Dit is leuk! Dit moet je eens proberen! Maak gewoon eens een lijstje zoals hieronder, ik garandeer je dat je hiervan al gelukkig wordt. Vervolgens werk je het lijstje gedurende de week gewoon af. Wat is nu precies het probleem met een gelukkig leven leiden ook alweer??
- Dagobert Duck stripjes lezen
- Fietsen door Parijs of op mijn racefiets door Brabant crossen
- Een boterham met pindakaas eten
- Samen slapen en wakker worden met Thijs
- Samen een heerlijke maaltijd nuttigen met Thijs
- Ehhh...van alles samen doen met Thijs
- Kijken hoe je lief slaapt
- Schrijven
- Met vrienden afspreken en een biertje te veel drinken
- Mijn teennagels lakken
- Goeie muziek (her)ontdekken, live muziek beluisteren
- Katten aaien
- Zouk dansen op een gezellige woensdagavond in de Liquid
- De buxusjes en de roze rozen van mijn nieuwe tuin snoeien
- Etc...
- Etc...
:-) :-) :-) :-) :-)
vrijdag 13 juli 2012
woensdag 11 juli 2012
Bewolkte bergen
Ik heb het dan over Zwitserland. Ik was daar twee jaar geleden, op een prachtige plek midden in de Alpen. Met zware bewolking, regen en kou. Het is een onbeschrijfelijk k.u.t. gevoel om zo dicht bij een prachtig natuurverschijnsel - een kick-ass bergketen- te zitten en er helemaal niks van te kunnen zien.
Een vriend van mij, Paul, smste mij deze week dat hij zijn tentenkamp in Zwitserland had opgebroken vanwege hetzelfde probleem: bewolkte bergen. Vervolgens had hij een wanhoopsdaad begaan; hij was uitgeweken naar Frankrijk, het land wat hij tot diep in zijn hart haat (taal, voedsel, mensen, alles). Maar ja, daar was wel zon.
Je krijgt wat je verdient, zegt mijn moeder altijd. Echter zal je dit nooit tegen jezelf zeggen als je wegregent in een tentje in Zwitserland. Wat heeft de mens toch een zonnige kijk op zichzelf!
Ik ken inmiddels wel een handjevol mensen die -en dat hoop ik tot in de grond van mijn hart- overal het meest verschrikkelijke pestweer met zich mee zullen nemen en ik hoop iedere dag, voor de rest van hun leven. Zo! Dat klinkt verbitterd. Ja nou, dat mag ook wel.
De aarde lijkt ineens zoveel mooier. Prachtige bloemen. Mmmm...je kunt ze ruiken. Kijk, die nieuwe blaadjes. Zo groen en vers. De wolkenvelden strijken langzaam over het Franse landschap, authentieke schapenwolkjes.
Erik staat naast me, als een blok beton zo gestresst. Zijn blauwe ogen schreeuwen help, ze staren me leeg en paniekerig aan, gedesoriënteerd, gedesillusioneerd en verslagen. Het allermeest verslagen. Een gebroken man is het. Van het leven beroofd, bijna.
Ik sta ernaast en ben er nog veel beroerder aan toe. Vooral heel boos, op mezelf, op de situatie en op alles en iedereen. Vreselijk geïrriteerd, alle mensen om me heen irriteren me, gaan te traag, te snel, zeggen stomme dingen. Iedereen zou gewoon eens even net als wij stil moeten staan om naar de schapenwolkjes te kijken. Ook in ben verslagen. Ik heb mezelf vervloekt om me zo te laten behandelen. Ik verdien potdikkie lieve en leuke mensen om me heen, dat verdien ik. Ik ben het aan mezelf verplicht hier direct mee op te houden, met dit zelf-destructieve werk, een directe aanval op de ziel.
Mijn laatste fietstrip (5 daagse wandel- en fietstocht in Bourgondië met 9 personen en collega Erik) was een lastige, om even een understatement te gebruiken.
Ik denk werkelijk dat ik de meest vreselijke mensen van deze aardbol heb ontmoet. En specifiek één man, zo door & door slecht dat zijn eigen kinderen doodsbang van hem zijn.
Iedereen die deze duistere duivelsachtige Dustin Hoffman look-a-like ontmoet raakt in contact met een allesvernietigende woordenstroom, hij slacht je verbaal helemaal af, laat je ineenkrimpen van onderdanigheid of juist uit elkaar spatten van woede. Beide uitingen heb ik overigens niet gebruikt - ik leerde op de eerste dag al dat dat alles nog erger maakte. Met een hoop opgekropte emoties tot gevolg, een zelfrespect wat aan flarden is en het allerergst: hij doet dit met iedereen!
Ik heb spijt dat ik niet recht in zijn gezicht heb teruggeblaft, dat hij tegen mij niet kan blaffen alsof ik een hond ben of minder nog, een vlo op een hond. Als verlamd heb ik alles passief geslikt en 'ja-en-amen' gezegd. Instinctief voelen wij mensen toch aan wat je wel en niet kan doen. Met deze man kan je niet praten. Hier kan niemand tegenop. Ook de mensen die zeiden: ' Oh, nou ik zeg 'm gewoon waar het op staat' of 'dat zou ik hééél anders aanpakken' heb ik zien terugkrabbelen als muisjes in hun holletje na een gesprek met deze demonische mensachtige. De rest van de groep was niet veel beter; een stelletje rijke, verwende nesten die van de wereld buiten hun comfort-zone niks begrijpen. En dat ook niet willen. Hallo, welkom in Frankrijk! Dan kies je ook een land uit, zeg.
De grote oppersmurf van mijn fietsbedrijf gaf toe dat dit de meest onbeschofte, ordinaire cliënten waren die ze ooit in hun 48-jarige bestaan hebben gehad. Ze mogen ook nooit meer terugkomen. Excuses en begrip alom.
Ja ja, werken in toerisme gaat geheel niet over rozen! Maar ik ga gewoon door, hoor. Wel netjes je seizoen afmaken, nietwaar?!
Ik zou wel graag de toekomstige reisschema's zien van al deze 9 personen. Gegarandeerd dat waar zij heen reizen, het weer er in-en-in triestig slecht zal zijn. Dat was het in Bourgondië ook. Zij krijgen absoluut allemaal wat ze verdienen: helemaal niks...
Een vriend van mij, Paul, smste mij deze week dat hij zijn tentenkamp in Zwitserland had opgebroken vanwege hetzelfde probleem: bewolkte bergen. Vervolgens had hij een wanhoopsdaad begaan; hij was uitgeweken naar Frankrijk, het land wat hij tot diep in zijn hart haat (taal, voedsel, mensen, alles). Maar ja, daar was wel zon.
Je krijgt wat je verdient, zegt mijn moeder altijd. Echter zal je dit nooit tegen jezelf zeggen als je wegregent in een tentje in Zwitserland. Wat heeft de mens toch een zonnige kijk op zichzelf!
Ik ken inmiddels wel een handjevol mensen die -en dat hoop ik tot in de grond van mijn hart- overal het meest verschrikkelijke pestweer met zich mee zullen nemen en ik hoop iedere dag, voor de rest van hun leven. Zo! Dat klinkt verbitterd. Ja nou, dat mag ook wel.
De aarde lijkt ineens zoveel mooier. Prachtige bloemen. Mmmm...je kunt ze ruiken. Kijk, die nieuwe blaadjes. Zo groen en vers. De wolkenvelden strijken langzaam over het Franse landschap, authentieke schapenwolkjes.
Erik staat naast me, als een blok beton zo gestresst. Zijn blauwe ogen schreeuwen help, ze staren me leeg en paniekerig aan, gedesoriënteerd, gedesillusioneerd en verslagen. Het allermeest verslagen. Een gebroken man is het. Van het leven beroofd, bijna.
Ik sta ernaast en ben er nog veel beroerder aan toe. Vooral heel boos, op mezelf, op de situatie en op alles en iedereen. Vreselijk geïrriteerd, alle mensen om me heen irriteren me, gaan te traag, te snel, zeggen stomme dingen. Iedereen zou gewoon eens even net als wij stil moeten staan om naar de schapenwolkjes te kijken. Ook in ben verslagen. Ik heb mezelf vervloekt om me zo te laten behandelen. Ik verdien potdikkie lieve en leuke mensen om me heen, dat verdien ik. Ik ben het aan mezelf verplicht hier direct mee op te houden, met dit zelf-destructieve werk, een directe aanval op de ziel.
Mijn laatste fietstrip (5 daagse wandel- en fietstocht in Bourgondië met 9 personen en collega Erik) was een lastige, om even een understatement te gebruiken.
Ik denk werkelijk dat ik de meest vreselijke mensen van deze aardbol heb ontmoet. En specifiek één man, zo door & door slecht dat zijn eigen kinderen doodsbang van hem zijn.
Iedereen die deze duistere duivelsachtige Dustin Hoffman look-a-like ontmoet raakt in contact met een allesvernietigende woordenstroom, hij slacht je verbaal helemaal af, laat je ineenkrimpen van onderdanigheid of juist uit elkaar spatten van woede. Beide uitingen heb ik overigens niet gebruikt - ik leerde op de eerste dag al dat dat alles nog erger maakte. Met een hoop opgekropte emoties tot gevolg, een zelfrespect wat aan flarden is en het allerergst: hij doet dit met iedereen!
Ik heb spijt dat ik niet recht in zijn gezicht heb teruggeblaft, dat hij tegen mij niet kan blaffen alsof ik een hond ben of minder nog, een vlo op een hond. Als verlamd heb ik alles passief geslikt en 'ja-en-amen' gezegd. Instinctief voelen wij mensen toch aan wat je wel en niet kan doen. Met deze man kan je niet praten. Hier kan niemand tegenop. Ook de mensen die zeiden: ' Oh, nou ik zeg 'm gewoon waar het op staat' of 'dat zou ik hééél anders aanpakken' heb ik zien terugkrabbelen als muisjes in hun holletje na een gesprek met deze demonische mensachtige. De rest van de groep was niet veel beter; een stelletje rijke, verwende nesten die van de wereld buiten hun comfort-zone niks begrijpen. En dat ook niet willen. Hallo, welkom in Frankrijk! Dan kies je ook een land uit, zeg.
De grote oppersmurf van mijn fietsbedrijf gaf toe dat dit de meest onbeschofte, ordinaire cliënten waren die ze ooit in hun 48-jarige bestaan hebben gehad. Ze mogen ook nooit meer terugkomen. Excuses en begrip alom.
Ja ja, werken in toerisme gaat geheel niet over rozen! Maar ik ga gewoon door, hoor. Wel netjes je seizoen afmaken, nietwaar?!
Ik zou wel graag de toekomstige reisschema's zien van al deze 9 personen. Gegarandeerd dat waar zij heen reizen, het weer er in-en-in triestig slecht zal zijn. Dat was het in Bourgondië ook. Zij krijgen absoluut allemaal wat ze verdienen: helemaal niks...
dinsdag 5 juni 2012
Zoem, zoem, zoem
Afgelopen maandag -tijdens dat prachtige weer, kan iemand dat zich nog herinneren??- bevond ik mij weer eens op een handbalveld. Er was een jaarlijks Pinksteren-familietoernooi bij HMC in Raamsdonksveer - een toernooi waar jan-en-alleman mee kan handballen, ook als je niet kan handballen. Hartstikke gezellig, met dank aan Pieter die ieder jaar weer een leuk stel mensen hiervoor optrommelt.
Ik weet niet wat ik leuker vond; naar Thijs kijken die een poging deed tot handballen, of Thijs die trots naar mij keek tijdens mijn pogingen om mijn oude handbalmoves er goed uit te laten zien. Anyways, het was erg gezellig.
Dit is een doorsnee gedachtekronkel voor het uitstellen van zaken. Klassiek uitstel-gedrag. Ik heb dat blijkbaar met een heleboel dingen. Bijvoorbeeld met bloggen. Tijdens het handbaltoernooi vroeg Marleen of mijn volgend blog al onderweg was. Ik was blij dat ze het vroeg, want de actie 'bloggen' had ik al zolang uitgesteld, dat het naar de achtergrond was verschoven. En zij bracht het naar de voorgrond. Natuurlijk, dacht ik. Wat een goed idee, ik moet weer eens wat bloggen!
Nu heb ik het ook wel een beetje druk gehad, onlangs ben ik weer (drie keer in twee jaar tijd vind ik veel) verhuisd en dat slaat een enorm gat in mijn energiemeter, want ik heb er een verschrikkelijke hekel aan. Me, myself and I kun je op iedere plaats van de aardbol neerzetten, in grote steden, kleine gaten, op een onbewoond eiland of op de prairie in Canada, maar als ik al mijn spullen mee moet verhuizen wordt het een ander verhaal. Klinkt materialistisch. Maar het is een gezeul, het is vervelend, het ontheemd je, het geeft stress.
Maar, alles voor het goede doel, Thijs & ik hebben een prachtig, mooi, licht, ruim huis gekocht in Breda! En daar wonen we nu. De afgelopen weken genoten we van de zonovergoten gigantische tuin, de ruimte boven (3 kamers, jaja), de fijne keuken en natuurlijk het bij elkaar zijn. Alle stelletjes die nu nog een afstandsrelatie hebben en een hoop praktische bezwaren zien voor samenwonen; leg ze opzij! Het maakt het leven zoveel leuker & simpeler (he, jij ook hier?!).
Uiteraard zitten we nog even in de gewenningsfase. Of ik in ieder geval! Tenslotte kan ik alleen voor mezelf spreken. Een aantal dingen moet ik dringend af- en aanleren. Zo faal ik faliekant in mijn pogingen om heel erg rekening met Thijs te houden. Ik ben zo flexibel in mijn doen en laten dat ik mezelf structureel voorbij loop en daar heel ongelukkig van wordt. Daarbij maak ik me teveel zorgen met het excuus; als hij het niet doet (hij blijft een man natuurlijk), doe ik het wel dubbel. Slecht idee. De verhuis was nog niet voorbij en het was blijkbaar weer tijd om me zorgen te maken over 1001 dingen. Hier moet nog een lamp, daar nog een kapstok en gordijnen, we hebben nog geen gordijnen! Je maakt lijstjes om zogenaamd je hoofd te legen, maar tevergeefs. De onrust blijft.
Het is zo'n immer aanwezig gezoem in je hoofd. Gelukkig kwam ik erachter dat ik aanleg heb voor uitstel-gedrag! Zodoende besloot ik al snel, laat maar zoemen! Naar mate de tijd verstrijkt, verdwijnt dat vanzelf wel naar de achtergrond. Dat komt nog wel. Eerst nog even lekker eten. Dan nog even een fietstochtje. Eerst nog even leven en je dan pas weer zorgen maken.
Het blijkt toch lastiger gedaan dan gezegd. Maar de essentie is zeker juist; als je leuke dingen zoals bloggen, een verre vriendin bellen en bij familie langsgaan relatief gemakkelijk kunt uitstellen, waarom dan niet de minder leuke dingen, zoals je zorgen maken?
Ok? Ok!
Ik weet niet wat ik leuker vond; naar Thijs kijken die een poging deed tot handballen, of Thijs die trots naar mij keek tijdens mijn pogingen om mijn oude handbalmoves er goed uit te laten zien. Anyways, het was erg gezellig.
Moi, opperste concentratie in de verdediging!
"Het zoemt meestal je achterhoofd. Ja, zoemen. Zo kan ik het wel noemen. Het is gewoon aanwezig. Monotoon aanwezig en je voelt het bijna altijd. Naar mate de tijd verstrijkt is het eerst heel dichtbij en dan verdwijnt het steeds verder naar achteren. Dat komt nog wel. Als ik wat meer tijd heb. Eerst nog dit. En nog dat".
Dit is een doorsnee gedachtekronkel voor het uitstellen van zaken. Klassiek uitstel-gedrag. Ik heb dat blijkbaar met een heleboel dingen. Bijvoorbeeld met bloggen. Tijdens het handbaltoernooi vroeg Marleen of mijn volgend blog al onderweg was. Ik was blij dat ze het vroeg, want de actie 'bloggen' had ik al zolang uitgesteld, dat het naar de achtergrond was verschoven. En zij bracht het naar de voorgrond. Natuurlijk, dacht ik. Wat een goed idee, ik moet weer eens wat bloggen!
Nu heb ik het ook wel een beetje druk gehad, onlangs ben ik weer (drie keer in twee jaar tijd vind ik veel) verhuisd en dat slaat een enorm gat in mijn energiemeter, want ik heb er een verschrikkelijke hekel aan. Me, myself and I kun je op iedere plaats van de aardbol neerzetten, in grote steden, kleine gaten, op een onbewoond eiland of op de prairie in Canada, maar als ik al mijn spullen mee moet verhuizen wordt het een ander verhaal. Klinkt materialistisch. Maar het is een gezeul, het is vervelend, het ontheemd je, het geeft stress.
Maar, alles voor het goede doel, Thijs & ik hebben een prachtig, mooi, licht, ruim huis gekocht in Breda! En daar wonen we nu. De afgelopen weken genoten we van de zonovergoten gigantische tuin, de ruimte boven (3 kamers, jaja), de fijne keuken en natuurlijk het bij elkaar zijn. Alle stelletjes die nu nog een afstandsrelatie hebben en een hoop praktische bezwaren zien voor samenwonen; leg ze opzij! Het maakt het leven zoveel leuker & simpeler (he, jij ook hier?!).
Uiteraard zitten we nog even in de gewenningsfase. Of ik in ieder geval! Tenslotte kan ik alleen voor mezelf spreken. Een aantal dingen moet ik dringend af- en aanleren. Zo faal ik faliekant in mijn pogingen om heel erg rekening met Thijs te houden. Ik ben zo flexibel in mijn doen en laten dat ik mezelf structureel voorbij loop en daar heel ongelukkig van wordt. Daarbij maak ik me teveel zorgen met het excuus; als hij het niet doet (hij blijft een man natuurlijk), doe ik het wel dubbel. Slecht idee. De verhuis was nog niet voorbij en het was blijkbaar weer tijd om me zorgen te maken over 1001 dingen. Hier moet nog een lamp, daar nog een kapstok en gordijnen, we hebben nog geen gordijnen! Je maakt lijstjes om zogenaamd je hoofd te legen, maar tevergeefs. De onrust blijft.
Het is zo'n immer aanwezig gezoem in je hoofd. Gelukkig kwam ik erachter dat ik aanleg heb voor uitstel-gedrag! Zodoende besloot ik al snel, laat maar zoemen! Naar mate de tijd verstrijkt, verdwijnt dat vanzelf wel naar de achtergrond. Dat komt nog wel. Eerst nog even lekker eten. Dan nog even een fietstochtje. Eerst nog even leven en je dan pas weer zorgen maken.
Het blijkt toch lastiger gedaan dan gezegd. Maar de essentie is zeker juist; als je leuke dingen zoals bloggen, een verre vriendin bellen en bij familie langsgaan relatief gemakkelijk kunt uitstellen, waarom dan niet de minder leuke dingen, zoals je zorgen maken?
Ok? Ok!
donderdag 26 april 2012
Tim Tams!
Nu, zo'n twee weken later, voel ik me nog steeds geen 30, worden er wanden en plafonds gewit, maar zonder mij want ik zit in Wassenaar. B&R had wederom een leuk reisje voor me in de planning: de Holland biking tour! Voor deze tours ben ik nu al twee weken aan het voorbereiden; routes checken, hotels regelen, menu's uitzoeken (bij Las Palmas in Rotterdam, jammie!) en vooral zorgen dat alles in drie weken gepropt kan worden, zodat iedere toerist aan z'n tulpentrekken komt.
Dit is nu mijn derde 'toeristenseizoen' in Nederland en het blijft een gestress met die tulpen. Zijn we wel/niet op tijd voor de bloei, wanneer liggen de velden er het mooist bij en zo ja, welke velden? Ieder jaar vragen vol onzekerheid. Gelukkig kan niemand dat controleren, de (ok, enigszins gecultiveerde) natuur gaat zijn eigen gang. Die arme bloempjes doen ook maar gewoon hun best.
Mijn voorbereidingsweek startte met z'n vieren, de dubbel-temperamentvolle Alice (geboren in Den Haag, woonachtig in Italie), down-to-earth Jill uit New York, punktliche Alex uit Berlijn en Abby die probeert het zooitje wel bij elkaar te houden met d'r flexibele fatsoen. Het ging waarachtig best goed samen. Alleen Alex had een zwak momentje op dag drie, maar wat wil je met drie mooie blonde vrouwen. Ik quote: 'Ok, so shall we first correct the route notes and then have a shower together?'.
De laatste paar dagen doe ik alleen. Helemaal niet erg. Vandaag had ik weer zo'n 'oja-ik-krijg-hiervoor-betaald-momentje'. Ik checkte een fietsroute tussen Den Haag en Benthuizen. In Den Haag ben ik overigens nog even langs het torentje gegaan, maar Mark Rutte was er helaas niet (zeker bezig met iets anders of zo?).
Eenmaal buiten de stad belandde ik in een prachtig polderlandschap met een windkracht vijf die vol in m'n gezicht blies, maar dat vond ik niet erg. Dat leverde juist een heleboel vreemde vogelacties op. De speelden volop de meeuwen met de wind, de zwanen zwoegden ertegen en meerkoeten en eenden werden letterlijk weggeblazen.
Daarna besloot ik even te gaan shoppen in centrum Wassenaar. Slecht idee. Voor mijn portemonnee.
Het hoogtepunt was 'Kelly's Expat Shopping'. Een geheel gevulde winkel met exportproducten, speciaal voor expatriats*. Ik zag ze meteen. Ik rook ze gewoon. Tim Tams! Ze hadden daar Tim Tams!
Voor mensen die NIET in Nieuw-Zeeland/Australie zijn geweest, het is het lekkerste chocoladekoekje ter wereld. Mijn allereerste Tim Tam Slam (een lastig uit te leggen manier om Tim Tams met chocolademelk te combineren) had ik in 2005, jeetje dat is alweer veel te lang geleden. Nostalgie alom dus.
Vanavond ga ik in mijn hotelkamer eens lekker met een kop thee van een Tim Tam genieten. En ondertussen schildert Thijs het huis. Mwah, geen slechte deal, hoor!
zondag 15 april 2012
Ik ben nog nooit verdwaald
Met trots kan ik melden dat mijn nieuwe Cube (het merk van mijn racefiets) en ik al ruim 300 km samen hebben doorgebracht! In drie weken tijd is dat toch een goede 100km per week. Da's niet zo heel veel voor de echte fanatieke wielrenner, maar ik ben dan ook geen echte fanatieke wielrenner. Ik ben meer een hobbyist, al klinkt dat werkelijk verschrikkelijk. Ik vind het gewoon leuk om een rondje te fietsen. Eenmaal op de weg ben je toch een beetje anders dan de andere fietsen. Je gaat wat sneller, je draagt een helm en klik-in-pedalen-schoentjes (of gewoon SPD voor de kenners) en hebt zo'n snel wielerpakje aan.
Ik merkte tijdens mijn ritjes al snel dat mijn outfit redelijk 'redelijk' is. Ik heb wat snelle jongens voorbij zien flitsen in flitsende merkkleding zoals oranje rabobank jerseys, volledig afgestemd op de bijkleurende fiets, met bijpassende helm en handschoentjes. Mijn outfit bestaat uit gratis shirtjes van Butterfield, fantastische fietsbroeken van mijn tante, een pas verkregen ultra-gave helm en tweedehands SPD schoenen. Geen probleem, fietst allemaal prima!
Een opmerkelijk feitje is dat ik tijdens al mijn fietsritjes minimaal een keer of vijf verkeerd rijd. En dat is echt opmerkelijk, want ik raak zelden de weg kwijt. Blijkbaar zit het knooppunten-fietsennetwerk in Brabant (en delen van Gelderland en Belgie) best ingewikkeld in elkaar. Of ik ben gewoon nog niet heel erg ervaren. Of ik ga gewoon te snel zodat ik alle knooppuntenbordjes mis. Dat laatste hoop ik altijd, maar is helaas onwaarschijnlijk.
Zodra ik een verkeerde kant op draai of de bordjes kwijt bent wordt ik altijd een beetje nerveus, maar dat is een erfenisje van mijn werk. Het is verschrikkelijk om te verdwalen op de fiets, als fietsgids. Dat moet je ten alle tijde zien te voorkomen. Staat zo onprofessioneel, nietwaar?!
Aansluitend hierop vroeg ik me af waarom dat eigenlijk zo erg is. Verdwalen. Toeristen/travellers zijn er altijd erg op gebrand dat dit niet gebeurd tijdens hun vakantieweek en halverwege Willemstad vroeg ik me af waarom mensen dat zo vervelend vinden. Ik bedacht ook een kleine theorie voor de definitie 'verdwalen'. (Jaja, je denkt wat af op de fiets). Wanneer ben je verdwaald? In de ruimste zin van het woord.
Verdwalen dient volgens mijn subjectieve doch wetenschappelijke benadering aan minimaal twee eisen te voldoen: 1. niet meer weten waar je bent. 2. niet meer weten waar je naar toe wilt. Om ergens te komen heb je twee punten nodig, zeg punt X en Y. Als je punt X niet kent, kom je nooit naar punt Y en als je punt Y niet kent, is het zinloos te starten vanuit punt X. Leuk he?!
Tijdens mijn rit naar Oudenbosch belandde ik in het Ettense bos en ik had geen idee meer waar ik was. Maar ja, ik wist dat Oudenbosch ten westen lag, dus ben ik die kant maar op gegaan. Ben ik dan verdwaald? Nee, de tweede eis is niet van toepassing. Eenmaal in Willemstad heb ik druk beraad met mezelf gehouden hoe terug te geraken naar Breda. Ik heb zelfs een extra rondje Willemstad gedaan. Ben ik dan verdwaald? Nee, ik wist dat ik nog naar Breda terug wilde.
Verdwalen is ook niet hetzelfde als de weg kwijtraken. Ik grap altijd naar toeristen dat ik nooit verdwaal en altijd op plaats van bestemming kom, maar niet altijd op de manier zoals bedoeld (lees: de vooraf gemaakte route via de routebeschrijving). Nu begrijp ik die toeristen wel, vreemd land, andere taal en de totale paniek die toe zou kunnen slaan wanneer je moederziel alleen in een onbekend Frans landschap terechtkomt. Maar echt verdwalen? Ik vraag me af of dat wel eens is voorgekomen.
Al met al bekeken, bedacht ik me al vrij snel; ik ben nog nooit verdwaald! De weg kwijtraken, jawel, maar die vond ik altijd wel weer terug. Of ik vond een alternatieve weg. Vaak genoeg wist ik niet waar ik me bevond, maar ookal vind je een precieze plek nooit terug op de kaart, ik wist altijd wel welke richting ik op zou willen. Bovendien ben ik gezegend met een goed richtingsgevoel en kun je altijd nog de weg vragen of -met uitzondering van een woestijn en een heel dicht regenwoud- gewoon beginnen een richting uit te lopen/fietsen/kruipen/rijden.
Nope, verdwalen is mij vreemd. In termen van wegen, paden en routes dan. En op andere paden des levens? Hmmm...als ik nog eens goed naar mijn eigen verzonnen criteria kijk, ben ik ook daarop nog nooit verdwaald. Enkel weleens de weg kwijtgeraakt. Maar dat is helemaal niet erg, nietwaar?!
Ik merkte tijdens mijn ritjes al snel dat mijn outfit redelijk 'redelijk' is. Ik heb wat snelle jongens voorbij zien flitsen in flitsende merkkleding zoals oranje rabobank jerseys, volledig afgestemd op de bijkleurende fiets, met bijpassende helm en handschoentjes. Mijn outfit bestaat uit gratis shirtjes van Butterfield, fantastische fietsbroeken van mijn tante, een pas verkregen ultra-gave helm en tweedehands SPD schoenen. Geen probleem, fietst allemaal prima!
Een opmerkelijk feitje is dat ik tijdens al mijn fietsritjes minimaal een keer of vijf verkeerd rijd. En dat is echt opmerkelijk, want ik raak zelden de weg kwijt. Blijkbaar zit het knooppunten-fietsennetwerk in Brabant (en delen van Gelderland en Belgie) best ingewikkeld in elkaar. Of ik ben gewoon nog niet heel erg ervaren. Of ik ga gewoon te snel zodat ik alle knooppuntenbordjes mis. Dat laatste hoop ik altijd, maar is helaas onwaarschijnlijk.
Zodra ik een verkeerde kant op draai of de bordjes kwijt bent wordt ik altijd een beetje nerveus, maar dat is een erfenisje van mijn werk. Het is verschrikkelijk om te verdwalen op de fiets, als fietsgids. Dat moet je ten alle tijde zien te voorkomen. Staat zo onprofessioneel, nietwaar?!
Aansluitend hierop vroeg ik me af waarom dat eigenlijk zo erg is. Verdwalen. Toeristen/travellers zijn er altijd erg op gebrand dat dit niet gebeurd tijdens hun vakantieweek en halverwege Willemstad vroeg ik me af waarom mensen dat zo vervelend vinden. Ik bedacht ook een kleine theorie voor de definitie 'verdwalen'. (Jaja, je denkt wat af op de fiets). Wanneer ben je verdwaald? In de ruimste zin van het woord.
Verdwalen dient volgens mijn subjectieve doch wetenschappelijke benadering aan minimaal twee eisen te voldoen: 1. niet meer weten waar je bent. 2. niet meer weten waar je naar toe wilt. Om ergens te komen heb je twee punten nodig, zeg punt X en Y. Als je punt X niet kent, kom je nooit naar punt Y en als je punt Y niet kent, is het zinloos te starten vanuit punt X. Leuk he?!
Tijdens mijn rit naar Oudenbosch belandde ik in het Ettense bos en ik had geen idee meer waar ik was. Maar ja, ik wist dat Oudenbosch ten westen lag, dus ben ik die kant maar op gegaan. Ben ik dan verdwaald? Nee, de tweede eis is niet van toepassing. Eenmaal in Willemstad heb ik druk beraad met mezelf gehouden hoe terug te geraken naar Breda. Ik heb zelfs een extra rondje Willemstad gedaan. Ben ik dan verdwaald? Nee, ik wist dat ik nog naar Breda terug wilde.
Verdwalen is ook niet hetzelfde als de weg kwijtraken. Ik grap altijd naar toeristen dat ik nooit verdwaal en altijd op plaats van bestemming kom, maar niet altijd op de manier zoals bedoeld (lees: de vooraf gemaakte route via de routebeschrijving). Nu begrijp ik die toeristen wel, vreemd land, andere taal en de totale paniek die toe zou kunnen slaan wanneer je moederziel alleen in een onbekend Frans landschap terechtkomt. Maar echt verdwalen? Ik vraag me af of dat wel eens is voorgekomen.
Al met al bekeken, bedacht ik me al vrij snel; ik ben nog nooit verdwaald! De weg kwijtraken, jawel, maar die vond ik altijd wel weer terug. Of ik vond een alternatieve weg. Vaak genoeg wist ik niet waar ik me bevond, maar ookal vind je een precieze plek nooit terug op de kaart, ik wist altijd wel welke richting ik op zou willen. Bovendien ben ik gezegend met een goed richtingsgevoel en kun je altijd nog de weg vragen of -met uitzondering van een woestijn en een heel dicht regenwoud- gewoon beginnen een richting uit te lopen/fietsen/kruipen/rijden.
Nope, verdwalen is mij vreemd. In termen van wegen, paden en routes dan. En op andere paden des levens? Hmmm...als ik nog eens goed naar mijn eigen verzonnen criteria kijk, ben ik ook daarop nog nooit verdwaald. Enkel weleens de weg kwijtgeraakt. Maar dat is helemaal niet erg, nietwaar?!
woensdag 28 maart 2012
Nog meer lente!
Ik weet niet of iedereen het net zo in z'n bol heeft als ik, het is in ieder geval heerlijk. Het is nog altijd maart, maar het lijkt wel zomer!
Park hangen, picknicken, fietstochten maken, terrasjes, zonnebaden en ik heb zelfs het water van de galderse meren al uitgeprobeerd (dat was nog wat koud overigens...). Wat een feest.
Al die vroeg-zonnige impressies moesten er even uit, vandaar onderstaande expressie.
Leve de lente!
Park hangen, picknicken, fietstochten maken, terrasjes, zonnebaden en ik heb zelfs het water van de galderse meren al uitgeprobeerd (dat was nog wat koud overigens...). Wat een feest.
Al die vroeg-zonnige impressies moesten er even uit, vandaar onderstaande expressie.
Leve de lente!
donderdag 22 maart 2012
21 maart: lente!
Don't hold back*.
Je kunt niet veranderen door alleen te denken dat je gaat veranderen**.
Insanity is doing the same thing over and over again but expecting a different outcome***
De uitspraken zijn nogal random, maar hebben tegelijkertijd alles met elkaar te maken. Het was de afgelopen periode niet zo heel gezellig. Geluk, gezelligheid en vrolijkheid waren ineens niet meer zo vanzelfsprekend. Ik moest er ineens naar gaan zoeken. En zaken van een andere kant gaan bekijken om ze weer daadwerkelijk te zien.
Een negatieve gedachte-spiraal die je brengt naar een duistere, eenzame plek. Dat was verdomd vermoeiend. Negatief denken kost tien keer zoveel energie als positief denken.
Ach dat is vast weer zo'n Abby-actie. Zo'n periode, geen probleem, volgende week is dat weer over, dacht ik. Dat was niet zo. Ik wist niet dat ik zo koppig en halsstarrig kon zijn in het constructief bezwarten van mijn geest. De cirkel draaide verder en verder naar beneden. De put leek eindeloos diep. Geen acceptatie, niks loslaten. Niks was goed. Alles wat ik ooit deed of had gedaan was fout, mislukt. Och, och, en ik betrapte mezelf vaak op een overmatig portie zelfmedelijden.
Het leek wel of een mooi kloppend rood hart ineens bedekt was met gitzwarte, zware, kleverige onafgewerkte motorolie.
Ik ga nog even door, hoor. Het moet toch een keer opgeschreven worden.
De origine. Waar gaat het 'mis'. Wanneer tikt de tijdbom gevaarlijk snel door totdat ie ontploft? Ik wilde weten wat het triggerde en veroorzaakte.
Een therapeute zou oplossing bieden maar gooide juist alle registers open! Een emotionele rollercoaster aan gevoelens volgde, alles was volledig in disbalans en dat was verwarrend en vreselijk. Ze zeggen wel eens; eerst moet het nog erger worden, voordat het weer beter kan gaan. Jaja, wat fijn dat 'men dat zegt'. Dat maakt het niet leuker.
Oorzaken liggen uiteindelijk niet in de externe factoren. Je woon-, werk- en liefdessituatie triggeren alleen maar. Er blijkt iets fundamenteels in je karakter te zitten, wat voorheen prima voor je werkte, maar dat nu niet meer doet. Je bent toch altijd zo lekker meegaand. Je past je zo goed aan. Lekker flexibel. Je kan overal met iedereen overweg, overal wonen en werken, gemakkelijk. Dat werkte niet meer. Het oude leefpatroon voldoet niet meer en een reis naar volledigheid volgt. Wat gepaard gaat met ontzettend veel heftige emoties; donker & duister of licht & vrolijk.
Wat wil ik eigenlijk? Wat heb ik nodig? Waar sta ik voor? Wat is mijn mening en laat die maar horen! Minder flexibel omgaan met jezelf en je eigen emoties. Het is eigenaardig dat ik dat moest leren. Jezelf niet verloochenen en al helemaal niet verliezen.
Je ontdekt dat de waarneming van de wereld om je heen, alleen maar een verbeelding is in je eigen hoofd. De werkelijkheid is maar een geïdealiseerd plaatje in je fantasie.
En langzaam (veel te langzaam naar mijn mening) ga je jezelf zien, kennen en ervaren. Je gaat jezelf uitbalanseren, je valkuilen inzien en hierop anticiperen en je ontdekt nieuwe (vreselijk enge!) emoties. Al met al kan ik zeggen, dat was een groot feest! Als Explore. Dream. Discover.-persoon is niks mooier dan de mooiste avonturenreis te maken, namelijk die van de aard & natuur van jezelf! Compleet in balans en werkelijk zijn wie je bent. In een echte werkelijkheid.
Waarom het nu beter gaat? Waarom het nu anders is? Omdat het lente is! Nou ja, dat ook maar er ging een weg van verandering aan vooraf. Een bewandelbare weg zoals op alle avonturenreizen. Al zou ik persoonlijk liever gaan fietsen. Maar wel met een startpunt richting het einde. Onderweg kom je obstakels tegen, je ziet, ontmoet, leert, anticipeert, je past je aan, je raakt gewend aan de weg, aan de levensstijl van op reis zijn en aan de omgeving. Zo wordt ook de weg naar balans en compleetheid immer gemakkelijker. Je raakt meer en meer gewend aan de weg, obstakels kun je beter verslaan en de afstanden lijken steeds kleiner te worden. Maar in tegenstelling tot een fietsroute door de Alpen is deze reis is nooit ten einde en dat is eigenlijk wel logisch. Want wanneer die weg van verandering beëindigd is, valt er niks meer te leren en dat zou werkelijk doodsaai zijn.
* tekst uit Galvanize - Chemical Brothers
** vrij vertaald vanuit Omdenken - www.omdenken.nl
*** quote beroemd gemaakt door Albert Einstein
Abonneren op:
Posts (Atom)