Ik lees best veel. Al is mijn lectuur wel enigszins beinvloed door mijn moeders werk, momenteel ook omdat ik in haar huis verblijf. Viva, Flair, Tina en de Libelle vliegen me dus om de oren. En eerlijk, ik lees het graag. Ik ben van de 'tijdschriften-generatie' als zoiets uberhaupt bestaat.
Na de gedesorienteerde reis terug naar Nederland neem ik dus graag de rust om de Libelle van voren naar achter te lezen. Nu heb ik helemaal geen zin om mij te verdedigen, maar ik kan wel melden dat de Libelle de laatste paar jaren een metamorphose heeft ondergaan. De Libelle is best hip tegenwoordig. 'Er dient een grotere doelgroep aangetrokken te worden, dus wij gaan verjongen', zo luidde vast en zeker het besluit van de hoofdredacteur enige jaren geleden.
Goed, ik dwaal een beetje af.
Twee interessante artikelen stonden vermeld in de Libelle van deze week. Over de identiteitscrisis van de 20ers en 30ers en een verslag van een 'ongelovige'; over haar (en ook mijn) struggle tussen het rationele en het spirituele. Precies wat ik nodig had. Wat een 'toeval', nietwaar?
Tevens las ik reeds een tijdje 'Dus ik ben' van Stine Jensen en Rob Wijnberg, waarbij de laatste recentelijk promotie heeft gemaakt bij NRC.next, als jongste hoofdredacteur ooit (27 jaar). Het boek handelt over de zoektocht naar identiteit, waarbij druk wordt gefilosofeerd wordt over hoe identiteit wordt bepaald; door wat je denkt? waar je werkt? hoe je je kleedt? wat je emoties zijn? wat je koopt? Het moderne hokjesgeest-denken, zeg maar.
Anyways, al die informatie tezamen vond ik een mooie aanleiding voor deze blog. Helemaal hyper haastte ik mijn laptop op tafel, om eens haarfijn een betoog uiteen te zetten naar al mijn 'lezertjes'. Heel ambitieus uiteraard, as always. Ik ben dat ook helemaal niet van plan. Laat mij maar lekker lullen, hoor!
Een lange inleiding voor wat ik eigenlijk wil zeggen.
Niemand duwt zichzelf graag in een hokje, maar het is wel waar wat Jensen en Wijnberg zeggen over externe factoren die meespelen terwijl je opgroeit. Het tijdperk waarin je wordt geboren bepaalt in grote mate wat er verder gaat gebeuren. Geschiedenis die aan je vooraf gaat, bepaalt wie je bent. Neem de vette jaren 80 en 90. Alles was mogelijk. We waren verwend, kregen alles op een presenteerblaadje en zijn beschermd opgevoed.
De Libelle meent in het 1e artikel dat dit de oorzaak is voor verwarring bij de generatie 20ers-30ers. Het resultaat; vrijheid, talloze mogelijkheden, legio kansen en oneindig veel keuzes. En dat heeft een valkuil; het leven is hierdoor erg maakbaar geworden en de verwachtingen zijn torenhoog.
We kunnen alles! En het idee dat je helemaal zelf kan bepalen hoe je je leven leeft, of je 'voor het geluk gaat' of niet, drukt als een zware molensteen op de 20er en 30er. Lukt het niet, dan is dat je eigen falen, je had immers ook anders kunnen kiezen. Het is verdorie doodeng!
Ik vind het maar een vervelend gegeven. Maar ik weet dat er veel waarheid in zit. Dat ik me misschien wel in dit 'hokje' begeef.
Door al die openheid in keuzes en mogelijkheden verdwijnt ook de identiteit. Ter vergelijking; vroeger was je gewoon de zoon van de bakker. En dat zou je je hele leven blijven.
Het brengt allemaal veel angst en onzekerheid met zich mee. En terecht. Door al deze ontastbaarheid vlucht de 20er en 30er tegenwoordig in de spiritualiteit. Want, zo zegt het tweede artikel van de Libelle, dat 'geluk' moet bereikt worden. Op het hoogst haalbare niveau.
Nu kan ik wel zeggen dat ik 'nieuwsgierig' was naar alle vormen van meditatie, yoga, het human design en The Secret. Maar misschien was ik ook wel gewoon op zoek naar geluk?
Hmm...wat ik wel weet is het drukkende en benepende gevoel dat ik heb gekend naar een liedje van Doe Maar 'Is dit alles'. Zelfontplooiing, nieuwe avonturen beleven, ervaren, genieten en meer, meer prikkels stonden daarom vorig jaar op mijn agenda.
En ik kan eerlijk melden dat ik dagboekbladzijde na dagboekbladzijde heb beklad met verschillende W-vragen. Wat, wie, waar, waarom???
Om vervolgens in de Libelle te lezen dat het 'de normale trend van mijn generatie is'. Is dat eigenlijk niet heel treurig?
Hoe het ook zij, ik ben gelukkig nog nuchter genoeg om dit alles te relativeren en er niet 'te diep in te gaan'. Of ik het afgelopen jaar nu op zoek was naar mijn identiteit, een sabbatical hield of gewoon lol maakte, mijn conclusie is dat het helemaal niks uitmaakt.
Alles is altijd goed. Alles wat je doet is goed. En wat je niet doet ook.
Pfff...maar ik ga volgende week alleen de Flair en Viva lezen, hoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten