Je krijgt wat je verdient

Dit zei mijn moeder altijd als we mooi weer hadden bij een uitstapje, vakantie of weekendje weg. Het is best vreemd, want het was ook altijd mooi weer als we samen weggingen! In Australië hadden we prachtige dagen, alle vakanties naar de Griekse eilanden (nu is dat redelijk veilig) golfden van de hitte en of we nu in november of maart een weekendje naar Londen gingen, de zon leek gewoon mee te reizen. Alsof mijn moeder het van te voren afdwong; 'De zon moest 't potdikkie eens wagen om zich niet te laten zien tijdens mijn zuurverdiende vrije dagen! Ha! Wat denkt ie wel!'

Ik denk dat het wel zo werkt. Dat afdwingen. Misschien kun je beter zeggen, je krijgt wat je denkt dat je verdient.

Ik heb nog helemaal niks over de Gathering 2011 geschreven. Het bedrijfsuitje van Butterfield. De Gathering vorig jaar bestond uit drie dagen feesten en fietsen in Piemonte, Italië. De Gathering van dit jaar bestond uit drie dagen feesten en wandelen in Umbria, ook in Italië. Wereldwijd zijn alle gidsen zijn welkom, dit jaar waren er ongeveer vijftig.

Voor de zevende keer dit jaar kocht in een treinkaartje naar Beaune, waar we verzamelden en halverwege Parijs kwam ik per toeval al een collegaatje tegen, Marcella, uit Colombia. We colloneerden de volgende dag met vijf volle busjes naar Arezzo en vervolgens Assisi, in Umbria.

Vorig jaar had ik nog maar twee reisjes op mijn naam staan toen ik deze Gathering meemaakte en dat voelde niet zo gemakkelijk. Toen was ik enigszins nog terughoudend, afwachtend en voelde ik me niet zo op mijn plek. Misschien vond ik dat ik het -nog- niet verdiend had?

Het is ook hoogstrevend gezelschap af en toe en ik herinner me vorig jaar meer onder de indruk te zijn van anderen; 'Goh, spreek jij al die vijf talen?' 'Wat leuk dat je naast je gidsenwerk nog 30 andere dingen doet' 'Nou, knap dat je dit jaar de Kilimanjaro twee keer hebt beklommen.' 'Ja, vond je Buenos Aires leuker wonen dan Parijs of Barcelona?' Dit zijn normale gesprekken en inmiddels ben ik hier al volledig aan gewend. B&R gidsen zijn nu eenmaal zo, levensstijlen reflecteren vaak je werk en als je goed kijkt en vooral luistert, doet iedereen precies wat zijn of haar passie is. Zoiets is onbeoordeelbaar en zou iedereen moeten doen.

Nu, na zes trips dit seizoen, met twee Big Ass trips had ik de Gathering verdiend!

Ik had het verdiend om drie dagen door de B&R leiding in de watten gelegd te worden, het rollenspel om te draaien, lekker wijn te drinken zonder me zorgen te maken over lege glazen. Ik had het verdiend om goede pasta te eten, de hele dag door super-espresso te drinken en eens echt van het Italiaanse landschap te genieten.

Ik had het verdiend om te babbelen, te klagen, te zeuren met collega's over travellers, de reizen, de bazen, het salaris...Wat normale werknemers doen in de koffiecorner dus! Ik had het verdiend mijn co-guides weer te zien, oude herinneringen op te halen, te 'weet-je-noggen'.

Ik had het verdiend om leuke nieuwe inspirerende mensen te ontmoeten, met meer dan voldoende raakvlakken, waar je dagen lang mee kan ouwehoren.

Had ik al gezegd dat ik het verdiend had?


Ken je dat; een oergevoel dat je weet wat je te doen staat. Dat je weet waar je thuishoort. Dat dit je plaats is. Dat je nergens anders moet zijn, dan daar. Dat had ik die drie dagen. Een hele fijne belevenis. Met grappen, grollen, hoog niveau gesprekken, emoties, zakelijk, privé en heel privé met de meest waanzinnige, inspirerende, open en mooie mensen bij elkaar. 'Dat ik hier überhaupt tussen mag verkeren, vroeg ik me op dag twee af!

Maar ja, ook ik was nu B&R gids. En ja, ook ik was een inspiratie voor anderen. Maar omdat bescheidenheid nog altijd siert in mijn ogen, betuig ik alleen maar grote dankbaarheid dat al deze mooie mensen drie dagen samen waren. Maar I kicked ass! Abby op 't hoogste niveau en ik denk dat een juiste en goede omgeving ook de top van je kunnen eruit haalt. Inspiratie inspireert. Wanneer je maar half jezelf kunt zijn, weet je dat je niet op de juiste plek bent.


We wandelden, aten, hadden feestjes, dronken wijn, ik speelde voor DJ met vier Ipods en een Iphone, leerde iedereen een paar Middeleeuwse danspasjes tijdens het Middle Age/Fantasy themafeest, maar de rode draad was pure interactie met alles en iedereen.

Met een volle lading fietsen (en dus een topsnelheid van een schamele 100km/h waardoor de reis slechts 14 uur duurde) reden Marcella en ik terug naar Beaune en we bereikten de Mont Blanc tunnel tegen de avondschemering. Er stond goede muziek aan, we hadden net onze laatste Italiaanse espresso achter de kiezen en terwijl ik in de gigantische vallei reed, met bergpartijen die van beide kanten opdoemden in het okeren schijnsel van de neerdalende zon, zei Marcella dat ze zielsgelukkig was. Ze had precies hetzelfde gevoel gehad en voelde zich zeer fortuinelijk dat ze de Gathering had mogen meemaken. Ik was het meer dan met haar eens.

De elementen van kou

'Er zit allemaal wit op de daken', fluister ik tegen Thijs op een heldere, maar koude ochtend. 'Wat? Sneeuw?', mompelt hij terug. 'Nee, natuurlijk niet gekkie. Je weet wel van dat witte spul, een soort frost'. Soms val ik nog terug op Engelse termen, wanneer ik de Nederlandse niet weet. 's Avonds bracht Helga van Leur (blijft zij immer slanker worden of ligt dat aan mij?) tijdens het weerbericht van het RTLnieuws het verlossende antwoord. Rijp op de daken. Natuurlijk. Rijp.

Het is weer kouder. De lucht is koeler, killer en vochtiger. In de vroege ochtenden lijkt het zelfs moeizamer fietsen door de vochtige en zuurstofrijke lucht, ploeterend door de water-molecuultjes die in dichtheid toegenomen lijken te zijn. Maar het kan ook aan mijn achterband liggen die ik al enige tijd heb nagelaten op te pompen... Hoe dan ook stond een natuurkundige wet mij in de weg me snel voor te bewegen.

Het is moeilijk voor te stellen dat nog geen week geleden ik hijgend en puffend van de hitte de duinen bedwong tussen Vlissingen en Zoutelande. Samen met mijn moeder wandelde ik 16 km door de duinen en langs de Zeeuwse stranden. En het was warm. We lunchten buiten op het terras, trokken kledinglaag na kledinglaag uit en na een 'handproef' constateerde ik dat het zeewater nog best zwembaar was. Sommige bomen in de duingebieden hadden het zelfs gewaagd om nieuwe, jonge blaadjes te produceren en menig laag struikgewas stond nog (of weer) volop in bloei.

Een dag later was het klaar met het mooie weer.

Ik vind dat helemaal niet erg, begrijp me niet verkeerd. Ik hou van het vier seizoenen systeem. We nemen het vaak voor lief, maar de kracht van de elementen en de natuur is groot en indrukwekkend. In de overgang der seizoenen vallen ze ineens beter op. Blaadjes groeien aan de bomen en vallen er weer af. Water verandert in ijs en creëert de mooiste kristallen, ieder uniek in zijn soort, om vervolgens op te lossen door de energie van de zon. En wolkenpartijen die ontstaan door waterdamp en ijskristallen verdwijnen door regen, hagel en sneeuw op de aarde te laten vallen. Veel van deze natuurwetten hebben een perfecte cyclus, een unieke balans, een opbouw en een afbouw, ze zijn ontvankelijk en vergankelijk. Ik vind dat heel mooi.

Maar goed, het blijft buiten wel gewoon koud.

Mijn winterjas moet weer uit de kast, samen met mijn muts, sjaal en handschoenen. 's Ochtends is het rennen naar een warme douche, gaat de verwarming op twintig en drink ik de hele dag hete thee. Dan ben ik ineens heel dankbaar voor de elementen-combinatie water en vuur.

En verder kan ik me maar beter aanpassen aan de tijden en temperaturen van het jaar. Zo heb ik mijn hobby van vorig jaar weer opgepakt. Sinds deze week ben ik weer op schaatsles en hopelijk kan ik het einde van dit seizoen perfect overstappen in de bochten.

Op deze manier verheug ik wel meer op de komende winter! Ik hoop dat het een aantal weken goed gaat vriezen voor perfect natuurijs om op te schaatsen. Kom maar op met die kou!

Het droomverhaal

Afgelopen week was ik in Oosterhout om mijn meest dierbare verzameling (en ook meteen mijn enige verzameling) na twee hele jaren weer in eigen bezit te nemen. Twee jaar lang had Paul met liefde en toewijding op mijn verzameling gepast.

Het betrof een kleine meter aan Dagobert Duck stripboeken, netjes ingebonden Donald Duck extra's en een aantal Amerikaanse paperbacks, allen met stripverhalen van mijn favoriete tekenaar Keno Don Rosa. Op het gebied van Dagobert Duck strips is hij de absolute master. Voor Disney tekende hij onder andere de twaalfdelige serie 'De jonge jaren van een steenrijke eend'. Ik zal niet teveel in detail treden, maar zijn werk is nog altijd een grote inspiratiebron voor mij.

De oorspronkelijk Schotse Dagobert Duck was een bezig baasje. Hij werd rijk door goud te vinden in de Yukon, reisde de wereld af naar verborgen schatten en kocht & verkocht alles om zijn geldpakhuis maar te blijven vullen met klinkende munten, door grasmaaiers te verkopen in de Sahara, wind in Nederland en door zelfs de Noordpool te kopen (waardoor iedereen die een kompas gebruikte, aan hem moest betalen). Erg inspirerend. Pure fictie natuurlijk, maar wat geeft dat nou?

Oom Dagobert word vaak afgebeeld en afgespiegeld als een gierigaard die te krenterig is om iets uit te geven. Is ook wel zo, maar Keno Don Rosa heeft zijn geschiedenis zo neergezet dat al het geld wat hij verdiende, elke munt van onschatbare waarde is. En niet door het getal wat op de munt staat. Maar door de wijze waarop het is vergaard of verdiend. Bij elke munt een bijzondere herinnering. Mooie symboliek. Hoe materialistisch ben je dan?

In vergelijking tot de twaalf-beroepen-dertien-ongelukken Donald Duck of de immer veel te brave Mickey Mouse is Dagobert Duck een Disney personage met diepgang, een geschiedenis, een verhaal met een moraal erbij. Je ziet, ik heb een passie voor de eend.

Zoals je met Kuifje de wereld kan afreizen naar Incatempels, de maan of een reis door het oude Sovjetrijk kan maken en met Asterix & Obelix de Romeinse tijden kan herbeleven, zo kun je met Dagobert Duck de verloren schatten & landen afgaan. Het vak geschiedenis zou een stuk aantrekkelijker zijn als het uit strips vergaard mocht worden! Om zelfs nog een stapje verder te gaan, ik heb een vijfdelige stripserie liggen van de bijbel. 't is zelfs grappig getekend! En best mooi ook. Maar anyways, ik dwaal af.

Eén van de mooiste verhalen vind ik het droomverhaal, wat zich afspeelt in Australië. Met een 1 of andere vage aboriginal had de jonge Dagobert een droomgrot gevonden, waarin zijn hele leven al beschreven stond. 'Maar wat NU te doen?', vroeg de jonge Dagobert aan de wijze oude Abo? Een eeuwenoude, massief grote opaal zou het antwoord kunnen brengen! Met de helle Australische zon geschenen op deze prachtige opaal (zeer slecht ingekleurd, maar ach), weerkaatsend op het beroemde geluksdubbeltje spiegelt tegen de oude rotswand van de droomgrot de uitkomst voor de jonge Dagobert.

Geprojecteerd tegen de wand ziet hij gekleurde, wapperende 'gordijnen'. Maar niet zomaar gordijnen, nee hij ziet aurora borealis. Het noorderlicht. En hij weet dat hij naar de Yukon moet afreizen, op zoek naar zijn geluk. Waarop de abo zegt dat hij gewoon gordijnen ziet en hoopt dat Dagobert ooit nog eens een goede stoffeerder kan worden.

Dit droomverhaal is geïnspireerd op echte historische aboriginal geschriften. Deze verhalen melden dat de geschiedenis van de aarde en de mensen reeds bepaald is en voor de 'goede weg' dien je je te laten leiden door signalen overal om je heen. Het lijkt me ideaal, je hoeft alleen maar even ergens doorheen te kijken en je weet wat je te doen staat. Geef mij zo'n opaal! En een dubbeltje. Maar natuurlijk, wanneer je buiten de kaders van het stripverhaal kijkt, merk je dat droomgrotten overal te vinden zijn. Evenals oude abo's als leermeesters.

En verder is het maar net hoe je ergens tegenaan kijkt, nietwaar?

Toen ik daarna naar Australië afreisde heb ik overigens een soortgelijke droomgrot gezien en ben daar officieel verliefd geworden op opaal. Het is een onwaarschijnlijk mooi gesteente, kleurrijk & magisch. Ik zocht opalen in de zinderende hitte in Coober Pedy. Ik heb er niks van (materialistische) waarde gevonden, maar bezit nog wel altijd de mooie herinneringen. In dat opzicht ben ik net zo rijk als Dagobert Duck!

Beter oppassen, Abby!

Deze ochtend bedacht ik me met een kater en een kop koffie dat ik mijn blogplicht redelijk verzaakt had de afgelopen weken. Al bijna drie weken niets gepost. Maar er was helemaal niks 'spannends' gebeurd, zo verdedigde ik mezelf.

Nog geen uur later kreeg ik zomaar een spannende gebeurtenis in mijn schoot geworpen. De telefoon ging; 'Bent u Abby van Oers?'. 'Waar gaat het over?' (ook zo'n argwanend antwoord). 'Bezit u een hoesje met rijbewijs en OV-chipkaart, zwart met bloemetjes?' 'Ja', zeg ik verbaasd. 'Die kunt u nu ophalen bij het politiebureau'. Ik was verbijsterd. Ik was die ochtend boodschappen gaan doen bij de plaatselijke Albert Heijn op de Haagdijk in Breda met het hoesje in mijn kontzak. Als modelburger heb ik immer mijn identiteitsbewijs (rijbewijs) bij me en de OV-chipkaart bergt er ook handig in op. Dit was een uur geleden en ik was het ding nog niet eens kwijt. Ik voelde een vreemd soort blijdschap. Hoe blij kun je zijn met iets dat gevonden is, terwijl je het nooit kwijt bent geweest?

Vervolgens vroeg ik naar het briefje van 50 euro die onder mijn OV-chippasje zat. Tja, die was er niet, zei de politieagent. Natuurlijk. Mijn vreemde blijdschap bedaarde een beetje. Mijn vertrouwen in de mens ook. Potverdikkie.

Desalniettemin bleek er op zaterdagochtend een mevrouw te hebben gelopen op de Haagdijk (en da's nou niet de meest betrouwbare buurt van Breda) die mijn kaartenhoesje vond en hem keurig naar het politiebureau heeft gebracht. En waarschijnlijk besloot ze het vindersloon zelf direct te incasseren.

Het is wel grappig (of in ieder geval interessant), beide pasjes was ik reeds eerder kwijt. Mijn rijbewijs verloor ik op het treinstation in Parijs (lees Beschermengelen) en mijn OV-chipkaart was op een mooie dag ineens onvindbaar. Dit is pasje nummer twee. 50 Euro was ik nog nooit kwijtgeraakt en da's niet leuk. Mijn gevoelens jegens de vinder zijn dan ook dubbel en verwarrend.

Wat zou ik gedaan hebben? Naar het politiebureau zeker, maar het geld eruit halen? Nee toch? Zeg eens eerlijk, wat zou jij gedaan hebben, zo vlak voor het begin van de dure decembermaand?!

Ik ben wel van mening dat ik moet ophouden met het verliezen van belangrijke documenten. Mijn cyclus van de eeuwig terugkerende eigendommen zal een keer eindigen en ik wil liever niet uitproberen wanneer dat precies is.