Ils sont fous ces romains!*

Toen ik vorig jaar augustus mijn baan had opgezegd, vertelde ik vaak aan ietswat paniekerige mensen dat ik altijd nog een 'back-up' plan had om geld te verdienen. Ik kon immers altijd nog aan de slag als inkleurster van Donald Duck, dat ik in mijn tienerjaren van mijn moeder heb geleerd en vele jaren voor welkome inkomsten heeft gezorgd. Bovendien heb ik daar een superconnectie; moeders werkt nog altijd voor het vrolijke weekblad.

Nu puntje bij paaltje komt (lees: ik ben een maandje zonder werk), is het erg fijn om te weten dat het back-up plan in de praktijk werkt! De komende maand juli zal ik -tussen de zonsessies in de achtertuin in Oosterhout door- een heleboel Disney plaatsjes voorzien van kleur.

Disney is me met de paplepel ingegoten en eigenlijk al mijn hele leven lang een stille rode draad in mijn leven. Ik kan uitzinnig enthousiast worden van bepaalde Dagobert Duck stripverhalen of een lekker lang Donald Duck avonturenverhaal.

Maar niet alleen Disney. De zogenaamde kinderstrips: Jan, Jans & de kids, Gilles de Geus, Lou, Calvin & Hobbes, Douwe Dabbert, Gleever....de vrouwenstrips: Franka, Claire, Barbara, Elsje....de mannenstrips: Conan, Storm, Trigie, Kuifje, Asterix, Bommel, Doorzon en alles wat in Eppo staat!

Als fanatieke stripfanaat struinde ik vroeger de stripstands af op zoek naar strips in mijn stijl en smaak, ik verzamelde, hield veilingen, verzorgde tentoonstellingen en kleurde zelfs 'n blauwe maandag' Pipo de Clown in.

Ook in Parijs heb ik vele, vele stripwinkels bezocht. Rue Dante is mijn favoriete straat. Dikwijls dook ik -als Brian van The Abbey Bookshop weer eens te laat aankwam- de dichtsbijzijnde Bande Dessinée Boutique in om rond te snuffelen. (Overigens niet in de laatste plaats om op te warmen. Het is nauwelijks voor te stellen hoe koud het afgelopen winter is geweest).

En zie hier, op de Franse camping vorige week, met Belgische eigenaars, stond tot mijn verbazing een hele rij stripboeken bij de receptie. Een weeklang leesplezier!


Ik vond en vind de stripwereld een heerlijk wereldje van creativiteit, kunst, humor en kennis. Het is vaak ondergewaardeerd en bestempeld als kinderachtig, zeker in Nederland. Gelukkig is de stripwereld in Belgie en Frankrijk wat groter. Wellicht met wat steun & aandacht bereikt 'het stripboek' in Nederland ooit nog de aandacht die het verdient.

Na al mijn Disneywerkzaamheden is het natuurlijk weer tijd voor spannendere dingen; mijn werkvakantie naar Zuid-Frankrijk nadert en daarna zal de wondere wereld der duizenden mogelijkheden zich weer voor me openen.

Vanaf september ligt de wereld weer aan mijn voeten als een helderblauwe oceaan die tot de horizon reikt.

Wat zal ik doen? Ik kan op een aantal aanbiedingen ingaan van mijn toeristjes uit eerdere fietstochten: katoenplukken in Australie, fietsvakanties verzorgen in Nieuw-Zeeland, solliciteren bij Butterfield & Robinson in Canada of in Frankrijk blijven en richting de Alpen gaan in het winterseizoen!

ZO! Dromen te over! Een huisje in Oosterhout of Breda zit er voorlopig nog niet in, zoveel is zeker.

*rare jongens, die romeinen (aldus Obelix, uit Asterix)

Wat een weertje!

Weggeregend in Zwitserland!

Afgelopen zondag in Lauterbrunnen, Zwitserland waren we het beiden he-le-maal beu; we hebben de prachtige 5sterren camping achter ons gelaten, de zeiknatte 'De Waard'- tent afgebroken, in de auto gegooid en richting Zuid-Frankrijk gereden. Daar is het tenminste wél mooi weer.

Dachten we...

In Die aangekomen (regio La Drome, bij Valence) regende het net zo hard, al dan niet harder. In de stromende regen hebben Job en ik de inmiddels druipende tent weer opgezet, zonder zekerheid of er wel in geslapen kon worden die nacht.

Maar...

Eind goed, al goed. Vanochtend bij het ontbijt (buiten in de zon), konden we ons geluk niet op. Na alle ontberingen met kou, wind en regen in Zwitserland zaten we eindelijk in Frankrijk, in de zon.

Vanochtend keek ik achterdochtig omhoog om te zien of de zon wel écht scheen!

Normaliter zou ik niet een geheel blog wijden aan het weer. Maar waarom eigenlijk niet? Alles staat of valt ermee. Een fietstour door Nederland is met zekerheid minder leuk als het vijf dagen lang met bakken uit de hemel komt vallen. Kamperen is alles behalve leuk zonder zon. Bovendien is het gespreksonderwerp nummer 1, zeker nu.

Toch verbaas ik me én mezelf erover hoeveel invloed een drupje of een zonnestraaltje kan hebben op het humeur, de gesteldheid, de allesheid van mensen.

We zouden ons er toch ook gewoon overheen kunnen zetten, het weer accepteren zoals het is, ons er zonder boe of bah op aanpassen en lekker vrolijk doorleven (al moet ik met eerlijkheid melden dat deze instelling op een camping met tent héél héél moeilijk vast te houden zal zijn)?

Maar toch, de samenleving op zichzelf zou er dan beslist veel zonniger uitzien!

In der Schweiz!

Na twee weken hard werken & fietsen moet er natuurlijk even vakantie gevierd worden! Ik was erg vereerd toen Job vroeg of ik nog ergens twee weekjes overhad om mee op vakantie te gaan. Het is uiteindelijk -na een spoedberaad een dag voor vertrek- Zwitserland geworden.

Het is hier prachtig. Het was alweer lang geleden dat ik een goede berg had gezien. En hier, in de Alpen, zitten we er middenin. Letterlijk. De Jungfrau vallei wordt omsloten door toppen van ruim 4000 meter, met machtige watervallen, Zwitserse huisjes op de hellingen en natuurlijk koeien met bellen om hun nek.

Het weer zit alleen niet zo mee en enkel op de vakantiebrochures en ansichtkaarten is te zien hoe mooi het hier met zon en strakblauwe lucht kan zijn.

Frankrijk lonkt daarom. Daar hebben ze tenslotte ook bergen. En daar praten ze tenminste niet van dat rare Zwits-Duits, maar gewoon normaal Frans!

Je bent pas echt een fietsgids als...

Je midden in de polder, in de stromende regen, met 11 ongeduldig over-je-schouder-kijkende toeristen succesvol een band kan plakken.

Ik kan je zeggen dat ik hierop erg trots ben. Een klein hoogtepunt! De grap erbij is dat het mijn eigen fiets was die een lekke band reed. Dat is wel het laatste dat je verwacht!


De afgelopen dagen waren geweldig. In één woord ´wonderful´. Ik heb een heerlijke groep deze week, gezellig bulderlachende Australiers en Kiwi's (Nieuw-Zeelanders), pientere Italiaantjes en een halve Hollandse Canadese dame. Tot nu toe heb ik altijd in mijn groepen minimaal 1 persoon die een Nederlandse achtergrond heeft, ofwel op zoek naar hun roots of voor een dergelijke familie hereniging.

Willemstad, Tholen, Heusden, Everdingen, Oud Vossemeer, Babylonienbroek, Vianen, Breukelen, Wijk bij Duurstede, Culemborg of Boom en Rumst in Belgie; het zijn van die plaatsnamen waar je 'wel eens van hebt gehoord'. Ik heb bij allen nu een verhaaltje, weet wat van de plaats.

In Tholen staat een prachtig gerestaureerde Korenmolen 'De verwachting' uit de 1885.
Ik heb nog geoefend met het 'afgooien' van de zeilwieken, zoals je ziet.

Den Bosch heeft een leuke Ijs en Zopie shop waar je zelf ijstaartjes kan maken. In Vianen ligt een compleet schaal 1:1 met de hand nagemaakte Ark van Noah! Inclusief echte dieren. I kid you not. Of Heusden, een prachtige vestingstad met heerlijk lokaal bier (Kareltje).

En in Raamsdonksveer zit een hele lieve Fietsenmaker (genaamd De Fietsenmaken) die gratis zadels repareert. Vandaag viel namelijk het zadel mijn Italiaanse frontrunner er spontaan af. Nu moet je weten dat zij Maria Theresa heet en maar liefst 81 jaar oud is, dus dat was even schrikken. Deze demarrerende dame fiets echter zonder problemen 45 km en niet zomaar. Nee, nee. Genomen de gehele rit is zij misschien 10 minuten van mijn zijde geweken, de rest van de rit fietst ze naast me en het liefst ook nog VOOR me. Competatieve, pittige dame is het. Ze komt uit Turijn, Noord-Italie en spreekt daardoor prima Frans. Gelukkig, want zo kan ik haar in het Frans terugbrullen (Arret! Attend! Lentement!). Ongelooflijk.

De Italiaanse Giorgio heb ik vandaag nog nooit zo bang gezien toen we dwars door het schapenveld moesten fietsen. Normaal fietst deze 74-jarige kwieke man met 'n zelfgedraaide sigaret uit z'n mondhoek op z'n dooie gemak door de Hollandse velden. Van schapen moest ie echter niets hebben.

Zowel Murray als Harvey zijn Ozzie blokes. Beide hardhorend en goed in harde grappen maken.


De eerste dag bij de drop-off van de Kreekraksluizen richting Tholen ben ik hopeloos verdwaald. Gelukkig zijn er genoeg vriendelijke mensen in Nederland. En de toeristen doen de rest; foto's maken van hun kersverse Hollandse gids die de weg kwijt is!

Het is natuurlijk niet altijd Rozegeur & Maneschijn. Denk nou niet dat het leven van een fietsgids over rozen gaat! Er komt heus wat meer bij kijken dan een tochtje hier en daar.

Verdwalen is nog het minst erg. Ik heb al een aantal 60+ mensen compleet met fiets zien en horen vallen en iedere keer krijg ik een hartverzakking. Een taxi bellen voor man met fiets die te zwak is om te fietsen, is niet leuk. Daarnaast blijven toeristen ook maar mensen en mensen vinden het nu eenmaal heerlijk om te klagen. De afstanden tot een toilet of tot het eindpunt zijn de meest gestelde vragen.

Mijn kennis van Nederland wordt daarnaast dagelijks op de proef gesteld, met name dat van de waterwegen. En daarvan wist ik al vrij weinig. Inmiddels kan ik de Oude van de Bergse Maas onderscheiden en ook nog melden waar de Nieuwe Maas is. Het blijft de toeristen echter verbazen hoeveel water er in dit land is. Wanneer ik vertel dat bijv. Schiphol maar liefst 4,5 m onder het zeeniveau ligt of dat Amsterdam op palen is gebouwd, wordt het al gauw stil van verbazing in de scheepssalon.

En dan aan boord. Mijn rust nemen is moeilijk. Iedereen wil altijd wel wat aan je vragen, met je praten of iets aan je vertellen. Zowel toerist als het scheepspersoneel. Maar... John, de schipper, Miranda zijn vrouw, Dennis & Kevin, de kids, Kyra, keukenmatroos en Piotterik, de altijd lachende Poolse matroos, het is een heerlijk stel met z'n allen! Met Poolse Pio heb ik nog een avondje doorgezakt in Tholen! In het Duits-Hollands was het heerlijk babbelen over zijn woonplaats Thorun (o.i.d.) en zijn andere werk op een Oceaanschip.

Ik weet nog in mijn eerste week van de Tulpentour. 's Ochtends om 7 uur fietste ik richting de Bloemenveiling van Aalsmeer. In de vroege ochtendzon fietste ik langs een groenrijk dijkje, hier schitterde op elk grassprietje een helderende dauwdruppel. Dit moment heb ik bewust bewaard en vervolgens heb ik mezelf voorgenomen af en toe 100% bewust te genieten van een moment langs de tocht.

Ik heb inmiddels een hele verzameling! Nederland is werkelijk prachtig op de fiets.

Franse revolutie!

Vandaag in de hop on - hop off touring bus in Brussel kreeg ik het ineens over me heen. Dat gebeurt mij wel vaker in bussen. Ik word daar altijd een beetje melancholiek van. Je kunt ook zo lekker mijmeren in de bus, nietwaar?!

Mijn gedachten gingen richting de tour van afgelopen week, met de gematigden enthousiasten. Achteraf heeft iedereen een prima verblijf gehad en mijn dikke portemonnee vol fooi bevestigt dat. Mijn grootste triompf was echter de communicatie tussen twee 70+ dames uit Quebec die geen woord Engels spraken. Hierdoor heb ik een week lang uitgebreide monologen gehouden over van alles en nog wat. Nederlandse landschappen, de vaar- en fietstochten, tijdsafspraken; noem maar op.

De contradictie tussen mijn 'struggle' in Parijs om wat Franse woorden uit mijn mond te krijgen en mijn klaarblijkelijk eenvoudige toeristische conversaties met deze dames is enorm. En ik begreep er weinig van.

Natuurlijk begrijp ik het wel. De bewustwording van dit begrip echter, kwam vanochtend toen we langs het prachtige EU Parlementsgebouw reden met de knalrode touringbus; It's all about letting go.

Ik heb natuurlijk weer teveel van mezelf gevraagd. Natuurlijk heeft talen leren enigszins de tijd nodig en momenten waarop ik me aan dit einddoel vastklampte of het naar me toe wilde trekken, bakte ik er weinig van. Het moment dat ik letterlijk en figuurlijk mijn jacht naar kennis van de Franse taal heb los- en achtergelaten, liep het op rolletjes. En hoe!

Ik kan nu in volle overtuiging tegen iedereen op de hele aardbol melden: ik praat Frans!!!

He he...eindelijk...