Mooi weer op komst!

De afgelopen wee weken in Oosterhout lijken alweer mijlen ver weg. Een fantastisch handbaltoernooi in Raamsdonksveer, een heerlijke fietstocht richting Tilburg om de hele familie te bezoeken, leutige babbelavondjes met Suzanne en een gezellige vrijdagavond op het Parkfeest; het is altijd weer als vanouds!

Dan...drie dagen fiets- en vaarvakanties en m'n hele wereld staat weer op z'n kop. Met een privé leven dat tot nul is geminimaliseerd en waarbij de fiets en vaarroutes en zorg voor toeristen de prioriteit hebben. Zelfs voor iemand met een redelijk groot aanpassingsvermogen is het even slikken.

Ze vragen nogal een hoop energie van me ditmaal. Canadezen en een hoop Australiers. Vijftien willekeurige mensen en de taak als tourbegeleider -naast het fietsen van A naar B- is de 'gezelligheid' erin houden om de groep tot één te maken. Het blijkt niet altijd te lukken en het blijkt ook dat er niets aan valt te veranderen!

En dat is toch redelijk nieuw voor mij, voor zo'n enthousiasteling zoals ik!

Geklaag over het weer, het eten, de lange afstanden, de kleine hutten en ga zo maar door! Werkelijk onvoorstelbaar.

De uitdaging om deze toeristengroep het enthousiasme over te dragen heb ik dus laten varen. Gelukkig blijven er genoeg kleine uitdagingen over. Zoals de fantastische dames uit Quebec - Trois Rivières die mijn kennis van de Franse taal tot ver over de grens trekken. Ik heb mezelf al betrapt; ik neem het accent razendsnel over en spreek m'n Frans al met een rrrrrollende R!

De schipper en bemanningsleden van de Holland - het schip- zijn daarnaast fantastische lui en daar haal ik mijn portie lol wel vandaan.

Maar ja, laten we hopen dat met het mooie weer ook de mooie toeristen gaan komen.
Ik kijk er naar uit!

Co-creatie

Na twee/drie maanden met Russell te hebben doorgebracht, is mijn mening aardig verdeeld jegens het alleen terugkeren naar Nederland.

Enerzijds vind ik het jammer om mijn avontuurlijke Canadees niet meer aan mijn zijde te hebben en geen onverwachte prachtige dingen met 'm samen mee te maken. Ik mis ook zijn inspiratie, zijn spirituele levensvisie en zijn liefde.

Anderzijds vind ik het heerlijk om weer onafhankelijk te zijn, mijn eigen gang te gaan en zogezegd 'te leven op mijn eigen tempo'.

Zijn project volg ik nog altijd en het is aardig op dreef. Het 1mandala project heeft een nieuwe, frisse weg ingeslagen en ik kan zeggen, nu ik zijn kunst & werk van dichtbij heb mogen zien; het is werkelijk bewonderenswaardig.

Mensen over de gehele wereld scharen zich samen samen een kunstwerk (een mandala) te maken van Peace/Oneness fotoportretten om zo het eenheidsbewustzijn op deze aardbol te vergroten. Het gebeurt op een manier die elke gewone organisaties vreemd is; enkel met het uitzetten van intenties.

Nu heb ik hier in het dagelijks leven al wat problemen mee, laat staan op een grotere schaal, in de vorm van bedrijfsvisies of -missies.

Het gezamelijk uitzetten van intenties, dromen, wensen en zogezegd samen iets te creeeren (co-creatie), het is allemaal hetzelfde. Het bewijs dat het werkt, en dan ook altijd werkt, daarvan heb ik drie maanden getuige mogen zijn.

Ik heb er op individuele basis ook succes mee gehad. Ik wilde graag in Parijs wonen en hier geld verdienen, dat is de wens die ik een paar maanden geleden in Nederland uitdroeg. En zie nu na vijf maanden Parijs mét betaalde baan!

'Be carefull what you wish for' zeggen ze wel eens en het is meer dan waar. Je hoeft alleen maar de magische woorden uit te spreken en alles wat je wenst met onvoorwaardelijk geloof erin, wordt waarheid.

Het kan allemaal veel mooier. Wat als twee mensen nu besluiten iets te wensen, stel je voor hoeveel krachtiger dat kan zijn. En drie mensen. En tien. En honderdduizend.

De kracht van co-creatie is enorm.
1Mandala met fotoportretten.

Non-wetendheid

In de keukenhof afgelopen week.

Eén schamel blogje in de maand mei. Voor de eerste maal in mijn korte blogloopbaan voel ik een lichte schaamte opkomen. Of eigenlijk is het meer plaatsvervangende teleurstelling; ik weet namelijk dat er lezertjes zijn die mijn blog-frequentie liever zijn stijgen dan zien dalen!

Maar helaas. Normaliter heb ik er al problemen mee een simpel smsje of mailtje bijtijds te beantwoorden. Op multimediaal sociaal vlak ben ik echt een kluns. Zeker iets te laat geboren, nog nét voor het Internet-tijdperk.

Een blog schrijven is hierop enigszins een uitzondering, maar dat doe ik ook -lekker egoistisch- voor mezelf! Blijkbaar ben ik de laatste dagen dan niet erg lief geweest voor mezelf.

Nu zijn de afgelopen dagen in Oosterhout, bij moeders -met alle respect uiteraard-, niet de meest spectaculaire momenten uit Abby's leven geweest. Vooralsnog heb ik veel gelezen, gebabbeld, gefietst en in de zon gezeten. Nadat ik twee maanden zonder werk in Parijs heb vertoefd en daarna drie weken de Phillipijnen heb verkend, dacht ik; 'Ik ben wel eens aan vakantie toe!!'

Ooooooh, wat errug!!

De bedoeling was uiteraard terug te keren naar Parijs, ware het niet dat ik werd teruggeroepen door HAT tours. En met doorslaand succes; mijn laatste twee tours kon ik zo routinematig doorlopen dat ik meer aandacht had voor alle grappige, mooie en lieve mensen die zich onder de toeristen-groepen bevinden. Heerlijk.

Af en toe fietste ik 'ns de verkeerde kant op, of viel er een vrouwtje van haar fiets, maar gelukkig heb ik nog niets onoverkomelijks meegemaakt.

Een week in Oosterhout en ik kan met trots zeggen dat ik me bevoorrecht voel in de levensstijl en -situatie waarin me nu bevind. De drukke, haastige en chagrijnig klagende mensen vliegen me hier om de oren. Niks mis mee, heus niet. Alleen niet voor mij.

Al moet ik zelf nog altijd wennen aan deze vrije, open & avontuurlijke levensstijl. Het is bijna 'op het luie af' en voel me nog regelmatig nutteloos en uitschot van de samenleving. Maar waarom dan? Ik doe toch wat ik leuk vind? Wie heeft ooit aan de mens verteld dattie niet mag doen wattie leuk vind? God? Yeah, right.

Zou het kunnen dat ik al deze avonturen mee wil maken, enkel en alleen om avonturen mee te maken?

Misschien moet ik er nóg een vakantie tegenaan gooien, om een bevredigend antwoord te vinden op deze diepzinnige vragen, hihi!

Inmiddels ben ik ruim een maand weg uit Parijs, maar echt missen doe ik het niet. Wat ik wel mis is een plekje om te zijn. Gewoon om te zijn. Dat kan werkelijk overal. Hmm....misschien ben ik daar toch zoekende naar.

Ja hoor, en daar issie weer. Het is inmiddels een klassieke Abby-verwarring geworden: 'Ben ik nou op zoek naar iets, of ben ik gewoon lekker op avontuur??'

Deze non-wetendheid had ik in het begin wel tegen de muur willen zetten tegenover een vuurpeleton. Geleidelijk heeft die verwarring zich ontwikkeld als mijn drijfveer in meer, verder & vaker. Deze prangende vraag gebiedt mij immer scherp te blijven, altijd uitdagingen te zoeken, dromen te blijven najagen en vooral ook bewust bezig te zijn met wat ik wil, wat mijn dromen precies zijn.

Ik hoef enkel te beseffen en te accepteren dat deze vraag in mij zit! Acceptatie & bewustwording zijn de toverwoorden, daaropvolgend verdwijnt alle onzekerheid als sneeuw voor de zon en is het antwoord in zijn geheel niet meer belangrijk.

Maar zo ver is het nog niet. Anders was ik deze alinea's niet aan 't schrijven.

Tot die tijd wacht ik, ben ik gelukkig, leef ik, heb ik lief, laat ik los en accepteer ik! Dus ga ik maar lekker verder met avonturieren; fietsen en varen door Nederland, rocken op Werchter, vakantie vieren met Job en in juli wacht mij maar liefst zes weken zuid-Frankrijk als assistent reisbegeleidster!

Kijk toch eens hoe heerlijk het leven is!!

In de Keukenhof

Voor de derde maal zit ik in de Keukenhof, ditmaal mijn zojuist vergaarde Happinez te lezen. De zon schijnt nog niet maar het is al wel wat warmer.

De afgelopen week had ook goed een jaar kunnen zijn: 1 week fiets- en vaarvakanties met HAT-tours kost écht een jaar van je leven! Ik geef me dan ook helemaal. Natuurlijk. En daarmee moet ik wel oppassen, heb ik gemerkt. Het reslutaat is er wel naar; enthousiaste en vrolijke toeristen.

De eerste zenuwen nadat ik 22 mensen achter me had fietsen, waren gelukkig snel verdwenen. Mijn eerste groep toeristen, waaronder een tiental heerlijke Engelsen vol humor was een zegen, het weer was een regelrechte hel. Een merkwaardig goede balans dus. Mijn tweede groep bevatte Canadezen (die ik in de regel 'hoog heb staan'), waarvan sommigen links niet van rechts konden onderscheiden, laat staan in een rechte lijn konden fietsen.

Het maakt allemaal niet veel uit. Ze zijn in Nederland op vakantie met tulpen en molens. Alles is goed. Eén verhaal over Rembrandt en iedereen is helemaal gelukkig. Ik heb een zeer bevredigende baan.

Zelf heb ik ook genoten, hoor! Meer dan ik zelf weet. Van de bollenvelden. Van alle prachtige flora & fauna (reigers, lepelaars, scholeksters, kiekendieven en wat er al niet meer vliegt). Van de unieke watermolen met z'n Archimedes schroef en de vrolijke molenaar. Van het succes van Abby's late night kennisquiz aan 20 Engelsen op een regenachtige avond (met dank aan Job voor wat interessante muziekvragen!).

Van het heerlijke eten van kok Koen en van mijn bedje op het schip van de Anna Cornelia. Elke avond lag ik nog vóór tienen volledig voor pampus op bed en werd ik lekker in slaap geschommeld.

Ik grap & grol de dag door met een onuitputbaar enthousiasme van een Duracel konijntje. Ik geniet daar echt van. Fietsen checken, op- en af het schip, organiseren, babbelen, kaartlezen, instrueren in het Italiaans. Geen idee waar al de energie vandaan komt. Abby is op haar best als ze 101 dingen tegelijk doet.

Afgelopen 8 mei (moeders nog proficiat) belde HAT-tours prompt op; een noodgeval. De nieuwe gids van deze week zag het helemaal niet zitten, of ik het wilde overnemen.

Ik hoefde eigenlijk niet na te denken. Vanochtend bracht mijn moeder me naar het schip in Haarlem. Nu zit ik dus weer in Lisse, in het Chauffeurs café van de Keukenhof. Vanmiddag fiets ik lekker met 22 toeristen door de bollenvelden richting Leiden.

Heerlijk.

Ik hou van Holland.