Witte zwanen, zwarte zwanen

Butterfield gidsen zijn al eens vaker met zwanen vergeleken. Rustig, elegant en stijlvol boven het oppervlakte water en druk trappelend onder water. Het klopt zeker. Mijn prachtige Bourgondie wandeltocht; hierover ga ik zeker vertellen, maar eerst even wat anders.

Ik ben weer een weekend in Parijs. Het is immer een warm welkom.

Als twee gigantische uitslaande vleugels verwelkomt deze gracieuze stad mij en sluit me in zich om zo de mooiste dingen te laten gebeuren.

Het begint al op het kantoor van Butterfield in Beaune. Ik vertel tussen snavel en lippen door dat ik een paar nachten in Parijs blijf, om de Tour de France te zien en wat vrienden een dikke knuffel te geven. Uit het niets oppert iemand of ik wellicht een geannuleerde hotelreservering van één van onze reizigers wil gebruiken (niet overnemen, nee gebruiken als in gratis gebruiken). Een vijf sterren hotel, type suite, op de Champs-Elysees. Dat wil ik natuurlijk wel. Vanavond neem ik in gepaste stijl een taxi naar hotel Claridge. Susanne neem ik gezellig mee, die hunkert al maanden naar een bad, wat haar 20m2 kamertje in Parijs niet bezit.

Bij aankomst in Parijs vlieg ik in vogelvlucht ik naar de parkeergarage van Hotel de Ville waar Christiaan en Paul van Bike About Tours hun kantoor hebben. Daar wacht ik op Susanne die bezig is met haar fietstour in Parijs. Het regent en ik opper de heren om wat goedkope poncho's in te slaan voor hun toeristen. "Onvindbaar in Frankrijk", zegt Paul. "Dat weet ik", antwoord ik (want ik zocht ook eerder in Bourgondie) en als in een tovertruc haal ik twee poncho's van de Xenos te voorschijn (je weet wel die kleine pakketjes plastic van 50 cent). Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien met twee poncho's. We maken wat inkoop- en opstuurafspraken en het is de eerste keer die dag dat ik hoor zeggen 'This is like a miracle!'

Wacht. Er is meer. Parijs had nog meer voor mij in petto. Ik ontmoet Susanne en ze blijkt op het huis en Lena (de kat) van Venancio (lees blog 'You're a real trooper') en Sophie te passen. We eten daar, slapen daar en kijken één van de mooiste films ooit, Black Swan. Als klap op de vuurpijl zie ik bij binnenkomst een prachtige mountainbike staan. Oh zegt Susanne doodnormaal, die is van Venancio, je mag er op fietsen als je wilt.

Als een kind zo blij kleed ik me om en binnen 10 minuten zit ik op een superdeluxe fiets in Parijs met als enige mankement dat ik immer als een zwaan-kleef-aan lichaamscontact moet houden met deze fiets, anders issie weg.

Ik fiets eerst langs de Abbey Bookshop in de hoop Brian tegen te komen. Ik loop binnen en zie Amel zitten. Ze blijkt al 10 maanden niet meer te hebben ingevallen in de Bookshop en zit er nu net een uurtje of drie. Ik ben blij verrast, geef haar koffie en voor ik het weet sta ik weer boeken te sjouwen en af te sluiten. Het is de tweede keer die dag dat ik letterlijk de woorden 'This is like a miracle!' naar me toe hoor komen.

Parijs voelt als thuis. Ik verlaat de Bookshop en fiets twee uur lang alles af. Langs de Eiffeltoren, Invalides, de Grand en Petit Palais. Ik fiets over de Champs-Elysees waar de tribunes voor de Tour al staan te wachten. Ik slalom tussen toeristen dwars door het Louvreplein richting Menilmontant, via Bastille waar ik toch afsla op Rue Monge en Gobelins om terug te gaan naar -helaas- Riche Gauche*, want daar woont Venancio. Ik blijf toch een rasechte Rive Droite* persoon, met uitzondering van Quatrier Latin dan...

Het mag de pret niet drukken. 's Avonds bestellen we pizza, eten voor de TV en hoewel we tenminste naar drie feesten kunnen op deze zaterdagavond in Parijs, vinden we het best. Als twee omaatjes op de bank. Heerlijk!

Wanneer ik in bed lig denk ik eraan het grote ding (het universum) te bedanken voor deze mooie dag. Waarom niet. Want dit alles, al deze gelukkige momenten die elkaar opvolgden als een perfect gechoreografeerde dans, als de sierlijke bewegingen van een dansende Nathalie Portman, dat komt toch niet zomaar uit de lucht vallen??!

In dit geval kwamen ze uit de lucht vliegen. Als witte zwanen.

A Short History of Nearly Everything

Afgelopen winter heb ik een prachtig boek uitgelezen en ik kan het niet nalaten erover te bloggen. Het heet 'A Short History Of Nearly Everything', van Bill Bryson. Er gaan weinig dagen voorbij dat ik niet aan de inhoud van dit boek terugdenk en constateer; zie je wel, hij had gelijk.

Dit boek staarde me vanaf het begin in The Abbey Bookshop al aan. Dit mede door de aparte en interessante -triggerende- titel van het boek, want wie wil er nu niet -bijna- alles weten! Maar 't zou ook kunnen komen dat het boek onder de B van Bryson stond, net naast het bureau waar ik zat.

Hoe het ook zij, destijds heb ik het boek niet gekocht, noch geleend, laat staan gelezen. Nee hoor, ik kocht dit boek logischerwijze maanden later gewoon in Breda in een leuke winkel genaamd Latté's en Literature. Voor de geïnteresseerden, ga er eens heen. Lekkere koffie en goede boeken, wat wil een mens nog meer!

Ik ga niet het hele boek samenvatten, maar wil wel graag uitleggen waarom de inhoud zoveel indruk op me heeft gemaakt. Niet in de laatste plaats omdat Bryson een geweldig auteur is en humoristisch, duidelijk en begrijpelijk kan schrijven.

Alle exactheden en zekerheden die tot 2006 zijn uitgevonden of ontdekt, heeft hij (nou ja, NEARLY alles dan) 'in het kort' beschreven. Atomen, moleculen, DNA, het wordt allemaal beschreven. Van de Newtoniaanse fysica tot de kwantummechanica. De relativiteitstheorie wordt besproken. En de opkomst en ondergang van rotsmos. Van de oerknal zo'n 13,7 miljard jaar geleden tot de vorming van de aarde, zo'n 4,5 miljard jaar geleden.

Wat ik voornamelijk uit het boek heb gehaald is echter alles behalve exact en wetenschappelijk. Bill Bryson heeft zwart-op-wit gezet –meerdere malen tijdens de 600 pagina's- dat velen zaken die ik eerder las in boeken van Paul Coelho, W. Dyer, Neale Donald Walsch, Osho of noem maar een spiri-dwarsstraat, op waarheid gebaseerd zijn. Ze lullen niet (allemaal) zomaar de ruimte in! Kwantumfysica bestaat echt. Meetkundig bewezen. Het hele universum- en het 'all is one'-concept is gewoon wetenschappelijk bewezen. Voor mij redelijk openbarend.

Er zijn vier pagina's waar ik een ezelsoor in heb gevouwen, wanneer je die opsomt of met elkaar verbindt, volgen een paar mooie levenswijsheden. Je zou hiervan zo een Deltas cadeauboekje kunnen maken met de titel '101 wijze uitspraken voor een gelukkig leven':

1. Er zit een belachelijk grote hoeveelheid energie in je lijf. Geen energie van suiker of koolhydraten, nee massieve, krachtige, potentiële pure energie, die altijd klaarstaat om iets te doen. Dit is de formule E=MC2 van Einstein.

En ik kan het niet laten; de beschrijving van de relativiteitstheorie à la Bill Bryson: ”In simplest terms, what the equation says is that mass and energy have an equivalence. They are two forms of the same thing: Energy is liberated matter; matter is energy waiting to happen. Since C2 (the speed of light times itself) is a truly enormous number, what the equation is say is that there is a huge amount, a really huge amount of energy bound up in every material thing. You may not feel outstandingly robust, but if you are an average-sized adult you will contain within your modest frame no less than 7 times 10 to the 18th power joules of potential energy—enough to explore with the force of thirty very large hydrogen bombs, assuming you knew how to liberate it and really wished to make a point.”

2. Het leven is uniek! En velen, maar ook echt velen factoren van precies-op-de-juiste plaats-tijd-en-moment hebben ervoor gezorgd dat leven op aarde überhaupt mogelijk is.

3. Alles is daarbij ontstaan in een milli-milli-milli (en ga zo nog even door)seconde. Er is 1 moment geweest voor de creatie van alles. Ze noemen het de Big Birth. Kortom, al het leven is één.

4.Leven 'just exist'. En wil leven. Het leven is. Punt. Niets meer, niets minder. Je DNA & cellen in je lijf willen gewoon bestaan en dat is de reden dat je bestaat, doet en bent.

Energieën, kwantumfysica, alles is één, gewoon zijn, het klinkt niet erg wetenschappelijk, is het wel??

Daarnaast heb ik nog een periode heb samengewoond met iemand die te pas en te onpas het universum bedankte of aansprak om iets voor elkaar te krijgen en ik vond dat altijd zo'n vaag begrip. Wat moet je daar nu mee? Het is achteraf gezien niet erg bescheiden om het over het universum te hebben, is mijn bescheiden mening. Wat het ding is groot. Heel groot. Uit het gehele repetoire van de Beatles is ons gehele Zonnestelsel misschien 1 enkele snaar-aanraking van John Lennon. En misschien nog wel minder.

Uiteindelijk denk ik dat spiritualiteit en wetenschap niet eens zo ver uit elkaar liggen. Toch lijken ze in onze algemene belevingswereld als water en vuur tegenover elkaar te staan. Met beide benen in de lucht of met beide benen op de grond. Deze extreme verhouding ten opzichte van elkaar wordt ook veroorzaakt door de realiteit dat al deze auteurs, wetenschappers, leiders, invloedrijken etc. zo gefocust en verdiept zijn op 'hun' werkterrein -ookal is dit enkel om iets te proberen over te brengen op het publiek- dat ze de visie op het geheel kwijtraken. Ik geloof dat er in de loop der jaren een hoop is kwijtgeraakt op deze manier.

Dat kan nog een interessante zoektocht worden om dat alles weer te hervinden en te her-ontdekken. Misschien moet ik wat meer boeken lezen!

Cultuur met een grote RW

Eind vorige maand kwam ik terug van mijn Berlijn-Dresden fietstrip en had ik een ultieme behoefte om in de 'Nederlandse cultuur' te duiken. Muziek, theater, musicals, het maakte me niet uit. Dat kun je zo wel eens hebben.

Allereerst bezocht ik het Openluchttheater in Oosterhout voor een prachtig intiem en echt goed toneelstuk 'Volkzaam'. Daaropvolgend zag ik op een zonnige zondagmiddag op het terras van de Mezz de singer-songwriteres Yori Swart en als klap op de vuurpijl ging ik naar het Chasse theater voor de musical Zorro.

Aangezien ik in het geheim nogal een musical-freak ben en al een musicalletje of dertig heb gezien, was ik wel een beetje kritisch. 'Dit zal wel weer zo'n doorsnee productie zijn', dacht ik en ik verwachtte er weinig van. Maar de show heeft me positief verrast. Veel Spaanse dans en muziek, goede zangers en zangeressen en een onvergetelijke partij energie en vrolijkheid op het podium!

Mijn jaarlijkse portie festival heb ik inmiddels ook al gehad. Rock Werchter was wederom fantastisch. Dit jaar vierde ik mijn elfde editie van dit Belgische rockfestival, onder andere samen met hardcore festivalgangers als Job, Bas & Charlotte (die de teller op dertien of meer hebben staan). Maar ook met een toffe groep Frieskes (eh...uit Friesland dus), Theo, Koen, Sundy, Kim, Rob, Travis, Lars, Wouter en Thijs!

Festivals vieren blijft toch een bijzondere aangelegenheid en dat merk je pas wanneer een 'eerstejaars-ganger' je erop attendeert. Ditmaal was dat Thijs. Nu ben ik al bovenmatig verliefd op die jongen, tijdens Werchter viel ik van gelukzaligheid bijna van mijn stokje. En dat alleen maar omdat híj het zo naar zijn zin had.

Het is lang geleden dat ik iemand zo intens heb zien genieten (en het positieve ervan is dat je er zelf automatisch in mee gaat!!). Van de toffe groep mensen, het eerste biertje op het festivalterrein, de brakke hangochtenden bij de tenten, de 'raving' party's in de Marquee, de frietjes Andalouse, de random Belgische afterparty's en uiteraard van alle toffe optredens als Coldplay, Triggerfinger, Queens of the Stone Age, Anouk, Lissie, Elbow en als klapper Iron Maiden.

Thijs bedankt, lieverd!