Champagne, alstublieft!

Mijn tripje naar de States is alweer een week geleden. Het was enigszins verwarrend, drie dagen Chicago, drie dagen op de Keys in Florida en een dag daarna weer koud Nederland binnenvliegen.

Al had ik het voor geen goud willen missen!

De beknopte versie van deze verrassende week is dat ik uitgenodigd was voor een zogenaamd CEO retreat, door de directie van een giga-mega multinational bedrijf uit Chicago. Vrij vertaald is een CEO retreat een teambuildings-uitje voor alle directieleden, waar je alleen op uitnodiging van de grote baas mee naar toe mag. Het is tenslotte wel een driedaags uitje op de Keys in Florida!

Zij mogen op hun beurt een aantal genodigden meenemen, van vrienden tot familieleden, want deze carrièretijgers bezitten -naast zakelijke genialiteit- een goede dosis zelfkennis; zonder invloed van buitenaf zou er alleen maar gewerkt worden!

Zodoende stond ik op een gewone woensdagochtend in januari op het vliegveld van Chicago tussen vijftien redelijk vermogende mensen, waarvan ik één persoon kende. Binnen vijf minuten had ik echter al gezien dat het een gezellig, leuk en open gezelschap was. Bovendien waren het allemaal Amerikanen, daar kun je sowieso niet mis mee gaan :-)

De Florida Keys. In een ander leven zou ik daar graag met pensioen gaan. Dat zou ik pas doen, wanneer ik de moed & durf zou hebben om me schaamteloos te vertonen met gepermanent haar en een overdreven grote zonneklep erin, drie dikke lagen make-up, een strakgetrokken rimpelloos gezicht, tijdloze kleding en spierwitte sportschoenen. Welkom in Amerika. Alweer.

Key West is een kruising tussen -dit heb ik zelf bedacht- St. Tropez & Salou. Of Monaco & Chersonissos. Of noem maar iets heel duurs en iets heel plats, combineer die twee en je bent in Key West. Het eilandje strekt niet meer dan 5 km op z'n breedst, maar er gebeurt heel wat. De jongeren komen om te feesten en te dansen in leuke kroegjes als Sloppy Joe's of andere danstenten, de gepensioneerden zitten in het country café ernaast naar een derderangs gitarist te koekeloeren. De gehele combinatie is verschrikkelijk en doet het nachtelijk straatbeeld geen goed.

Maar gelukkig heb ik heb weinig meegekregen van deze foute vakantiecultuur. De driedaagse retreat zat strak in de planning, inclusief het lezen van een manuscript, teambuildings-vergaderingen, discussies, twee-op-twee gesprekken en evaluaties.

Maar dit alles wel in een overvloed van weelde en luxe! Want het mocht wat kosten, hoor! Mijn hotelkamer bestond al uit drie vertrekken, het hotel had twee zwembaden en een prachtige tuin. Daarnaast waren de maaltijden waanzinnig! Vers fruit, vis, kreeft, zeevruchten, lekkere wijn en natuurlijk heel veel champagne!

Het hoogtepunt van het weekend was een luxe cruise op een privé-jachtschip langs alle Key-eilanden met heerlijke hapjes, muziek, gezellige mensen en...champagne! Dit was het enige moment tijdens de trip dat niemand over 'de business' sprak en iedereen z'n Iphone/Ipad/Blackberry onaangeroerd liet!

En heb ik al verteld hoe er precies naar Key West Airport werd gevlogen? Niks geen lijnvlucht. Bij aankomst op Chicago Airport stond de privé-jet al klaar, met de champagne koud en de zalm ernaast.

Dit was natuurlijk een 'living dream'! En een topervaring. Maar ik weet wel dat ik ook even heb moeten omschakelen. Hoe reageer je als iemand je vertelt over zijn stressvolle periode tijdens de verkoop van zijn derde multinational? Of zijn voertuigenbezit aan je opsomt (2 vliegtuigen, 4 zeilschepen en een eigen wagenpark van 40 bolides). Of als je een normale vraag stelt als 'Wat zijn je hobby's' en dit als antwoord krijgt: 'Zeilen, autoraces, pokeren, reizen en polo'.

'Oh en wat doe jij eigenlijk, Abby?' 'Ik ben fietsgids!'.
Juist ja.

Dat ik niet ontzettend buiten de boot of door de mand ben gevallen, heeft niet alleen te maken met een dosis geluk, maar ook met een flexibele & open instelling. Een niet oordelende en immer nieuwsgierige en leergierige kijk op zaken en mensen; een open mind & spirit.

Zodoende werd ik volledig gerespecteerd en in mijn waarde gelaten en dat vond ik zeer bijzonder!

Toch heb ik enigszins geconcludeerd dat cultuurshocks (in de ruimste zin van het woord) ook veroorzaakt kunnen worden vanuit de 'top end' van de samenleving en niet alleen vanuit de 'low bottom'. Een driedaagse vakantie met Amerikaanse miljonairen kan inderdaad net zo shocking zijn als een driedaags verblijf in een willekeurige derde wereldland.

Mijn toch al goede aanpassingsvermogen en flexibiliteit is dus zeker op de proef gesteld. Maar wees niet bevreesd, dat is volledig goedgekomen! Om even aan te tonen wat drie dagen Key West met je kan doen:

Tijdens de terugvlucht in de jet vroeg onze privé-stewardess wat ik wilde drinken. Zonder na te denken zei ik champagne. Ik was lichtelijk van mijn stuk gebracht toen ze zei dat ze geen champagne aan boord had. Ik hoor mezelf nog -redelijk teleurgesteld- zeggen: 'doe dan maar een wit wijntje'...