Familiedag

Even een kleine diaoloog dat nu in mijn hoofd afspeelt: 'Moet ik dit wel bloggen?' 'Nee, misschien niet, da's reuze negatief, dat willen de mensen helemaal niet lezen.' 'Jawel! Je schrijft toch voor jezelf, laat 't wat de lezer denkt!' 'Ja maar iedereen lees mee?' 'Wat maakt dat nu uit? Russell en menig andere blogger zet toch ook altijd zijn hele ziel en zaligheid op het net??'

Je merkt het, er komt een moeilijke blog aan.

Of nou, moeilijk. Laat ik zeggen dat het lastig vertellen is over negatieve, minder leuke dingen, omdat je graag wilt laten weten dat alles goed gaat.

Maar natuurlijk is dat niet altijd het geval.

Vandaag was mijn oma jarig (85 alweer, van harte proficiat) en via Skype + webcam heb ik het hele feestje gade geslagen (met dank aan Job overigens die bij moeders Skype + wifi op haar splinternieuwe laptop heeft geinstalleerd. DANK DANK) en al mijn lieve familieleden gedag gezegd. Zelfs Opa en Oma van Oers keken recht in de webcam, waarop mijn oma vroeg wanneer dit allemaal was opgenomen. Très drole, wat een heerlijk mens toch, mijn oma.

Maar ik zit hier, op een druilerige dag in Pantin, waar de spanning tussen mij en Martin (mijn huisgenoot) te snijden is.

Nee hoor, alles gaat prima!

Uhu....

Allée, de spanning is er nu gelukkig weer af, na een lang, lang en vermoeiend gesprek. De man heeft het erg moeilijk, zijn vrouw en kinderen wonen in Libanon, hij is niet gescheiden overigens, maar heeft besloten in Parijs te blijven wonen en werken. Omwille van het geluk en welzijn van vrouw en kinderen. Een heuse opoffering, mag ik wel zeggen. Nou en ik mag dit dagelijks aanhoren!

Vandaag echter, na voor de 15e keer datzelfde verhaal, ik kon het duidelijk voelen in heel mijn lichaam en het is lastig uit te leggen...'t best nog in stripvorm; er verscheen een lampje boven mijn hoofd.

Het kwam tot me, ineens; dit is precies of in ieder geval zeer gelijkend wat míjn vader jarenlang gevoeld moet hebben. Ik geloofde ineens dat mijn vader dezelfde opoffering had gemaakt.

Ik begreep er nix van, werd er zelfs een beetje emotioneel van, maar vond het ook een fijn besef. En op mijn eerdere monoloog terug te komen, Ja, ik heb besloten dat iedereen dat nu mag weten.

Les van de dag: koester en respecteer je familie!