Begin deze week verscheen halverwege een grauwgrijze dag een mild zonnetje die het kwik deed stijgen tot wel 11 graden! Ik zag mijn kans schoon daar eens goed gebruik van te maken. Zodoende trok ik mijn sportkleding aan voor een hardloopronde in het Mastbos in Breda.
Tevens had ik nog een extra missie.
Al jaren, en dan bedoel ik echt al jaren, probeer ik een stukje bos te vinden, waar ik vroeger met mijn grootouders naar toe fietste. Op zonnige zomer zondagen fietsten we richting het Mastbos in Breda, naar de zogenaamde Zeven Heuveltjes.
Daar voetbalde ik met mijn opa, deed ik verstoppertje met mijn oma, rende en rolde ik de heuvels af, aten we lunch en af en toe werd kleine Abby teruggeroepen om een Werhter's Echte te halen. Klinkt dit tè idyllisch? Jammer dan, zo was het écht! Het stukje bos staat in mijn geheugen gegrift, ik weet dat er geen foto's van zijn. In mijn verbeelding sta ik op een heuveltje en kijk ik uit over een eindeloze zandvlakte, omringt door prachtig bos.
Ik loop een onbekend stuk bos binnen en besluit na een kwartiertje hardlopen en zoeken wat te rekken en te strekken. Nog altijd geen geluk met het vinden van de Zeven Heuveltjes. Misschien is het stuk bos wel volledig ontgonnen, denk ik treurig. Na de pauze wil ik verder lopen als ik mijn ooghoeken een stukje zandvlakte zie liggen. Als in een perfecte slow-motion filmscène draai ik mij om en terwijl in mijn verbeelding het strijkorkest al in crescendo speelt, denk ik: daar is het!
Ik ben nog net niet zwaar emotioneel ter aarde gestort! Nee hoor, verre van eigenlijk, maar het was zeker een speciaal moment. Alles uit mijn herinnering was aanwezig, 'dat ene heuveltje', de boom waar de fietsen tegen leunden, het picknicktafeltje, de zandvlakte (vooruit, die leek wat kleiner) en verrassend genoeg stond dit hele tafereel te schitteren in de winterzon, anno 2011. Het zag er bijna mooier uit dan in mijn herinnering.
Het is merkwaardig dat een herinnering van meer dan 15 jaar oud, nog zo gedetailleerd een waarheidsgetrouw is. Nog merkwaardiger is dat het zo'n indruk op me heeft gemaakt.
Wauw, en dit gaat alleen maar om een stukje bos! Hoeveel andere dingen kunnen een onuitwisbare indruk achterlaten bij kinderen??! En wat is de selectieprocedure? Wat onthoud je wel en wat niet?
Bij mij was repetitie het toverwoord. Mijn grootouders en ik zijn hier vaak geweest. Elk weekend, op de fiets, door het mulle zand van de bospaden. Na het bezoek aan de Zeven Heuveltjes was geen bosbezoek compleet zonder de keer-op-keer herovering van de kogelvanger! Deze heuvel -die daadwerkelijk als kogelvanger diende in de 2e wereldoorlog- staat aan de rand van het Mastbos, vlakbij het CBR en is eigenlijk niet meer dan een grote heuvel.
Maar het is wel mijn heuvel. Althans in mijn herinnering heb ik 'm bedwongen, beklommen, ben ik eraf gerend als een dolle, heb ik kikkers gezocht aan de oevers en keek in de verte naar herten. Al deze herinneringen zijn verrassend scherp, met veel details en emoties. Zeker voor mij, als iemand die bijna uitsluitend in het Hier en Nu leeft, zijn ze goud waard.
Het pad naast de kogelvanger (met dank aan Kees Wittenbols voor de mooie foto!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten