De volledige overgave aan het goede leven hier in Bourgondië heeft mijn schrijfmomenten verveelvoudigd. Ik sta er geheel open voor. Het kan niet anders; het moet een direct gevolg zijn van (onder)weg zijn, iets ervaren of ergens anders verblijven. In Nederland zijn de woordenstromen en gedachtenkronkels lang niet zo heftig aanwezig als hier.
Hoe heerlijk is het weer om van alle Franse goede dingen te genieten. Croissants en baguettes in de ochtend, een fietstocht door de wijnvelden van Romanée-Conti in de middag en een heerlijk diner op het terras met goede wijn in de avond.
En dat Frans van mij gaat best aardig tegenwoordig. Zes maanden Parijs en ik heb potdikkie kennis van de Franse taal. Ik kan me nog heugen de tijden dat ik mezelf van de Eiffeltoren wilde storten, omdat ik niemand kon verstaan. Hmm...toch een beetje trots op mezelf.
Maar waarom vallen de woorden hier wel zo op zijn plaats? En waarom wil ik nog altijd deze gedachten delen? Waarom blog ik eigenlijk nog?
Soms verdwijnt de grote lijn, het 'waar het om gaat', zo snel. Het gaat op in allerlei kleine dingetjes die we dagelijkse bezigheden noemen. Het schrijven is puur gecreeërd om af en toe te pauzeren, om je heen te kijken en weer het bewustzijn op te wekken.
Belevenissen vervlechten, onbelangrijke zaken worden belangrijk, malende hersenen zijn bezig met kleine dingetjes. Ik merk aan mezelf dat ik dieper en dieper in onbenulligheden duik, wanneer ik niets opschrijf. Hoe fijn is het om af en toe stil te staan. Om volledig stil en leeg te zijn. Gewoon te bestaan. En vervolgens te creeëren.
Luisteren naar jezelf inspireert enorm. Het vloeit direct samen met het willen uiten van de gedachten en gevoelens die in je zitten en die je door de stilte eindelijk kan horen en voelen. Zo ontstaat creativiteit; een soort afwisseling van hollen en stilstaan.
Geen artiest, dichter of muzikant kan iets geniaals produceren zonder éénmaal stil te zijn en te luisteren naar wat binnenin afspeelt, in plaats van wat buiten woedt en broedt.
Elke vorm van stilte is overigens goed. Zolang er maar niks bij je binnenkomt. Geen woorden, geen beelden, geen klanken. Enkel de leegte. Je 'gedachten laten gaan', piekeren of mijmeren is echter wat anders.
Natuurlijk kun je mediteren! Vele spirituele meesters zweren bij een goede meditatie sessie en ik ben overtuigd van de kracht ervan. Maar er zijn nog zoveel vormen.
Mijn meditatie is een schrijfmeditatie. Er moet direct iets uit. Het verhaal creeërt zichzelf gaandeweg. Het vloeit en het groeit, daaraan kan ik niks doen. Muziek wordt gemaakt op deze wijze. Het gebeurt van binnenuit. Hardlopen, fietsen, elke sportmeditatie is mijns inziens effectiever dan de oosterse overtuiging van stilzitten. Het pas gewoonweg niet in onze cultuur. Voor hen gaan we te snel!
Een schilderij of een sculptuur maken, de tuin spitten of het bereiden van een lekkere maaltijd. Alles kan gemaakt worden, laat enkel het brein even voor wat het is en handel, reageer en creeër vanuit het niets. Of vanuit het 'gewoon zijn'.
Reismeditatie vind ik persoonlijk een mooie. Je gaat vooruit, je wacht, je moet en kan toch niks, dus waarom geen volledige overgave hieraan. Een soort bewegend stilstaan.
Wees eens stil vandaag en creeër! Je zult er blij mee zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten