Dubbel

Ik zit in de keuken aan de bar met een kopje koffie en mijn laptop. Schrijvend, mijmerend en zelfs stiekem verlangend om schrijfster te zijn. Dan zou ik iedere dag zo mogen zitten. Hoe geweldig zou dat zijn!

Ik heb mijn geluksplekje gevonden. De plek in huis waar ik het liefst zit. Zou iedereen zo'n plekje hebben?

Door het keukenraam zie ik een verschrikkelijk inspirerende en vrolijke omgeving; de Bredase wijk Gerardus Majella (oh ironie!). Ik kijk naar knoppen van een boom op het voorplein, waarvan ik ervan uitga dat het een berkenboom is, omdat mijn broer me dat vertelde. In ieder geval kleuren de knoppen goudgeel. Of het is de zon die ze oplicht. Het lijkt wel een beetje op lichtjes in een kerstboom. Hoe het ook zij, het is erg mooi.

De zon verwarmt, de dagen worden langer, het zwart, bruin en grijs kan de kast in en het straatbeeld kleurt voorzichtig. In pasteltinten, wit en met bloemetjes en motiefjes, want dat schijnt de trend te worden dit voorjaar.

April, de maand van alle begin. Een prachtige maand, al zeg ik het zelf. Wie wil daar nu niet in geboren zijn!

Mijn zonovergoten balkon is nog lang niet zomerklaar, maar doet reeds dienst als terras, luierplek, schrijftafel en als uitkijkspot voor Onyx, Buffy & Pantertje. Zij liggen nu al zielsgelukkig met hun pikzwarte vachten in de zon. Ha, nog wel, denk ik. Wacht maar tot het echt warm wordt, dan miauwen ze wel anders! Dat is al bijna niet meer voor te stellen, overigens. Hijgende hitte, zinderende zon, 30+ graden en airco's die niet aan te slepen zijn. We vergeten dat allemaal erg gemakkelijk, na zo'n winter. Komt het aan op het weer, dan weet de mens heel goed in het hier & nu te leven! Nu nog voor alle andere aspecten des levens!

Hier en nu. Ik werk, lees, dans, schaats, speel wat gitaar, geniet van Breda en ben verliefd! Dat is nu. Het valt me zwaar om heel binnenkort deze prille, nieuwe levensstijl alweer los te laten.

De maand april, de zonnewarmte en de barstende knoppen kondigen namelijk ook de start van het toeristenseizoen aan. De fiets op zal ik!

Ruim een jaar geleden proefde ik al van de moeilijkheid van loslaten, achterlaten, dis-connecten. Het was verre van gemakkelijk, maar de hang & drang naar het ultra-spannende, onbekende Parijs-avontuur was destijds zo groot, dat geen enkele energetische kracht me tegen had kunnen houden.

En nu? Nu ga ik gewoon werken.

Ok, dat is wellicht wat gebagatelliseerd.

Want natuurlijk ga ik niet 'gewoon werken'. De komende maanden fiets ik minimaal vier keer Nederland rond, vaar ik twee keer de Loire in Frankrijk af en fiets ik van Berlijn naar Dresden. En daar heb ik vreselijk veel zin in! Als ik mezelf hoor praten over 'mijn toeristjes' en de lol die ik hiermee ga beleven, valt alles precies op zijn plaats.

Maar toch. Er zijn nu sterke krachten in me die me liever op de plaats houden. Ze zijn recentelijk toegevoegd aan mijn lijstje positieve karaktereigenschappen. Het is iets wat groter is dan vrijheid met zich mee kan brengen. Iets wat losbandigheid vastbindt. Iets wat zelfs solo-reisavonturen aan mijn interesse doet verliezen. En ook iets wat mijn megacoole toeristenbaantje even laat wankelen op zijn kolossale voetstuk (heel even maar, hoor!).

Het antwoord is niet moeilijk lijkt me. Het is liefde! Dubbele liefde. Liefde voor het leven, hier & nu en liefde voor Thijs! Beiden hier in Breda.

Potdikkie, ik ga ze missen!