Ik heb het dan over Zwitserland. Ik was daar twee jaar geleden, op een prachtige plek midden in de Alpen. Met zware bewolking, regen en kou. Het is een onbeschrijfelijk k.u.t. gevoel om zo dicht bij een prachtig natuurverschijnsel - een kick-ass bergketen- te zitten en er helemaal niks van te kunnen zien.
Een vriend van mij, Paul, smste mij deze week dat hij zijn tentenkamp in Zwitserland had opgebroken vanwege hetzelfde probleem: bewolkte bergen. Vervolgens had hij een wanhoopsdaad begaan; hij was uitgeweken naar Frankrijk, het land wat hij tot diep in zijn hart haat (taal, voedsel, mensen, alles). Maar ja, daar was wel zon.
Je krijgt wat je verdient, zegt mijn moeder altijd. Echter zal je dit nooit tegen jezelf zeggen als je wegregent in een tentje in Zwitserland. Wat heeft de mens toch een zonnige kijk op zichzelf!
Ik ken inmiddels wel een handjevol mensen die -en dat hoop ik tot in de grond van mijn hart- overal het meest verschrikkelijke pestweer met zich mee zullen nemen en ik hoop iedere dag, voor de rest van hun leven. Zo! Dat klinkt verbitterd. Ja nou, dat mag ook wel.
De aarde lijkt ineens zoveel mooier. Prachtige bloemen. Mmmm...je kunt ze ruiken. Kijk, die nieuwe blaadjes. Zo groen en vers. De wolkenvelden strijken langzaam over het Franse landschap, authentieke schapenwolkjes.
Erik staat naast me, als een blok beton zo gestresst. Zijn blauwe ogen schreeuwen help, ze staren me leeg en paniekerig aan, gedesoriënteerd, gedesillusioneerd en verslagen. Het allermeest verslagen. Een gebroken man is het. Van het leven beroofd, bijna.
Ik sta ernaast en ben er nog veel beroerder aan toe. Vooral heel boos, op mezelf, op de situatie en op alles en iedereen. Vreselijk geïrriteerd, alle mensen om me heen irriteren me, gaan te traag, te snel, zeggen stomme dingen. Iedereen zou gewoon eens even net als wij stil moeten staan om naar de schapenwolkjes te kijken. Ook in ben verslagen. Ik heb mezelf vervloekt om me zo te laten behandelen. Ik verdien potdikkie lieve en leuke mensen om me heen, dat verdien ik. Ik ben het aan mezelf verplicht hier direct mee op te houden, met dit zelf-destructieve werk, een directe aanval op de ziel.
Mijn laatste fietstrip (5 daagse wandel- en fietstocht in Bourgondië met 9 personen en collega Erik) was een lastige, om even een understatement te gebruiken.
Ik denk werkelijk dat ik de meest vreselijke mensen van deze aardbol heb ontmoet. En specifiek één man, zo door & door slecht dat zijn eigen kinderen doodsbang van hem zijn.
Iedereen die deze duistere duivelsachtige Dustin Hoffman look-a-like ontmoet raakt in contact met een allesvernietigende woordenstroom, hij slacht je verbaal helemaal af, laat je ineenkrimpen van onderdanigheid of juist uit elkaar spatten van woede. Beide uitingen heb ik overigens niet gebruikt - ik leerde op de eerste dag al dat dat alles nog erger maakte. Met een hoop opgekropte emoties tot gevolg, een zelfrespect wat aan flarden is en het allerergst: hij doet dit met iedereen!
Ik heb spijt dat ik niet recht in zijn gezicht heb teruggeblaft, dat hij tegen mij niet kan blaffen alsof ik een hond ben of minder nog, een vlo op een hond. Als verlamd heb ik alles passief geslikt en 'ja-en-amen' gezegd. Instinctief voelen wij mensen toch aan wat je wel en niet kan doen. Met deze man kan je niet praten. Hier kan niemand tegenop. Ook de mensen die zeiden: ' Oh, nou ik zeg 'm gewoon waar het op staat' of 'dat zou ik hééél anders aanpakken' heb ik zien terugkrabbelen als muisjes in hun holletje na een gesprek met deze demonische mensachtige. De rest van de groep was niet veel beter; een stelletje rijke, verwende nesten die van de wereld buiten hun comfort-zone niks begrijpen. En dat ook niet willen. Hallo, welkom in Frankrijk! Dan kies je ook een land uit, zeg.
De grote oppersmurf van mijn fietsbedrijf gaf toe dat dit de meest onbeschofte, ordinaire cliënten waren die ze ooit in hun 48-jarige bestaan hebben gehad. Ze mogen ook nooit meer terugkomen. Excuses en begrip alom.
Ja ja, werken in toerisme gaat geheel niet over rozen! Maar ik ga gewoon door, hoor. Wel netjes je seizoen afmaken, nietwaar?!
Ik zou wel graag de toekomstige reisschema's zien van al deze 9 personen. Gegarandeerd dat waar zij heen reizen, het weer er in-en-in triestig slecht zal zijn. Dat was het in Bourgondië ook. Zij krijgen absoluut allemaal wat ze verdienen: helemaal niks...
Haha, ik zal je dan maar niet vertellen dat we vanavond afgedropen zijn terug naar Holland vanwege het gruwelijke k.u.t. weer in Frankrijk :P
BeantwoordenVerwijderenVannacht de hele nacht het idee gehad dat de tent weg zou gaan waaien.
Na daar 6 nachten te hebben geslapen en me 6 dagen te hebben geergerd aan de Fransen (en de Nederlanders) die geen woord Engels spreken en als ze dat wel doen zeker geen moeite zullen doen om het te proberen... die zelfde Fransen die een boekje met bezienswaardigheden maken die kinderlijk toegankelijk schijnen maar in werkelijkheid steile afdalingen met je auto en wandelingen door zwaar spookachtige bossen blijken te zijn naar een grot die toch geen verlichting heeft en alleen met specialistische uitrusting te betreden is... en oh ja.. in de eerste plaats al niet te vinden is omdat er totaal geen borden zijn geplaatst of borden die een hele andere kant op wijzen dan waar je heen moet.
Bovendien als je dan iets leuks hebt gevonden (ik noem een oude ruine van een kasteel) dan heb je geen idee van wat het is geweest of wat ze opgegraven hebben omdat ze de tekst alleen in het Frans er bij zetten en er dan vanuit gaan dat de hele wereld dat spreekt/begrijpt/kan lezen.
Oh ja, en toevallig vind ik croissants en stokbrood wel heel lekker ja!... :P
En ik heb ook een aantal dagen mooi weer gehad (2 of zo) in Zwitserland en dan zie je al die magische plaatsen wel. Aanraders.. Apenzell en Grindelwald :)