Terre brulée au vent!* Verschroeide aarde door de wind! Bedankt Michel Sardou, ik had het zelf niet beter kunnen uitdrukken. Mijn blog (de wind) heeft al waaiende wat aarde doen verschroeien. Maar dat is helemaal niet erg. Uiteindelijk wordt de grond er alleen maar vruchtbaarder door, wat weer mooie, nieuwe oogst kan opleveren.
Hè wat heerlijk toch, een beetje figuurlijk & symbolisch gebrabbel.
Amai, het was een druk weekje! Veel gewerkt en heel veel leuke uitstapjes gemaakt! Zo waren er renaissance dansavonden, bioscoopavondjes, foto exposities, theatervoorstellingen en zelfs een uitnodiging voor een wijnproeverij. Niet heel slecht voor iemand die net een maand in Parijs vertoeft.
Ik heb natuurlijk wel hulp! Susanne bijvoorbeeld -van de Nederlandse borrel- heeft altijd superleuke uitnodigingen en ideeen voor avondjes uit. Of Claire, die ik uit de bookshop ken, die me meenam naar het mooiste theater van Parijs (men zegt het, het heet Bouffes du Nord) voor een voorstelling in het Engels. Het is onwaarschijnlijk soms en het geeft me een zeer rijk gevoel.
Een week genieten heeft ook weer zijn keerzijde en ik moet nodig aan de slag om een boulot (baantje) te zoeken om al deze plezierigheden te kunnen bekostigen. The Abbey bookshop is super, maar heeft ook een kloosterlijk salaris. Bijna nihil dus. Maar wel gratis koffie & lunch!
Niet helemaal waar, mijn eerste zelfverdiende centjes heb ik toch via the bookshop verdient, al is het op een bizarre manier.
Nu heb ik op fysiek gebied toch best wat bizarre dingen gedaan (noem willekeurig: koeien drijven op een paard, ijs hakken, schapen scheren, vijvers vol waterspinnen schoonmaken, vee schuren schoonspuiten, land bewerken), maar tot twee uur snachts dozen vol boeken versjouwen in een Parijse kelder staat nu met stip op nummer één.
De beste man heeft zo veel boeken dat er honderden (!) dozen verplaatst moesten worden en wel naar de kelder van het 18e eeuwse monumentale gebouw. En da's geen pretje. Het is een stoffige, krappe bedoeling en daarbij (dat kunnen alle Deltas ex-collega's beamen): boeken zijn zwaar...heel zwaar. Peter, volgende keer geef ik jou een belletje, ok?
Maar goed, ik ben 'omgekocht' en om eerlijk te zijn, ik houd wel van wat sjouwwerk en heb een superavond gehad. We zijn om 19h00 gestart met een voorgerecht in het restaurant ernaast (jaja, wel op de Franse manier hè), hebben anderhalf uur keihard gewerkt, toen een hoofdgerecht genomen met een uiterst goede beaujolais en daarna tot 02h00 doorgestoomd.
Als je dan moe maar voldaan door de donkere, verlaten Parijse straten loopt...dat zijn momenten om niet gauw te vergeten...
Oja, dáárom ben ik op avontuur gegaan!
* openingszin van 'Le lac du connemara' - Michel Sardou (een Franse gouwe ouwe)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten