nieuwe-jongen uitspatte? De slapeloze nachten? Ach, weet je wat het was? Ik was verliefd! Ik ben verliefd! Nog steeds.


* Alle namen in dit verhaal zijn echt! Dat is allemaal wel in orde, denk ik!

Waar Duitsers dol op zijn...

Op bier natuurlijk. Op bratwursten. Op Caro Emerald. Op punktlichkeit. Op regeltjes en zich daar zo goed mogelijk aan proberen te houden. Ik mocht weer naar Duitsland voor mijn baantje. En ik begin de Duitsers toch steeds beter te begrijpen. Het duurt echt even voordat je een cultuur -zelfs dan nog op afstand- een beetje begint te begrijpen. De beleefdheid. De gereserveerdheid. De ogenschijnlijke aardigheid. En het ogenschijnlijk harde Duits, wat eigenlijk een zoet en zacht taaltje is.

Ik had mijn persoonlijke instellingen in Beaune al op Duits ingeschakeld. Alex, mijn co-guide had namelijk wat vrienden meegenomen die met ons meegereisd zijn naar Berlijn. Met drie Berliners in een auto zit er maar weinig anders op dan die ganze zeit Duits te babbelen. Om één uur snachts arriveerden we in Spreewald, een natuurgebied ten zuiden van Berlijn en daar zag ik voor het eerst de Europese melkweg.

Ik begrijp wel waarom de sterren zo helder aan de hemel fonkelden. Duitsland heeft maar weinig lichtvervuiling. Anders dan in Nederland doet men weinig aan snelwegverlichting.

Helemaal niet eigenlijk. Om mutters wille zal ik maar niet melden dat ik ruim 3 uur in het pikkedonker heb gereden, met gemiddelde snelheid van 150 km/uur met veertien fietsen op een grote Renault bus. Ik leef nog. En mijn Berliners ook.





Alex (coguide) en ik 'aan het werk'

Binnen twee dagen heb ik alweer de nodige augurken (Spreewald delicatessen), aardappelen en schnitzels gegeten. Op deze mooie koude dinsdag ontbeet ik in een dorpje in Spreewald, haalden de Berliners en ik alle fietsen van het dak om in elkaar te zetten. We ontvingen onze fietsentransport contactpersoon, lunchten aan het water in de zon en reden vervolgens naar Berlijn. Ik zette de twee Bruders af in de wijk Charlotteburg, reed over Ku'damm (Kurfurstendamm) en ging ik naar het appartementje van Alex (super in het centrum). Later reed ik 20 km op mijn racefietsje door Potsdam om wat routes te checken en reden we samen de overige 20km met de bus en telefoneerden erop los voor meer afspraken. We haalden pizza in Caputh (een leuk stadje waar Albert Einstein zijn zomers doorbracht). 's Avonds keerden we weer terug naar Berlijn en ontdekte ik de lokale nachtleven in Alex' wijk.. Met een goede Italiaanse wijn (Chianti) en gezellig gezelschap babbelde ik erop los in mijn beste Duits, dat overigens aardig vorm begint te krijgen. Wijn helpt enorm om linguistische vorderingen te maken.

En dit was nog maar de eerste dag. Officieel 13 uur gewerkt.

Breda en Nederland lijken zo ver weg. Mijn superweekend met Thijs lijkt een eeuwigheid geleden. Een weekend ervoor hadden we een volgepakt weekend met gezellig shoppen, naar de bios, een bezoek aan het Mezz terras voor wat live-muziek, een avond stappen in Breda en ja, ook nog uit eten! Een soort oud-hollands speed-daten.

We presteren het iedere maal om de twee weken dat ik in het land ben zo optimaal te gebruiken. Het maakt het contrast ook wel groter als ik weer weg ben. Tja, het blijft verre van ideaal voor twee mensen die van elkaar houden en zo veel mogelijk samen willen zijn. Liefde is net zoiets als eten en slapen; daar heb je op geregelde tijden behoefte aan.

Het laat zich moeilijk opsparen. Dat zou geweldig zijn!

Een overdosis Thijs gedurende twee weken en dan kan ik ertegen! Of beter, ook nog een overdosis slaap en ik kan slapeloos een Butterfield trip tot een goed einde brengen. Denk je eens in hoeveel tijd ik over zou hebben!

Helaas, de mens functioneert het best op pure regelmaat. Op gezette tijden eten, slapen en liefde geven & ontvangen. Ik kan er enkel van dromen nu.

De paden op, de wijngaarden in...

Een wandeltocht door Bourgondie...

In het proces van de dag kunnen verschillende dingen gebeuren. Je kunt werken, vrij zijn, vakantie vieren, nix doen, bezig zijn, reizen, gaan of komen, bewegen of niet bewegen, zitten, staan of slapen.

Er zijn oneindig veel mogelijkheden en meestal doen we ze allemaal wel een keer op een dag. Continue achter elkaar. Dag na dag.

Het is mij nog altijd enigszins onduidelijk waarom dit simpele proces van de dag zo vreselijk intens is tijdens een on-trip met Butterfield. Alles wordt met een meervoudsfactor vermenigvuldigd en ookal hangt het proces van de dag grotendeels af van de clienten, alles moet gepland en voorbereid zijn en 'boven de maatstaven uitstijgen'.

Het was alles de moeite waard. Wat een trip. Het was mooi. Het was prachtig. Wat een toffe mensen. Wat een weer. Des belles filles en the oppressed minority (een groep met twaalf vrouwen en vier mannen). Sonia, mijn coguide, was waanzinnig. Met haar Britse verantwoordelijkheidsgevoel, Italiaanse pit en Franse tederheid maakt ze een perfecte gids.

We organiseerden een wijnproeverij in de wijngaarden van Batard-Montrachet MET een Batard-Montrachet, een van de duurste witte wijnen in Frankrijk. Midden tussen de Chardonnay druifjes opende ik een 300EUR flesje wijn ter verfrissing.

We organiseerden een landelijke picnic, met lokale kazen, wijnen, fruit en vers brood van de plaatselijke bakker en zelfgemaakte salades. We entertainden door mooie verhalen te vertellen, de streken van de streek uit te leggen en 'gewoon gezellig' te zijn. We knalden alles eruit op de laatste avond met zang en een dwarsfluit optreden van Sonia, een prachtige speech van mij (al zeg ik het zelf) en als absolute klapper op alle vuurpijlen...'message in a mini bottle by Mitra'.



Dat laatste moet ik misschien even uitleggen. Deze kleine flesjes met papiertjes deelden we uit tijdens de lunch met als opdracht iets over de afgelopen week te vertellen. Mijn moeder had ze ontdekt en gekocht bij de Mitra Slijterij in...Oosterhout! Het werd een hit. Tijdens het final night diner werden de briefjes voorgelezen en ik heb nog nooit zulke mooie woorden voorbij zien komen. Poetisch, eerlijk, recht uit het hart. Deze mensen hebben een topvakantie gehad. En ik dus ook!

En wandelen was iets nieuws voor mij en ik ben fan. Wandeltochten zijn geweldig.

Volwassen mensen die foto's maken van naaktslakken en naar blaadjes en stenen zoeken, minutenlang wijngaarden bestuderen, bloemen en appels plukken of bramen langs de kant eten. Het kan allemaal. Fietsen is zooo 2010!!

Toch bereid ik me nu weer voor op een fietstocht, Berlijn naar Dresden nogmaals. Eens kijken of ik gelijkend enthousiast zal zijn over een week!

Knijpkat

Op deze mooie woensdagmiddag was ik op visite bij mijn grootouders. Op 3 augustus 1950 zijn zij getrouwd, vandaar dat het vandaag weer een beetje feest was: 61 jaar huwelijk, dat is nogal indrukwekkend!

Terwijl ik mijn verhalen vertel over fiets- en wandelvakanties door Europa krijg ik een borrel en vertelt mijn opa de huidige stand van zaken hier in Breda. Hij mag dan al wel 90 jaar zijn, geen lokaal nieuwsfeitje gaat aan hem voorbij; alle kranten worden 's ochtends uitgespit.

Later proberen we mijn nieuwe koepeltentje uit voor Lowlands en laat ik op de buienrader van mijn smartphone zien dat we de tent maar snel weer moeten inpakken. 'Je neemt toch wel een zaklamp mee als je gaat kamperen?', vraagt hij even later. 'Dit is wat wij vroeger hadden', en op zijn beurt laat hij mij een knijpkat van Philips uit 1942 (!) zien. Het apparaatje doet het nog prima en mijn oma vertelt parmantig dat er tijdens WOII algehele verduisteringsplicht was en ze zodoende de knijpkat gebruikten.

Knijpkat van Philips uit 1942 (foto van Philips museum Eindhoven)


Terwijl ik met deze antieke knijpkat sta te spelen en mijn opa mijn gemaakte foto's door 'sliced' op mijn smartphone sta ik ineens stil bij dit merkwaardige tafereel.

Ondanks een generatiekloof van precies 70 jaar zijn we allebei met vergelijkbaar enthousiasme en verbazing onze nieuw vergaarde gadget aan het uitproberen. Dat ik dit nog mag meemaken!

Er zijn ook dingen die we niet van elkaar begrijpen, hoor. Alle computer gerelateerde communicatie zoals e-mail, facebook, skype en zelfs bloggen is moeilijk te bevatten voor iemand die nog nooit een beeldscherm heeft gezien of een toetsenbord heeft aangeraakt. Anderzijds kan ik me maar met moeite voorstellen hoe het straat- en woonbeeld er 60 jaar geleden uitzag; geen bestrating, paard & wagens, een voddenboer & melkboer die aan de deur kwam, geen stromend water en een huis met een huurprijs van 1 gulden 75 per week. En dit alles in het huis waar ik anno nu op de bank zit!

Erger nog is het vroegere beeld van reizen en vakanties! Dat kan ik me helemaal niet inbeelden. De boot van Engeland naar New York duurde drie weken en de vakantie van de gemiddelde Nederlander was een weekje naar het strand, eerder met de brommer of op de fiets dan met de schaars aanwezige automobielen!

Daar zou ik toch een beetje ongelukkig van geworden zijn.

Heden ten dage vertrek ik zondag met de trein naar Beaune, via Parijs en Dijon om vervolgens 1100km te rijden naar Berlijn voor een fietstocht van een week die weer naar Dresden leidt. Direct daarna, op een mooie zaterdag in augustus, heb ik een binnenlandse vlucht naar Düsseldorf, waar ik de trein neem naar Eindhoven, aldaar mijn broer staat te wachten met de voiture om mij richting Biddinghuizen te transporteren...

Goed ik geef toe, deze reis was voor mijn 'gewone tijdgenoten' al redelijk moeilijk te begrijpen, laat staan voor mijn grootouders.

Misschien is het ook een tikkeltje overdreven. Maar hé, ik vind mijn eigen 'campingflight to Lowlands paradise' meer dan waard!

See you @ WonderLLow anno 2011!