De elementen van kou

'Er zit allemaal wit op de daken', fluister ik tegen Thijs op een heldere, maar koude ochtend. 'Wat? Sneeuw?', mompelt hij terug. 'Nee, natuurlijk niet gekkie. Je weet wel van dat witte spul, een soort frost'. Soms val ik nog terug op Engelse termen, wanneer ik de Nederlandse niet weet. 's Avonds bracht Helga van Leur (blijft zij immer slanker worden of ligt dat aan mij?) tijdens het weerbericht van het RTLnieuws het verlossende antwoord. Rijp op de daken. Natuurlijk. Rijp.

Het is weer kouder. De lucht is koeler, killer en vochtiger. In de vroege ochtenden lijkt het zelfs moeizamer fietsen door de vochtige en zuurstofrijke lucht, ploeterend door de water-molecuultjes die in dichtheid toegenomen lijken te zijn. Maar het kan ook aan mijn achterband liggen die ik al enige tijd heb nagelaten op te pompen... Hoe dan ook stond een natuurkundige wet mij in de weg me snel voor te bewegen.

Het is moeilijk voor te stellen dat nog geen week geleden ik hijgend en puffend van de hitte de duinen bedwong tussen Vlissingen en Zoutelande. Samen met mijn moeder wandelde ik 16 km door de duinen en langs de Zeeuwse stranden. En het was warm. We lunchten buiten op het terras, trokken kledinglaag na kledinglaag uit en na een 'handproef' constateerde ik dat het zeewater nog best zwembaar was. Sommige bomen in de duingebieden hadden het zelfs gewaagd om nieuwe, jonge blaadjes te produceren en menig laag struikgewas stond nog (of weer) volop in bloei.

Een dag later was het klaar met het mooie weer.

Ik vind dat helemaal niet erg, begrijp me niet verkeerd. Ik hou van het vier seizoenen systeem. We nemen het vaak voor lief, maar de kracht van de elementen en de natuur is groot en indrukwekkend. In de overgang der seizoenen vallen ze ineens beter op. Blaadjes groeien aan de bomen en vallen er weer af. Water verandert in ijs en creëert de mooiste kristallen, ieder uniek in zijn soort, om vervolgens op te lossen door de energie van de zon. En wolkenpartijen die ontstaan door waterdamp en ijskristallen verdwijnen door regen, hagel en sneeuw op de aarde te laten vallen. Veel van deze natuurwetten hebben een perfecte cyclus, een unieke balans, een opbouw en een afbouw, ze zijn ontvankelijk en vergankelijk. Ik vind dat heel mooi.

Maar goed, het blijft buiten wel gewoon koud.

Mijn winterjas moet weer uit de kast, samen met mijn muts, sjaal en handschoenen. 's Ochtends is het rennen naar een warme douche, gaat de verwarming op twintig en drink ik de hele dag hete thee. Dan ben ik ineens heel dankbaar voor de elementen-combinatie water en vuur.

En verder kan ik me maar beter aanpassen aan de tijden en temperaturen van het jaar. Zo heb ik mijn hobby van vorig jaar weer opgepakt. Sinds deze week ben ik weer op schaatsles en hopelijk kan ik het einde van dit seizoen perfect overstappen in de bochten.

Op deze manier verheug ik wel meer op de komende winter! Ik hoop dat het een aantal weken goed gaat vriezen voor perfect natuurijs om op te schaatsen. Kom maar op met die kou!