WK en saamhorigheid

Zojuist zendt RTL 4 tijdens het weekoverzicht de beelden uit van het onthaal van het verliezende Nederlands Elftal, afgelopen dinsdag terugkerend uit Zuid-Afrika. Ik zie weer die prachtige shots in Den Haag naast de koningin, op de boot over de Amsterdamse grachten met juichende, vrolijke oranjefans langs de kade en op de bruggen en het feest op het immense podium van het museumplein.

Ik kan het niet helpen, maar ik word er een beetje emotioneel van. Best wel veel eigenlijk. Maar waarvan precies? Voel ik 'vaderlandsliefde'? Ben ik zo trots op 'onze jongens'? Hou ik zo enorm veel van voetbal? Nee, dat nu ook weer niet.

Wél heb ik van elke wedstrijd genoten! In maar liefst vier verschillende landen heb ik het WK van 2010 gevolgd. De verschillende poule-wedstrijden waren in het regenachtige Zwitserland een welkome tijdsbesteding. Nederland-Kameroen hebben Job en ik op een originele en heel gezellige manier beluisterd, via een wereldradio van de buren op de camping in Frankrijk.

En toen de kwartfinale. Naar ik heb gehoord, hebben die bewuste 2e juli 15.000 Nederlanders het festivalterrein van Rock Werchter in België (waar ik mij toen ook bevond) verlaten om op een één of andere manier de wedstrijd tegen Brazilië te bekijken.

Velen zijn met ons naar Leuven gependeld om daar de plaatselijke kroegen massaal te overvallen. Leuven kleurde die dag oranje op een vrolijke, uitgelaten manier. Juichend en zingend door de straten, gelukkig zonder incidenten. Al heeft het lokale verkeer wel enige vertraging opgelopen!

Beessie-powerrrrrrr.....!


Maar goed, mijn emotionele weerslag is natuurlijk heel simpel te verklaren.

De emotie komt van een warm gevoel van saamhorigheid. Van een lotsverbondenheid, dat ene dat ons allen verbindt, de collectiviteit, de connectie met de rest van Nederland, dat gevoel, dat is het gevoel van het afgelopen WK. Tijdens het WK was Nederland één volk en ja, ik vind het een heerlijk gevoel.

Een vergelijkbaar gevoel ontstaat wanneer ik op een festival tussen 40.000 festivalgangers sta, die samen juichen, schreeuwen, fluiten, dansen en uit hun dak gaan voor een optreden. Of dat nu Muse, Green Day of Jack Johnson is, dat maakt niet uit. Op dat moment ben je allemaal met elkaar verbonden, omdat je daar staat met dezelfde reden.

Een band, een voetbalteam...het maakt niet uit. Sterker nog, het maakt niet eens uit of er gewonnen wordt! Misschien was dat nog het mooiste, ha!

Dan, bij een google zoekactie op WK en saamhorigheid stuit ik op een columniste Katy. Zij bewoordt precies wat ik wilde zeggen als reactie op mijn vraag: waarom bestaat dit gevoel van verbondenheid alleen tijdens het WK?

´Het zou prachtig zijn als we het gevoel dat de voetballiefhebbers nu voelen vast zouden kunnen houden. Ook wanneer de oranje vlaggen, kleding, toeters en wat al niet meer uit beeld zijn. Zou het niet mogelijk zijn om de saamhorigheid in ons hart te blijven voelen, zodat we anderen niet meer veroordelen op hun anders zijn? Is dit een utopie of kunnen we er samen voor zorgen?´