Twee voeten op de grond

Mijn terugweg was alweer een avontuur op zich. Twee uur vertraging, een wagon vol Amerikanen die duidelijk iets te vieren hadden en een Noorse boskat. Het baasje van Lucky (zo heette de kat) zat namelijk naast me. Een erg gezellige Fransman, zodoende heb ik ook nog op een Parijs terras gezeten met een Noorse boskat...en zijn baasje. Erg apart.

Weer terug in Parijs! 'Weer thuis' zeggen vind ik een beetje te ver gaan, maar ik weet dat dit de plek is waar het in 2010 gaat gebeuren!

Wat? Tja, niet van die moeilijke vragen stellen, hoor.

Parijs wordt in ieder geval een succes, Parijs wil ik laten slagen. Succes in taal, geld, woning...dat soort basics. Russell en ik zijn volop aan het brainstormen hoe we onze talenten kunnen bundelen om een bloeiende business op te zetten.

Afgelopen week heb ik een heerlijke kerst gehad met familie en daarnaast zo'n beetje alle vrienden & vriendinnen gezien voor knuffels, gezelligheid, biertjes en goeie gesprekken! Ik ben nog meegesleurd door Claudia en Laud voor een Salsa/Zouk avondje en als zij samen dansen; da's puur geluk.

Beiden geven sinds kort overigens Zumba les in Breda! Mocht je interesse hebben: www.zoukmotion.nl

Vandaag kwam de terugslag. Ik kreeg Brian van de Bookshop niet te pakken en op de voicemail stond 'de bloemenwinkel' die mij vertelde dat ik niet nodig was deze week.

ZO! Eén week weg en mijn hele Parijse bestaan staat wankelend op het randje van de eerste verdieping van de Eiffeltoren.

Terwijl ik dit schrijf en een van thuis-meegebrachte-te-vroeg-gebakken-oliebol eet zie ik ineens een kaartje wat ik bij mijn afscheidsfeestje heb gekregen. Van een goede vriendin & psychologe. Diewertje schreef onderstaande:


'met 2 voeten op de grond is even moeilijk als met je beide benen in de lucht'

Ze schrijft ook dat ik me altijd met volle overtuiging ergens ingooi of het nu een wereldreis is of een kantoorbaantje. Ze heeft helemaal gelijk. Zo ook dit avontuur.

En dat kost waanzinnig veel energie af en toe. Dus het is niet heel raar als er eens wat terugslagen zijn.

Toch ben ik vandaag redelijk hardhandig met mijn beide voeten op de grond neergezet.

No problem. Morgen weer een dag. En over twee dagen weer een heel nieuw jaar!

Let it snow, let it snow, let it snow!

Afgelopen woensdag stond ik nog met een onuitputbaar enthousiasme in de sneeuw voor de Notre Dame.

Een week later is mijn enthousiasme jegens de sneeuw nog geen millimeter afgenomen. Wat een feest! Ik vind het heerlijk, fantastisch, waanzinnig.

Maar ja, ik moet natuurlijk ook niet naar mijn werk met auto, trein of bus. Ook heb ik geen familieverplichtingen deze kerst. Ik zit gewoon in Oosterhout, bij moeders. Een heerlijk winters weekje vakantie.

Wat ik wel 'moest' afgelopen maandag, is met de Thalys van Parijs naar Antwerpen en vervolgens met openbaar vervoer richting Oosterhout.

Dat was de bedoeling.

Het is enigszins anders uitgepakt mede door vele pakken sneeuw. Met een vertaging van vijf uur heb ik uiteindelijk Antwerpen weten te bereiken. Maar verder kwam ik niet. Geen trein, bus, nix richting Nederland.

Dus heb ik op Station Antwerpen mijn zinnig verstand, zekerheid en enige trots achter me gelaten door met een bordje 'Oosterhout' richting de ring te gaan lopen. 'Kom op, 't is bijna kerst, er is vast wel iemand die me een lift wil geven', dacht ik. De ring van Antwerpen heb ik nooit gehaald. 300 meter van het station zag ik een auto met Nederlands kenteken. Hengel uitgooien, lijntje binnenhalen...beet! Mijn kerstgedachte gaat uit naar Hachim uit Breda voor een superlift tot aan de voordeur!

Mijn Parijse avontuur start volgende week alweer. Januari 2010 zal in het teken staan van schrijven en genieten, liefde & geluk, zoeken & vinden, ontdekking & ontplooiing.

In een nieuw appartement, met nieuw gezelschap en hopelijk ook een nieuwe baan! Stel hierbij voor: Abby die samenwoont met Russell en samen met hem een kunstgalerij runt in hartje Parijs.

Onbereikbare grote droom? Natuurlijk niet!

Iedereen een zalig kerstfeest gewenst!

Het gevoel van...

December! Een heerlijke tijd! Ik heb altijd al veel van de kerstperiode gehouden. Het is een tijd om terug te kijken op een jaar om 'de rekening op te maken' en ook om vooruit te kijken naar een nieuw jaar.

En het is een tijd om te geven aan mensen om je heen! In de vorm van bedankjes, cadeaus, knuffels en lieve woorden. En om mooie dingen terug te ontvangen.

Mijn nieuwe vrienden hier in Parijs, al mijn lieve vrienden in Nederland, mijn familie die me oh zo dierbaar is en een verre lover, hoeveel meer geluk kan ik me wensen in het volgende jaar.

Natuurlijk zijn er altijd nog dingen om over te dromen.

Maar voor ik al mijn dromen voor 2010 ga devoileren (onthullen), wil ik graag terugkijken op twee maanden Parijs. Het gevoel van...

Het gevoel van Parijs
Naar een decadente degustation (wijnproeverij) op een boot, aan de seine, naast de Eiffeltoren.

Het gevoel van WWW
Mijn schattige Asus laptopje! Ideaal om te schrijven en te internetten in cafeetjes in Parijs of om mee te skypen met mijn moeder ;-)

Het catwalkgevoel
Er bestaan op Schiphol lopende banden voor lange-afstand-gates. In Parijs bestaan die ook. Op station Montparnasse. Stel je voor; aan de rechterkant staan de luie mensen, links lopen de mensen met haast. Stel je nogmaals voor; vier onbekende vrouwen die achter elkaar stevig doorlopen. In ritmisch gelijke passen. Op een haastige doch elegante manier. Ik was de laatste. Veel dichter bij een catwalkgevoel ga ik zeker niet meer komen.

Het wintergevoel
Een sneeuwballen-gevecht met random toeristen op place de Notre Dame.

Het kerstgevoel
Een kitscherige overdosis aan kerstlampjes, een oerlelijke combinatie van kleuren gecombineerd met een smakeloze mengeling van kerstdecoratie. Dat is het kerstgevoel van Frankrijk. Van versieringen hebben zij geen kaas gegeten.

Het kerstgevoel2
Door de Parijse straten paraderen in een kerstpakje tijdens Santacon 2009.

Het taalgevoel
Een heel album van Asterix in het Frans kunnen lezen!

Het geluksgevoel
Hemel, dat zijn er zoveel! De eerste kop koffie in een ijskoude bookshop. De laatste metro om 2 uur 's nachts net halen. De Notre Dame zien opdoemen als je de metro exit uitstapt. Een geslaagde yogapositie (de brug voor kenners). Goede wijn bij de lunch. Vul de rest zelf maar in.

Het gevoel van liefde
Cadeaus ontvangen van Russell. Effectieve tastbare cadeautjes en brieven. Allemaal geregeld via mijn yoga-lerares. Wow!

Het gevoel van 2010
Schrijven en bloggen, geld verdienen met iets wat ik écht wil, met Russell samenwonen in Parijs, naar de Phillipijnen 'op vakantie' naar mijn vader en vooral...Explore. Dream. Discover.

Aanstaande week ga ik heerlijk genieten van een weekje Nederland.

Mere Noel Abby wenst iedereen vast een zalig kerstfeest!

Hot Choco & Vin Chaud

Mijn fiets is gemaakt, dat was het eerste victorieuze moment van de week. En uiteraard niet zomaar bij een 'fietsenmaker'. Dit is Parijs! Alles kan hier groter, beter en aparter.

De plaats waar ik mijn fiets heb laten maken heette: Vélo et Chocolat. Dat laat zich al een beetje raden, nietwaar? Deze fanatieke wielrenner en fietsenmaker heeft een prachtige shop aan Canal du Ourq en zodra je één stap binnenzet, komt de geur van verse, warme chocolademelk je al tegemoet. Hoe onwaarschijnlijk simpel, maar zo effectief. De 'chocolat epicé/spicy chocolat' is een aanrader; heerlijk gepeperde, pure chocolade, zo smeuig en dik dat je er een lepeltje bij krijgt. Dan kun je mij opvegen, hoor!

Halverwege de week heb ik de warme choco voor warme wijn ingeruild. Xmas feestje bij de Abbey Bookshop. Foto's zeggen voldoende hopelijk:

Lezing van Stephen Clarke, Abby die warme wijn en cider serveert en een sfeerplaatje!
Overigens, die Stephen Clarke, da's een maffe Brit, hoor. 'One year in the Merde' zijn eerste boek: WAUW, wat een humor!

Ik weet nu, de slappe lach krijgen van een boekpassage is erg genant in de metro.



Niks feesten, werken! De hele avond de heerlijkste gluhwein/vin chaud gemaakt.

Uiteraard volgens oud-Canadees recept (heel veel kaneel en Maple syrup)
















Uit de vijver van nederlanders.fr heb ik nog een prachtig mooie vis aan de haak geslagen. Of eigenlijk heb ik de lelies langszij geplukt. Wat wil het mooie feit, vanaf volgende week heb ik een nieuw baantje in een bloemenwinkel! Drie middagen in de week, een winkeltje vlak bij een grote supermarché dat wordt gerund door een Nederlands stel. Dat wordt Franse bloemennamen leren!

Al deze detailhandelarij rondom mij is wel een beetje vreemd. In Nederland was ik al ruim 5 jaar een kantoormiepje en nu sta ik ineens in twee winkels ofwel boeken ofwel boeketten te verkopen. Of het nu een progressieve of degressieve ontwikkeling is, dat maakt niet uit, het is NIEUW en dus volgens de Abby-reglementen al gauw goed...

Sint Nicholas en Monet

Sinterklaas is een beetje langs me heen gegaan. Ze vieren wel Sint Nicholas in Frankrijk, maar voornamelijk in het noorden van het land bij Lille in de buurt, zo is mij verteld, want Lille is namelijk 'niet echt Frankrijk', wel een mooie stad hoor, maar nee Lille is een beetje apart, een beetje Belgisch. Dus daar vieren ze wél Sint Nicholas...

Heerlijk die Fransen, lekkere ongenuanceerde logica.

Ook zoiets: het feit dat de 'Provence' alles buiten Parijs is. Ik heb meerdere malen een antwoord ontvangen 'Hij werkt in de Provence'. Dat kan dus serieus overal in Frankrijk zijn, alles behalve Parijs. Niet binnen de 'heilige escargot', niet binnen de 'precious péréferique'. Frankrijk bestaat uit Parijs...en de rest. Mooi hoor.

Heb wel nog een bosje tulpen cadeau kunnen doen op 6 december aan Nora en Philippe die me hadden uitgenodigd bij hen thuis. Toch nog een heerlijk avondje gehad!

Quoi de neuf? What's new?! Nou best wel wat. Ik heb een lekke band gereden en daarna de halve banlieue vervloekt, morgen heb ik een gesprek bij een Nederlands/Frans bloemenwinkeltje en zit ik in The American Library voor een boekpresentatie. Verder ongeveer vier geplande feestjes deze week (echt wil niemand heel jaloers maken hiermee hoor, dit heeft ook zijn nadelen...maar zo gauw kan ik er geen bedenken). Nou ja alles z'n gangetje dus.

Beste Abbey Bookshop moment van deze week: 's ochtends de sleutel in de brievenbus vinden met een briefje van Brian: 'open jij de winkel even, ik ben een paar uurtjes later'. Welja, waarom ook niet? Abby kan na drie weken best wel een bilingual boekwinkeltje in haar eentje runnen. Geen probleem. Boeken afrekenen in het Frans? Abbeltje, eitje.

Ok, ok vooruit nóg eentje dan. Er komt iemand de shop binnenlopen en Brian stelt 'm aan me voor als Stephen Clarke en ik ben net de C-sectie aan het inruimen, waarbij onder Clarke ongeveer een half metertje boeken staat. Daar kan ik gerust vrolijk van worden.

In de kinderhoek van de shop. Is het niet vreselijk knus?!






Zondag ook nog een beetje cultuur gesnoven in Musée de l'Orangerie, waar sinds 1926 de immense waterlelie (Nymphéas) schilderijen van Claude Monet hangen.

Een grappig kunstfeitje is dat meneer Monet zolang aan zijn waterlelies heeft gewerkt (bijna 30 jaar) dat zijn impressionistische kunststijl hopeloos uit de tijd was geraakt. Kubisme met Picasso en Cézanne en expressionisme waren toen hot & spicy en landschappen met vage pastelkleuren waren hartstikke 'uit' in de jaren '20! Niemand was dan ook geinteresseerd na de opening in 1926. Arme Monet.

Pas 60 jaar later, begin jaren '90, bloeide de interesse voor de Nymphéas weer een beetje op. Zodoende dat ik afgelopen zondag in een gigantische rij stond voor 't museum. In regen & wind. Maar ja, 't was gratis-museum-dag.


Detail uit Claude Monet's Nymphéas

Pindakaas, what else?

Even heel kort door de bocht. Afgelopen maandag heb ik gezellig met kapper Helmut uit Oosterhout en zijn vrouw een bakkie gedaan bij Nespresso aan de Champs d'Elysées voor twee potten pindakaas.

Da's wel erg kort, hè? Maar het is toch niet meer dan dat. Ja, of toch wel. Want dat 'bakkie koffie' was ontzettend speciaal en lekker!

De dagen worden hier grauw, grijs en koud. Het moment dat mijn metro-abonnement afliep (eind november) en ik besloot elke dag de fiets te pakken, is het weer totaal omgeslagen. Oh ironie!



En zie hier, de Abbey bookshop inclusief Brian vóór de grote Kerst-transformatie. Vandaag de gehele dag in de weer geweest met kerstballen, -slingers en -lampjes. Het was een waar Adventfeestje vandaag, inclusief de lekkerste, zelfgemaakte appel cider met kaneel.

In de Parijse kelder

Terre brulée au vent!* Verschroeide aarde door de wind! Bedankt Michel Sardou, ik had het zelf niet beter kunnen uitdrukken. Mijn blog (de wind) heeft al waaiende wat aarde doen verschroeien. Maar dat is helemaal niet erg. Uiteindelijk wordt de grond er alleen maar vruchtbaarder door, wat weer mooie, nieuwe oogst kan opleveren.

Hè wat heerlijk toch, een beetje figuurlijk & symbolisch gebrabbel.

Amai, het was een druk weekje! Veel gewerkt en heel veel leuke uitstapjes gemaakt! Zo waren er renaissance dansavonden, bioscoopavondjes, foto exposities, theatervoorstellingen en zelfs een uitnodiging voor een wijnproeverij. Niet heel slecht voor iemand die net een maand in Parijs vertoeft.
Ik heb natuurlijk wel hulp! Susanne bijvoorbeeld -van de Nederlandse borrel- heeft altijd superleuke uitnodigingen en ideeen voor avondjes uit. Of Claire, die ik uit de bookshop ken, die me meenam naar het mooiste theater van Parijs (men zegt het, het heet Bouffes du Nord) voor een voorstelling in het Engels. Het is onwaarschijnlijk soms en het geeft me een zeer rijk gevoel.

Een week genieten heeft ook weer zijn keerzijde en ik moet nodig aan de slag om een boulot (baantje) te zoeken om al deze plezierigheden te kunnen bekostigen. The Abbey bookshop is super, maar heeft ook een kloosterlijk salaris. Bijna nihil dus. Maar wel gratis koffie & lunch!

Niet helemaal waar, mijn eerste zelfverdiende centjes heb ik toch via the bookshop verdient, al is het op een bizarre manier.

Nu heb ik op fysiek gebied toch best wat bizarre dingen gedaan (noem willekeurig: koeien drijven op een paard, ijs hakken, schapen scheren, vijvers vol waterspinnen schoonmaken, vee schuren schoonspuiten, land bewerken), maar tot twee uur snachts dozen vol boeken versjouwen in een Parijse kelder staat nu met stip op nummer één.

De beste man heeft zo veel boeken dat er honderden (!) dozen verplaatst moesten worden en wel naar de kelder van het 18e eeuwse monumentale gebouw. En da's geen pretje. Het is een stoffige, krappe bedoeling en daarbij (dat kunnen alle Deltas ex-collega's beamen): boeken zijn zwaar...heel zwaar. Peter, volgende keer geef ik jou een belletje, ok?

Maar goed, ik ben 'omgekocht' en om eerlijk te zijn, ik houd wel van wat sjouwwerk en heb een superavond gehad. We zijn om 19h00 gestart met een voorgerecht in het restaurant ernaast (jaja, wel op de Franse manier hè), hebben anderhalf uur keihard gewerkt, toen een hoofdgerecht genomen met een uiterst goede beaujolais en daarna tot 02h00 doorgestoomd.

Als je dan moe maar voldaan door de donkere, verlaten Parijse straten loopt...dat zijn momenten om niet gauw te vergeten...

Oja, dáárom ben ik op avontuur gegaan!




* openingszin van 'Le lac du connemara' - Michel Sardou (een Franse gouwe ouwe)

The Abbey bookshop2

Allereerst wil ik alle mensen bedanken voor alle mails en reacties die op mijn blogberichten ontvang! Er gebeuren waanzinnige dingen op dit kleine stukje internet, en ik vind het fantastich! Dank, dank!

Dan, zou ik het nu graag willen hebben over The Abbey Bookshop. Er blijven daar magische en bizarre dingen gebeuren; vreemde taken, momenten en mensen. Kortom, echt iets voor mij!

Om een idee te geven: de twee belangrijkste taken van een employee in The Abbey Bookshop: Opgestapelde boeken die dreigen om te vallen hebben de 1e prioriteit! Tweede prioriteit is te zorgen dat er doorgang is voor de klanten, zonder dat ze hun nek breken over de boeken.

Brian heeft in de afgelopen 20 jaar zoveel boeken verzameld dat de winkel meer een boekenstapel is met een stenen frame.

Foto's volgen. Beloofd. Maar je moet het zien om te geloven!

En dan de klanten en bezoekers van alle soorten, maten en nationaliteiten: Zwervers die om koffie vragen, beroemde schrijvers en schrijvers in wording, kunstenaars, musici, babbelaars, boekliefhebbers, verbaasde toeristen, en natuurlijk veel Canadezen.

Er is nog zoveel meer! Ik moet het echt eens goed opschrijven. Brian organiseert namelijk een 'schrijvers-feest' aankomende kerst. Geen cadeaus, maar je wordt wel geacht een verhaal mee te nemen, van max. een half uur 'performing'. Nu blog ik wel, maar schrijven? Da's andere koek!

Inpiratie te over, dat wel!

Familiedag

Even een kleine diaoloog dat nu in mijn hoofd afspeelt: 'Moet ik dit wel bloggen?' 'Nee, misschien niet, da's reuze negatief, dat willen de mensen helemaal niet lezen.' 'Jawel! Je schrijft toch voor jezelf, laat 't wat de lezer denkt!' 'Ja maar iedereen lees mee?' 'Wat maakt dat nu uit? Russell en menig andere blogger zet toch ook altijd zijn hele ziel en zaligheid op het net??'

Je merkt het, er komt een moeilijke blog aan.

Of nou, moeilijk. Laat ik zeggen dat het lastig vertellen is over negatieve, minder leuke dingen, omdat je graag wilt laten weten dat alles goed gaat.

Maar natuurlijk is dat niet altijd het geval.

Vandaag was mijn oma jarig (85 alweer, van harte proficiat) en via Skype + webcam heb ik het hele feestje gade geslagen (met dank aan Job overigens die bij moeders Skype + wifi op haar splinternieuwe laptop heeft geinstalleerd. DANK DANK) en al mijn lieve familieleden gedag gezegd. Zelfs Opa en Oma van Oers keken recht in de webcam, waarop mijn oma vroeg wanneer dit allemaal was opgenomen. Très drole, wat een heerlijk mens toch, mijn oma.

Maar ik zit hier, op een druilerige dag in Pantin, waar de spanning tussen mij en Martin (mijn huisgenoot) te snijden is.

Nee hoor, alles gaat prima!

Uhu....

Allée, de spanning is er nu gelukkig weer af, na een lang, lang en vermoeiend gesprek. De man heeft het erg moeilijk, zijn vrouw en kinderen wonen in Libanon, hij is niet gescheiden overigens, maar heeft besloten in Parijs te blijven wonen en werken. Omwille van het geluk en welzijn van vrouw en kinderen. Een heuse opoffering, mag ik wel zeggen. Nou en ik mag dit dagelijks aanhoren!

Vandaag echter, na voor de 15e keer datzelfde verhaal, ik kon het duidelijk voelen in heel mijn lichaam en het is lastig uit te leggen...'t best nog in stripvorm; er verscheen een lampje boven mijn hoofd.

Het kwam tot me, ineens; dit is precies of in ieder geval zeer gelijkend wat míjn vader jarenlang gevoeld moet hebben. Ik geloofde ineens dat mijn vader dezelfde opoffering had gemaakt.

Ik begreep er nix van, werd er zelfs een beetje emotioneel van, maar vond het ook een fijn besef. En op mijn eerdere monoloog terug te komen, Ja, ik heb besloten dat iedereen dat nu mag weten.

Les van de dag: koester en respecteer je familie!

De metrocultuur

Afgelopen zaterdag op een feestje mijn piano-kunsten weer eens uitgeprobeerd. Een suprise party voor Hélène Sauton, de vrouw van Olivier Sauton, die in Frankrijk redelijk bekend is als cabaretier.




Reizen met de metro is nog altijd een dagelijkse happening. Ik blijf het een fascinerend fenomeen vinden; een heleboel mensen op elkaar gepropt. Het is een soort niemandsland met een eigen cultuur.

Zo heb je diverse metro-muzikanten, in plaats van straatmuzikanten. Of mensen die schaamteloos door de wagons schreeuwen dat ze werk- en dakloos zijn, en vervolgens om geld vragen.

En 'Personal space' bestaat bijvoorbeeld niet, de kleine stoeltjes laten het niet toe naast elkaar te zitten zonder raakvlakken. Daarnaast zijn er een boel dingen die je ziet, hoort, voelt of ruikt die je helemaal niet wilt zien, horen, voelen of ruiken. Je ondergaat ze echter, je kunt geen kant op!

Er zijn ook mooie dingen! Hele mooie dingen zelfs, maar je moet wel goed kijken, hoor. Mooie mensen ten eerste, vooral 's ochtends als iedereen opgedirkt de trein betreedt. Maar ook tijdens het overstappen, op Gare du Nord, waar ik elke dag een spektakel van krioelende mensen aanschouw; kriskras door elkaar heen in een helverlichte grote hal. Soms is het net een ingestudeerde choreografie.

Wat ik in den beginne niet bij de metrocultuur had gerekend was ontmoetingen. Ik ging er vanuit dat de metro puur bestemd was om jezelf te verplaatsen. Anoniem, alleen, met bestemming als doel.

NEE! Niet waar!
Je kan mensen ontmoeten in de metro. Vrienden zelfs!

Zodoende had ik afgelopen zaterdag een suprise party van een vriend van Sylvain: de jongen uit de metro. Leuk feestje, goede wijn, hapjes, een cabaretier die niet grappig was, maar wél een piano midden in 't appartement!

The Abbey bookshop

Ok, ik ben officieel 'aangenomen' bij 'The Abbey Bookshop - librairie Canadian de Paris'. Ik kan na een week al een heleboel vertellen over deze prachtige boekwinkel, laat staan zodra ik hier twee maanden of meer werk. 't betaalt overigens erg slecht, maar dat maakt mij geen flaus aus.

Parijs is wat dat betreft 'a moveable feast' zoals Hemingway ooit mooi neerzette. Op elke hoek van de straat, waar en wanneer ook kan er van alles gebeuren! De meest onverwachte dingen. I learned the hard way, neem nooit iets 'tijdelijk' mee voor een afspraak (zoals je netbook), want voor je het weet moet je die ergens veilig zien op te bergen in een Salsa bar om twee uur 's nachts.

Nu ik er over nadenk ga ik het toch gewoon doen. Onderstaande verhaal heb ik naar Russell gemaild na de bewuste dag dat ik The Abbey Bookshop ontdekte. Hij vond het een prachtig verhaal en mede door zijn aanmoediging ga ik 'm maar bloggen. 't wel in het Engels...

What I love about Paris is the absolute random things one can encouter. Take yesterday for example. I was walking, strolling, like i do quite often lately. Actually I was searching for a suitable bar or restaurant for applying. Well, I did find a few but never had the guts to go in and ask. That French again.

Anyhoe, suddenly my eye felt on a Canadian flag, in a side street, proudly 'wapperend' in the wind. I walked passed it, walked back, curiousity had won. I walked into the street, to the flag and this was on the facade of the building:

THE ABBEY BOOKSHOP - librarian Canadian de Paris.

Of course I had to get in.

If only you could have seen the shop! Books e-ve-ry-where! Shelfs as high as the ceiling reaches, ladders to get them, piles with books, Anne Frank toilets, a basement full of books, all crampacked in a tiny shop. In the midst was a tiny chair and there sat Brian Spence, director of the whole lot. He said hello, I asked for a book (about a foreign woman entering Paris) and I knew I had to grasp this oppurtunity with both hands, so I asked if he needed some help at some point.

From here I have a long version and a short version of the story. The short one is, that I entered the store at 3 o'clock in the afternoon and that 11 hours later (on a saterday night) I said goodbye to Brian Spence at a Metro exit next to my new appartment.

You want to hear it all?

I thought so.

Well, at first I got coffee as everybody gets coffee at the shop. For free. That's why it's called the ABBEY bookshop. As for monestary hospitality. Then more coffee and as people were walking in and out, I showed him my CV, talked a bit, got more coffee, then the wine came in, than friends of Brian came in, then a lovely lady from Bremen came in and all this time I sat there, trying to get an application of some kind going or read a book or just watched.

At 7 oclock I helped closing the shop, we grabbed a very good Greek snack along the way and Brian brought me at 8 o'clock to a very strange but wonderfull theatre in Paris. 'Old french dances from the renaissance' it was titled. A lovely show, fantastic dansers and best of all was the ball afterwards.

So it happened I danced medieval french dances last night. People all holding hands, some music, a capella singing, going in circles and o my just got back in time. Medieval French dances, why not?!

Then, there was more wine, Abby's French improved, I had a talk with a girl called Manuelle and after that we all went out for some Salsa, cuba dancing, margaritha's and more.

Getting pretty close to 2 o'clock in the morning now...

I love it when random encouters all work out so well. Sometimes I wander how random they really are?

Abby at the Abbey bookshop in Paris.

It's almost a booktitle itself!
\
Leuk verhaal of niet?!

World march pour la paix et la non-violence

De world march voor vrede en non-violence werd afgelopen zondag in Parijs gelopen. En ik liep mee. Dat was een machtige ervaring! Humanity's Team 'président' Philippe had me uitgenodigd en uiteraard, voor dit soort grote evenementen ben ik altijd te vinden.

Het is al een feest op zich om met afzettingen en politie escort door de grote Parijse boulevards te lopen. Daarnaast was de sfeer uiteraard erg 'vredelievend'. Volop muziek, protest speeches en een hoop gezelligheid.

Daarbij komt, Humanity's Team introduceerde tijdens de March een fantastische bezigheid, namelijk 'Free Hugs'. De laatste keer dat ik deze bordjes tegenkwam was op de Elf Fantasy Fair in Haarzuilens (waar ik toen al razend enthousiast over was en die dag op z'n minst drie elfen, ridders en een orq heb geknuffeld) en nu liep er zelf mee.

Het is een uitermate simpel concept om iemand binnen een paar seconden volledig op te vrolijken en je wordt er zelf ook erg hyper van.

Dubbel feest dus, ik heb er erg van genoten.
Peace, love & light....works for me!

Verhuizen, boeken en meer

Oei, is het alweer een week geleden. Het lijkt veel minder! Pantin, waar ik momenteel zit is erg geslaagd tot nu toe. `t appartement is gelegen naast een gigantisch park met een pitoresque kanaal (zie foto), waar ´t afgelopen weekend een heus sportparadijs was. Zodoende heb ik op zaterdagochtend tezamen met half Parijs het hele park afgelopen (hardlopen dan he).

Vrijdag na mijn yogales verhuisd. Ik ben nu officieel Coloc (afkorting van colocateur, wat weer een soort huisgenoot is). Martin, de man waarvan ik een kamer huur spreekt overigens alleen maar Frans in een perfect tempo met perfecte articulatie. Bovendien houdt hij van bellen, vertellen en vindt het niet erg dingen 6x te herhalen voor me. Oja en hij haalt ook croissantjes 'sochtends. Ik had het slechter kunnen treffen!

Want ’t is nog wel een ‘struggle’ hoor, dat Frans. Jeetje, ik moet toch maar eens ophouden me daar druk over te maken. Ik zit er potdikkie 2 weken. Ik ben veel te ongeduldig (ja, jullie mogen dat beamen). Maar goed, Abby wil heel graag meteen alles. En niet minder. Uiteindelijk vindt ze wel wat ze zoekt. Ze moet alleen goed kijken, opletten, ogen openhouden en vastpakken als je gevonden hebt wat je zoekt.

Dus keek ik gister willekeurig in een straat, zag een Canadese vlag, liep erheen en zag in prachtig gotische letters: THE ABBEY BOOKSHOP. Ja, wat moet je dan? Meteen vastpakken inderdaad! Dat heb ik dus gedaan, Brian aangesproken (de meest standaard, klassieke boekenliefhebber/verkoper die je je kan indenken, grijs pak, kalm om ongeduldig van te worden, brilletje: get the picture?), m'n CV vanaf mn Netbook laten zien en zodoende heb ik morgen een 'sollicitatiegesprek'.

Buiten het feit dat het een boekwinkel is MET mijn naam, is het de meest imposante boekwinkel die ik ooit heb gezien. Boeken tot aan het plafond, dubbele rijen met schuifkasten, stapels op de grond in een veel te klein winkeltje. Werkelijk fantastisch. Om naar 't toilet te gaan, moet je a la Anne Frank een volle boekenkast openschuiven.

To be continued...

Afgelopen woensdag nog een leuke borrel gehad. Ik had eerst met Philippe afgesproken (van Humanitys Team) en hebben wat gedronken en vervolgens heb ik 'm als nouvelle Parisienne meegenomen naar een Nederlandse borrel die ik tegenkwam op Nederlanders.fr. Was ontzettend gezellig, met ene Susanne gebabbeld. Aangezien de meeste lost souls op de NHTV hebben gezeten, (omdat ze toen ook al niet wisten wat ze moesten gaan doen), hebben we die avond op een boot aan de Seine, naast de Notre Dame alle leuke NHTV anekdotes even opgehaald.

Met een kater naar de kerk

Alleen uitgaan in Parijs? Welja waarom ook niet. Om een erg lang verhaal kort te maken, Lucky Luke was there (Halloween feestje) en nog wat andere mensen in een salsa discotheek naast de Mouling Rouge. Dus...;-) Wat een feest!

Voor diegene die zich nu ongerust maken, don't be. Blanche & Pigalle zijn eigenlijk heel veilige wijken. PROEST! Ok, dat is niet waar. Laten we zeggen dat ik een neusje heb voor mensen waar je wel wat tegen kan zeggen en mensen waar je met een grote boog omheen moet lopen.

Evengoed, met een kater naar de Amerikaanse kerk (L'Eglise Americian) de volgende dag, want daar hangen elke ochtend aanplakborden vol huizen, kamers en banen die aangeboden worden. Na 1 telefoontje had ik weer beet. Ik heb nu dus twee optionele appartementen. Diegene die mij vertelden dat het moeilijk zoeken is in Parijs wil ik nog wel eens vragen waar zíj dan gezocht hebben.

Dit luxe probleem zorgt al de hele dag voor een slecht humeur. What to do. Er is eigenlijk maar 1 probleem met de kamer vanuit L'Eglise, hij is gelocaliseerd buiten Parijs! In een -en ik haat het woord, ik baal er echt van- BANLIEU. Het is nèt buiten de Pheripherique en da's dus al meteen banlieu. De straat staat echter nog wel op de meeste toeristen plattegronden, al valt ie er bijna af.

Ik ga dus van mijn droom afwijken, mijn locatie, locatie, locatie gezwets. Ik heb me gerealisseerd dat er toch andere prioriteiten zijn als het op wonen aankomt. De andere kamer ligt met zn 13m2 op een toplocatie MET uitzicht op de Eiffeltoren, maar heeft geen behoorlijke douche, geen internetverbinding en 't bed...mhaw. Mijn banlieutje is een volledig huis waarvan ik 1 slaapkamer huur. Met medebewoners, is ook altijd gezellig en taal-technisch gezien erg voordelig.

Echt, door merg en been, dat woord Banlieu. Het heeft ook zo'n slechte reputatie. Overigens erg ongegrond, want het was een goede, rustige buurt.

Halloween

En ik blijf maar bloggen. Op een één of andere manier moet 't er allemaal meteen uit, dus doe ik dat maar. Zoveel indrukken en mijn hoofd zit zo vol met van alles. Het is dus erg fijn om een uitlaatklep te hebben.

Ik had gisteren met Shanti afgesproken, of eigenlijk ben ik op goed geluk naar haar Yoga klasje gefietst(!) om haar weer een dikke knuffel te geven. Ik heb haar ontmoet op het Neale Donald Walsch congres en wilde haar absoluut nog eens ontmoeten. Wat een fantastische vrouw! De yogales heb ik helaas gemist, ik was hopeloos verdwaald in Parijs. Nu ben ik redelijk goed georienteerd en kaartlezen kan ik ook, maar heb het evengoed gepresteerd om een perfect rondje te rijden in de stad. Vloekend en tierend maar weer terug gereden om een uur te laat op plaats van bestemming te komen.

Maar goed, 't was heerlijk om Shanti weer te zien. Ik ben direct meegesleurd naar haar kersverse nieuwe vriend, waar we fantastisch hebben geluncht. Iemand ooit Kaki op? Hebben we dat uberhaupt in Nederland? Anyhow, it is divine!

Ik baal er wel van niet direct mee te kunnen babbelen in 't Frans. Maar ach, wat wil je na een week! Toch voelt 't stom en ik word er erg onzeker van.

Shanti's Engels is gelukkig prima en we hebben de hele middag gebabbeld. Heerlijk!

Vandaag is 't Halloween, tijd om een feestje te zoeken ergens, haha! Eén optie heb ik al, een leuk Italiaans, zigeuner bandje Guappacarto treedt vanavond op, op een boot -La Dame de Canton- aan de Seine. Ik ga maar 'ns kijken. Eng? JA!

Visjargon

Een gewone donderdag gisteren en ik besloot te gaan vissen. Ik heb mijn hengel uitgegooid in de prachtige vijver van het internet, met een klein, maar krachtig net(book) en enkel wat vlotte woorden als aas.

Een goede visvijver is nederlanders.fr, scholen van mogelijkheden zwemmern daar rond. Ook couchsurfing.com heb ik afgesurft en uiteraard her en der ge-netwerkt.

Ik had redelijk snel beet. Voor een mogelijk nieuw appartementje, een klein kamertje ook hier in het 17e arrondissement (Noord-Parijs). Nog even afwachten of ik deze smakelijke karper kan binnenhalen.

Netwerken of lijntjes uitgooien. Voor mij hebben deze woorden binnen een week een heel andere betekenis gekregen. Ze zijn het visjargon voor het opbouwen van een nieuw leven!

Mijn ex-baas van Deltas zou overigens vast meer toepasselijke woorden weten. Die kan je taalkundig aan de haak slaan, helemaal fileren en vervolgens in de pan hakken.

post-it mandala

Ik heb alle kaartjes, post-its en spreuken van mijn afscheidsfeest uiteraard meegenomen, een muur-mandala is het niet geworden, maar persoonlijk vind ik het een uitermate mooie compositie. Allen nogmaals dank!

Rue de Batignolles

Gabrielle en Alexis. Dat zijn de twee namen die ik nodig had om dit appartement te bemachtigen, midden in het 17e arrondissement. Voor 11 dagen. Voor een paar honderd eurootjes.

Het is ongelooflijk!

Na een gezellig avondje met Marloes en Martin vertrokken zij de volgende middag richting Holland en had ik inmiddels een hostel geboekt. Was wel een raar moment, om ineens midden in Parijs te staan, in je eentje.

Hostels zijn gelukkig een redelijk veilige keuze en beter nog, Alexis, de jongen achter de balie was zeer behulpzaam toen ik vroeg naar appartementen in Parijs. Sterker nog, hij had een vriendin Gabrielle en zij moest toevalligerwijze naar 't buitenland voor een aantal dagen.

Anyway, ik zit nu in haar 40m2 appartement met alles-erop-en-eraan in Rue de Batignolles nummer 10bis.

De afgelopen dagen aan een paar toeristen uit dat ene hostel Parijs laten zien. En zij hebben me op hun beurt kennis laten maken met Libanese en Indiase restaurants.
Verder geen plannen, het is hier prachtig weer, ik geniet met volle teugen van de stad, de mensen en de vrijheid.

Het allermooiste...fietsen. Wat een feest. Fietsen door Parijs. Mocht je een weekendje gaan, haal zo'n Velib uit een apparaat en fiets de hele stad door. Er zijn fietspaden, borden en ze hebben echt hun best gedaan. Knooppunten (dwars over Place de la Bastille) zijn dan wel weer dodelijk, maar tot nu toe hebben zowel ik als mn fiets hebben alles overleeft.

Feest & Vertrek

ZO! Afgelopen vrijdag mijn afscheidsborrel in de Beurs. Het was feest! Allemaal ontzettend bedankt voor de mooie woorden op kaarten of post-its, sms of mail, voor de cadeautjes (de meeste gelukkig op reisformaat), voor alle knuffels, de ‘ahhhh-ik-ga-je-toch-echt-missen’-uitspattingen en alle mooie, prachtige geluk- en succeswensingen.

De afgelopen twee dagen waren meer dan hectisch, op een gegeven moment ontstaat er een soort roes waar je niet meer uitkomt en moet je uitkijken dat je je doel, dromen en motieven niet uit het oog verliest.

Met een kater, twee tassen en een fiets op een prachtig vergaarde fiets-imperial zit ik 'as we speak' op mijn nieuwe netbookje in de auto te typen. Dat is op zich al heel gaaf! Martin en Marloes hebben ook zin in een gezellig weekendje Parijs, dus dat zit wel snor.
En ik kan ik alle vrijheid en blijheid zeggen dat ik voor vanavond weet waar ik slaap en dat is het wel zo’n beetje. Plannen? Ja! Heel veel! Eerst maar eens een zeer exclusief appartementje zoeken op een toplocatie voor een spotprijsje.

Gewoon door blijven dromen natuurlijk.

Voorwaarts!

Changing plans

Russell en ik in Parijs afgelopen week

Okay, okay toegegeven...het originele plan was om alleen Parijs in te duiken en te zien waar het schip strandt. Maar toen de plannen wijzigden en Russell vertelde dat hij gezellig een maand bij me in Parijs mee kwam genieten, vond ik dat natuurlijk helemaal fantastisch.

De plannen zijn wederom gewijzigd. En da's niet heel erg fijn, in deze reeds spannende en onzekere periode. Russell heeft besloten niet naar Parijs te komen, vanwege zijn gezondheid. Sterker nog, hij keert terug naar Canada om zich te laten onderzoeken. Zeer begrijpelijk uiteraard, gezondheid gaat absoluut voor.

Voor mij was het even omschakelen. Ik heb alles op alles gezet om voor ons beide een prachtig, mooi gelocaliseerd appartement te vinden en nu gaat dat misschien niet door.

Maar misschien ook wel! Kan natuurlijk ook in mijn eentje verder zoeken (en vinden!). En ja, ik denk dat het zo veel beter is. Ik moet deze gigantische grote stap in mijn eentje maken, zo blijkt wel weer.

Maar toch jammer.

Mijn lift naar Parijs is geregeld, ik heb lang gedacht dat Parkfeester Rob me zou liften, het worden uiteindelijk Marloes & Martin! Allen uiteraard waanzinnig bedankt voor dat geweldige aanbod.

Zaterdag 24 oktober 2009 is de grote dag!

Afscheidsborrel

Vrijdag 23 oktober 2009 - 20.30 uur in Cafe de Beurs

ABBY'S AFSCHEIDSBORREL!!

Tot dan!

Laatste week

Moeders helpt mee mijn voor- en achtertuin onkruid vrij te maken!

Wie wel eens bij is geweest, weet vast van mijn eeuwig durende battle tegen het woekerende onkruid. Dat ga ik zeker niet missen aan dit huisje!

Nog 1 weekje. Mijn huis raakt leeg. Met verhuizen is het zo dat de spullen enkel verplaatst worden en indien nodig vervangen. Dit is toch iets anders. Een mens heeft best veel spulletjes en het is een heel karwei om bewust alles in je handen te hebben gehad met de vraag: verkopen, weggooien of bewaren?

De komende maand zal ik in Parijs een prachtig, ruim appartement betrekken op een superlocatie in 't centrum van Parijs, samen met Russell. We gaan gewoon een maandje samenwonen! Ff relaxen! Vanuit daar zie ik wel weer verder, baantje in de toeristische sector misschien?

Parijs & Neale

Mijn eerste ervaring met Parijs heeft uitstekend uitgepakt; een appartementje midden in Parijs, goed gezelschap, mooie mensen ontmoet en veel geleerd op allerlei vlakken!

Dinsdag 6 oktober was een topdag, Russell was uitgenodigd door Humanity's Team Frankrijk om een presentatie te houden over zijn 1mandala project. Voor 1000 man! Hij mocht een kwartier spreken voordat het officiele programma begon, een speech van Neale Donald Walsche, een zeer bekende Amerikaans auteur, oa. van 'Ongewoon gesprek met God'.

Mensen die praten over energie, intenties, de 'new age', divinity, liefde en free hugs....voor mij was het een regelrechte shock. Ik heb werkelijk gedacht dat ik op een andere planeet was. Misschien was dat ook wel zo! Halverwege de dag ben ik echter 'geland' en besloten dat ik dit alles best kan begrijpen.

Bovendien had ik mezelf een fantastische taak toegeeigend, ik heb een prachtige spiegelreflex camera uit iemands handen gegritst en het hele evenement gefotografeerd, 5gb aan foto's gemaakt. Ze komen waarschijnlijk op de site, http://www.humanitysteam.fr/.

Nog twee weekjes in Nederland om alles af te ronden en dan mag ik weer terug! Terug naar een huissleutel van een appartementje in Parijs en een Metropas...

Dream on!

Mijn allerliefste Russell zegt altijd: 'als je iets wilt, hoef je alleen maar je intensie uit te spreken, dan gebeurt het vanzelf'. 't zeker waar!

Als je iets droomt of denkt, blijft het vaak maar bij dromen. Zodra je erover praat of blogt wordt het pas echt!

Mijn droom 'Parijs' komt nu razendsnel dichterbij. Binnenkort zit ik midden in deze bruisende, Franse stad, ga ik allerlei mooie mensen ontmoeten, Frans babbelend overal, met iedereen.

Ik ga een leuk baantje zoeken, in de horeca of in een schattig Frans bakkerijtje. Via via komt er vast een geschikte kamer of appartement op mijn pad of ik kan via de site http://www.couchsurfing.com/ een willkeurige bank/kamertje uitzoeken om te blijven slapen.

En ga ik me in het 'verenigingsleven' storten! Een salsa/zouk cursus, yogalessen en misschien is er wel een toffe handbalvereniging! Een google op handball Paris belooft veel goeds!

Hoe dan ook, het wordt fantastisch.

Zonder dromen, geen toekomst!

Dream on!

Garage sale!

Ik begin in een eindstadium te belanden! Op papier is mijn hele huis bijna leeg. En dat is echt superfijn, want het is een enorme klus. Mijn kleren, tassen en ander spul gaat mooi in een zak naar Indonesië en een boel spullen staan op Marktplaats. Het mooiste is toch wel om vrienden en familie in huis te hebben die mijn spulletjes bekijken alsof ze door de Ikea lopen!

Ik heb van Peter en Martien een prachtig aanbod gekregen om in respectievelijk een grote zolder en een ruime berging (waar menig Parijzenaar jaloers op zou zijn) mijn spulletjes op te slaan. Ontzettend fijn.

Maar genoeg over spullen & materiaal. Zo belangrijk is dat allemaal niet.

Volgend weekend ga ik alvast een weekje naar Parijs, veel interessanter! Op dinsdag 6 oktober wordt er een lezing gehouden door niemand minder dan Neale Donald Walsch, de schrijver van een aantal ''gesprekken met God''-boeken en daarnaast oprichter van Humanity's Team.

Allerliefste Russell komt ervoor naar Parijs en nog wat vrienden uit Berlijn. Een gezellige internationale happening. Voor mij natuurlijk een prachtig moment om een goed te gaan 'netwerken' en nieuwe vrienden te maken!

Eerlijk & open

Het komt allemaal erg dichtbij nu.

En er moet nog heel wat gebeuren, wil ik 1 tas, 1 koffer en 1 fiets overhouden en richting Parijs vertrekken.

Beschrijf eens hoe je je voelt, Abby. Dit vroeg iemand aan mij vandaag. Tja, hoe voel ik me erbij. Het voelt als van een klif afspringen zonder parachute. In het diepe water duiken zonder zuurstoftank. Zonnebaden zonder zonnebrand creme. Het voelt gevaarlijk, leeg, spannend en onwijs 'thrilling'!!

Ik word heel blij als ik denk wat voor mooie dingen er op mijn pad gaan komen, in Parijs, in Frankrijk en beyond!

Totale vrijheid in al je doen en laten is voor vele mensen een teken van totaal geluk. Helaas brengt die vrijheid één ding met zich mee, waarvoor bijna alle mensen vrezen: onzekerheid. Elke vorm van vastigheid verdwijnt straks en geloof me, da's erg beangstigend.

En natuurlijk voelt het ook klote. Ik liep laatst over de Oosterhoutse markt en dacht 'goh wat een mooie markt hebben we toch eigenlijk'. Ik fiets elke dag over de Effentweg en denk 'wow, wat een prachtig straatje'. Ik kijk naar mijn vriendjes, vriendinnetjes en familie en denk 'mijn hemel wat heb ik een fijne mensen om mij heen'. En waarom in allesnaam heb ik bedacht dat ik al dat moois, liefs, leuks, vertrouwds ga achterlaten?!

Tja, beweegredenen voor avontuurlijke ondernemingen zijn soms moeilijk te noemen. Ik ga ook mijn best er niet voor doen. Wat ik nu doe en voel, is genieten van al het moois om mij heen, wat ik nu meemaak.

Maar, beste lezers...de toon is gezet. Op dit stukje Internet vertel wat ik meemaak, voel, ervaar, doe, wie ik ontmoet en waar ik ben.

Eerlijk & open.
Dat is ongeveer net zo beangstigend om te doen dan die hele trip naar Parijs.

feuilles

Zo!

Een blog, niet zomaar iets. Allereerst een kleine verklaring van woordkeuzes.

Explore. Dream. Discover. komt van de prachtige uitspraak van Mark Twain. De laatste tijd heb ik nogal wat boot/zeil symboliek & associaties gehad vandaar. De volledige quote:

"Twenty years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines. Sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream. Discover.”

Feuilles in abby-feuilles zijn blaadjes, papieren velletjes en ook lovers, ofwel loofblaadjes. Ik vond het erg toepasselijk.

Wees welkom!

Nog negen dagen

Eén van mijn allereerste blog-berichten begint met werk! En dat is eigenlijk een beetje raar voor iemand die heel groot 'Explore. Dream. Discover.' bovenaan heeft staan.

Maar goed, mijn laatste weekjes bij Uitgeverij Deltas zijn aangebroken. De beurs in Amsterdam, Manuscripta, was mijn laatste grote project, vanaf nu is het afronden en overdragen.

'Nog negen dagen werken en Abby gaat met pensioen', zeggen mijn collega's (met een licht jaloers ondertoontje). 'Neem je wel warme kleren mee, voor als je onder de brug in Parijs moet slapen?!' Ook zo'n leuke uitspraak, vol vertrouwen. En mijn baas: 'Leuk werk heb je, hè?! Dus je gaat nog steeds?!'

HA! Zeker wel!

Ik heb het wel ontzettend naar mijn zin gehad bij deze turbulente, ambitieuze en enigszins aparte uitgeverij in Oosterhout! Heel veel geleerd, zowel uit de boeken als uit de tegenslagen en de behaalde successen.