Doelloos drijvend

Een gigantische driemaster drijft doelloos op de grote oceaan. Het logge zeilschip dobbert loom op de stroming van de zee. De zeilen zijn gestreken. Er is geen wind. Het water is kalm, zacht en vredig. Meeuwen schreeuwen hoog boven de masten, het zeewater spat lichtjes op tegen de boeg en de zilte zeelucht ruikt verfrissend en puur. Het anker is getilt, de koers is gezet, maar de kapitein is zoek. En er is geen wind.

Als je je bovenstaande voorstelt, is het best een triest beeld. Een stuurloos zeilschip in het midden van het grote water. Alle krachten en middelen zijn aanwezig op dit schip om wereldzeeën te veroveren, op schattenjacht te gaan, werelddelen te ontdekken of om goederen uit Indonesië te importeren, maar door het ontbreken van wind en een kapitein komt dit immense vaartuig geen meter vooruit.

Nou, dat is precies hoe ik me afgelopen maand heb gevoeld! Het ontbrak me stuwende kracht om me ergens toe te zetten en bovendien was de kapitein in mij volledig zoek! Geen ritme in je leven, geen vastigheid, geen werk, geen nut, lang uitslapen en niks doen. Doelloos televisie kijken. Door de klusbomen het huizenbos niet meer kunnen zien. Het waren allemaal signalen dat ik volledig uit koers vaarde.

Of er inmiddels iets veranderd is?
JA!

Doemdenken is vrij gemakkelijk. Het is erg gemakkelijk om te denken dat iets niet gaat, kan of mogelijk is. Dat het leven je overkomt en je geen keuzevrijheid hebt. Het is dus erg gemakkelijk om jezelf volledig de grond in te denken.

Wel bizar eigenlijk, mensen kunnen zich met hun eigen brein volledig de nesten in werken, daarvoor hoeft er niet eens daadwerkelijk iets te gebeuren. Op zichzelf is dat eigenlijk een unieke prestatie, maar niet helemaal wat we willen, geloof ik.

Met dit gegeven zou je jezelf dus ook gelukkig kunnen denken. Ik denk dat het daar begonnen is. Het begint altijd bij het begin. Bij het nu, bij het zijn. Dat is wat ik heb gedaan, zomaar op een middag, lopend op straat: 'En nu hou je op met doemdenken en geniet je van het feit dat je in de winterzon op straat loopt, op weg naar huis', dacht ik bij mezelf.

En vanaf dat moment ging alles beter!

Ik lul niet, hoor. Het was echt zo.

Alhier zit ik achter mijn netbookje, wederom een beginnend negatief blog te schrijven, eindigend in een positief verhaal! Ik zit heerlijk op een stoel, aan een tafel, in mijn huisje en kijk uit op gloednieuwe rolgordijnen. Geloof me, dat heeft best wat werk gekost!

Dit alles is oud nieuws overigens, voor de ongeduldige, flitsende, alles-in-één-keer-willende Ram. Er zijn maar weinig sterrenbeelden die zó sterk in gemoedstoestand fluctueren, om het zo te zeggen. Op en neer, down en up, positief en negatief. 'De Ram is energiek, doeltreffend en wilskrachtig. Behalve als zij dat niet is'. Uh-hu.

Ik denk wel vaak dat ik de enige ben die van tijd tot tijd deze turbulente emotie-bende moet doorstaan, maar dat zal wel niet.

Maar zeker weten doe ik het niet, niet iedereen schrijft dat namelijk op een openbaar blog. Al kan ik dat wel aanraden, het werkt enorm bevrijdend!