Bergen beklimmen

Soms ontmoet je mensen, waarmee je intuitief direct een stapje verder kan dan 'hallo en waar kom je vandaan'. Zo ook met Claire. Claire kwam ik een aantal weken geleden tegen in de bookshop.

Inmiddels weet ik dat weinig in het leven op toevalligheden is gebaseerd en dat je precies de dingen en mensen naar je toetrekt, waarnaar je op zoek bent. Of waar je bewust of onbewust om vraagt. Toch lijkt het iedere keer weer een klein wondertje als dat gebeurt.

Binnen vijf minuten had ik mijn hele ziel & zaligheid inclusief angsten, twijfels en onzekerheden bij haar neergelegd. Ik schrok zelf van mijn eigen openheid. Inmiddels heb ik al wat fantastische avondjes bij haar thuis achter de rug, met heerlijke Franse cuisine en Engelse humor. De laatste maal nam ze me mee naar een vriend van haar, voor een goed gesprek.

Aldaar heb ik van een zeer wijze, oude man te horen gekregen dat het tant mieux is om op zoek te zijn naar iets waarvan je niet weet wat het is!

Kijk, allemaal leuk en aardig; Parijs, avonturen, dromen, maar uiteindelijk gaat het wel ergens heen. Uiteindelijk hoop ik wel een bewustzijnsniveau te bereiken waar ik heel gelukkig heel oud mee kan worden. De belangrijkste les die ik van deze wijste man van Parijs heb geleerd, dat kun je onmogelijk in je eentje...

Ik besef me dat ik een beetje terughoudend ben in het schrijven over spirituele ervaringen op dit blog. De reden daarvoor is dat ik voor anderen denk, wat de reacties van anderen zouden kunnen zijn. Aangezien het vrij nutteloos is voor anderen te denken, blog ik gewoon vrolijk door.

Het hedendaagse leven kan tegenwoordig zo hectisch zijn. Werk, sociaal leven, sporten, op de hoogte blijven van het nieuws, Internetcontacten en ga zo maar door. De basis van het zijn, gewoon simpelweg bestaan, wordt zo vaak vergeten en is weggestopt en geminimaliseerd tot miniscuul deeltje ergens in het lichaam.

Als allerliefste op deze aardbol wil ik dit prachtig stukje ZIJN, wat 'de wijze oude man' een graankorrel noemde, laten groeien tot een massief bloeiende eik.
Dit vereist echter best wat werk en aangezien ik meestal alles nu, meteen en snel wil, loop ik al een paar maanden als een verloren zieltje rond. Claire had dit binnen een minuut gezien.

De reis om te ontwaken of beter, om bewuster te worden van het zijn en minder bewust te zijn van je persoonlijke IK, is een enorme reis. Het is zo'n soort reis waarbij de weg ernaar toe mooier is dan de eindbestemming.

Hij gebruikte hiervoor een aantal vergelijkingen als 'de top van een berg beklimmen met een goede gids die de bergen kent en af en toe je rugzak voor je draagt'.

Een gids heb ik uiteraard al gevonden. Dat was hartstikke duidelijk.

Mijn gids heet Russell Maier en is sinds vorige week in Parijs, bij mij. Ik zie er naar uit met hem een prachtig bergpad te beklimmen, hij die me begeleidt door de valleien van spiritualiteit, de helblauwe meren die schitteren van 'verlichting' met de zon op kop; de prachtige ziel in ieder van ons.

Het allermooiste van deze speciale avond was:

Alles was in het Frans.
En ik kon alles verstaan...

Beyond Black

Soulages! Ik had nog nooit van Pierre Soulages van gehoord, maar hemel wat ben ik blij dat ik die man nu ken. Of in ieder geval zijn kunst dan.

Afgelopen weekend had ik mijn moeder op bezoek. We hebben heerlijk de toerist uitgehangen en heb haar in twee dagen heel Parijs laten zien, van 't Louvre tot Invalides, een boottochtje over de Seine en natuurlijk de bookshop.

Haar indruk van Parijs: veel stokbrood en hele onvriendelijke Fransen. Redelijk standaard dus.


Gelukkig heb ik haar eerder in Londen kennis laten maken met een prachtig koffie-fenomeen, wat Parijs ook bezit in iets mindere mate: Starbucks. Mijn moeder is officieel verslaafd aan Starbucks. De tweede dag, nog voor 9 uur 's ochtends, was de naam al gevallen. Is het niet prachtig?

Abbey bookshop anekdotes
Ik heb er nogal wat tegenwoordig, aangezien ik sinds afgelopen zaterdag 'kapitein van 't schip' ben. Brian is op familiebezoek voor 3 weken en ik mag de zaak draaiende houden. Daarop ben ik best een beetje trots!

- Een dame uit Vancouver Island - Canada die hysterisch binnenkwam met de Lonely Planet in haar hand. Want daar staat de Bookshop in. Ze vond het zo geweldig. Ze kwam nog een tweede keer terug en we hebben een prachtig gesprek gehad.

- Zeg nooit, maar dan ook nooit als boekverkoper in een boekwinkel dat je ‘de film wel gezien hebt’. Fataal!

- De cijfers, die verdomde Franse cijfers. I’m learning the hard way…het allerergste: voicemails met telefoonnummers.

- Moeders heb ik gevraagd om stroopwafels op te sturen. Voor drie weken lang zal The Abbey Bookshop deels een Hollandse boekwinkel zijn en stroopwafels serveren.

- Dit uiteraard naast de koffie, thee en gluhwein wat normaal is.

- Mijn kennis van de Engels en Amerikaanse literatuur is niet al te best heb ik gemerkt. Misschien kan ik dat maar beter voor me houden! Ik kan me oprecht schamen dat ik nog nooit iets van Jane Austen heb gelezen. Inmiddels heb ik twee methoden gevonden om dit op te lossen: 1. Zeer quasi-dom met een charmante glimlach nogmaals naar de titel of auteur vragen. 2. Puur bluffen.

- Naar het toilet gaan is iedere dag weer een uitdaging. De shop heeft er wel één, echter is ie momenteel gevuld met boeken (!). Gelukkig heb ik hele fijne buren, waarvan twee restaurants en een hotel.

- Daarnaast waanzinnige klanten! Het is elke dag een wereldreis! Een vrouw uit Ierland die Eileen heet, een stelletje uit Zuid-Afrika waar ik Nederlands mee heb gebabbeld, Italianen waarvan ik geen klap kan verstaan (ook niet hun Engels) en natuurlijk een boel Canadezen.

Van nix naar een full-time baan, 't is een heel karwei maar o zo leuk!

Terug naar Soulages! Afgelopen zondag ben ik mijn kamer uit-gebonjourd door mijn flatgenoot Philippe. Hij hield namelijk 'open huis' voor mijn kamer. Ik ben maar uitgewijkt naar Centre Pompidou, waar je gratis kan Internetten. Bovendien is het daar altijd gezellig druk op zondag.

Ik zat net goed en wel twee minuten toen Philippe (wáárom heet iedereen hier Philippe??), de Frans-Amerikaan naast me zijn kansen waagde. Ik vond het nog redelijk traag maar goed, hij is ook maar half-Frans.

Echter, deze Philippe was écht alleen maar geinteresseerd in kunst en heeft me meegenomen naar 't museum+expositie op zijn Pompidou-jaar-abonnement.

Ik heb de Soulages expositie bekeken mét privé-gids en was zwaar onder de indruk.

De schilder van zwart & licht.
Waanzinnig grote zwarte canvassen met relief waardoor het licht ermee speelt alsof het....sneeuw is. Beyond black! Beter kan ik het niet uitleggen, ben ik bang.

Al met al een cultureel en turbulent weekje.

Rest mij nog één ding te zeggen: Mam, ontzettend bedankt voor je bezoek!

Niks is wat het lijkt

Nu is de winter niet de meest inspirerende tijd van het jaar, zelfs niet in een prachtig, grote, levendige stad, maar het kan me niet voorstellen dat het alleen aan de periode van het jaar ligt.

Things could be better, zeg maar.

Mijn moeder is gezellig op bezoek vandaag en het gehele weekend, mijn lover uit Canada komt volgende week, we gaan verhuizen naar een prachtig appartement (ja echt waar, ik ga voor de 3e keer verhuizen in 3 maanden) én ik heb zelfs een betaalde baan voor een aantal weken (The Abbey Bookshop)!

Niets is echter wat het lijkt.

Deze bovenstaande alinea vol geluk, blijdschap en liefde wordt volledig overspoeld door stress, problemen en zorgen.

Zo zag ik vandaag een bange en zorgelijke blik in de ogen van mijn Franse KNO arts nadat ie zijn bekende kijk- en zuiginstrumenten uit mijn rechteroor had verwijderd.

Grappig genoeg kreeg ik de dag ervoor diezelfde zorgelijke & bijna bange blik van Brian die met vakantie gaat vanaf volgende week en mij The Abbey Bookshop heeft toevertrouwd.

Ze hebben beiden maar weinig vertrouwen in mijn capaciteiten, is het niet?!

Misschien moet ik daar eens iets aan gaan doen!

Verder vandaag weinig aandacht voor dit al en halverwege de dag heb een prachtig en bizar moment beleefd, waar ik beslist over moet berichten. Zo heb ik mijzelf sinds mijn komst in Parijs beloofd: als dat gebeurd, is het écht feest! Vandaag was het dus feest. Wat geschiedde (hou je vast)...

Ik kwam een bekende tegen op straat

Ik liep met moeders richting de-kopie-van-het-vrijheidsbeeld en zowaar voor mijn neus mijn lieve vriendin Nora, waar ik al heel wat Franse babbelavondjes mee heb gehad.

Dat is toch wel supertof hoor, in een stad van 15 miljoen inwoners waar ik toch relatief gezien maar een handje vol mensen ken. En ik kon haar ook nog eens introduceren aan mijn moeder!

Wow...een erg bijzonder moment!

Achteruittraprem

Het is een leuk woord voor scrabble. Het is ook iets wat de Fransen niet kennen. Blijkbaar. Gisteren reed er een politiebusje naast mijn fiets. Vol verwondering vraagt de politie agent aan mij 'zitten er geen remmen op je fiets?', refererend naar mijn 'lege' stuur.

Dus...

Ik zeg niks hoor, over de intelligentie van de Franse politie.

Nou, dat is meteen het hoogtepunt van de hele week geweest. Het was maar een belabberd weekje. Ellendig, grieperig, laag energiepeil.

Met één enkele oorzaak. En gelukkig dat ik daar nu van op de hoogte ben, alhoewel het niet erg leuk is. Een ooronsteking. Welja, dat heb ik nog noooooit gehad, dus dat scheelt weer (Oh sarcasme! Hopelijk merkt iedereen hier de sarcastische ondertoon ;-)

Het is eigenaardig dat, als je niet lekker in je vel zit, denkpatronen veranderen, je dingen gaat overpeinzen, je overal problemen ziet en in zo'n welbekende neerwaartse spiraal terechtkomt. Zelfs Russell wist me er niet uit te krijgen. En dat terwijl we er op een waanzinnige manier bezig zijn om een leuke tijd in Parijs te creeeren. Hij kan er overigens erg inspirerend over bloggen.

Maar er is ook veel onzekerheid. Wat gaat er gebeuren als Russell hier straks is? Waar te wonen?(wéér verhuizen), hoe geld te verdienen?

Nu heeft onzekerheid ook iets waanzinnigs fantastisch. Dat is één van de redenen dat ik het vaak opzoek. Alles kan gebeuren! Werkelijk alles. Je wildste dromen kunnen ineens voor je neus staan.

Onzekerheid is pure vrijheid!

Maar het is erg lastig positief te blijven, zeker als je goede gesteldheid het laat afweten. Zo zie je maar weer dat gezond- en fitheid o zo belangrijk is!

Dus...wijze les van Abby; neem allemaal op tijd je mitavientjes!

Het blijkt, mijn pep-up drug is dansen. Na een middeleeuwse avond in Les Caves was ik helemaal opgeladen.

En een Hollandse avond met Susanne is ook altijd een goede remedie. Nadat we beiden steevast te laat komen op onze afspraakjes (want dat is errug Frans!) wordt er eerst over van-alles-en-nog-wat geklaagd (want dat is errug Nederlands!) om elkaar vervolgens weer moed in te spreken.

Susanne en ik eerder in een Italiaans restaurantje vlak bij Abbessess

10-01-10

Via deze foto en handkus stuur ik aan iedereen al mijn blijdschap en geluk vanuit mijn nieuwe kamer in rue Faubourg St. Denis!

Authentieke, krakende houten vloeren, krakkemikkige ramen en luiken, antieke schemerlampen, een eigen open haard en een heerlijk bed zijn de ingredienten voor een fantasisch nieuwe kamer.

Ik deel de rest (keuken & badkamer) met Philippe en zijn Phillipijnse vriendin Jennyfer en 't is goed volk, zo zou mijn opa zeggen. Mijn nieuwe wijk is één en al Curry's, Kashmir, Wierook, Bollywood & gouden sieraden. Juist, ik zit in de Indiase wijk. Of eigenlijk zijn de meesten van Sri Lanka.

Laatst zei iemand: je hoeft helemaal niet te reizen, enkel een paar maal te verhuizen in een internationale stad en je komt alle culturen tegen. 't is zeker waar. Vanuit het midden-oosten zit ik nu in India! Kom maar op met die Indiase curry's!

Voor éénieder die mijn appo eens wil bezoeken, je bent van harte welkom! Bovendien woon ik naast Gare du Nord, erg praktisch voor treinreizigers.

Ondanks de kou ben ik nog altijd fanatiek aan het fietsen. Mijn verhuis was helemaal een stunt. In de sneeuw, op de fiets met volle fietstassen. Dat had er zelfs in Nederland raar uitgezien.

De pakken sneeuw zijn hier gelukkig uitgebleven. Er is hier alleen 'mooie decoratieve sneeuw' gevallen. Afgelopen woensdag leek het wel of God of wie dan ook daarboven een fijne zeef had gebruikt om poedersuiker boven de stad uit te strooien; alle daken en gebouwen waren bedekt met een flinterdun laagje sneeuw. Een heus Anton Pieck-plaatje.

De beste bookshop anekdote van de week: Brian die me 'sochtends (op mijn vrije dag) opbelt met de vraag of ik zijn sleutelbos toevallig ergens heb gevonden. Wat bleek, die zaten per ongeluk nog in mijn tas. Tengevolge daarvan heeft hij noodgedwongen in de shop moeten slapen! Zijn huissleutels zaten namelijk ook aan de bos. Juist ja...

En dan...de Notenkraker, het ballet met muziek van Tchaikovsky, zojuist gezien in Opera Bastille. Waanzinnig! We hebben twee uur in de rij gestaan voor kaartjes en mét succes! Een zeer uitgebreide productie, een cast van meer dan 50 dansers, het grootste symphonisch orkest wat ik tot nu toe heb gehoord en waanzinnig decor & kostuums; als de Fransen het doen, doen ze het goed!

Abby is weer back-in-business als het gaat om het goede Parijse leven, zo zou je denken en ja, daar stem ik helemaal mee in.

Wees gerust, er zijn ook serieuzere zaken aan de gang, zoals een heuse co-creatie waar Russell en ik mee bezig zijn voor onze periode hier in Parijs:

"We dream of a stustainable and enjoyable and love-filled time together in Paris. To co-create together a prosperous way of doing the things we love and fully enjoying Paris. We dream of being amazing partners so that we can maximize our health, our living, our consciousness, and our gift to the planet."

Verhuizen....alweer!

Gisterenavond ben ik naar Bercy cinema geweest. Naar Avatar, wat is overigens een absolute aanrader is maar dat terzijde.

Op weg terug naar huis was ik al mijn 'metro-bezigheden' vergeten, wat zoveel is als een Ipod, MP3 speler, een boek, pen & papier of de Parisien, de Parijse krant. Het is onvermijdelijk dat je dan gaat piekeren.

Nu doe ik dat wel vaker en het is helemaal niet zo erg, sterker nog, ik ben heel, heel blij geweest met dat ritje. Tijdens het begin van de rit had ik namelijk een sms verstuurd naar de eigenaar van een potentiele, nieuwe kamer met de mededeling dat ik bedankte voor de kamer. Aan het einde van de rit heb ik -haast in paniek- wederom ge-smst dat ik dat kamer toch wel wil! Nadat ik alle pro's en contra's zorgvuldig op een rij had gezet tijdens deze inspirerende metro-rit, besloot ik 'gewoon doen!'

Ik ga dus verhuizen. Binnen nu en twee dagen of zo en ben helemaal waanzinnig enthousiast. Ik heb de kamer al gezien, het is een schattig plekje met alles erop en eraan, zelfs een werkende open haard, IN Parijs (10e arrondissement), niet heel erg duur en een normale huisgenoot. Kan niet wachten!

Zo dus, dat wilde ik de wereld even laten weten. Geniet allen van de sneeuw, kou, ijzel en wind. Voor je het weet is het weer voorbij ;-)

Bonne année!

Allereerst iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar!

Terugkomen in Parijs was moeilijker dan ik dacht. En dat na één week afwezigheid! Toch moest ik weer in een 'metropolische' flow of groove terechtkomen en dat duurde eventjes.

Bovendien is het einde van het jaar altijd een rare periode, iedereen is vrij of op vakantie. En aangezien Parijs maar weinig 'authentieke Parijzenaren' kent en meer een internationale mengelmoes is van mensen met verschillende roots, stroomt deze wereldstad volledig leeg tijdens de feestdagen. Heel veel Fransen keren terug naar hun vrienden en familie in de Provence, in augustus is het nóg erger, zegt men! De stad wordt derhalve gedomineerd door toeristen en dat siert de stad nou niet bepaald.

De afgelopen dagen heb ik echter niks meegekregen van dit alles. Ik heb namelijk twee dagen bij Shanti vertoefd, mijn waanzinnig inspirerende yogalerares, Ze woont in banlieue Val de Fontaney, dat nog het meeste weg heeft van een Spaans of Portugees vakantieresort. Ik belde haar met de mededeling dat ik nog geen plannen had voor Oud en Nieuw en ben met open armen bij haar thuis ontvangen.

Het was geen doorsnee Oud en Nieuw kan ik wel zeggen! We hebben het nieuwe jaar ingeluid met een maan-meditatie om alles van het voorgaande jaar te laten wegstromen en geluk, voorspoed en succes te wensen voor het nieuwe jaar. Dit was bijzonder passend, aangezien het afgelopen 31 december blauwe maan was, een tweede volle maan in een maand tijd.

Uiteraard was er ook heel veel lekker eten, champagne, goede gesprekken, muziek, dans en natuurlijk heel, heel veel yoga! Nieuwjaarsdag heb ik volledig met Shanti doorgebracht, Chateaux Vincennes bezocht, The Secret uitgelezen (schijnt een beroemd boek te zijn, kent iemand het? ;-) nog meer Yoga en ik heb haar op mijn beurt kennis laten maken met Wende Snijders, de Edith Piaf van Nederland.

Ik heb genoten van elke seconde, het is net of ik zojuist twee dagen in retraite ben geweest zo relaxed ben ik na dit bezoek. Ik ben zojuist 'weer op aarde geland'.


Wat een prachtige manier om het nieuwe jaar te beginnen! Shanti bedankt!

Terug in Pantin ben ik overspoeld met Libanese delicatessen; Mijn huisgenoot Martin is juist weer teruggekeerd van zijn vakantie naar Libanon.

Oh, wat is het leven zwaar!