Je krijgt wat je verdient

Dit zei mijn moeder altijd als we mooi weer hadden bij een uitstapje, vakantie of weekendje weg. Het is best vreemd, want het was ook altijd mooi weer als we samen weggingen! In Australië hadden we prachtige dagen, alle vakanties naar de Griekse eilanden (nu is dat redelijk veilig) golfden van de hitte en of we nu in november of maart een weekendje naar Londen gingen, de zon leek gewoon mee te reizen. Alsof mijn moeder het van te voren afdwong; 'De zon moest 't potdikkie eens wagen om zich niet te laten zien tijdens mijn zuurverdiende vrije dagen! Ha! Wat denkt ie wel!'

Ik denk dat het wel zo werkt. Dat afdwingen. Misschien kun je beter zeggen, je krijgt wat je denkt dat je verdient.

Ik heb nog helemaal niks over de Gathering 2011 geschreven. Het bedrijfsuitje van Butterfield. De Gathering vorig jaar bestond uit drie dagen feesten en fietsen in Piemonte, Italië. De Gathering van dit jaar bestond uit drie dagen feesten en wandelen in Umbria, ook in Italië. Wereldwijd zijn alle gidsen zijn welkom, dit jaar waren er ongeveer vijftig.

Voor de zevende keer dit jaar kocht in een treinkaartje naar Beaune, waar we verzamelden en halverwege Parijs kwam ik per toeval al een collegaatje tegen, Marcella, uit Colombia. We colloneerden de volgende dag met vijf volle busjes naar Arezzo en vervolgens Assisi, in Umbria.

Vorig jaar had ik nog maar twee reisjes op mijn naam staan toen ik deze Gathering meemaakte en dat voelde niet zo gemakkelijk. Toen was ik enigszins nog terughoudend, afwachtend en voelde ik me niet zo op mijn plek. Misschien vond ik dat ik het -nog- niet verdiend had?

Het is ook hoogstrevend gezelschap af en toe en ik herinner me vorig jaar meer onder de indruk te zijn van anderen; 'Goh, spreek jij al die vijf talen?' 'Wat leuk dat je naast je gidsenwerk nog 30 andere dingen doet' 'Nou, knap dat je dit jaar de Kilimanjaro twee keer hebt beklommen.' 'Ja, vond je Buenos Aires leuker wonen dan Parijs of Barcelona?' Dit zijn normale gesprekken en inmiddels ben ik hier al volledig aan gewend. B&R gidsen zijn nu eenmaal zo, levensstijlen reflecteren vaak je werk en als je goed kijkt en vooral luistert, doet iedereen precies wat zijn of haar passie is. Zoiets is onbeoordeelbaar en zou iedereen moeten doen.

Nu, na zes trips dit seizoen, met twee Big Ass trips had ik de Gathering verdiend!

Ik had het verdiend om drie dagen door de B&R leiding in de watten gelegd te worden, het rollenspel om te draaien, lekker wijn te drinken zonder me zorgen te maken over lege glazen. Ik had het verdiend om goede pasta te eten, de hele dag door super-espresso te drinken en eens echt van het Italiaanse landschap te genieten.

Ik had het verdiend om te babbelen, te klagen, te zeuren met collega's over travellers, de reizen, de bazen, het salaris...Wat normale werknemers doen in de koffiecorner dus! Ik had het verdiend mijn co-guides weer te zien, oude herinneringen op te halen, te 'weet-je-noggen'.

Ik had het verdiend om leuke nieuwe inspirerende mensen te ontmoeten, met meer dan voldoende raakvlakken, waar je dagen lang mee kan ouwehoren.

Had ik al gezegd dat ik het verdiend had?


Ken je dat; een oergevoel dat je weet wat je te doen staat. Dat je weet waar je thuishoort. Dat dit je plaats is. Dat je nergens anders moet zijn, dan daar. Dat had ik die drie dagen. Een hele fijne belevenis. Met grappen, grollen, hoog niveau gesprekken, emoties, zakelijk, privé en heel privé met de meest waanzinnige, inspirerende, open en mooie mensen bij elkaar. 'Dat ik hier überhaupt tussen mag verkeren, vroeg ik me op dag twee af!

Maar ja, ook ik was nu B&R gids. En ja, ook ik was een inspiratie voor anderen. Maar omdat bescheidenheid nog altijd siert in mijn ogen, betuig ik alleen maar grote dankbaarheid dat al deze mooie mensen drie dagen samen waren. Maar I kicked ass! Abby op 't hoogste niveau en ik denk dat een juiste en goede omgeving ook de top van je kunnen eruit haalt. Inspiratie inspireert. Wanneer je maar half jezelf kunt zijn, weet je dat je niet op de juiste plek bent.


We wandelden, aten, hadden feestjes, dronken wijn, ik speelde voor DJ met vier Ipods en een Iphone, leerde iedereen een paar Middeleeuwse danspasjes tijdens het Middle Age/Fantasy themafeest, maar de rode draad was pure interactie met alles en iedereen.

Met een volle lading fietsen (en dus een topsnelheid van een schamele 100km/h waardoor de reis slechts 14 uur duurde) reden Marcella en ik terug naar Beaune en we bereikten de Mont Blanc tunnel tegen de avondschemering. Er stond goede muziek aan, we hadden net onze laatste Italiaanse espresso achter de kiezen en terwijl ik in de gigantische vallei reed, met bergpartijen die van beide kanten opdoemden in het okeren schijnsel van de neerdalende zon, zei Marcella dat ze zielsgelukkig was. Ze had precies hetzelfde gevoel gehad en voelde zich zeer fortuinelijk dat ze de Gathering had mogen meemaken. Ik was het meer dan met haar eens.