Butterfield gidsen zijn al eens vaker met zwanen vergeleken. Rustig, elegant en stijlvol boven het oppervlakte water en druk trappelend onder water. Het klopt zeker. Mijn prachtige Bourgondie wandeltocht; hierover ga ik zeker vertellen, maar eerst even wat anders. Ik ben weer een weekend in Parijs. Het is immer een warm welkom.
Als twee gigantische uitslaande vleugels verwelkomt deze gracieuze stad mij en sluit me in zich om zo de mooiste dingen te laten gebeuren.
Het begint al op het kantoor van Butterfield in Beaune. Ik vertel tussen snavel en lippen door dat ik een paar nachten in Parijs blijf, om de Tour de France te zien en wat vrienden een dikke knuffel te geven. Uit het niets oppert iemand of ik wellicht een geannuleerde hotelreservering van één van onze reizigers wil gebruiken (niet overnemen, nee gebruiken als in gratis gebruiken). Een vijf sterren hotel, type suite, op de Champs-Elysees. Dat wil ik natuurlijk wel. Vanavond neem ik in gepaste stijl een taxi naar hotel Claridge. Susanne neem ik gezellig mee, die hunkert al maanden naar een bad, wat haar 20m2 kamertje in Parijs niet bezit.
Bij aankomst in Parijs vlieg ik in vogelvlucht ik naar de parkeergarage van Hotel de Ville waar Christiaan en Paul van Bike About Tours hun kantoor hebben. Daar wacht ik op Susanne die bezig is met haar fietstour in Parijs. Het regent en ik opper de heren om wat goedkope poncho's in te slaan voor hun toeristen. "Onvindbaar in Frankrijk", zegt Paul. "Dat weet ik", antwoord ik (want ik zocht ook eerder in Bourgondie) en als in een tovertruc haal ik twee poncho's van de Xenos te voorschijn (je weet wel die kleine pakketjes plastic van 50 cent). Ik heb nog nooit iemand zo blij gezien met twee poncho's. We maken wat inkoop- en opstuurafspraken en het is de eerste keer die dag dat ik hoor zeggen 'This is like a miracle!'
Wacht. Er is meer. Parijs had nog meer voor mij in petto. Ik ontmoet Susanne en ze blijkt op het huis en Lena (de kat) van Venancio (lees blog 'You're a real trooper') en Sophie te passen. We eten daar, slapen daar en kijken één van de mooiste films ooit, Black Swan. Als klap op de vuurpijl zie ik bij binnenkomst een prachtige mountainbike staan. Oh zegt Susanne doodnormaal, die is van Venancio, je mag er op fietsen als je wilt.
Als een kind zo blij kleed ik me om en binnen 10 minuten zit ik op een superdeluxe fiets in Parijs met als enige mankement dat ik immer als een zwaan-kleef-aan lichaamscontact moet houden met deze fiets, anders issie weg.
Ik fiets eerst langs de Abbey Bookshop in de hoop Brian tegen te komen. Ik loop binnen en zie Amel zitten. Ze blijkt al 10 maanden niet meer te hebben ingevallen in de Bookshop en zit er nu net een uurtje of drie. Ik ben blij verrast, geef haar koffie en voor ik het weet sta ik weer boeken te sjouwen en af te sluiten. Het is de tweede keer die dag dat ik letterlijk de woorden 'This is like a miracle!' naar me toe hoor komen.
Parijs voelt als thuis. Ik verlaat de Bookshop en fiets twee uur lang alles af. Langs de Eiffeltoren, Invalides, de Grand en Petit Palais. Ik fiets over de Champs-Elysees waar de tribunes voor de Tour al staan te wachten. Ik slalom tussen toeristen dwars door het Louvreplein richting Menilmontant, via Bastille waar ik toch afsla op Rue Monge en Gobelins om terug te gaan naar -helaas- Riche Gauche*, want daar woont Venancio. Ik blijf toch een rasechte Rive Droite* persoon, met uitzondering van Quatrier Latin dan...
Het mag de pret niet drukken. 's Avonds bestellen we pizza, eten voor de TV en hoewel we tenminste naar drie feesten kunnen op deze zaterdagavond in Parijs, vinden we het best. Als twee omaatjes op de bank. Heerlijk!
Wanneer ik in bed lig denk ik eraan het grote ding (het universum) te bedanken voor deze mooie dag. Waarom niet. Want dit alles, al deze gelukkige momenten die elkaar opvolgden als een perfect gechoreografeerde dans, als de sierlijke bewegingen van een dansende Nathalie Portman, dat komt toch niet zomaar uit de lucht vallen??!
In dit geval kwamen ze uit de lucht vliegen. Als witte zwanen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten