Soms ontmoet je mensen, waarmee je intuitief direct een stapje verder kan dan 'hallo en waar kom je vandaan'. Zo ook met Claire. Claire kwam ik een aantal weken geleden tegen in de bookshop.
Inmiddels weet ik dat weinig in het leven op toevalligheden is gebaseerd en dat je precies de dingen en mensen naar je toetrekt, waarnaar je op zoek bent. Of waar je bewust of onbewust om vraagt. Toch lijkt het iedere keer weer een klein wondertje als dat gebeurt.
Binnen vijf minuten had ik mijn hele ziel & zaligheid inclusief angsten, twijfels en onzekerheden bij haar neergelegd. Ik schrok zelf van mijn eigen openheid. Inmiddels heb ik al wat fantastische avondjes bij haar thuis achter de rug, met heerlijke Franse cuisine en Engelse humor. De laatste maal nam ze me mee naar een vriend van haar, voor een goed gesprek.
Aldaar heb ik van een zeer wijze, oude man te horen gekregen dat het tant mieux is om op zoek te zijn naar iets waarvan je niet weet wat het is!
Kijk, allemaal leuk en aardig; Parijs, avonturen, dromen, maar uiteindelijk gaat het wel ergens heen. Uiteindelijk hoop ik wel een bewustzijnsniveau te bereiken waar ik heel gelukkig heel oud mee kan worden. De belangrijkste les die ik van deze wijste man van Parijs heb geleerd, dat kun je onmogelijk in je eentje...
Ik besef me dat ik een beetje terughoudend ben in het schrijven over spirituele ervaringen op dit blog. De reden daarvoor is dat ik voor anderen denk, wat de reacties van anderen zouden kunnen zijn. Aangezien het vrij nutteloos is voor anderen te denken, blog ik gewoon vrolijk door.
Het hedendaagse leven kan tegenwoordig zo hectisch zijn. Werk, sociaal leven, sporten, op de hoogte blijven van het nieuws, Internetcontacten en ga zo maar door. De basis van het zijn, gewoon simpelweg bestaan, wordt zo vaak vergeten en is weggestopt en geminimaliseerd tot miniscuul deeltje ergens in het lichaam.
Als allerliefste op deze aardbol wil ik dit prachtig stukje ZIJN, wat 'de wijze oude man' een graankorrel noemde, laten groeien tot een massief bloeiende eik.
Dit vereist echter best wat werk en aangezien ik meestal alles nu, meteen en snel wil, loop ik al een paar maanden als een verloren zieltje rond. Claire had dit binnen een minuut gezien.
De reis om te ontwaken of beter, om bewuster te worden van het zijn en minder bewust te zijn van je persoonlijke IK, is een enorme reis. Het is zo'n soort reis waarbij de weg ernaar toe mooier is dan de eindbestemming.
Hij gebruikte hiervoor een aantal vergelijkingen als 'de top van een berg beklimmen met een goede gids die de bergen kent en af en toe je rugzak voor je draagt'.
Een gids heb ik uiteraard al gevonden. Dat was hartstikke duidelijk.
Mijn gids heet Russell Maier en is sinds vorige week in Parijs, bij mij. Ik zie er naar uit met hem een prachtig bergpad te beklimmen, hij die me begeleidt door de valleien van spiritualiteit, de helblauwe meren die schitteren van 'verlichting' met de zon op kop; de prachtige ziel in ieder van ons.
Het allermooiste van deze speciale avond was:
Alles was in het Frans.
En ik kon alles verstaan...
Inmiddels weet ik dat weinig in het leven op toevalligheden is gebaseerd en dat je precies de dingen en mensen naar je toetrekt, waarnaar je op zoek bent. Of waar je bewust of onbewust om vraagt. Toch lijkt het iedere keer weer een klein wondertje als dat gebeurt.
Binnen vijf minuten had ik mijn hele ziel & zaligheid inclusief angsten, twijfels en onzekerheden bij haar neergelegd. Ik schrok zelf van mijn eigen openheid. Inmiddels heb ik al wat fantastische avondjes bij haar thuis achter de rug, met heerlijke Franse cuisine en Engelse humor. De laatste maal nam ze me mee naar een vriend van haar, voor een goed gesprek.
Aldaar heb ik van een zeer wijze, oude man te horen gekregen dat het tant mieux is om op zoek te zijn naar iets waarvan je niet weet wat het is!
Kijk, allemaal leuk en aardig; Parijs, avonturen, dromen, maar uiteindelijk gaat het wel ergens heen. Uiteindelijk hoop ik wel een bewustzijnsniveau te bereiken waar ik heel gelukkig heel oud mee kan worden. De belangrijkste les die ik van deze wijste man van Parijs heb geleerd, dat kun je onmogelijk in je eentje...
Ik besef me dat ik een beetje terughoudend ben in het schrijven over spirituele ervaringen op dit blog. De reden daarvoor is dat ik voor anderen denk, wat de reacties van anderen zouden kunnen zijn. Aangezien het vrij nutteloos is voor anderen te denken, blog ik gewoon vrolijk door.
Het hedendaagse leven kan tegenwoordig zo hectisch zijn. Werk, sociaal leven, sporten, op de hoogte blijven van het nieuws, Internetcontacten en ga zo maar door. De basis van het zijn, gewoon simpelweg bestaan, wordt zo vaak vergeten en is weggestopt en geminimaliseerd tot miniscuul deeltje ergens in het lichaam.
Als allerliefste op deze aardbol wil ik dit prachtig stukje ZIJN, wat 'de wijze oude man' een graankorrel noemde, laten groeien tot een massief bloeiende eik.
Dit vereist echter best wat werk en aangezien ik meestal alles nu, meteen en snel wil, loop ik al een paar maanden als een verloren zieltje rond. Claire had dit binnen een minuut gezien.
De reis om te ontwaken of beter, om bewuster te worden van het zijn en minder bewust te zijn van je persoonlijke IK, is een enorme reis. Het is zo'n soort reis waarbij de weg ernaar toe mooier is dan de eindbestemming.
Hij gebruikte hiervoor een aantal vergelijkingen als 'de top van een berg beklimmen met een goede gids die de bergen kent en af en toe je rugzak voor je draagt'.
Een gids heb ik uiteraard al gevonden. Dat was hartstikke duidelijk.
Mijn gids heet Russell Maier en is sinds vorige week in Parijs, bij mij. Ik zie er naar uit met hem een prachtig bergpad te beklimmen, hij die me begeleidt door de valleien van spiritualiteit, de helblauwe meren die schitteren van 'verlichting' met de zon op kop; de prachtige ziel in ieder van ons.
Het allermooiste van deze speciale avond was:
Alles was in het Frans.
En ik kon alles verstaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten