Love Story

Matthew, ik heb hem omgedoopt tot Matthew, dat kunnen de meesten beter uitspreken.

Tijdens het gidsen willen toeristen altijd graag wat van je weten. Eigenlijk willen ze het liefst alles van je weten. En ze willen je verhaal exclusief te horen krijgen, het liefst in een persoonlijk gesprek tijdens een diner, tijdens een busreis, tijdens het fietsen of het lopen. Eén op één of Abby tegen een stelletje.

Het resultaat hiervan is dat ik per trip minimaal zes of zevenmaal mijn volledige levensverhaal dien te vertellen. Van mijn opleiding, tot wereldreizen, vorige baantjes en mijn leven in Nederland. Heb ik geluk dan vragen ze niet teveel door. Heb ik minder geluk dan wil mijn gesprekspartner alles tot in detail weten, het liefst in chronologische volgorde. Het ultieme geluk is als mijn gesprekspartner mijn verhaal enkel gebruikt als basis verdere discussies en mooie, open & eerlijke gesprekken. Dit laatste is uiterst zeldzaam, maar komt gelukkig wel voor!

Uiteraard komt de liefde vaak in opspraak. Dit onderwerp heeft een hoge notering in de vragenlijst. Ben je getrouwd, woon je samen, hoe heet hij, waar heb je hem ontmoet? Zodoende kan ik mijn Matthew verhaal tegenwoordig in geuren en kleuren vertellen, het is tot in detail geperfectioneerd. Matthew is Thijs overigens. De Hollandse naam Thijs is onuitlegbaar voor Amerikanen, ze begrijpen het niet en ze kunnen het niet uitspreken. Teveel gedoe.

Er zijn nu ongeveer tweehonderd wildvreemde Amerikaanse toeristen die dit verhaal kennen, maar ik heb er nog nooit over geblogd. Het is best een leuk verhaal. Een klassieke 'love story'. Toch, om dit zo op mijn blog of Facebook te knallen, I don't know...Anyways, let's try (is altijd leuk voor later)...

Er was eens een mooie vrijdagavond in november. Ik kwam zojuist thuis van een klusdag in het appartementje in Breda en had ongelooflijk veel zin om iets leuks te doen. Ik besloot naar de nieuwe Harry Potter film te gaan (deel 7/1). Niemand kon mee, dus ging ik alleen. Voor aanvang smste ik Stefan, of hij zin had in een drankje daarna. Na een paar drankjes -en hij had me nog bijna afgebeld- smste Michael; er was een feestje gaande in de Mezz.

Ik hou van dit soort avonden, avonden die rollen en z'n beloop gaan zonder dat je er invloed op lijkt te hebben. Je hoeft alleen maar ja te zeggen en te volgen. Volg de flow van de avond. Volg de flow van heel je leven op deze manier! So I did.

Voor ik het wist bevond ik mezelf in de Mezz. Jules Deelder draaide en later nog wat goed dansbare swingmuziek. Het was erg gezellig.

'I met him just in a bar in my city', als antwoord op de bekende vraag. Die 'just' voeg ik vaak toe, omdat het toch cliché voordoet en enigszins on-Abby's.

Anyways, Thijs was er met een paar vrienden en het is leuk om Amerikanen te vertellen dat we elkaar 'wel eens gezien hadden op high school' en dat we oorspronkelijk uit dezelfde stad komen. Vanuit US oogpunt is dat redelijk uniek en heel bijzonder. De minieme afstand tussen Breda en Oosterhout heb ik nooit uitgelegd! Of dat het minder toevallig maakt? Hmmm...misschien.

Enfin, je raakt zo eens aan de praat en ik doe een poging over mijn vreemde bezigheden te vertellen (Ik woon samen. Met mijn broer. Ik heb pas weer werk in april. Als fietsgids. En oja ik werk ook voor de Donald Duck). En Thijs houdt een goede, passionele monoloog over zijn werk als manueel therapeut en vertelt met gepast trots dattie is afgestudeerd aan de Universiteit van Brussel. Dat is al wat nodig was om een verpletterende indruk op mij te maken!

Ik herinner me dat we niet veel tijd nodig hadden voor '...en wat dacht je van een kopje koffie binnenkort?'. Ik stond al met mijn smartphone-agenda in mijn handen en Thijs stelde voor 'ehh...morgenochtend?'. Helaas kon ik niet.

Ik gaf 'm mijn telefoonnummer en dat was dat. De avond vorderde en ik danste, dronk biertjes en weet nog dat ik tegen Brechje als een dolle, verliefde puber tekeer ben gegaan in de vorm van 'wat me nu toch is overkomen!'

Twee weken lang hoorde ik niks meer van Thijs. En ik had zijn nummer niet. Ik verzamelde wat informatie over hem, via Job en Martien en gelukkig...nothing but good news!

Ik was bezig met schilderen en verhuizen en dacht er verder niet veel aan. Als stoere, onafhankelijke Abby zou ik dat graag willen opschrijven, maar niets is minder waar! I was hooked, ik dacht als een ware Viva-lezeres elke dag 'Wanneer zou ie bellen?' Dit werd na twee weken wat minder en net het moment dat je er niet meer in gelooft, gaat je telefoon af. Een sms. Zin in koffie? 'Natuurlijk', schreef ik binnen twee minuten terug. Playing hard to get is niet de manier, vond ik.

En zo is het allemaal begonnen! Meer romantische details? Hoe zoet wil je ze hebben?! Dat ik bij de eerste date met moeite ergens ander heen kon kijken dan zijn schitterende helblauwe ogen? Hoe ik als puberale met vlinders in mijn buik aan iedereen die alleen maar vroeg 'hoe is het?' alles over die ongelooflijk-leuke-nieuwe-jongen uitspatte? De slapeloze nachten? Ach, weet je wat het was? Ik was verliefd! Ik ben verliefd! Nog steeds.


* Alle namen in dit verhaal zijn echt! Dat is allemaal wel in orde, denk ik!