Hier zit ik weer. Precies drie weken geleden zat ik op het foodcourt van Dubai airport met Russell een ontbijtje te nuttigen. En nu weer. Ditmaal alleen.
Op Dubai airport heb ik zojuist de mooiste zonsopgang in lange tijd mogen aanschouwen. In landen rond de evenaar komt de zon niet zomaar op, nee nee, zij 'popt' uit de horizon als een goudgeel pingpongballetje. Erg merkwaardig en prachtig om te zien.
De afgelopen drie weken zijn erg turbulent geweest in alle opzichten! Nu is turbulent voor iedereen weer anders opvatbaar, voor mij houdt het vooral onzekerheid in.
Al mijn stoere plannetjes, baantje hier en baantje daar moet ik namelijk nu in praktijk gaan brengen. Zonder slaapplaats, houvast of enige zekerheid over wat komen gaat.
Ik heb vliegen in mijn eentje altijd heerlijk en ontspannend gevonden, maar ditmaal zie ik er tegenop richting Parijs terug te vliegen.
Daarbij komt dat ik Russell heb achtergelaten in Manila. Hij heeft zojuist een nieuw appartement gevonden en warempel een sollicitatiegesprek voor een baan in Manila. Na drie maanden saampjes is het toch raar ineens weer alleen te zijn.
Maar goed, diep inademen en springen maar!
Met drie weken Phillipijnen in de pocket ben ik in ieder geval goed uitgerust en barst ik van de energie! Na onze tropische vakantie hebben Russell en ik het leven van mijn vader & Annemiek in een notendop kunnen meemaken. De contacten en omgang met hun chauffeur en hulp is al een verhaal op zich!
En we hebben met z'n allen genoten van historisch Manila, de beste shoppingmalls, schelpen & kraaltjes paradijsen en de lekkerste eettentjes.
En niet te vergeten alle expatvrouw-activiteiten waar Annemiek de afgelopen 15 maanden met overgave aan heeft deelgenomen. Van buikdansen tot aquajoggen, maar ook charity, charity en nog eens charity.
Een specifieke plek heeft het meest indruk op mij gemaakt, het is een dagverblijf voor straatkindjes. Ze mogen daar overdag blijven en krijgen een maaltijd, kunnen spelen met andere kids en krijgen wat educatie. Iedere donderdag gaan de dames hier een middag naar toe om ze eens te verwennen met aandacht, lekkers en spelletjes.
Zo'n 50 stralend lachende kindjes, hunkerend naar een knuffel, stonden me op te wachten, zodra ik de auto uitstapte. Ik wist niet wat ik meemaakte!
En er is nog zoveel meer! Maar dat is voor een andere keer. Ik moet een vliegtuig halen.
Zolang die aswolk zich nog even rustig houdt, kan ik zonder vertraging Parijs binnenvliegen. Wish me luck!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten