Beschermengelen

Ooit verloor ik mijn paspoort toen ik door Nieuw-Zeeland reisde. Het is een mooi verhaal. Ergens in Timaru had ik mezelf 'gesplurgded' en een heerlijk, riante hotelkamer met tweepersoonsbed voor twee nachten geboekt. Weer eens wat anders dan een hostel, met dorms en stapelbedden.

Vervolgens reisde ik af naar Christchurch voor drie dagen fun, stappen, shoppen, sightseeing en zelfs een uitstapje naar Akaroa.

Superfijn allemaal. Uiteindelijk vertrok ik op een veel te vroege ochtend met een fikse kater in een pendelbusje naar het vliegveld. Ik zou die dag naar Australië vliegen! In dat busje, hoe moe en slaperig ook, checkte ik mijn spullen in mijn hoofd. Destijds kon ik elk hoekje, ritsje, vakje & zakje van mijn back- en daypack in mijn hoofd inbeelden en weten wat ik bij me had. In gedachte pakte ik nogmaals mijn tas. Ik miste iets en een naar gevoel bekroop me. Je kent dat wel, zo'n electro chock van kleine teen tot in de haarpuntjes.

Ik miste iets, maar zat direct in een ontkenningsfase. Natuurlijk had ik mijn moneybelt (je weet wel zo'n buideltasje voor om je middel) met creditcard, paspoort en euro's wel bij me. Ik zag vast iets over het hoofd, in mijn hoofd.

Op het vliegveld heb ik alles binnenste buiten gedraaid, maar eigenlijk wist ik het al. Het meest waardevolle wat ik bezat, had ik simpelweg in de luxe hotelkamer in Timaru laten liggen. Dat was drie dagen geleden en 200 km verderop.

Goddank had ik de veel te hoge hotelrekening bewaard, met veel belangrijker diens telefoonnummer. Mijn ochtendvlucht om vijf uur had ik reeds gemist en het duurde uiteindelijk twee uur voordat de hotelreceptie eindelijk de telefoon beantwoordde.

Zenuwslopende uren - ik meen me te herinneren dat ik speciaal voor deze gelegenheid een pakje sigaretten heb gekocht. Bovendien deed ik iets wat je nooit moet doen in dit soort gevallen; ik belde mijn moeder. Volledig buiten verwachting sprak ze kalm toe dat alles wel in orde zou komen.

De manager van het hotel kwam met een verlossende mededeling; mijn moneybelt was terecht! Het verbaasde hem dat ik me pas na drie dagen meldde.

Maar nu? Ik vond Nieuw-Zeeland een tof land, maar wilde best graag die dag naar Australië, mét mijn paspoort. Zodoende vertelde ik de manager dat ik mijn paspoort wel kwam halen. Hoe dan ook. Ik checkte alles; huurauto's, bussen, treinen, lift-mogelijkheden. Zonder resultaat.

Intussen had de manager ook niet stilgezeten. Hij belde mij na een uur terug met fantastisch nieuws! Hij had iemand gevonden die naar het vliegveld moest in Christchurch. Ze was al onderweg met de auto en had voor het gemak mijn moneybelt al meegenomen.

Ik was stomverbaasd. Het was bijna te makkelijk. Na een stuk of tien eeuwige dankbetuigingen kwam de aap uit de mouw; 'Het is dat je een vrouw bent en je aardig & netjes hebt gedragen tijdens je verblijf, anders had ik dit nooit voor je gedaan', aldus de manager. Zo! Daar kon ik het mee doen. Na dit telefoongesprek nam ik mezelf voor om in de toekomst bij ieder hotelbezoek even extra met mijn blonde haren te wapperen en lief te lachen; je weet immers maar nooit!

Goede intenties of niet, minder dan twee uur later stond er een vrouw in de vertrekhal van Christchurch airport met mijn moneybelt in haar handen! Opgelucht en vrolijk liep ik naar haar toe, maar werd direct uit mijn gelukzalige bui gehaald. Met een starre blik gaf ze mijn moneybelt terug en sprak me toe: 'Alsjeblieft. Ik ben jouw beschermengel en ik ben vandaag door God gezonden'. Ook daar kon ik het mee doen. Blijkbaar moest ik me nog nederiger en dankbaarder voelen dan ik al was.

Beduusd, vol ongeloof, maar toch onder de indruk bedankte ik haar en maakte me snel uit de voeten. Met mijn paspoort in mijn handen, stapte ik nog voor de middag in een vliegtuig richting Sydney. Eind goed, al goed.

Welnu, drie dagen geleden en 200 km verderop (ongeveer) anno NU ligt Gare de Nord in Parijs waar ik mijn rijbewijs liet vallen tijdens het kopen van een metro-kaartje. Ik kwam hier 's avonds achter en besloot onmiddellijk dat het een verloren zaak was, een klein pasje ooit weer terug te vinden op het grootste station midden in Parijs.

Twee dagen geleden kreeg ik een smsje van ene Hilbrand uit Nederland dat hij mijn rijbewijs had gevonden op de grond! Via mijn blog, Twitter, Facebook, Hyves en uiteindelijk Linkedin had hij via Petra uit Breda (Petra - eeuwige dank!) mijn telefoonnummer achterhaald!

Morgen ontvang ik 'm aangetekend veilig terug in Beaune. Lang leve Internet en eerlijke mensen.

En ik blijk wellicht toch beschermengelen te hebben.

Oja en mocht er iemand met een corrigerend vingertje tegen me willen zeggen, dat ik in het vervolg beter op mijn belangrijke documenten moet letten, dan......mag dat!