Een jaar geleden ben ik met het enthousiasme van een jong hondje het fiets-gidsen-leven ingesprongen en jeetje wat vond ik dat leuk! Eindelijk de meest toffe baan op aarde. Eindelijk een baan die bij me past. Eindelijk iets wat 'mijn ding' is.
Aanstaande morgen begin ik met een leuke tour van Brugge naar Amsterdam. En ik heb he-le-maal geen zin! Een puberale 'ik wil niet naar school' gevoel.
Wat is er dan precies veranderd in dat jaar, waardoor een perceptie op hetzelfde ding zo drastisch veranderen?
Nou ja, er zijn wel een paar dingen te noemen...
Inmiddels heb ik deze leuke tour achter de rug. Een gehele week met drie-en-twintig Frans-Canadese toeristen op stap door Belgie en Nederland. Dat ik in een Frans restaurant wat te eten kan bestellen wist ik wel. Dat ik een-op-een gesprekken goed kan volgen in 't Frans, wist ik ook. Maar dat ik een week lang een volledige Franse tour kan begeleiden, weet ik pas sinds afgelopen week.
Inclusief minutenlangen monologen over de Belgische politiek, de Nederlandse polders en kazen, over de architectuur in Gouda en Leiden en over de Tweede Wereldoorlog. Over dat laatste onderwerp heb ik op een bastion in Willemstad wel een kwartier lang verteld en iedereen datzelfde kwartier muisstil gekregen. En dat is redelijk zeldzaam als je de gemiddelde Quebecois een beetje kent!
Enfin, het was leuk, gezellig en geslaagd, maar eenmaal thuis sloeg het weer toe.
'Ik blijf maar weifelen en twijfelen'. Ik hoor het Carice van Houten alias Minoes in de gelijknamige film nog zeggen. Wat besluit ze ook alweer uiteindelijk? Besluit ze mens te blijven, ja toch?
Volledige lamlendigheid in het beslissingsmakingsproces. Afgekeurde hersenen. Het wordt steeds lastiger om grip te krijgen op ronddartelende emoties die binnenkomen bij het maken van een beslissing. De keuze komt en twijfel volgt snel. Onzekerheid went nooit. Onstabiliteit zit niet in het bloed van de mens. We houden niet van twijfel. Ook ik niet.
Bla-die-bla-die-bla... Hoe vaak heb ik dit nu al niet opgeschreven?! Echter, hoe vaak je er ook over schrijft, erover denkt of erover praat, keuzes worden uiteindelijk toch wel gemaakt, je gaat datgene doen wat je besluit en 9 op 10 keer ben je weldra vergeten dat het zo'n lastige keuze was.
Mijn twijfels zijn ditmaal van redelijke luxe aard. Wel of niet naar Zuid-Frankrijk om te werken voor de reisorganisatie B&R. Heel grappig. Mijn nomadenleventje van vorig jaar heeft plaatsgemaakt voor een leuk leventje hier in Nederland en ik zweef voortdurend tussen thuiskomen en vertrekken. Erg vervelend. Zo flexibel ben zelfs ik niet. Maar een wereldbaan hiervoor opzij zetten. Dat nooit!
Dus ga ik ervan uit dat ik me vreselijk aanstel en zo verschrikkelijk verwend ben met mijn leventje de afgelopen maanden, dat ik niet meer weet wat echt hard werken ook weer is.
Dus ben ik de komende twee weken in Bourgondie te vinden, op de fiets!
Het kan erger, hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten