Magandang Umaga from Boracay

Goedemorgen vanaf Boracay! Ik schreef vanochtend op een miniscuul papiertje een 'kladje' voor mijn blog.

Al doende at ik een heerlijke sandwich op het terras van het Nigi Nigi Na Noon hotel, wat gelegen is aan het hagelwitte strand die de orginele naam ' White Beach' draagt. Voor me lag de helblauwe Sulu Zee die op de ochtend al druk bezet was met zwemmende toeristen, locals, zeilbootjes en, helaas, van die belachelijke bananen achter een bootje.

We moesten er een paar dagen op uit! Het land verkennen! Uit de 7107 eilanden die de Fillipijnen rijk is, is het Boracay geworden.

Gisterenmiddag repten we onszelf via metro & taxi richting het vliegveld in Manila. Deze stad had mij al een paar dagen de welbekende cultuurshock gegeven en ik was er helemaal klaar mee.

Gelukkig had de stad wel een prachtig lichtpunt gebracht; een meeting met Humanity's Team Phillipijnen, die Russell had georganiseerd. In The Coffee Bean & Tea Leaf hebben we een ontmoeting van ons leven gehad! Een open en (h)eerlijk gesprek over de boeken van Neale Donald Walsch, over vrede & oneness in de wereld en over dankbaarheid en liefde.

Een vliegticket kopen in de Phillipijnen is makkelijk. Bij het verkooppunt op het vliegveld zie ik de nog de klok voor me die kwart over twee aangaf, terwijl op mijn ticket vertrektijd: 15:00 uur stond. Dat wordt rennen naar de gate, dacht ik nog.

Met een grote 'we zien wel'-instelling kwamen we aan op Caticlan en blijkbaar was het ons goed af te lezen. Vrijwel direct na 'touchdown' werden we aangesproken door Maricel, een Phillipijnse dame. Oh god die wil ons wat aansmeren, dacht ik. He, wat fijn een gratis gids, dacht Russell. Met een 'I have a good feeling about this'-look van Russell heb ik me maar laten meesleuren richting Tricycle (brommer met zijspan, errug leuk) en zijn we met Maricel op een ware hoteljacht gegaan.

Uiteindelijk bleek en blijkt Maricel een geschenk uit de hemel. Of eigenlijk uit de Phillipijnse overheid, die dit soort 'tourleiders' verschaft op geheel vrijwillige basis. Ik sms haar nu dagelijks voor tips voor de beste strandjes, snorkelplekjes of eettentjes. Smsen is hier sowieso nogal een populaire bezigheid. Wat wil je ook voor 0,05 eurocent per berichtje. Ik doe vrolijk mee.

Het is lang geleden dat ik in mijn eigen schaduw heb kunnen lopen. Dwz dat de zon zo hoog staat. De laatste maal was in Australie, geloof ik. Verder is alles hier goedkoper dan goedkoop, warm & droog en is bedienend personeel hier zo bedienend dat je je automatisch 'machtig westers' voelt en je -bijna- hiernaar gaat handelen.

Phillipijnen -het gros- zijn arm, katholiek, bedorven door en bedolven onder Amerikaanse invloeden EN waanzinnig, fantastisch lief en vriendelijk. Tijdens een ritje richting de Taalvulkaan die we eerder met zijn vijfen maakten, noemde mijn vader het een kleurrijk land. Inderdaad, dacht ik, de immense billboards, reclameborden, McDonalds logo's steken prachtig af tegen de groene vegetatie en de blauwe zee!

Maar dat bedoelde ie niet, geloof ik. In Manila staan krottenwijken naast de Starbucks, waar jij de koffie van een Phillipijns maandloon wegslokt. Op Boracay is het verschil -zij het minder zichtbaar- tussen arm en rijk even groot. Het is echter de vriendelijkheid en bescheidenheid van de mensen die het land kleurrijk maken. Elke glimlach hier, arm of rijk, straalt puur geluk uit. Het zorgt voor een regenboogje boven mijn hoofd.

Gisteren hebben we tot 3 uur snachts gedanst in een bizarre disco aan het strand. De disco was gevuld met prostituees, man-vrouwen en heul veul homo's (en ja dat weten we uit niet-zo-heel-plezante-praktijkervaring), maar gelukkig ook meiden als KC & Wilma; twee Phillipijnse meiden die de hele avond voor dat regenboogje boven mijn hoofd hebben gezorgd.

Wilma stuurt me net een smsje...of we even langskomen voor koffie!