Schaatsend het jaar uit!

Voor velen heeft deze laatste maand van 2010 geheel in het teken gestaan van kou, sneeuw en ijs. Van moeilijkheden met forenzen, auto's die niet startten, valpartijen met fiets of te voet tot gewoon een vervelende kou op de botten.

Voor mij stond de decembermaand symbool voor verhuizen en klussen in het nieuwe huisje. Tot ieders vreugde nadert deze klusperiode zijn einde, aangezien ik aan iedereen die het horen wilde mijn onvrede uitte over alle klusjes die nog gedaan moesten worden, alle onuitgepakte dozen die me irriteerden of 'die ene lamp die nog steeds niet aan het plafond hangt'.

Het is heel erg als iets -in dit geval een prettige woonsituatie- zo voor het grijpen ligt, maar toch niet helemaal wil vlotten.

Anyways, geduld is een schone zaak.

Maar genoeg gezeurd. Ik moest er duidelijk even tussenuit. Totale focus is helemaal niet goed en bovendien erg on-Abby's. Even voorbij de horizon kijken om weer te zien hoe mooi het leven wel niet is. Even langs alle praktische zaken slalommen om de gelukkige de finish te bereiken.

Zodoende besloot ik na het kerstdiner bij Marian & Wilko (mijn oom en tante) mijn verblijf te verlengen en een paar dagen in Tilburg te logeren.

Wat een uitermate goede beslissing was dat, zeg! Er is niets zo heerlijk dan in de watten te worden gelegd door je favo oom & tante, samen wijntjes te drinken, heerlijk te eten, goede gesprekken te houden en te winkelen in downtown Tilburg.

Maar het hoogtepunt van de logeerpartij was de schaatstocht in het verre Blokzijl.

Derde kerstdag zijn we voor dag en dauw richting Heerenveen gereden om vervolgens te constateren dat de plaatselijk georganiseerde toertocht daar niet doorging. Vervolgens zijn we teruggereden richting Giethoorn/Blokzijl om daar in het prachtige natuurgebied de Weerribben een schaatstocht van ruim 35 km te rijden.

Het was inmiddels mijn derde keer op noren, maar het schaatsen ging me uitermate makkelijk af (het zit waarschijnlijk in de genen!). Technisch gezien was het vast niet perfect, toch kon ik heerlijk wegschaatsen. Een regelmatige, rustige slag, relaxed de handen op de rug, de koude wind langs je gezicht en blik op oneindig; schaatsen is heerlijk!


De foto's (foto's Blokzijl) en het youtube filmpje spreken hopelijk voor zich; het meer van Beulakerwijde was veranderd in een ijsvlakte 'as far as the eye can see'. We reden door de achtertuinen van Drentse dorpjes, hebben gekluund tussen het riet en dronken warme chocolademelk op het ijs.

Zoals altijd brengt ook schaatsen op natuurijs een geheel nieuwe cultuur met zich mee en voor mij was dit een heel nieuwe belevenis. Stel je eens voor om al schaatsend op een kruising van een water(ijs)weg de weg terug naar Blokzijl te moeten vragen!

Dat schaatsen van A naar B is iets oer-Hollands en voorheen kende ik dat alleen van beeldmateriaal uit de jaren '50 en van de laatste Elfstedentocht in 1997. Ik had nooit gedacht dat zelf eens mee te maken.

Nou, ik kan het iedereen aanraden! Stel je voor; een grauwe, maar sfeervolle winterdag, een gezellige schaatsgroep en het geluid van de ijzers die het krakende natuurijs raken en weerklinkt over een veruitstrekkend ijsmeer...

Vier uur lang heb ik met rode koontjes en een brede glimlach op mijn gezicht het ijs bedwongen. Geen centje pijn. Heerlijk. Laat die Elfstedentocht maar komen!

Marian & Wilko en Jetske & Walter, bedankt!!