L'aile, arrière et le pivot

De Nederlandse vertalingen hiervoor zijn de hoek, opbouw en de cirkel. Voor sommige mensen op deze aardbol zijn dit zeer bekende benamingen. Namelijk: handbalposities!!

Nadat Russell via de l'Université International een trainingsavond voor Ultimate Frisbee had gevonden (en hiervan helemaal hysterisch happy terugkwam) dacht ik; dat kan ik ook!

Binnen een uur had ik een leuke handbalclub in de buurt gevonden, de trainer gebeld (met een originele naam: Philippe) en werd ik ineens verwacht op een handbaltraining midden in Parijs.

Sinds de training weet ik dat er één zekerheid is in het leven: handbalsters, waar ook ter wereld, zijn overal hetzelfde.

Hetzelfde hysterische kippenhok in de kleedkamer, hetzelfde geklaag jegens de trainer, dezelfde teamopbouw: de niet helemaal sporende (in positieve zin dan, he) keepster, de jonge, onzekere tieners, de zichzelf voorbijpratende aanvoerdster en de stille maar berekende. Een heus Frans team met een hoog DESK* gehalte!

Er zit zeker iets fundamenteels gemeenschappelijks in handbalsters, zo heb ik ontdekt. Hoogstwaarschijnlijk heeft iedere sport wel zo zijn eigenaardigheden, zijn authentieke persoonlijkheden. In zoverre zou je bij iemands geboorte al kunnen zeggen; nou, die wordt vast tennnister!

Sport verzusterd. Ik voelde me direct thuis. Hoe heerlijk het is om ergens echt thuis in te zijn, te weten, te kunnen en onderdeel te zijn van een team. Ik was het vergeten.

Het was voor mij een geweldige ervaring om de Franse namen te leren van de posities, sprongschot, doorschuiven van de cirkel etc. etc.

Eigenaardig genoeg had ik hetzelfde effect op Philippe zoals de meeste coach/trainers; hij begon direct driftig met me te onderhandelen om zijn 'zojuist verworven waardevolle aanwinst' niet te verliezen...(kom je volgende week weer, wil je je niet inschrijven, hoe lang blijf je in Parijs?)

Mijn lichaam wist niet wat 't overkwam, twee uur handballen na een stop van twee jaar. Stralend kwam ik terug om vervolgens twee dagen krom te lopen van de spierpijn.

Yep, Handbal zit nog steeds in me!


*DESK - De leukste handbalvereniging van Brabant, uit Kaatsheuvel natuurlijk

Nederland - Frankrijk (1-0)

Afgelopen weekend had ik Suzanne uit Oosterhout op bezoek! Het waren dagen met veel Nederlands gebabbel, een hóóg bezoek aan de Notre Dame:

En natuurlijk hebben we veel gegeit & gelachen en heb ik haar The Abbey Bookshop laten zien.


Het was een inspirerend, relaxed en waanzinnig warm bezoek! We mogen de Thalys dankbaar zijn dat alle treintijden volledig ontspoord waren, waardoor Suzanne nog een dagje langer kon/moest blijven!

Vriendschap is niet zomaar iets. Familie, vrienden...het is bijna hoe verder je ervan bent verwijderd, hoe meer je het gaat waarderen. Ik kan Nederland, Oosterhout en alles eromheen (zelfs al het geklaag) soms zo enorm waarderen dat het bijna pijn doet.

Ik denk ook dat men er een woord voor heeft, een woord wat ik nauwelijks gebruik en vreemd ben. Het heet 'missen'!! Ik mis Nederland!

Voornamelijk de momenten waarop Nederland naar me toekomt, bijvoorbeeld in de vorm van Suzanne of komend weekend, mijn broer Dennis. Dan wordt het gevoel krachtiger, maar het is ook een fijn, warm gevoel van genegenheid & waardering.

Nederland is potdikkie een briljant land.
(Komende week ben ik overigens eventjes terug in het regenachtige kikkerlandje)

Frankrijk zal nooit mijn land worden, hoe magisch Parijs ook is. De Franse autoriteiten, daar ben ik werkelijk van geschrokken. Strikt en bloed-onder-de-nagels correct en rechtschapen.

Laatst deed ik een politie aangifte voor The Abbey bookshop en ik had bijna nóg een keer aangifte willen doen, maar ditmaal jegens de onbeschoftheid van de dienstdoende politieagent. Hij mag zich gelukkig prijzen dat mijn Frans hiervoor niet toerijkend was...

Een geciviliseerde bende is 't hier soms!

Echter ben ik dankbaar en ultiem gelukkig dat ik hier mag en kan zijn, in een prachtig appartement, met een lieve lover, inspirerende & waardevolle Parijse vrienden!

Hoeveel tijd ik nog in Frankrijk (of in Parijs) ga doorbrengen, ik weet het niet. Begin april staat nog altijd een prachtige reis richting de Phillipijnen naar mijn vader en Annemiek in de planning. Vervolgens broeien er ideeen om gdurende de zomer in Zuid-Frankrijk als touroperator of reisgids te gaan werken.

Frankrijk heeft heus nog niet afgedaan, echter zou het best wat kunnen leren van de informele Nederlandse openheid & flexibiliteit!

You're a real Trooper

Noem het een Trooper. Ik voelde me een Trooper! Ik voelde me machtiger dan alle Franse macht- en gezaghebbers bij elkaar.

De reden hiervoor? Mijn fiets had een lekke band. Alweer.

Nu is dat niet zo'n gigantisch probleem, ik kan best een band plakken, maar iets zei me dat er meer aan de hand was dan enkel een gat in de binnenband. De eerste fietsenmaker in onze nieuwe hippiewijk noemde een prijs van 25 EUR voor het plakken van een band. Totallement fou!

Ik kwam erachter dat ik toch wel erg gehecht ben geraakt aan mijn fiets. De stad Parijs heeft een weelde aan vervoersmogelijkheden en ik merk dat mijn reisgewoonten steeds weer verschuiven.

De metro heeft volledig afgedaan, ik voel me tegenwoordig ingepakt als een sardientje in de krappe, overvolle treinen. De bus is een beter alternatief, er een bushalte tegenover ons appartement en het is heerlijk om iedere dag een kleine citytour te krijgen. De bus neemt echter ieder miniscuul straatje van Le Marais, wat 'm errug traag maakt.

Nee, ik zeg en weet en wist allang...de fiets is dé manier om te reizen in deze stad. Maar ja met een lekke band begin je weinig.

Afgelopen zondag, tijdens de optocht van het Chinese nieuwjaar, kwam de oplossing op een presenteerblaadje naar me toegelopen. In de vorm van Venancio, een Zuid-Amerikaanse vriend van Susanne die fietsen repareert. JA, dank U universum!

Nu woont Venancio in het zuiden van Parijs en ik in het Noord-oosten.

De reden voor mijn triompfantelijke begin is dat ik afgelopen maandag heel Parijs ben doorgefietst op een Vélib (stadsfiets) met mijn oude vertrouwde omafiets aan mijn rechterhand, op weg naar mijn nieuw vergaarde fietsenmaker. 'You're a real Trooper', riep hij uit toen ik uitgeput arriveerde.

Ik denk dat ik voor menig Parijzenaar een interessante anekdote voor aan de eettafel ben geweest die maandagavond (wat ik vandaag toch gezien heb...?!)

Tja, de bus was ik uitgejaagd door vervelende Franse bus-controleurs en de vele trappen van de metro wilde ik niet wagen mijn zware, logge fiets.

Het resultaat is echter meer dan bevredigend; mijn fiets is helemaal opgepoetst, mijn banden zijn weer tip-top, ik ben weer een Parijs' avontuur rijker, heb een nieuwe vrienden gemaakt én een onderwerp voor een blog gecreeerd!

Venancio de fietsenmaker! Met Lena (de kat) links in mijn fietstas.

Boekennerd

Vanaf volgende week ga ik met pensioen. Ik stap uit de boekenbusiness! Niet vrijwillig natuurlijk, maar iets zegt mij dat The Abbey Bookshop mij niet meer gaat nodig hebben. :-(

Drie weken lang heb ik me als bookshop eigenaar mogen noemen! Het was een fantastische ervaring. Veel geleerd, veel Frans gepraat en enorm verbeterd en heel, heel veel interessante mensen ontmoet.

Afgelopen week heb ik een paar maal visite gehad van Mary-beth, Melle & James. Ik noem het visite omdat deze shop steeds meer weg heeft van een huiskamer dan van een winkel. Ik schenk koffie, thee met maple siroop, heb stroopwafels op tafel en babbel wat met klanten, in welke taal dan ook. En af en toe koopt er 'ns iemand een boek.

Het is ongelooflijk maar er zit toch best wat winst in de dagen.

Deze familie komt oorspronkelijk uit Amerika en ze zijn sinds vorige maand in Parijs komen wonen, voor zes maanden. James werkt, Mary-beth is een fantastische moeder en Melle is officieel mijn nieuwe, beste vriendin. Ze is zeven jaar en straalt & schittert zo fel & bright elke maal als ze Bookshop binnenkomt dat de boeken spontaan van hun planken vallen. Nu ken ik niet zo heel veel kids, maar zo stralend als Melle heb ik ze niet vaak gezien.

Tezamen met haar moeder is Melle onoverwinnelijk en victorieus. Ze paradeert door de shop, laat boeken zien, leest voor en drinkt heel veel thee met Maple siroop. In deze koude, sneeuwige dagen is ze werkelijk het zonnetje in huis.


Samen met Melle & Mary-Beth


Ik kan met eerlijkheid zeggen dat ik nog nooit zo'n gevarieerd aanbod aan mensen heb ontmoet in de afgelopen drie weken en besef dat Brian, die deze toko al meer dan 20 jaar runt, zichzelf een zeer, zeer fortuinelijk lot heeft toegeeigend.

Vandaag kwam een Tibetaanse monnik de weg vragen. De dag ervoor een Rabijn in vol ornaat. Ze vieren hier toch geen Carnval, dacht ik nog!? Enkele dagen terug liepen twee Harley Davidson mannen in volledig kledij binnen en vroegen naar boeken over Botanische tuinen (geen grapje). Daarnaast veel toeristen van Israel, Turkije tot Australie en Japan. En natuurlijk ook Nederlanders.

Ik heb genoten, geleerd, ervaren en ontwikkelt.

Een superervaring dat bewijst dat alles mogelijk is, zodra je eenmaal over de eerste angst bent heengestapt.

Abbey Bookshop bedankt!

Carnaval!

Kaaiendonk is vast en zeker in volle gang momenteel en dat maakt me een beetje triest.

Ik heb hier Carnaval uitgelegd aan verschillende mensen van diverse nationaliteiten en het gaat hun comprehensie ver te boven. Het is ook niet echt uit te leggen.

Carnaval is puur cultuur.

Je groeit ermee op, neemt het voor lief en denkt eraan als de normaalste zaak van de wereld. Ik kan er hier in Parijs heel anders over denken. Vol dankbaarheid kan ik terugdenken aan alle voorgaande optochten, zuipfestijnen, worstenbrood- en erwtensoep middagen op Torenplein en de rookkleren waarin je vier dagen leeft.

Ik gebied iedereen die bruut Carnaval aan het vieren is op dit moment om er eens extra van te genieten! Het is superuniek en daarop mogen we heel trots zijn!

Vandaag schijnt hier een dergelijke Carnavalsoptocht te zijn, met wagens en muziekbandjes. Echter, iets zegt me dat het niveau ervan dermate laag is. Of in ieder geval niet opweegt tegen het Alaaf-niveau wat ik gewend ben!

Bovendien is het kansloos op zoek te gaan naar Hollandse tradities in Frankrijk! Daarom ga ik vanavond Franse Chansons zingen in de kroeg. Ook leuk.

Een wijze man zei ooit; als iemand je een citroen geeft, kun je er maar beter citroensap van maken.

Geen Carnaval...'t is toch wel een beetje zuur, ja...

Brassens, Gainsbourg & Brel

Muziek! En voornamelijk live muziek, is één van de vele belangrijke dingen in het leven. Vind ik dan.

Mijn Hollandse vriendenkring is sinds een paar weken weer fanatiek gestart met een ketting aan e-mails voor de komende zomerfestivals in Nederland, Belgie en Duitsland. Ik kijk er nu al naar uit!

Afgelopen weekend heb ik heel veel nieuwe muzieksoorten ontdekt en leren waarderen. Amel, die af en toe de shop binnenwandelt voor een coup à main (een helpende hand) had ons uitgenodigd bij haar thuis.

Een vriendin van haar, Tanja heeft een gave om ieder muziekstuk op gehoor te spelen, op haar gitaar. Bovendien heeft ze een prachtige stem, die geen enkele noot mist.

Ze heeft ons kennis laten maken met prachtige Franse chansons van Brassens, Serge Gainsbourg en natuurlijk Jacques Brel. Met Amel als tweede stem waren de dames net een vrouwelijk Simon & Garfunkel duo.

Alexandra, Amel, moi et Tanja

Ik vond het waanzinnig. In een klein, oud appartementje in het midden van Parijs hebben we de avond lang gedanst, gezongen, gegeten en uiteraard wijn gedronken. Het was mijn meest magistrale moment in Parijs tot nu toe.

Er zit ook een heleboel muziek in mij! Letterlijk en figuurlijk. Tanja heeft me enorm geinspireerd, het wordt tijd dat mijn muzikaliteit er ook eens uit gaat komen! Wie weet waar me dat brengt!

Korte samenvatting, nieuwe dromen

Afgelopen zaterdag had ik een groot geluksmoment. Het was kwart over vijf en na een superdrukke Bookshop-dag kwamen Amel & Alex binnengelopen, twee waanzinnige meiden die af en toe meehelpen in de shop.

Koffie, thee, gezellig. Fatma was er ook, met haar ben ik naar het Tsjaikovsky ballet geweest. 10 minuten arriveerde nook Philippe & Russell, de mannen hadden ergens koffie geleut en gebabbeld.

Kort samengevat, het was één groot feest in de bookshop. Het is jammer dat de shop zo volgepropt is met boeken, er was nauwelijks nog plaats voor klanten.

Maar jeetje; ik woon in Parijs, met mijn Canadese lover, heb Parijse vrienden, babbel alles weg in het Frans, ik beheer een Bookshop in mijn eentje, ik dans op donderdag- en vrijdagavonden en heb yoga lessen.

Ik weet soms even niet waar ik nog nieuwe dromen vandaan moet halen!

Momenteel zit ik in Rue de Ménilmontant. De straat waar Russell en ik een heus appartement hebben. Groots, ruim, lumieus, prachtig (en ja ook duur!!).

Afgelopen zondag zijn we verhuisd, met zes tassen in de metro! Diezelfde avond nog hebben we een spoed-cremailleire georganiseerd. Een house-warming party. Er werd geproost op liefde & gezondheid en de avond was geweldig. Met groente & fruit kun je ook kunst maken, zo blijkt wel weer. Russell heeft een poging gedaan tot een stop-motion movie, maar helaas had ook hij die avond iets te diep in 't glaasje gekeken.

En vanavond weer, Russell is een feestbeest wat dat betreft en voornamelijk in de keuken. Er komen 6 à 7 vrienden bij ons eten, Canadees & Hollands staat op het menu.
Ons nieuwe appartement



Natuurlijk blijf ik diep van binnen een realistische, nuchtere Hollandse. Wat gaat er hierna gebeuren, er moeten nieuwe inkomstenbronnen worden gevonden en wat wil ik nou eigenlijk écht?!

Maar wat een heerlijke plaats en wijze is dit om verdwaald te zijn, op zoek naar nieuwe uitdagingen, passies en....nieuwe dromen!