Het hek van de dam

Twee dagen geleden viel alles als een magic rubik's cube in elkaar. Met de zin 'dan heb ik nog precies 6 maanden over om nog iets te doen voordat in april het fietsseizoen weer begint', was het helemaal bekonkeld.

Daarbij kwam de herinnering van een nuchtere Hilvarenbekenaarse die alle dingen recht voor d'r raap zegt: 'ik zou 't ff wat verder zoeken dan Frankrijk. Nu kan 't allemaal nog'. Het was één enkele zin die mijn ex-collegaatje eruit spatte tijdens een stormbezoek aan Uitgeverij Deltas.

Nadien bedacht ik me wijs doch naief dat ik niet zoveel waarde moest hechten aan deze uitspraak. Om er vervolgens een heleboel waarde aan te hechten...

Waar wil je nu weer heen, Abby?

Misschien moet ik bij het begin beginnen. Velen mensen heb ik namelijk verkondigd dat ik plannen had me te nestelen in Breda, ondergedompeld in fijne vrienden, gezellige familie, leuke cursussen en interessante baantjes. Daar had ik enorm veel zin in. Nog steeds.

Echter heb ik zojuist een baan aangenomen waarbij ik tot oktober fietsend en fluitend in Frankrijk zit, sterker nog ik vertrek morgen alweer richting La France voor een spoedcursus 'chique fietsvakanties verzorgen'. Butterfield & Robinson heet mijn nieuwe werkgever en is gevestigd in -hoe kan het ook anders- Canada.

Zo wil het mooie feit dat ik trotse bezitster ben van twee werkgevers die tezamen fietsvakanties verzorgen over de gehele aardbol. Het toeristische seizoen loopt nu ten einde, maar vanaf april 2011 wens ik geen dag vrij te zijn om niet te fietsen! HA!

En toen was het ineens heel duidelijk...Die zes tussenliggende maanden ga ik natuurlijk niet gebruiken voor de uitvoering van impulsieve nesteldrang. Die moet maar even wachten! Op weg naar de vrijheid! Liberté!

Vanaf dat moment -twee dagen geleden dus- werden de creatieve tandwielen en radartjes in mijn hoofd herstart. De woorden explore, dream, discover werden door al mijn rode bloedlichaampjes opgenomen en getransporteerd door mijn gehele lichaam. Ik kreeg 't er warm van! De mooiste, raarste ideeën, dromen & intenties kwamen weer boven borrelen. Landen- en dromenlijstjes werden opnieuw gemaakt en aangepast. Wereldbollen en atlassen werden geraadpleegd en het world wide web werd uitgewrongen.

Het hek is weer van de dam.

Overigens, de origine van dit spreekwoord is dat het hek, staande op een dam van de weide is weggenomen; hierdoor kunnen de daarin opgesloten beesten er uit komen, zich vrij bewegen en doen wat zij willen.

Maar hè, niets zo veranderlijk als Abby. Morgen kan het best wéér anders zijn!!

The Magic Rubik's Cube

Het begon allemaal met een sleutelhangertje, die ik vond in een hebbedingetjes winkel in Parijs. Er hing een mini-rubiks kubus aan en het winkelpersoneel heeft mij toen vriendelijk doch dringend verzocht; OF je koopt het sleutelhangertje OF je laat het nu met rust.
Niet gekocht natuurlijk, maar enige maanden later vond ik in een overigens prachtige speelgoedwinkel vlakbij Musée de Cluny, de enige echt authentieke Rubiks Cube. Abby blij!

Het begin van een heuse ontdekkingstocht. De Hongaarse meneer Rubik had de kubus ontwikkeld voor zijn universitaire studenten om ze wat beter ruimtelijk inzicht te verschaffen. Zo is er een reeks van algoritmes* voor nodig, compleet met wiskundige berekeningen zoals het herhaaldelijk uitvoeren van die zogenaamde algoritmes, om de kubus op te lossen. De kubus met 6 vlakken, 54 blokjes en een flexibiliteit van een elastiekje kan je in 43 252 003 274 489 856 000 verschillende posities draaien, en slechts één daarvan is de oplossing. Een goed doordacht systeem.

Maar ja, dat wist ik allemaal nog niet, toen ik dat ding kocht. Ik dacht; gewoon lekker een puzzeltje. Er is mij weinig bekend over de hype uit de jaren '80, maar er moeten wat doorgedraaide types bijgezeten hebben.

Heel wat uren heb ik erin gestoken. Overal ging mijn kubus mee naar toe. Bloed, zweet en tranen. Maar ook geluksmomentjes, toen ik doorhad dat elk steentje z'n eigen plaats heeft, dat het niet om vlakken gaat maar om rijtjes en dat je die lagen gewoon 1, 2 en 3 -hup- in dezelfde kleur moet draaien.

Ja, ik zat er behoorlijk diep in!

Afgelopen week had ik er ineens genoeg van. Ik was al bij laag 3, maar het was onmogelijk om de oplossing zelfstandig te vinden. Het werd tijd voor 'dat ene' wat ik al die maanden lang per sé niet wilde: googlen naar de oplossing...
Hier is de eerste laag compleet!

Echter, het lezen, begrijpen, ontcijferen én uitvoeren van de vele duizenden oplossingen was al een ware puzzel op zich. Ter vergelijking, met dit algoritme heb ik de laatste laag kunnen oplossen: V2.-O.-R.-L.V2.R.L.-O.V2! Dat bedoel ik.



De tweede laag, joepie!








Aaargh...nog 1 hoekblokje...




Als complete a-wiskundige ben ik daar toch wat trots op. Lang leve de magie van Rubik's kubus!





*een algoritme is in het geval van 'rubiksen' een herhaalde serie van draaiingen!

Wie ben ik?

Ik lees best veel. Al is mijn lectuur wel enigszins beinvloed door mijn moeders werk, momenteel ook omdat ik in haar huis verblijf.

Viva, Flair, Tina en de Libelle vliegen me dus om de oren. En eerlijk, ik lees het graag. Ik ben van de 'tijdschriften-generatie' als zoiets uberhaupt bestaat.

Na de gedesorienteerde reis terug naar Nederland neem ik dus graag de rust om de Libelle van voren naar achter te lezen. Nu heb ik helemaal geen zin om mij te verdedigen, maar ik kan wel melden dat de Libelle de laatste paar jaren een metamorphose heeft ondergaan. De Libelle is best hip tegenwoordig. 'Er dient een grotere doelgroep aangetrokken te worden, dus wij gaan verjongen', zo luidde vast en zeker het besluit van de hoofdredacteur enige jaren geleden.

Goed, ik dwaal een beetje af.

Twee interessante artikelen stonden vermeld in de Libelle van deze week. Over de identiteitscrisis van de 20ers en 30ers en een verslag van een 'ongelovige'; over haar (en ook mijn) struggle tussen het rationele en het spirituele. Precies wat ik nodig had. Wat een 'toeval', nietwaar?

Tevens las ik reeds een tijdje 'Dus ik ben' van Stine Jensen en Rob Wijnberg, waarbij de laatste recentelijk promotie heeft gemaakt bij NRC.next, als jongste hoofdredacteur ooit (27 jaar). Het boek handelt over de zoektocht naar identiteit, waarbij druk wordt gefilosofeerd wordt over hoe identiteit wordt bepaald; door wat je denkt? waar je werkt? hoe je je kleedt? wat je emoties zijn? wat je koopt? Het moderne hokjesgeest-denken, zeg maar.

Anyways, al die informatie tezamen vond ik een mooie aanleiding voor deze blog. Helemaal hyper haastte ik mijn laptop op tafel, om eens haarfijn een betoog uiteen te zetten naar al mijn 'lezertjes'. Heel ambitieus uiteraard, as always. Ik ben dat ook helemaal niet van plan. Laat mij maar lekker lullen, hoor!

Een lange inleiding voor wat ik eigenlijk wil zeggen.

Niemand duwt zichzelf graag in een hokje, maar het is wel waar wat Jensen en Wijnberg zeggen over externe factoren die meespelen terwijl je opgroeit. Het tijdperk waarin je wordt geboren bepaalt in grote mate wat er verder gaat gebeuren. Geschiedenis die aan je vooraf gaat, bepaalt wie je bent. Neem de vette jaren 80 en 90. Alles was mogelijk. We waren verwend, kregen alles op een presenteerblaadje en zijn beschermd opgevoed.

De Libelle meent in het 1e artikel dat dit de oorzaak is voor verwarring bij de generatie 20ers-30ers. Het resultaat; vrijheid, talloze mogelijkheden, legio kansen en oneindig veel keuzes. En dat heeft een valkuil; het leven is hierdoor erg maakbaar geworden en de verwachtingen zijn torenhoog.

We kunnen alles! En het idee dat je helemaal zelf kan bepalen hoe je je leven leeft, of je 'voor het geluk gaat' of niet, drukt als een zware molensteen op de 20er en 30er. Lukt het niet, dan is dat je eigen falen, je had immers ook anders kunnen kiezen. Het is verdorie doodeng!

Ik vind het maar een vervelend gegeven. Maar ik weet dat er veel waarheid in zit. Dat ik me misschien wel in dit 'hokje' begeef.

Door al die openheid in keuzes en mogelijkheden verdwijnt ook de identiteit. Ter vergelijking; vroeger was je gewoon de zoon van de bakker. En dat zou je je hele leven blijven.

Het brengt allemaal veel angst en onzekerheid met zich mee. En terecht. Door al deze ontastbaarheid vlucht de 20er en 30er tegenwoordig in de spiritualiteit. Want, zo zegt het tweede artikel van de Libelle, dat 'geluk' moet bereikt worden. Op het hoogst haalbare niveau.

Nu kan ik wel zeggen dat ik 'nieuwsgierig' was naar alle vormen van meditatie, yoga, het human design en The Secret. Maar misschien was ik ook wel gewoon op zoek naar geluk?

Hmm...wat ik wel weet is het drukkende en benepende gevoel dat ik heb gekend naar een liedje van Doe Maar 'Is dit alles'. Zelfontplooiing, nieuwe avonturen beleven, ervaren, genieten en meer, meer prikkels stonden daarom vorig jaar op mijn agenda.

En ik kan eerlijk melden dat ik dagboekbladzijde na dagboekbladzijde heb beklad met verschillende W-vragen. Wat, wie, waar, waarom???

Om vervolgens in de Libelle te lezen dat het 'de normale trend van mijn generatie is'. Is dat eigenlijk niet heel treurig?

Hoe het ook zij, ik ben gelukkig nog nuchter genoeg om dit alles te relativeren en er niet 'te diep in te gaan'. Of ik het afgelopen jaar nu op zoek was naar mijn identiteit, een sabbatical hield of gewoon lol maakte, mijn conclusie is dat het helemaal niks uitmaakt.

Alles is altijd goed. Alles wat je doet is goed. En wat je niet doet ook.

Pfff...maar ik ga volgende week alleen de Flair en Viva lezen, hoor!

Vrijheid!

Lieve Suus,

Het prachtige uitzicht op Lac de Montbel

Alweer een week verder. Ik ben helemaal leeg. Leeg en timide. Achtergrondig afwezig. Ik zit hier potdorie gewoon een beetje te verpieteren!

Heb je dat wel 'ns? Dat je ergens bent, iets hebt, iets klopt niet, maar je kan je er vinger niet opleggen?

De ochtenden zijn hier heerlijk! In de vroegte de keuken bemannen om voor 30 mensen het ontbijt voor te bereiden! Vergeet chocoladepasta en hagelslag. Hier is het hazelnoot-rozijnenpasta dat de klok slaat!

's middags is ook goed te doen. Tenten schoonmaken. ladingen boodschappen doen, in een hangmat liggen, lekker zwemmen of lekker slapen. Inmiddels heb ik het rijk der dutjes ontdekt.

En 's avonds! De heerlijkste gerechten komen voorbij en ik mag meehelpen in de keuken! Vergeten groenten, quinoa en bulgur, goede al-dan-niet pedagogische gesprekken met ouders of een andere activiteit, zoals een spooktocht in een écht oud-Franse ruine.

Bespeurt iemand hier enige sarcasme?! Ik wilde dat het zo was, maar ik heb écht leuke tijden beleefd in en om Montbel, de Franse camping waar ik verblijf via Magical Tours. Echter, door al die vrolijkheid heen, ben ik ook oneindig treurig, heb ik zelfs heimwee (voor zover ik weet voor het eerst in mijn leven) en ja, ook traantjes gelaten.

Zonder duidelijke verklaringen, enkel door deze droefheid-signaleringen heb ik Jacqueline en Jean-Luc van Magical Tours moeten melden dat ik zo snel mogelijk weer weg wilde. Een moeilijke keuze.

Zodoende ben ik afgelopen zaterdag 'afgevoerd' per taxi. De vijf weken in Montbel zijn er uiteindelijk maar twee geworden. Ik geef niet graag iets op, maar mijn vertrek was onvermijdelijk.

Even heb ik nog overwogen naar Santiago de Compostella te lopen, in plaats van de bus naar Nederland te nemen.

In Axat (zuid-zuid-zuid-Frankrijk) heb ik 9 uur moeten wachten op de bus naar Nederland, zodoende nog een mini-vakantie gehouden die dag. Wat was ik blij. Heerlijk gegeten op een camping van Estivant, vrienden gemaakt met de plaatselijke Office du Tourisme en...een mooie wandeling gemaakt.

Na die 15 km heb ik God gedankt op mijn blote, moeie voeten dat ik niet richting Santiago ben gaan lopen. Ik hou helemaal niet van wandelen, herinnerde ik me!!

Het bergtochtje maakt wel wat emoties in me los. Misschien is les pays de Cathars (het land van de Katharen) hiervan tóch de oorzaak, zoals Jean-Luc vertelde. Hoe het ook zij, een paar gedachtenkronkels die zich daar hebben ontwikkeld:

'Ik voel me belachelijk vrij. Dat bevestigt voor eens en altijd dat ik nooit me nooit in een slecht huwelijk zou storten, me zou wegcijferen of op m'n werk zou wachten op promotie. Het gevoel dat je altijd, elk moment van de dag, kan doen wat je wil, die keuze kan maken, dat is ultieme vrijheid. Er zijn niet heel veel mensen in de wereld die die keuze mogen en kunnen maken. Ik voel me hiermee gezegend. Dit prachtige gevoel, daar kan deze mooie berg niet tegenop.'

'Eén keer eerder heb ik zo'n vrij gevoel gehad. In Nieuw-Zeeland waar ik werkte voor de Topham familie. Stomme klusjes als het hek schilderen, spinnenwebben verwijderen en goten graven. Ellende. Maar de mensen waren vriendelijk en ik woonde er prachtig. Een eigen cabin, met een schommelstoel op de veranda. Toch ben ik daar eerder dan gepland weggegaan'.

Diezelfde euforische bui die ik toen had, heb ik nu ook; Mary Poppins dansjes, zingen, rennen, op blote voetjes door het hete zand. Als uit een gevangenis bevrijd. Nu moet ik het ook niet opblazen natuurlijk. maar het is goed zo.

Soms hoor je gewoon ergens niet thuis...