Bewegend stilstaan

De volledige overgave aan het goede leven hier in Bourgondië heeft mijn schrijfmomenten verveelvoudigd. Ik sta er geheel open voor. Het kan niet anders; het moet een direct gevolg zijn van (onder)weg zijn, iets ervaren of ergens anders verblijven. In Nederland zijn de woordenstromen en gedachtenkronkels lang niet zo heftig aanwezig als hier.

Hoe heerlijk is het weer om van alle Franse goede dingen te genieten. Croissants en baguettes in de ochtend, een fietstocht door de wijnvelden van Romanée-Conti in de middag en een heerlijk diner op het terras met goede wijn in de avond.

En dat Frans van mij gaat best aardig tegenwoordig. Zes maanden Parijs en ik heb potdikkie kennis van de Franse taal. Ik kan me nog heugen de tijden dat ik mezelf van de Eiffeltoren wilde storten, omdat ik niemand kon verstaan. Hmm...toch een beetje trots op mezelf.

Maar waarom vallen de woorden hier wel zo op zijn plaats? En waarom wil ik nog altijd deze gedachten delen? Waarom blog ik eigenlijk nog?

Soms verdwijnt de grote lijn, het 'waar het om gaat', zo snel. Het gaat op in allerlei kleine dingetjes die we dagelijkse bezigheden noemen. Het schrijven is puur gecreeërd om af en toe te pauzeren, om je heen te kijken en weer het bewustzijn op te wekken.

Belevenissen vervlechten, onbelangrijke zaken worden belangrijk, malende hersenen zijn bezig met kleine dingetjes. Ik merk aan mezelf dat ik dieper en dieper in onbenulligheden duik, wanneer ik niets opschrijf. Hoe fijn is het om af en toe stil te staan. Om volledig stil en leeg te zijn. Gewoon te bestaan. En vervolgens te creeëren.

Luisteren naar jezelf inspireert enorm. Het vloeit direct samen met het willen uiten van de gedachten en gevoelens die in je zitten en die je door de stilte eindelijk kan horen en voelen. Zo ontstaat creativiteit; een soort afwisseling van hollen en stilstaan.

Geen artiest, dichter of muzikant kan iets geniaals produceren zonder éénmaal stil te zijn en te luisteren naar wat binnenin afspeelt, in plaats van wat buiten woedt en broedt.

Elke vorm van stilte is overigens goed. Zolang er maar niks bij je binnenkomt. Geen woorden, geen beelden, geen klanken. Enkel de leegte. Je 'gedachten laten gaan', piekeren of mijmeren is echter wat anders.

Natuurlijk kun je mediteren! Vele spirituele meesters zweren bij een goede meditatie sessie en ik ben overtuigd van de kracht ervan. Maar er zijn nog zoveel vormen.

Mijn meditatie is een schrijfmeditatie. Er moet direct iets uit. Het verhaal creeërt zichzelf gaandeweg. Het vloeit en het groeit, daaraan kan ik niks doen. Muziek wordt gemaakt op deze wijze. Het gebeurt van binnenuit. Hardlopen, fietsen, elke sportmeditatie is mijns inziens effectiever dan de oosterse overtuiging van stilzitten. Het pas gewoonweg niet in onze cultuur. Voor hen gaan we te snel!

Een schilderij of een sculptuur maken, de tuin spitten of het bereiden van een lekkere maaltijd. Alles kan gemaakt worden, laat enkel het brein even voor wat het is en handel, reageer en creeër vanuit het niets. Of vanuit het 'gewoon zijn'.

Reismeditatie vind ik persoonlijk een mooie. Je gaat vooruit, je wacht, je moet en kan toch niks, dus waarom geen volledige overgave hieraan. Een soort bewegend stilstaan.

Wees eens stil vandaag en creeër! Je zult er blij mee zijn.

Whoohoo!

Eerste rit door de wijnvelden van Bourgondië met mijn supersnelle Cannondale! Morgen 'century ride' (honderd km)...heerlijk, zalig, fantastisch!

Published with Blogger-droid v1.6.7

Beschermengelen

Ooit verloor ik mijn paspoort toen ik door Nieuw-Zeeland reisde. Het is een mooi verhaal. Ergens in Timaru had ik mezelf 'gesplurgded' en een heerlijk, riante hotelkamer met tweepersoonsbed voor twee nachten geboekt. Weer eens wat anders dan een hostel, met dorms en stapelbedden.

Vervolgens reisde ik af naar Christchurch voor drie dagen fun, stappen, shoppen, sightseeing en zelfs een uitstapje naar Akaroa.

Superfijn allemaal. Uiteindelijk vertrok ik op een veel te vroege ochtend met een fikse kater in een pendelbusje naar het vliegveld. Ik zou die dag naar Australië vliegen! In dat busje, hoe moe en slaperig ook, checkte ik mijn spullen in mijn hoofd. Destijds kon ik elk hoekje, ritsje, vakje & zakje van mijn back- en daypack in mijn hoofd inbeelden en weten wat ik bij me had. In gedachte pakte ik nogmaals mijn tas. Ik miste iets en een naar gevoel bekroop me. Je kent dat wel, zo'n electro chock van kleine teen tot in de haarpuntjes.

Ik miste iets, maar zat direct in een ontkenningsfase. Natuurlijk had ik mijn moneybelt (je weet wel zo'n buideltasje voor om je middel) met creditcard, paspoort en euro's wel bij me. Ik zag vast iets over het hoofd, in mijn hoofd.

Op het vliegveld heb ik alles binnenste buiten gedraaid, maar eigenlijk wist ik het al. Het meest waardevolle wat ik bezat, had ik simpelweg in de luxe hotelkamer in Timaru laten liggen. Dat was drie dagen geleden en 200 km verderop.

Goddank had ik de veel te hoge hotelrekening bewaard, met veel belangrijker diens telefoonnummer. Mijn ochtendvlucht om vijf uur had ik reeds gemist en het duurde uiteindelijk twee uur voordat de hotelreceptie eindelijk de telefoon beantwoordde.

Zenuwslopende uren - ik meen me te herinneren dat ik speciaal voor deze gelegenheid een pakje sigaretten heb gekocht. Bovendien deed ik iets wat je nooit moet doen in dit soort gevallen; ik belde mijn moeder. Volledig buiten verwachting sprak ze kalm toe dat alles wel in orde zou komen.

De manager van het hotel kwam met een verlossende mededeling; mijn moneybelt was terecht! Het verbaasde hem dat ik me pas na drie dagen meldde.

Maar nu? Ik vond Nieuw-Zeeland een tof land, maar wilde best graag die dag naar Australië, mét mijn paspoort. Zodoende vertelde ik de manager dat ik mijn paspoort wel kwam halen. Hoe dan ook. Ik checkte alles; huurauto's, bussen, treinen, lift-mogelijkheden. Zonder resultaat.

Intussen had de manager ook niet stilgezeten. Hij belde mij na een uur terug met fantastisch nieuws! Hij had iemand gevonden die naar het vliegveld moest in Christchurch. Ze was al onderweg met de auto en had voor het gemak mijn moneybelt al meegenomen.

Ik was stomverbaasd. Het was bijna te makkelijk. Na een stuk of tien eeuwige dankbetuigingen kwam de aap uit de mouw; 'Het is dat je een vrouw bent en je aardig & netjes hebt gedragen tijdens je verblijf, anders had ik dit nooit voor je gedaan', aldus de manager. Zo! Daar kon ik het mee doen. Na dit telefoongesprek nam ik mezelf voor om in de toekomst bij ieder hotelbezoek even extra met mijn blonde haren te wapperen en lief te lachen; je weet immers maar nooit!

Goede intenties of niet, minder dan twee uur later stond er een vrouw in de vertrekhal van Christchurch airport met mijn moneybelt in haar handen! Opgelucht en vrolijk liep ik naar haar toe, maar werd direct uit mijn gelukzalige bui gehaald. Met een starre blik gaf ze mijn moneybelt terug en sprak me toe: 'Alsjeblieft. Ik ben jouw beschermengel en ik ben vandaag door God gezonden'. Ook daar kon ik het mee doen. Blijkbaar moest ik me nog nederiger en dankbaarder voelen dan ik al was.

Beduusd, vol ongeloof, maar toch onder de indruk bedankte ik haar en maakte me snel uit de voeten. Met mijn paspoort in mijn handen, stapte ik nog voor de middag in een vliegtuig richting Sydney. Eind goed, al goed.

Welnu, drie dagen geleden en 200 km verderop (ongeveer) anno NU ligt Gare de Nord in Parijs waar ik mijn rijbewijs liet vallen tijdens het kopen van een metro-kaartje. Ik kwam hier 's avonds achter en besloot onmiddellijk dat het een verloren zaak was, een klein pasje ooit weer terug te vinden op het grootste station midden in Parijs.

Twee dagen geleden kreeg ik een smsje van ene Hilbrand uit Nederland dat hij mijn rijbewijs had gevonden op de grond! Via mijn blog, Twitter, Facebook, Hyves en uiteindelijk Linkedin had hij via Petra uit Breda (Petra - eeuwige dank!) mijn telefoonnummer achterhaald!

Morgen ontvang ik 'm aangetekend veilig terug in Beaune. Lang leve Internet en eerlijke mensen.

En ik blijk wellicht toch beschermengelen te hebben.

Oja en mocht er iemand met een corrigerend vingertje tegen me willen zeggen, dat ik in het vervolg beter op mijn belangrijke documenten moet letten, dan......mag dat!

Over leuke dingen!

Zo en toen zat ik weer in Frankrijk!

Een heerlijk 'afscheidsdiner' met Thijs, een fijne maar veel te lange treinreis en bij aankomst in Beaune een wervelwind aan informatie. En dat allemaal binnen 24 uur!

Heerlijk om weer een beetje leven in de brouwerij te hebben!

De afgelopen blogs waren nogal treurig, het is net of ik alleen maar loop te klagen de laatste tijd. Ik kreeg zelfs commentaren dat over mijn blog. Te negatief. De tendens is bij mij echter heel duidelijk te zien: een lange radiostilte (geen blogs) vervolgens een uitbarsting van dwars-zit-zaken (ik schrijf niet problemen; er bestaan geen problemen!!) en vervolgens een opgehemeld verhaal dat het leven zo mooi is en iedereen boft met alles incluis mijzelf (zie vervolg van dit blog). Beetje bergje op en af, net als de bergen hier in Bourgondie. Een verwarrende, maar ook eentonige cyclus.

Dus. Over welke gelukkige zaken valt er te schrijven? Over het mooie weer? Over de heerlijke week die ik achter de rug heb met etentjes, dansen, zwemmen en uiteraard een superverjaardag (tienenvijftigste) van moeders waar werkelijk alles aanwezig was; een zonnige dag, een feestelijk gezelschap, lekker eten bij La Cantina en wonderbaarlijke muziek van zangeres Maud uit Oosterhout. En natuurlijk een stralende jarige. Moeders nog gefeliciteerd!

Gedurende de week spookt wel immer door je hoofd dat je weer vertrekt, dat is erg jammer. Nu begrijp ik een beetje waarom leven in het moment zo belangrijk is. Hoe vaak zou een mens in het hoofd bezig zijn met denken aan wat komen gaat?

De weken in Frankrijk (wederom Beaune) die nu komen zijn van redelijk eigenaardige aard. Slapend rijk worden als God in Frankrijk, noem ik het graag. De tours zijn ditmaal namelijk self-guided! Ik sta op stand-by, men mag mij bellen als er iets is. Hoe cool is dat.

Tien mooie dagen in Beaune bewapend met een telefoon en ik kan doen en laten wat ik wil!

'De komende dagen ga ik gebruiken om weer in vorm terug te komen. Na mijn ooroperatie heb ik mijn oude sportniveau niet meer bereikt. Fietsen genoeg daar en bergen zat! Met 's ochtends wat yoga oefeningen in het gidsenappartement. Ook mijn eetgewoonten zijn na drie weken vaar- en fietsvakanties in Nederland (met goede koks aan boord) wat verschoven en ik wil graag weer terug naar gezondere dingen. Uiteraard wel een beetje genieten van Franse kaasjes en wijntjes, maar wel met mate.'

Dit schreef ik in de trein, gisteren op weg naar Beaune. The day after (nu dus) kan ik melden dat er gisteren heerlijk voor me is gekookt, ik veel te veel heb gegeten en vervolgens minimaal een halve fles wijn heb leeggedronken tijdens een life-concertje in downtown Beaune.

Zucht. Kan ik van iemand een beetje discipline lenen?

Andere maan

Wanneer ben je twee vrienden die elkaar niet elke dag hoeven te zien.
En wanneer ben je geen vrienden meer.

Er staat een andere maan.

Het is een dagelijkse strijd. Intern. In mij.
Social network, natuurlijk. Mailtjes, posts, krabbels, smsjes, blogs - hartstikke leuk. Een belletje hier & daar. Superaardig. Maar live-contact blijft veruit het effectiefst, mijns inziens. Daar haal ik nog altijd het meest uit. Van een serieus gesprek met een goede vriend(in) tot zattig lallen in de kroeg. Van getweeen dagjes uit tot stapavonden of weekenden weg met de hele meuk. Dat maakt niet uit.

Is vriendschap een illusie? Kun je uit elkaar groeien, raakvlakken gaan missen, diepgang verliezen in de gesprekken, contacten laten verwateren naar mate de tijd verstrijkt? Maakt het uit dat je verhuist, kinderen krijgt, in andere levensfases belandt, lange reizen maakt, of oogkleppend verliefd wordt? Nee hoor! Voor echte vriendschap niet!

Bullshit. Natuurlijk maakt dat uit.

Nu ben ik de allerlaatste op de planeet die zegt dat verandering slecht is. En meestal ben ik ook de allerlaatste die mensen, vrienden, groepen of contacten gaat missen en nostalgisch toekijkt op vroegere, leuke tijden. Op terugkijken ben ik altijd huiverig, ze zijn immers toch geweest?

Ik kan melden dat ik mezelf meerdere malen heb betrapt op dergelijke gedachten, de afgelopen tijd. Hoe het gebeurt, waar het door komt, welke veranderingen deze veranderingen met zich meebrengen is een beetje zwevend en onbekend. Wel weet ik dat de gevoelens er zijn, en soms best heftig ook nog.

Ik mis mijn vrienden! Zo! Dat is er uit. De switch-knop van 'nieuwe levensfase' blijkt in zijn verste stand te zijn uitgedraaid bij velen om mij heen. En veel belangrijker; ook bij mezelf.

Acda en de Munnik schreven hierover een liedje. Een paar regels staan bovenaan dit blog. Ik denk er nu aan hoe kwetsbaar meneer Acda en meneer de Munnik zich hebben opgesteld bij het schrijven van dit liedje. Dit geldt overigens voor heel veel geschreven liedjes. Ik merk dus ook dat ik me kwetsbaar opstel. Maar he, gedachtenkronkels laten zich niet zomaar rechttrekken en dienen in mijn geval opgeschreven te worden!

Wie A zegt, moet ook B&R zeggen

Een jaar geleden ben ik met het enthousiasme van een jong hondje het fiets-gidsen-leven ingesprongen en jeetje wat vond ik dat leuk! Eindelijk de meest toffe baan op aarde. Eindelijk een baan die bij me past. Eindelijk iets wat 'mijn ding' is.

Aanstaande morgen begin ik met een leuke tour van Brugge naar Amsterdam. En ik heb he-le-maal geen zin! Een puberale 'ik wil niet naar school' gevoel.

Wat is er dan precies veranderd in dat jaar, waardoor een perceptie op hetzelfde ding zo drastisch veranderen?

Nou ja, er zijn wel een paar dingen te noemen...

Inmiddels heb ik deze leuke tour achter de rug. Een gehele week met drie-en-twintig Frans-Canadese toeristen op stap door Belgie en Nederland. Dat ik in een Frans restaurant wat te eten kan bestellen wist ik wel. Dat ik een-op-een gesprekken goed kan volgen in 't Frans, wist ik ook. Maar dat ik een week lang een volledige Franse tour kan begeleiden, weet ik pas sinds afgelopen week.

Inclusief minutenlangen monologen over de Belgische politiek, de Nederlandse polders en kazen, over de architectuur in Gouda en Leiden en over de Tweede Wereldoorlog. Over dat laatste onderwerp heb ik op een bastion in Willemstad wel een kwartier lang verteld en iedereen datzelfde kwartier muisstil gekregen. En dat is redelijk zeldzaam als je de gemiddelde Quebecois een beetje kent!

Enfin, het was leuk, gezellig en geslaagd, maar eenmaal thuis sloeg het weer toe.


'Ik blijf maar weifelen en twijfelen'. Ik hoor het Carice van Houten alias Minoes in de gelijknamige film nog zeggen. Wat besluit ze ook alweer uiteindelijk? Besluit ze mens te blijven, ja toch?

Volledige lamlendigheid in het beslissingsmakingsproces. Afgekeurde hersenen. Het wordt steeds lastiger om grip te krijgen op ronddartelende emoties die binnenkomen bij het maken van een beslissing. De keuze komt en twijfel volgt snel. Onzekerheid went nooit. Onstabiliteit zit niet in het bloed van de mens. We houden niet van twijfel. Ook ik niet.

Bla-die-bla-die-bla... Hoe vaak heb ik dit nu al niet opgeschreven?! Echter, hoe vaak je er ook over schrijft, erover denkt of erover praat, keuzes worden uiteindelijk toch wel gemaakt, je gaat datgene doen wat je besluit en 9 op 10 keer ben je weldra vergeten dat het zo'n lastige keuze was.

Mijn twijfels zijn ditmaal van redelijke luxe aard. Wel of niet naar Zuid-Frankrijk om te werken voor de reisorganisatie B&R. Heel grappig. Mijn nomadenleventje van vorig jaar heeft plaatsgemaakt voor een leuk leventje hier in Nederland en ik zweef voortdurend tussen thuiskomen en vertrekken. Erg vervelend. Zo flexibel ben zelfs ik niet. Maar een wereldbaan hiervoor opzij zetten. Dat nooit!

Dus ga ik ervan uit dat ik me vreselijk aanstel en zo verschrikkelijk verwend ben met mijn leventje de afgelopen maanden, dat ik niet meer weet wat echt hard werken ook weer is.

Dus ben ik de komende twee weken in Bourgondie te vinden, op de fiets!
Het kan erger, hoor.