Twee voeten op de grond

Mijn terugweg was alweer een avontuur op zich. Twee uur vertraging, een wagon vol Amerikanen die duidelijk iets te vieren hadden en een Noorse boskat. Het baasje van Lucky (zo heette de kat) zat namelijk naast me. Een erg gezellige Fransman, zodoende heb ik ook nog op een Parijs terras gezeten met een Noorse boskat...en zijn baasje. Erg apart.

Weer terug in Parijs! 'Weer thuis' zeggen vind ik een beetje te ver gaan, maar ik weet dat dit de plek is waar het in 2010 gaat gebeuren!

Wat? Tja, niet van die moeilijke vragen stellen, hoor.

Parijs wordt in ieder geval een succes, Parijs wil ik laten slagen. Succes in taal, geld, woning...dat soort basics. Russell en ik zijn volop aan het brainstormen hoe we onze talenten kunnen bundelen om een bloeiende business op te zetten.

Afgelopen week heb ik een heerlijke kerst gehad met familie en daarnaast zo'n beetje alle vrienden & vriendinnen gezien voor knuffels, gezelligheid, biertjes en goeie gesprekken! Ik ben nog meegesleurd door Claudia en Laud voor een Salsa/Zouk avondje en als zij samen dansen; da's puur geluk.

Beiden geven sinds kort overigens Zumba les in Breda! Mocht je interesse hebben: www.zoukmotion.nl

Vandaag kwam de terugslag. Ik kreeg Brian van de Bookshop niet te pakken en op de voicemail stond 'de bloemenwinkel' die mij vertelde dat ik niet nodig was deze week.

ZO! Eén week weg en mijn hele Parijse bestaan staat wankelend op het randje van de eerste verdieping van de Eiffeltoren.

Terwijl ik dit schrijf en een van thuis-meegebrachte-te-vroeg-gebakken-oliebol eet zie ik ineens een kaartje wat ik bij mijn afscheidsfeestje heb gekregen. Van een goede vriendin & psychologe. Diewertje schreef onderstaande:


'met 2 voeten op de grond is even moeilijk als met je beide benen in de lucht'

Ze schrijft ook dat ik me altijd met volle overtuiging ergens ingooi of het nu een wereldreis is of een kantoorbaantje. Ze heeft helemaal gelijk. Zo ook dit avontuur.

En dat kost waanzinnig veel energie af en toe. Dus het is niet heel raar als er eens wat terugslagen zijn.

Toch ben ik vandaag redelijk hardhandig met mijn beide voeten op de grond neergezet.

No problem. Morgen weer een dag. En over twee dagen weer een heel nieuw jaar!

Let it snow, let it snow, let it snow!

Afgelopen woensdag stond ik nog met een onuitputbaar enthousiasme in de sneeuw voor de Notre Dame.

Een week later is mijn enthousiasme jegens de sneeuw nog geen millimeter afgenomen. Wat een feest! Ik vind het heerlijk, fantastisch, waanzinnig.

Maar ja, ik moet natuurlijk ook niet naar mijn werk met auto, trein of bus. Ook heb ik geen familieverplichtingen deze kerst. Ik zit gewoon in Oosterhout, bij moeders. Een heerlijk winters weekje vakantie.

Wat ik wel 'moest' afgelopen maandag, is met de Thalys van Parijs naar Antwerpen en vervolgens met openbaar vervoer richting Oosterhout.

Dat was de bedoeling.

Het is enigszins anders uitgepakt mede door vele pakken sneeuw. Met een vertaging van vijf uur heb ik uiteindelijk Antwerpen weten te bereiken. Maar verder kwam ik niet. Geen trein, bus, nix richting Nederland.

Dus heb ik op Station Antwerpen mijn zinnig verstand, zekerheid en enige trots achter me gelaten door met een bordje 'Oosterhout' richting de ring te gaan lopen. 'Kom op, 't is bijna kerst, er is vast wel iemand die me een lift wil geven', dacht ik. De ring van Antwerpen heb ik nooit gehaald. 300 meter van het station zag ik een auto met Nederlands kenteken. Hengel uitgooien, lijntje binnenhalen...beet! Mijn kerstgedachte gaat uit naar Hachim uit Breda voor een superlift tot aan de voordeur!

Mijn Parijse avontuur start volgende week alweer. Januari 2010 zal in het teken staan van schrijven en genieten, liefde & geluk, zoeken & vinden, ontdekking & ontplooiing.

In een nieuw appartement, met nieuw gezelschap en hopelijk ook een nieuwe baan! Stel hierbij voor: Abby die samenwoont met Russell en samen met hem een kunstgalerij runt in hartje Parijs.

Onbereikbare grote droom? Natuurlijk niet!

Iedereen een zalig kerstfeest gewenst!

Het gevoel van...

December! Een heerlijke tijd! Ik heb altijd al veel van de kerstperiode gehouden. Het is een tijd om terug te kijken op een jaar om 'de rekening op te maken' en ook om vooruit te kijken naar een nieuw jaar.

En het is een tijd om te geven aan mensen om je heen! In de vorm van bedankjes, cadeaus, knuffels en lieve woorden. En om mooie dingen terug te ontvangen.

Mijn nieuwe vrienden hier in Parijs, al mijn lieve vrienden in Nederland, mijn familie die me oh zo dierbaar is en een verre lover, hoeveel meer geluk kan ik me wensen in het volgende jaar.

Natuurlijk zijn er altijd nog dingen om over te dromen.

Maar voor ik al mijn dromen voor 2010 ga devoileren (onthullen), wil ik graag terugkijken op twee maanden Parijs. Het gevoel van...

Het gevoel van Parijs
Naar een decadente degustation (wijnproeverij) op een boot, aan de seine, naast de Eiffeltoren.

Het gevoel van WWW
Mijn schattige Asus laptopje! Ideaal om te schrijven en te internetten in cafeetjes in Parijs of om mee te skypen met mijn moeder ;-)

Het catwalkgevoel
Er bestaan op Schiphol lopende banden voor lange-afstand-gates. In Parijs bestaan die ook. Op station Montparnasse. Stel je voor; aan de rechterkant staan de luie mensen, links lopen de mensen met haast. Stel je nogmaals voor; vier onbekende vrouwen die achter elkaar stevig doorlopen. In ritmisch gelijke passen. Op een haastige doch elegante manier. Ik was de laatste. Veel dichter bij een catwalkgevoel ga ik zeker niet meer komen.

Het wintergevoel
Een sneeuwballen-gevecht met random toeristen op place de Notre Dame.

Het kerstgevoel
Een kitscherige overdosis aan kerstlampjes, een oerlelijke combinatie van kleuren gecombineerd met een smakeloze mengeling van kerstdecoratie. Dat is het kerstgevoel van Frankrijk. Van versieringen hebben zij geen kaas gegeten.

Het kerstgevoel2
Door de Parijse straten paraderen in een kerstpakje tijdens Santacon 2009.

Het taalgevoel
Een heel album van Asterix in het Frans kunnen lezen!

Het geluksgevoel
Hemel, dat zijn er zoveel! De eerste kop koffie in een ijskoude bookshop. De laatste metro om 2 uur 's nachts net halen. De Notre Dame zien opdoemen als je de metro exit uitstapt. Een geslaagde yogapositie (de brug voor kenners). Goede wijn bij de lunch. Vul de rest zelf maar in.

Het gevoel van liefde
Cadeaus ontvangen van Russell. Effectieve tastbare cadeautjes en brieven. Allemaal geregeld via mijn yoga-lerares. Wow!

Het gevoel van 2010
Schrijven en bloggen, geld verdienen met iets wat ik écht wil, met Russell samenwonen in Parijs, naar de Phillipijnen 'op vakantie' naar mijn vader en vooral...Explore. Dream. Discover.

Aanstaande week ga ik heerlijk genieten van een weekje Nederland.

Mere Noel Abby wenst iedereen vast een zalig kerstfeest!

Hot Choco & Vin Chaud

Mijn fiets is gemaakt, dat was het eerste victorieuze moment van de week. En uiteraard niet zomaar bij een 'fietsenmaker'. Dit is Parijs! Alles kan hier groter, beter en aparter.

De plaats waar ik mijn fiets heb laten maken heette: Vélo et Chocolat. Dat laat zich al een beetje raden, nietwaar? Deze fanatieke wielrenner en fietsenmaker heeft een prachtige shop aan Canal du Ourq en zodra je één stap binnenzet, komt de geur van verse, warme chocolademelk je al tegemoet. Hoe onwaarschijnlijk simpel, maar zo effectief. De 'chocolat epicé/spicy chocolat' is een aanrader; heerlijk gepeperde, pure chocolade, zo smeuig en dik dat je er een lepeltje bij krijgt. Dan kun je mij opvegen, hoor!

Halverwege de week heb ik de warme choco voor warme wijn ingeruild. Xmas feestje bij de Abbey Bookshop. Foto's zeggen voldoende hopelijk:

Lezing van Stephen Clarke, Abby die warme wijn en cider serveert en een sfeerplaatje!
Overigens, die Stephen Clarke, da's een maffe Brit, hoor. 'One year in the Merde' zijn eerste boek: WAUW, wat een humor!

Ik weet nu, de slappe lach krijgen van een boekpassage is erg genant in de metro.



Niks feesten, werken! De hele avond de heerlijkste gluhwein/vin chaud gemaakt.

Uiteraard volgens oud-Canadees recept (heel veel kaneel en Maple syrup)
















Uit de vijver van nederlanders.fr heb ik nog een prachtig mooie vis aan de haak geslagen. Of eigenlijk heb ik de lelies langszij geplukt. Wat wil het mooie feit, vanaf volgende week heb ik een nieuw baantje in een bloemenwinkel! Drie middagen in de week, een winkeltje vlak bij een grote supermarché dat wordt gerund door een Nederlands stel. Dat wordt Franse bloemennamen leren!

Al deze detailhandelarij rondom mij is wel een beetje vreemd. In Nederland was ik al ruim 5 jaar een kantoormiepje en nu sta ik ineens in twee winkels ofwel boeken ofwel boeketten te verkopen. Of het nu een progressieve of degressieve ontwikkeling is, dat maakt niet uit, het is NIEUW en dus volgens de Abby-reglementen al gauw goed...

Sint Nicholas en Monet

Sinterklaas is een beetje langs me heen gegaan. Ze vieren wel Sint Nicholas in Frankrijk, maar voornamelijk in het noorden van het land bij Lille in de buurt, zo is mij verteld, want Lille is namelijk 'niet echt Frankrijk', wel een mooie stad hoor, maar nee Lille is een beetje apart, een beetje Belgisch. Dus daar vieren ze wél Sint Nicholas...

Heerlijk die Fransen, lekkere ongenuanceerde logica.

Ook zoiets: het feit dat de 'Provence' alles buiten Parijs is. Ik heb meerdere malen een antwoord ontvangen 'Hij werkt in de Provence'. Dat kan dus serieus overal in Frankrijk zijn, alles behalve Parijs. Niet binnen de 'heilige escargot', niet binnen de 'precious péréferique'. Frankrijk bestaat uit Parijs...en de rest. Mooi hoor.

Heb wel nog een bosje tulpen cadeau kunnen doen op 6 december aan Nora en Philippe die me hadden uitgenodigd bij hen thuis. Toch nog een heerlijk avondje gehad!

Quoi de neuf? What's new?! Nou best wel wat. Ik heb een lekke band gereden en daarna de halve banlieue vervloekt, morgen heb ik een gesprek bij een Nederlands/Frans bloemenwinkeltje en zit ik in The American Library voor een boekpresentatie. Verder ongeveer vier geplande feestjes deze week (echt wil niemand heel jaloers maken hiermee hoor, dit heeft ook zijn nadelen...maar zo gauw kan ik er geen bedenken). Nou ja alles z'n gangetje dus.

Beste Abbey Bookshop moment van deze week: 's ochtends de sleutel in de brievenbus vinden met een briefje van Brian: 'open jij de winkel even, ik ben een paar uurtjes later'. Welja, waarom ook niet? Abby kan na drie weken best wel een bilingual boekwinkeltje in haar eentje runnen. Geen probleem. Boeken afrekenen in het Frans? Abbeltje, eitje.

Ok, ok vooruit nóg eentje dan. Er komt iemand de shop binnenlopen en Brian stelt 'm aan me voor als Stephen Clarke en ik ben net de C-sectie aan het inruimen, waarbij onder Clarke ongeveer een half metertje boeken staat. Daar kan ik gerust vrolijk van worden.

In de kinderhoek van de shop. Is het niet vreselijk knus?!






Zondag ook nog een beetje cultuur gesnoven in Musée de l'Orangerie, waar sinds 1926 de immense waterlelie (Nymphéas) schilderijen van Claude Monet hangen.

Een grappig kunstfeitje is dat meneer Monet zolang aan zijn waterlelies heeft gewerkt (bijna 30 jaar) dat zijn impressionistische kunststijl hopeloos uit de tijd was geraakt. Kubisme met Picasso en Cézanne en expressionisme waren toen hot & spicy en landschappen met vage pastelkleuren waren hartstikke 'uit' in de jaren '20! Niemand was dan ook geinteresseerd na de opening in 1926. Arme Monet.

Pas 60 jaar later, begin jaren '90, bloeide de interesse voor de Nymphéas weer een beetje op. Zodoende dat ik afgelopen zondag in een gigantische rij stond voor 't museum. In regen & wind. Maar ja, 't was gratis-museum-dag.


Detail uit Claude Monet's Nymphéas