Waar Duitsers dol op zijn...

Op bier natuurlijk. Op bratwursten. Op Caro Emerald. Op punktlichkeit. Op regeltjes en zich daar zo goed mogelijk aan proberen te houden. Ik mocht weer naar Duitsland voor mijn baantje. En ik begin de Duitsers toch steeds beter te begrijpen. Het duurt echt even voordat je een cultuur -zelfs dan nog op afstand- een beetje begint te begrijpen. De beleefdheid. De gereserveerdheid. De ogenschijnlijke aardigheid. En het ogenschijnlijk harde Duits, wat eigenlijk een zoet en zacht taaltje is.

Ik had mijn persoonlijke instellingen in Beaune al op Duits ingeschakeld. Alex, mijn co-guide had namelijk wat vrienden meegenomen die met ons meegereisd zijn naar Berlijn. Met drie Berliners in een auto zit er maar weinig anders op dan die ganze zeit Duits te babbelen. Om één uur snachts arriveerden we in Spreewald, een natuurgebied ten zuiden van Berlijn en daar zag ik voor het eerst de Europese melkweg.

Ik begrijp wel waarom de sterren zo helder aan de hemel fonkelden. Duitsland heeft maar weinig lichtvervuiling. Anders dan in Nederland doet men weinig aan snelwegverlichting.

Helemaal niet eigenlijk. Om mutters wille zal ik maar niet melden dat ik ruim 3 uur in het pikkedonker heb gereden, met gemiddelde snelheid van 150 km/uur met veertien fietsen op een grote Renault bus. Ik leef nog. En mijn Berliners ook.





Alex (coguide) en ik 'aan het werk'

Binnen twee dagen heb ik alweer de nodige augurken (Spreewald delicatessen), aardappelen en schnitzels gegeten. Op deze mooie koude dinsdag ontbeet ik in een dorpje in Spreewald, haalden de Berliners en ik alle fietsen van het dak om in elkaar te zetten. We ontvingen onze fietsentransport contactpersoon, lunchten aan het water in de zon en reden vervolgens naar Berlijn. Ik zette de twee Bruders af in de wijk Charlotteburg, reed over Ku'damm (Kurfurstendamm) en ging ik naar het appartementje van Alex (super in het centrum). Later reed ik 20 km op mijn racefietsje door Potsdam om wat routes te checken en reden we samen de overige 20km met de bus en telefoneerden erop los voor meer afspraken. We haalden pizza in Caputh (een leuk stadje waar Albert Einstein zijn zomers doorbracht). 's Avonds keerden we weer terug naar Berlijn en ontdekte ik de lokale nachtleven in Alex' wijk.. Met een goede Italiaanse wijn (Chianti) en gezellig gezelschap babbelde ik erop los in mijn beste Duits, dat overigens aardig vorm begint te krijgen. Wijn helpt enorm om linguistische vorderingen te maken.

En dit was nog maar de eerste dag. Officieel 13 uur gewerkt.

Breda en Nederland lijken zo ver weg. Mijn superweekend met Thijs lijkt een eeuwigheid geleden. Een weekend ervoor hadden we een volgepakt weekend met gezellig shoppen, naar de bios, een bezoek aan het Mezz terras voor wat live-muziek, een avond stappen in Breda en ja, ook nog uit eten! Een soort oud-hollands speed-daten.

We presteren het iedere maal om de twee weken dat ik in het land ben zo optimaal te gebruiken. Het maakt het contrast ook wel groter als ik weer weg ben. Tja, het blijft verre van ideaal voor twee mensen die van elkaar houden en zo veel mogelijk samen willen zijn. Liefde is net zoiets als eten en slapen; daar heb je op geregelde tijden behoefte aan.

Het laat zich moeilijk opsparen. Dat zou geweldig zijn!

Een overdosis Thijs gedurende twee weken en dan kan ik ertegen! Of beter, ook nog een overdosis slaap en ik kan slapeloos een Butterfield trip tot een goed einde brengen. Denk je eens in hoeveel tijd ik over zou hebben!

Helaas, de mens functioneert het best op pure regelmaat. Op gezette tijden eten, slapen en liefde geven & ontvangen. Ik kan er enkel van dromen nu.