Schaatsend het jaar uit!

Voor velen heeft deze laatste maand van 2010 geheel in het teken gestaan van kou, sneeuw en ijs. Van moeilijkheden met forenzen, auto's die niet startten, valpartijen met fiets of te voet tot gewoon een vervelende kou op de botten.

Voor mij stond de decembermaand symbool voor verhuizen en klussen in het nieuwe huisje. Tot ieders vreugde nadert deze klusperiode zijn einde, aangezien ik aan iedereen die het horen wilde mijn onvrede uitte over alle klusjes die nog gedaan moesten worden, alle onuitgepakte dozen die me irriteerden of 'die ene lamp die nog steeds niet aan het plafond hangt'.

Het is heel erg als iets -in dit geval een prettige woonsituatie- zo voor het grijpen ligt, maar toch niet helemaal wil vlotten.

Anyways, geduld is een schone zaak.

Maar genoeg gezeurd. Ik moest er duidelijk even tussenuit. Totale focus is helemaal niet goed en bovendien erg on-Abby's. Even voorbij de horizon kijken om weer te zien hoe mooi het leven wel niet is. Even langs alle praktische zaken slalommen om de gelukkige de finish te bereiken.

Zodoende besloot ik na het kerstdiner bij Marian & Wilko (mijn oom en tante) mijn verblijf te verlengen en een paar dagen in Tilburg te logeren.

Wat een uitermate goede beslissing was dat, zeg! Er is niets zo heerlijk dan in de watten te worden gelegd door je favo oom & tante, samen wijntjes te drinken, heerlijk te eten, goede gesprekken te houden en te winkelen in downtown Tilburg.

Maar het hoogtepunt van de logeerpartij was de schaatstocht in het verre Blokzijl.

Derde kerstdag zijn we voor dag en dauw richting Heerenveen gereden om vervolgens te constateren dat de plaatselijk georganiseerde toertocht daar niet doorging. Vervolgens zijn we teruggereden richting Giethoorn/Blokzijl om daar in het prachtige natuurgebied de Weerribben een schaatstocht van ruim 35 km te rijden.

Het was inmiddels mijn derde keer op noren, maar het schaatsen ging me uitermate makkelijk af (het zit waarschijnlijk in de genen!). Technisch gezien was het vast niet perfect, toch kon ik heerlijk wegschaatsen. Een regelmatige, rustige slag, relaxed de handen op de rug, de koude wind langs je gezicht en blik op oneindig; schaatsen is heerlijk!


De foto's (foto's Blokzijl) en het youtube filmpje spreken hopelijk voor zich; het meer van Beulakerwijde was veranderd in een ijsvlakte 'as far as the eye can see'. We reden door de achtertuinen van Drentse dorpjes, hebben gekluund tussen het riet en dronken warme chocolademelk op het ijs.

Zoals altijd brengt ook schaatsen op natuurijs een geheel nieuwe cultuur met zich mee en voor mij was dit een heel nieuwe belevenis. Stel je eens voor om al schaatsend op een kruising van een water(ijs)weg de weg terug naar Blokzijl te moeten vragen!

Dat schaatsen van A naar B is iets oer-Hollands en voorheen kende ik dat alleen van beeldmateriaal uit de jaren '50 en van de laatste Elfstedentocht in 1997. Ik had nooit gedacht dat zelf eens mee te maken.

Nou, ik kan het iedereen aanraden! Stel je voor; een grauwe, maar sfeervolle winterdag, een gezellige schaatsgroep en het geluid van de ijzers die het krakende natuurijs raken en weerklinkt over een veruitstrekkend ijsmeer...

Vier uur lang heb ik met rode koontjes en een brede glimlach op mijn gezicht het ijs bedwongen. Geen centje pijn. Heerlijk. Laat die Elfstedentocht maar komen!

Marian & Wilko en Jetske & Walter, bedankt!!

Merry Christmas!

Vanaf de Provooststraat 1 in Breda, wens ik iedereen een gezellige en warme kerst toe!

(huisje staat op de achtergrond van de foto, met alle kranten nog op de ramen!)

Het ja-syndroom

Onderstaande schreef ik begin december, midden in de hectiek van de verhuis van Oosterhout naar Breda. Vervolgens heb ik twee weken lang geen computer aangeraakt, enkel verfkwasten en plamuurmesjes! Bij deze alsnog, zij het gedateerd, mijn verhaal over ja-knikkers:

Nou, inmiddels ben ik al acht dagen huurder in Breda en het loopt alles behalve op rolletjes. Hmmm...misschien wil ik iets te snel?! Het is verder ook geen probleem hoor. Ik kan de stress volledig aan. Al zou het bijna een verademing zijn om naast deze heisa een vaste 40-urige baan te hebben, zodat ik mijn zinnen tijdelijk ergens anders op kan zetten. Het is ook nooit goed!

Met mij en Dennis gaat het voortreffelijk. Sinds de uitvinding van de mobiele telefonie heb ik nog nooit zo vaak met mijn broer aan de telefoon gehangen als afgelopen week. Daarnaast dank ik alles op aarde dat we dezelfde smaak hebben qua inrichting. Al met al heb ik 'm pas één keer witheet de deur gewezen met de wijze woorden 'm'n huis uit' (oh nee kut, ONS huis). Dus dat komt wel goed!

Ruzie maken is soms overigens best fijn (mits de fase uitpraten en goedmaken wordt doorlopen), het is heerlijk om eens helemaal los te gaan op emoties, zij het positief of negatief.

Dan zou ik eigenlijk als een razende mijn zomerkleding moeten inpakken op dit moment voor mijn reis naar Brazilie. Maar dat feest gaat niet door. Niets zo veranderlijk als Abby, nietwaar?!

Nu zou ik graag een verantwoordelijkheidsgevoel willen faken en melden dat ik de drugsoorlogen in de favela's in Rio niet vertrouw en zodoende besloten heb niet te gaan.

Maar neen en dit gaat wel een lastige zijn om te begrijpen; ik heb mijn vlucht geannuleerd om me volledig op de verhuis- en klusbende te storten zodat ik daar snel én goed vanaf ben.

Hij is lastig, he? Ik weet het.

Er spelen nog andere factoren misschien; bijvoorbeeld dat ik dit jaar al 365 vakantiedagen heb gehad en mijn nestdrang momenteel groter is dan mijn reisdrang. Ja, het is waar! Ik zoek een basis!

De annulatie op zich is niet zo erg, noch de kosten, noch het gemis van zon, zee & strand op Copacobana (hij is écht lastig, hè?). Nee, het allerergste vind ik dat ik weer mensen heb moeten teleurstellen. In dit geval Claudia & Adam, die ik had toegezegd met hen mee te gaan.

En ik zeg weer, omdat ik er een handje van heb mensen te dis-appointen, ofwel afspreken niet na te komen. Of beter: in volle overtuiging melden dat ik wel meega naar die afspraak, dat ik wel in de kroeg te vinden ben, dat ik wel mee op reis ga en dat vervolgens nalaten.

Diewertje, die tegenwoordig in het prachtige Scheveningen woont, kan nog een hoop verhalen vertellen over Abby & Afspraken maken.

Goh, het is best een vervelende eigenschap. Waar ligt het eigenlijk aan? Waar ligt die basis?

'Je kan geen nee zeggen', zou wijselijk iemand uit mijn nabije omgeving zeggen. Ja, dat klopt!

Ik vind alles leuk, wil overal zijn en zeg bijna altijd ja als iemand me meevraagt. Om vervolgens lastminute te cancellen wanneer ik besef dat de planning het niet toelaat. Ik ben zeker sterker geworden in nee schudden de afgelopen jaren, maar soms niet consequent genoeg.

Maar waarom die ja? Soms zelfs als ik al weet dat 't niet gaat, zeg ik ja. Oh, dat 3e feestje haal ik nog wel op die avond, ja hoor dat weekend houd ik zéker vrij, of; verhuizen en vakantie gaat vast wel samen in dezelfde maand!

Het is bijna een arrogante zelfoverschatting.

Nu kan ik een hele psychologische analyse loslaten voor mijn jaknikkerij (ik wil aardig gevonden worden, omdat ik vroeger altijd als laatste werd gekozen bij de gym of zoiets), maar ik denk, als ik me er goed op concentreer, dat het simpelweg een gewoonte is!

It's a habit! Sommige mensen drinken koffie met twee klontjes suiker en ik zeg ja op bijna iedere uitnodiging.

De regel is ja, pas bij een uitzondering ga ik nadenken over een eventuele nee (probeer t maar uit mensen, maar niet te gek hè?!).

Het zit gewoon een beetje in me -al kan je natuurlijk ook spontaan, enthousiast en openstaan voor alles zonder het ja-syndroom. Anderzijds komt de kunst om flexibel te zijn en zo'n leven te leiden ook niet uit de lucht vallen-.

Gelukkig kun je gewoontes afleren of bijstellen en ik blog hierbij dat ik wens geen vrienden, naasten en familie meer teleur te stellen door middel van eerst een ja en dan een nee. Daarvoor zijn ze me te dierbaar.