Het prachtige uitzicht op Lac de MontbelAlweer een week verder. Ik ben helemaal leeg. Leeg en timide. Achtergrondig afwezig. Ik zit hier potdorie gewoon een beetje te verpieteren!
Heb je dat wel 'ns? Dat je ergens bent, iets hebt, iets klopt niet, maar je kan je er vinger niet opleggen?
De ochtenden zijn hier heerlijk! In de vroegte de keuken bemannen om voor 30 mensen het ontbijt voor te bereiden! Vergeet chocoladepasta en hagelslag. Hier is het hazelnoot-rozijnenpasta dat de klok slaat!
's middags is ook goed te doen. Tenten schoonmaken. ladingen boodschappen doen, in een hangmat liggen, lekker zwemmen of lekker slapen. Inmiddels heb ik het rijk der dutjes ontdekt.
En 's avonds! De heerlijkste gerechten komen voorbij en ik mag meehelpen in de keuken! Vergeten groenten, quinoa en bulgur, goede al-dan-niet pedagogische gesprekken met ouders of een andere activiteit, zoals een spooktocht in een écht oud-Franse ruine.
Bespeurt iemand hier enige sarcasme?! Ik wilde dat het zo was, maar ik heb écht leuke tijden beleefd in en om Montbel, de Franse camping waar ik verblijf via Magical Tours. Echter, door al die vrolijkheid heen, ben ik ook oneindig treurig, heb ik zelfs heimwee (voor zover ik weet voor het eerst in mijn leven) en ja, ook traantjes gelaten.
Zonder duidelijke verklaringen, enkel door deze droefheid-signaleringen heb ik Jacqueline en Jean-Luc van Magical Tours moeten melden dat ik zo snel mogelijk weer weg wilde. Een moeilijke keuze.
Zodoende ben ik afgelopen zaterdag 'afgevoerd' per taxi. De vijf weken in Montbel zijn er uiteindelijk maar twee geworden. Ik geef niet graag iets op, maar mijn vertrek was onvermijdelijk.
Even heb ik nog overwogen naar Santiago de Compostella te lopen, in plaats van de bus naar Nederland te nemen.
In Axat (zuid-zuid-zuid-Frankrijk) heb ik 9 uur moeten wachten op de bus naar Nederland, zodoende nog een mini-vakantie gehouden die dag. Wat was ik blij. Heerlijk gegeten op een camping van Estivant, vrienden gemaakt met de plaatselijke Office du Tourisme en...een mooie wandeling gemaakt.
Na die 15 km heb ik God gedankt op mijn blote, moeie voeten dat ik niet richting Santiago ben gaan lopen. Ik hou helemaal niet van wandelen, herinnerde ik me!!
Het bergtochtje maakt wel wat emoties in me los. Misschien is les pays de Cathars (het land van de Katharen) hiervan tóch de oorzaak, zoals Jean-Luc vertelde. Hoe het ook zij, een paar gedachtenkronkels die zich daar hebben ontwikkeld:
'Ik voel me belachelijk vrij. Dat bevestigt voor eens en altijd dat ik nooit me nooit in een slecht huwelijk zou storten, me zou wegcijferen of op m'n werk zou wachten op promotie. Het gevoel dat je altijd, elk moment van de dag, kan doen wat je wil, die keuze kan maken, dat is ultieme vrijheid. Er zijn niet heel veel mensen in de wereld die die keuze mogen en kunnen maken. Ik voel me hiermee gezegend. Dit prachtige gevoel, daar kan deze mooie berg niet tegenop.'
'Eén keer eerder heb ik zo'n vrij gevoel gehad. In Nieuw-Zeeland waar ik werkte voor de Topham familie. Stomme klusjes als het hek schilderen, spinnenwebben verwijderen en goten graven. Ellende. Maar de mensen waren vriendelijk en ik woonde er prachtig. Een eigen cabin, met een schommelstoel op de veranda. Toch ben ik daar eerder dan gepland weggegaan'.
Diezelfde euforische bui die ik toen had, heb ik nu ook; Mary Poppins dansjes, zingen, rennen, op blote voetjes door het hete zand. Als uit een gevangenis bevrijd. Nu moet ik het ook niet opblazen natuurlijk. maar het is goed zo.
Soms hoor je gewoon ergens niet thuis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten