De metrocultuur

Afgelopen zaterdag op een feestje mijn piano-kunsten weer eens uitgeprobeerd. Een suprise party voor Hélène Sauton, de vrouw van Olivier Sauton, die in Frankrijk redelijk bekend is als cabaretier.




Reizen met de metro is nog altijd een dagelijkse happening. Ik blijf het een fascinerend fenomeen vinden; een heleboel mensen op elkaar gepropt. Het is een soort niemandsland met een eigen cultuur.

Zo heb je diverse metro-muzikanten, in plaats van straatmuzikanten. Of mensen die schaamteloos door de wagons schreeuwen dat ze werk- en dakloos zijn, en vervolgens om geld vragen.

En 'Personal space' bestaat bijvoorbeeld niet, de kleine stoeltjes laten het niet toe naast elkaar te zitten zonder raakvlakken. Daarnaast zijn er een boel dingen die je ziet, hoort, voelt of ruikt die je helemaal niet wilt zien, horen, voelen of ruiken. Je ondergaat ze echter, je kunt geen kant op!

Er zijn ook mooie dingen! Hele mooie dingen zelfs, maar je moet wel goed kijken, hoor. Mooie mensen ten eerste, vooral 's ochtends als iedereen opgedirkt de trein betreedt. Maar ook tijdens het overstappen, op Gare du Nord, waar ik elke dag een spektakel van krioelende mensen aanschouw; kriskras door elkaar heen in een helverlichte grote hal. Soms is het net een ingestudeerde choreografie.

Wat ik in den beginne niet bij de metrocultuur had gerekend was ontmoetingen. Ik ging er vanuit dat de metro puur bestemd was om jezelf te verplaatsen. Anoniem, alleen, met bestemming als doel.

NEE! Niet waar!
Je kan mensen ontmoeten in de metro. Vrienden zelfs!

Zodoende had ik afgelopen zaterdag een suprise party van een vriend van Sylvain: de jongen uit de metro. Leuk feestje, goede wijn, hapjes, een cabaretier die niet grappig was, maar wél een piano midden in 't appartement!