Ik weet niet wat ik leuker vond; naar Thijs kijken die een poging deed tot handballen, of Thijs die trots naar mij keek tijdens mijn pogingen om mijn oude handbalmoves er goed uit te laten zien. Anyways, het was erg gezellig.
Moi, opperste concentratie in de verdediging!
"Het zoemt meestal je achterhoofd. Ja, zoemen. Zo kan ik het wel noemen. Het is gewoon aanwezig. Monotoon aanwezig en je voelt het bijna altijd. Naar mate de tijd verstrijkt is het eerst heel dichtbij en dan verdwijnt het steeds verder naar achteren. Dat komt nog wel. Als ik wat meer tijd heb. Eerst nog dit. En nog dat".
Dit is een doorsnee gedachtekronkel voor het uitstellen van zaken. Klassiek uitstel-gedrag. Ik heb dat blijkbaar met een heleboel dingen. Bijvoorbeeld met bloggen. Tijdens het handbaltoernooi vroeg Marleen of mijn volgend blog al onderweg was. Ik was blij dat ze het vroeg, want de actie 'bloggen' had ik al zolang uitgesteld, dat het naar de achtergrond was verschoven. En zij bracht het naar de voorgrond. Natuurlijk, dacht ik. Wat een goed idee, ik moet weer eens wat bloggen!
Nu heb ik het ook wel een beetje druk gehad, onlangs ben ik weer (drie keer in twee jaar tijd vind ik veel) verhuisd en dat slaat een enorm gat in mijn energiemeter, want ik heb er een verschrikkelijke hekel aan. Me, myself and I kun je op iedere plaats van de aardbol neerzetten, in grote steden, kleine gaten, op een onbewoond eiland of op de prairie in Canada, maar als ik al mijn spullen mee moet verhuizen wordt het een ander verhaal. Klinkt materialistisch. Maar het is een gezeul, het is vervelend, het ontheemd je, het geeft stress.
Maar, alles voor het goede doel, Thijs & ik hebben een prachtig, mooi, licht, ruim huis gekocht in Breda! En daar wonen we nu. De afgelopen weken genoten we van de zonovergoten gigantische tuin, de ruimte boven (3 kamers, jaja), de fijne keuken en natuurlijk het bij elkaar zijn. Alle stelletjes die nu nog een afstandsrelatie hebben en een hoop praktische bezwaren zien voor samenwonen; leg ze opzij! Het maakt het leven zoveel leuker & simpeler (he, jij ook hier?!).
Uiteraard zitten we nog even in de gewenningsfase. Of ik in ieder geval! Tenslotte kan ik alleen voor mezelf spreken. Een aantal dingen moet ik dringend af- en aanleren. Zo faal ik faliekant in mijn pogingen om heel erg rekening met Thijs te houden. Ik ben zo flexibel in mijn doen en laten dat ik mezelf structureel voorbij loop en daar heel ongelukkig van wordt. Daarbij maak ik me teveel zorgen met het excuus; als hij het niet doet (hij blijft een man natuurlijk), doe ik het wel dubbel. Slecht idee. De verhuis was nog niet voorbij en het was blijkbaar weer tijd om me zorgen te maken over 1001 dingen. Hier moet nog een lamp, daar nog een kapstok en gordijnen, we hebben nog geen gordijnen! Je maakt lijstjes om zogenaamd je hoofd te legen, maar tevergeefs. De onrust blijft.
Het is zo'n immer aanwezig gezoem in je hoofd. Gelukkig kwam ik erachter dat ik aanleg heb voor uitstel-gedrag! Zodoende besloot ik al snel, laat maar zoemen! Naar mate de tijd verstrijkt, verdwijnt dat vanzelf wel naar de achtergrond. Dat komt nog wel. Eerst nog even lekker eten. Dan nog even een fietstochtje. Eerst nog even leven en je dan pas weer zorgen maken.
Het blijkt toch lastiger gedaan dan gezegd. Maar de essentie is zeker juist; als je leuke dingen zoals bloggen, een verre vriendin bellen en bij familie langsgaan relatief gemakkelijk kunt uitstellen, waarom dan niet de minder leuke dingen, zoals je zorgen maken?
Ok? Ok!
