Amel

I wrote this on a quiet Sunday morning in a cozy Parisian apartment:

I promised to write about this. In English. Making and actually keeping promises is not my strongest point in life, but somehow this worked out perfectly. When it is about writing, I don't make any jokes. Writing, I take very seriously. Yes, I do. Really!

I will write today about a person. One person in particular. I normally don't do this. Like keeping promises. But somehow writing about this person is necessary. It has to be done. I feel it like that.

This is a person who opened the world of singing for me. It is a person who has a cat that responds to 'tu veux manger?' which I personally find the joke of the year. I'm sure, of course, that there are more cats and/or dogs in France who respond to 'tu veux manger', but this person made me see and experience it for the first time and I loved it.

The person, who is a female, has a boyfriend who is one of the best chess-players in France and they make -I cannot say otherwise- the most classic & elegant couple I've ever seen.

She has a Mediterranean, light-some and graceful style, he has a timid but self-conscious French traditional style and it is almost that they are fighting about who has the most classicism inside one another.

She studied English. And she loves to talk English, which makes sense of course. And she talks French too of course. She talks French to her boyfriend and although they know each other for more than eight years, they still use the polite form 'vous' when talking to each other. Just because, as a habit.

She plays guitar, she sings, she dresses and dances with the grace & style of a fifties elegant lady, she worked and works in the Abbey Bookshop.

She is the one who made me feel right at home every time I return to Paris. Within a beat and a second I'm back on the rollercoaster of 'good things' in the city as party's, dinners, music evenings, good talks and wine.

She is also very direct, straightforward, decisive, firm, strong and full of fire. She is determined in succeeding in life. She works hard & structured and is determined to bloody enjoy every second of life in general and especially in Paris. This makes me smile. And it makes me very happy.

She made me see the beauty of Paris many times. She also introduced me into Parisian life with its culture, its inhabitants, its narrow streets and grand boulevards. She shared her love for the city with me.

I look at the mirror in her apartment. I helped carrying it up the 6th floor, back in March, and I am intensely happy that I had a little share in the becoming of this beautiful apartment.

Last night it happened I danced on Klezmer/Jiddisch music in Chez George near the famous St. Sulpice church in Paris. A combined evening with Pop, Rock, Jazz & French chansons of course. With a good Brouilly, my two best friends Amel & Alexandra, a lot of locals and a few funny Ozzie tourists and the package of fun was complete.

Now, I'm back at Amel's apartment feeling a bit melancholic, which resulted in this writing. I cannot help but think I'm the luckiest person in the world right now.

Amel is Paris. Paris is Amel. I cannot image someone more Parisian then Amel. And I love her for that!

The Gathering met verificatie

Om toch nog even terug te komen op de The Gathering, het bedrijfsuitje van Butterfield & Robinson. Ik schreef over een 12 km hoge berg en werd prompt gecorrigeerd (thanks Paul). Het is altijd fijn om te weten dat mijn blog met een kritisch oog wordt bekeken.

Anyways, natuurlijk was de berg/heuvel geen 12 kilmoter hoog. Het was echter een klim van 12 km, inclusief haarspeldbochten, diepe afgronden en een prachtig uitzicht over de Italiaanse Barbaresco wijngaarden.

Dit is hoe ik aankwam na deze klim, met Amina - de zweedse appelgodin- in m'n kielzog.



De 12 km naar beneden was een rit in de ijzig koude najaarswind, veel te koud voor Italiaanse begrippen.


Maar wat een feest, zeg! Mijn allereerste ervaring op een wielrenfiets was er één om nooit te vergeten. De Cannondale'tjes van Butterfield zijn ultra-licht en tijdens de daling heb ik mijn fietshandschoentjes kapotgeknepen, omdat ik gewoonweg te snel ging.

Doodangsten en adrenaline gieren door je lijf en je hoopt maar dat het Italiaanse verkeer rekening houdt met een Butterfield peleton van twintig fietsgidsen die pijlsnel de heuvel afzoeven.

Mijn oom en tante, die al jaren gepassioneerde wielrenners zijn, zullen mij wel begrijpen. En ik begrijp hen nu ook!

RTL Boulevard of Indiana Jones

Aaarghh writersblock! Niks, noppes, nada. Helemaal niks komt er uit mijn normaal zo snel typende vingertjes. Er zit niks interessants in mijn hoofd. Rien du tout om te delen. Wel om over te schrijven natuurlijk, maar niet in het bijzonder interessant om op het World Wide Web te plaatsen.

Ik herinner me de vorige maal dat ik terugkeerde naar Oosterhout, dat hetzelfde probleem zich ontwikkelde. Ik schreef destijds dat de gebeurtenissen die plaatsvinden rondom 'Abby in Oosterhout' niet echt noemenswaardig waren. Niet blog-waardig.

Te saai? Te gewoontjes? Ja, ik ben bang van wel. Het zijn geen woeste avonturen, rare ontmoetingen of bizarre, nieuwe ervaringen.

Ja, maar jeetje Abby, moet het leven dan op een enorme Indiana Jones film lijken?

Ehh....ja bij voorkeur wel!

Maar goed, ik waag het een kans en keer terug naar de basis: het open en eerlijk formuleren van de Explorations, Dreams & Discoveries van de afgelopen tijd! Daar gaat het tenslotte om.

Explorations
Op dit moment ben ik aan het onderzoeken welke nieuwe verzekeringsmaatschappij en telecomaanbieder het best bij mij past voor 2011. Pas op, hoor. Dit is in zijn geheel geen gemakkelijke uitdaging.

Dreams
Sinds een paar dagen droom ik van nieuwe laarzen. Bont is in tegenwoordig. Evenals de grijze tint. Dat wordt een makkie.

Discoveries
De nieuwe musical Soldaat van Oranje schijnt te gek te zijn! En ik heb een nieuwe hobby: schaatsen.

Zie je wel, als ik zo ga bloggen lijkt het binnen de korste keren meer op RTL Boulevard. En ik heb een hekel aan dat programma.

Het valt in het niets bij de spannende avonturen-film die ik nagespeeld heb de afgelopen maanden. Nog geen twee weken geleden bedwong ik een 12 km hoge Italiaanse heuvel met al mijn B&R fiets-collegaatjes, om bovenop die heuvel heerlijk te lunchen en de jaarcijfers door te nemen. Evenals de reisjes, zijn ook de bedrijfuitjes redelijk decadent bij Butterfield.

Net een week geleden fietste ik weer als zielsgelukkige op mijn eigen fiets door Parijs! Susanne, die er zolang voor had gezorgd, stond vrijwel direct voor m'n neus toen ik uit de Thalys stapte. Een week lang heb ik heerlijk mijn oude leventje in Parijs herbeleefd en mijn dank gaat uit naar Susanne, Brian, Richard, Amel, Alexandra, Colline & Shanti die in hun drukke Parijse schema even tijd wilde maken voor een freewheelende Abby!

The Abbey Bookshop zag er nog precies zo uit als toen ik het achterliet: tjokvol boeken...

Geheel toevallig had Brian die dag mijn prachtige Renaissance jurk meegenomen en ging ik de eerste avond alweer met mijn voetjes van de dansvloer in de middeleeuwse bar 'Les Caves'.

En nu ben ik weer in Nederland. Redenen te over waarom ik me niet in Parijs of ergens anders op de globe bevind en ik zal er één weggeven: na een jaar freewheelen vanuit Parijs richting de Philipijnen en fietsend via Hollandse molens naar Franse kaas en wijn, is het best fijn om langer dan drie weken op dezelfde plek te verblijven en een basis te hebben.

Wanneer je in een willekeurige rollercoaster stapt (bijv. de Indiana Jones in Disneyland Parijs), vliegt het karretje in een paar minuten voorbij om vervolgens tot stilstand te komen. Je stapt uit en staat nog eventjes wankel op je benen. Je bent nog draaiierig van de rit en de adrenaline in je lijf geeft nog wat naschokken. Na die kleine herstelperiode is alles weer normaal en ben je intens gelukkig dat je de durf hebt gehad om de achtbaan in te stappen.

Dat is een beetje het gevoel als je zojuist een turbulente tijd hebt gehad en vervolgens tot stilstand komt in je oude woonplaats.

Heerlijk die rust!

Maar...het wachten is op de sequel van mijn avonturenfilm!!

A girl named Sue

Het is een aanrader voor iedereen, zeker als je avontuurlijk bent ingesteld; ga een paar daagjes op pad met Sue.

De toon werd reeds gezet op het treinstation in Beaune. 'Waarom zouden we een treinkaartje kopen?', zei Sue toen we trachtten een kaartje te bemachtigen, maar niet opschoten in de lange rij voor het loket. 'Ik vertel wel een goed verhaal aan de conducteur'. 'Ok, mij best', was alles wat ik kon terugzeggen. Ik zal wel zien, dacht ik bij mezelf.

'Het ergste wat kan gebeuren is dat ze je van de trein zetten, of dat je een treinkaartje moet betalen', probeert Sue mij gerust te stellen. Natuurlijk, dat begrijp ik allemaal wel, echter zijn we hier wel in Frankrijk. De conservatieve ik-wijk-voor-geen-meter-van-mijn-protocol autoriteiten hier in Frankrijk zitten nog altijd goed in mijn geheugen.

Om een lang verhaal kort te maken, we belandden voor 15 luttige eurootjes in Lyon. Piece of cake.

Ik begin meer en meer zin te krijgen in onze trip. Bij aankomst in Lyon ben ik blij verrast door de positieve uitstraling van de stad. Het is een soort petit-Paris, maar dan zuidelijk, Mediterraans, rustig & relaxed. Het centrum bevindt zich op de peninsula die zich uitstrekt tussen de rivieren de Rhone en de Saone.

Het oudste deel van de stad is tegen een goede heuvel gebouwd en blaakt van historie en geschiedenis. De basiliek Fouvriere prijkt bovenop deze heuvel en dateert uit 1870, het jaar waarop de Duitsers stuikelden over de finish-lijn en Lyon niet konden veroveren. De mensen zijn relaxed, vriendelijk en dit vindt zijn uitwerking op de toeristen en dagjesmensen. Heerlijk.

We strijken neer op een terras in de stralende najaarszon. Dinerend zijn we irritant bedienend richting elkaar. 'Wil je nog wat water? Ik schenk je wijn wel even in'. De B&R servicegerichtheid is nog niet uit ons systeem. We zijn ook kritisch. Wanneer het eten er niet goed uitziet, zijn we weg. 'How did I become so critical?', hoor ik mezelf zeggen. En dat na twee weken B&R...

De eerste nacht slapen we in een hostel. Goedkoop & makkelijk. Het uitzicht over Lyon is verpletterend. De prijs van 't hostel helaas ook. Op dag twee zoeken we een nieuw onderkomen, zonder resultaat. We laten onze spullen achter bij een hotel waar we 'waarschijnlijk' wel gaan slapen. We halen onze spullen weer op, nadat we illegaal een bioscoop zijn binnen gesneakt en rustig Eten, Bidden en Beminnen hebben bekeken.

Op dit moment ben ik helemaal niet meer verrast door Sue's acties om alles via omwegen te doen, goedkoop, gratis of anders helemaal niet. We fietsen door de stad met het Velib systeem na het toevallig vinden van een gratis kaartje. Bij Starbucks willen we met de beste intentie van de wereld koffie KOPEN, ware het niet dat ze op deze hete dag gratis shakes uitdelen. In Les Halles de Lyon -een voedselparadijs- 'proeven' we onze lunch bij elkaar.

En het beste moet nog komen. Op dit punt twijfel ik geen moment meer over de capaciteiten die Sue bezit om aan van alles te geraken. Rond acht uur 's avonds eten we rustig onze overheerlijke pizza, zonder uitzicht op een slaapplaats voor de nacht. Mogelijke gratis slaapplaatsen gaan over de tafel; kerken, parken, 'in de bioscoop blijven zitten' en meer.

Dan komt de klap op de vuurpijl. En het is eigenlijk heel gemakkelijk. Je vraagt het gewoon, ja kun je altijd krijgen, nietwaar? Sue zoekt de vriendelijkste ober uit van het Italiaanse restaurant en vraagt letterlijk, na wat prachtige openingszinnen; 'maybe you want to consider having two girls on your couch tonight'.

Al wat rest is een gezellige avond met onze nieuwe vriend, goede wijn en een heerlijke gratis slaapplaats.

's ochtends sluipen we onopgemerkt zijn appartement uit. Dat klinkt onvriendelijk, maar hij wil met alle goede wil van de wereld niet ontwaken en we gunnen hem zijn welverdiende ochtendrust.

We lopen rustig richting ons eerdere hotel, waar ik inmiddels heb gereserveerd; mijn feestje in deze prachtige stad zal zich continueren, mijn goede vriend Simon is vanuit Munchen onderweg naar Lyon.

Kort daarna zie Sue wegfietsen op haar Velib richting het treinstation, met in haar fietsmand de felblauwe Albert Heijn shoppingbag die ze drie dagen lang heeft gebruikt als reistas...

What a girl!

Back in Beaune

Er is weer een normaal leven. Vanochtend hoorde ik de wasmachine draaien en kon ik zowaar mijn eigen kopjes afwassen. Vanmiddag ga ik naar de supermarkt om boodschappen te halen! De simpelste dingen zijn weer heerlijk om te doen.

Eenentwintig en een halve dag op pad met Butterfield, inclusief voorbereidingsdagen en evaluatie/administratie dagen achteraf. Het had evengoed een jaar kunnen zijn!

Fameuze doktoren uit New York & Sao Paulo, Olympische kampioenen, directeuren van beroemde winkel- & restaurantketens in Amerika, ontroerend goed al-dan-niet Joodse miljoenenbedrijven en ga zo maar door. Dat is zo'n beetje de doelgroep. Niet allen even enthousiaste fietsers en een enkeling reist alleen maar voor de aandacht die ze van ons, de gidsen ontvangen.

Maar het gros is vriendelijk, respectvol en 'gewoon lekker toerist'! Als gids echter, wordt elke vorm van een normaal leven leiden direct teniet gedaan, wanneer je 'on trip' bent. Voor het eerst sinds drie weken voel ik mezelf weer tot leven komen, sterker nog, ik kan nu weer een beetje nadenken wie ik ook alweer ben, waar ik voor sta, wat ik doe en wat mijn toekomstplannen zijn.

Hoe kort en krachtig het werk ook is bij B&R, het heeft wel geleid tot een situatie, wat me voorheen vreemd was: zekerheid & planning. Voor volgend jaar april zit ik gebeitelt. Laat die rijke Amerikanen maar komen, ik ben klaar voor hun fooi.

Direct na aankomst in Beaune, had ik een etentje in het gidsenappartement. Een boel verloren zielen lopen hier rond. Allen recentelijk terug van hun reizen en trips en redelijk de weg kwijt. Het is logisch dat er even geen enkele drang en dwang is om beslissingen te maken, na twee of drie intense weken van beslissingen maken voor anderen.

Tijdens het etentje begint de boel een beetje op te klaren. Er wordt geklaagd, gezeurd, reizigers gaan over de tafel en worden verbaal afgeslacht en ja, ik doe vrolijk mee. Er hangt een ontladingsdrang om mij heen, waar menig bang voor zou zijn geweest. Niet mijn frisnieuwe collega's gelukkig. Die begrijpen het allemaal wel.



De rest van de dagen heb ik doorgebracht met gitaar leren spelen en -uiteraard- fietsen!

's middags verzamelen zich gewoonlijk wat collegaatjes voor een flinke fietstocht. We rijden zo vanuit het B&R kantoor de wijngaarden in. De wijnstruiken hebben inmiddels beginnende herfstkleuren en krijgen een prachtige gouden glans wanneer de avondzon erop schijnt. De lucht is fris en ruikt naar versgeperste jonge wijn. Dit is de Bourgogne op z'n best!

Om nog wat meer tot rust te komen, besluiten Sue, collega-gids uit Canada en ik even te ontsnappen richting Lyon. Maar daarover, vertel ik jullie later meer! Word vervolgd....